quote:

---

Op 7 februari 2004 17:12 schreef cerridwen het volgende:
maar je hoeft het niet te herkennen als een psychose... als er maar over gepraat wordt... als er vanaf begin af aan dat je erachter komt dat het al lange tijd niet goed gaat erover praat en eruit probeert te komen, denk ik dat dat al een hoop scheelt...

---

Mensen hebben problemen met het praten over echte problemen.. mensen die praten over problemen zijn juist de mensen met de minst erge problemen.
Wanneer je echt denkt dat het niet goed met je gaat ga je dat niet aan de grote klok hangen omdat mensen denken voor gek verklaard te worden. De voorlichtingen die over psychosociale problematiek worden gegeven zijn vooral niet berijkbaar voor mensen die daar last van hebben.

ik bedoel het zozeer ook niet meer voorlichtingen... maar ik denk dat er meer mensen open voor uit moeten durven komen... dan ben je depressief, so what?! al "lijd" je aan allerlei andere dingen so what?! als je zelf wat beter voelt, en er wordt een keer een onderwerp aangekaart wat er mee te maken heeft ofzo, kom er open voor uit... in dat geval, weten de mensen dat het niet wat is om voor te schamen, en natuurlijk dat ze altijd eerst bij die persoon kunnen aankloppen die zo open is geweest (aankloppen in de zin van, bijvoorbeeld hoe het bij hem is gegaan of telefoonnummers ofzo) natuurlijk moet je zelf hulp zoeken, en zelf alles doen, maar als iedereen er wat opener voor is, is het veel makkelijker om te accepteren...

Je kaart nu depressieve mensen aan, maar juist depressieve mensen hebben geen interesse meer wat er om hen heen gebeurt. Pas wanneer de depressie iets minder of over is, zullen mensen kunnen overwegen om hulp te zoeken. Maar op het moment van depressieviteit kan je er gerust van uit gaan dat dat niet gebeurt.

Ik snap sowieso dat idee van depressief zijn niet zo. Of je bent depressief door een lichamelijke oorzaak en dan zijn er medicijnen voor, of je bent depressief door een andere reden en - sorry dat ik het zeg - maar dan ben je gewoon een aansteller.

Mensen die het gvd-topic (en ook dit topic) de laatste tijd in de gaten gehouden hebben, weten dat ik momenteel niet zo heel lekker in m'n vel zit, maar depressief? Ik dacht het dus ff niet... Ik heb wel wat beters te doen dan depressief zijn...

wat ik meegemaakt heb juist wel... ik ben dus in de tijd met het overlijden van die jongen depressief geweest. en op het stuk dat het echt erg was, ben ik juist hulp gaan zoeken, omdat er mensen waren, die zelf ook depressief waren geweest die dingen tegen mij zeiden, dat ik hulp moest zoeken, waardoor het tot me door drong... ik ben lomp kwaad op ze geweest, want ja, geef maar eens toe dat je niet meer de sterke meid bent die je altijd was... en laat je maar eens voor depressief uitmaken, terwijl je nog helemaal niet wist wat depressief eigenlijk inhoudt (behalve de verhalen van de media en onwetende mensen, die depressieve mensen vaak afschepen als "zieke" mensen) maar achteraf heb ik er veel aan gehad! en ik denk als je er dus zo open over bent... dat dat heel erg helpt (maar misschien komt dat wel dus door mijn ervaring ermee, misschien geld dat dat voor bijna niemand)

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:23 schreef altx het volgende:
Ik snap sowieso dat idee van depressief zijn niet zo. Of je bent depressief door een lichamelijke oorzaak en dan zijn er medicijnen voor, of je bent depressief door een andere reden en - sorry dat ik het zeg - maar dan ben je gewoon een aansteller.

Mensen die het gvd-topic (en ook dit topic) de laatste tijd in de gaten gehouden hebben, weten dat ik momenteel niet zo heel lekker in m'n vel zit, maar depressief? Ik dacht het dus ff niet... Ik heb wel wat beters te doen dan depressief zijn...

---

kijk, dit soort mensen moet je dus niet hebben... als zulke dingen overal worden geschreven en gezegd, dan komen ze in een ander daglicht te staan, waardoor ze dus noooit aan mensen durven toe te geven dat ze zich niet goed voelen, want ja, je bent een aansteller, je bent ziek in je hoofd en weet ik veel wat allemaal...

en ik kan natuurlijk ook niet bepalen of je je echt kut voeld of niet, maar mischien vat jij het allemaal wat makkelijker op, of voel je je ook echt minder kut dan anderen... en om dan nou mensen die depressief zijn daarop af te schermen, vind ik wel een beetje oppervlakkig

[Dit bericht is gewijzigd door cerridwen op 07-02-2004 17:29]

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:23 schreef altx het volgende:
Ik snap sowieso dat idee van depressief zijn niet zo. Of je bent depressief door een lichamelijke oorzaak en dan zijn er medicijnen voor, of je bent depressief door een andere reden en - sorry dat ik het zeg - maar dan ben je gewoon een aansteller.

Mensen die het gvd-topic (en ook dit topic) de laatste tijd in de gaten gehouden hebben, weten dat ik momenteel niet zo heel lekker in m'n vel zit, maar depressief? Ik dacht het dus ff niet... Ik heb wel wat beters te doen dan depressief zijn...

---

Depressiviteit is een soort ziekte. Je bent er gevoelig voor of niet. Vaak moet er wel iets gebeuren in je leven dat het tot uiting komt. Dat houd je hele leven aan en kan zonder enige reden tot uiting komen. Daarin tegen heb je mensen die iets mee maken waardoor ze zich klote voelen en zich 3 of 4 dagen niet zo lekker in hun vel voelen zitten. Vaak wordt dit omschreven als depresief zijn maar het is eigenlijk een depressie. Iedereen voelt zich wel eens niet zo vrolijk Depressies zijn tijdelijk.
Doordat je met verdriet of iets dergelijks goed kunt omgaan hoef je echt niet depressief te raken. Ik heb ook genoeg meegemaakt maar ik ben nooit depressief geweest.

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:26 schreef cerridwen het volgende:
wat ik meegemaakt heb juist wel... ik ben dus in de tijd met het overlijden van die jongen depressief geweest. en op het stuk dat het echt erg was, ben ik juist hulp gaan zoeken, omdat er mensen waren, die zelf ook depressief waren geweest die dingen tegen mij zeiden, dat ik hulp moest zoeken, waardoor het tot me door drong... ik ben lomp kwaad op ze geweest, want ja, geef maar eens toe dat je niet meer de sterke meid bent die je altijd was... en laat je maar eens voor depressief uitmaken, terwijl je nog helemaal niet wist wat depressief eigenlijk inhoudt (behalve de verhalen van de media en onwetende mensen, die depressieve mensen vaak afschepen als "zieke" mensen) maar achteraf heb ik er veel aan gehad! en ik denk als je er dus zo open over bent... dat dat heel erg helpt (maar misschien komt dat wel dus door mijn ervaring ermee, misschien geld dat dat voor bijna niemand)

---

Om mijn vorige post een beetje te nuanceren: Het probleem met "depressieve" mensen is dat ze zich gaan afzonderen en steeds minder met mensen praten en dus ook steeds minder over hun problemen praten. Als jij regelmatig met mensen over je problemen praat en je realiseert dat je vrienden je altijd zullen steunen, merk je vrij snel dat dat neerslachtige gevoel steeds minder wordt.

Maar als jij in je eentje in een hoekje gaat zitten, zo van "kijk mij nou eens zielig zijn", ja, dan druk je jezelf steeds verder in een negatieve spiraal.

nou vind ik niet, want ik sprak er wel over, maar het werd niet minder, omdat je er oppervlakkig over praat... tenminste, dat had ik, ik heb heel anders met mijn vrienden gepraat erover dan met mijn maatschappelijk werker... maar je heb wel gelijk hoor, met het wegkruipen... want toen ik alleen nog maar in bed lag en verder nix deed en geen contacten had ging het alleen maar slechter...

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:31 schreef altx het volgende:
... en je realiseert dat je vrienden je altijd zullen steunen, merk je vrij snel dat dat neerslachtige gevoel steeds minder wordt...

---

Tenzij je kutvrienden hebt waardoor dat neerslachtige gevoel alleen maar versterkt wordt?

Mijn punt: klets niet uit je nek.

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:33 schreef ' ' het volgende:
Tenzij je kutvrienden hebt waardoor dat neerslachtige gevoel alleen maar versterkt wordt?

Mijn punt: klets niet uit je nek.

---

zijn dat dan je vrienden?
mijn punt: klets niet uit je nek.

Als je depressief bent helpt het echt niet om met iemand mee te lullen hoe erg het allemaal wel niet is.

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:33 schreef cerridwen het volgende:
zijn dat dan je vrienden?
mijn punt: klets niet uit je nek.

---

Dan heb je dus geen vrienden?
Mijn punt: groei hersenen.

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:27 schreef cerridwen het volgende:
kijk, dit soort mensen moet je dus niet hebben... als zulke dingen overal worden geschreven en gezegd, dan komen ze in een ander daglicht te staan, waardoor ze dus noooit aan mensen durven toe te geven dat ze zich niet goed voelen, want ja, je bent een aansteller, je bent ziek in je hoofd en weet ik veel wat allemaal...

en ik kan natuurlijk ook niet bepalen of je je echt kut voeld of niet, maar mischien vat jij het allemaal wat makkelijker op, of voel je je ook echt minder kut dan anderen... en om dan nou mensen die depressief zijn daarop af te schermen, vind ik wel een beetje oppervlakkig

---

Dit heb ik dus absoluut niet gezegd...

Ik zeg niet dat je een aansteller bent als je je niet goed voelt. Ik zeg dat je een aansteller bent als je (zogenaamd) depressief bent. Want, zoals Cadaveria het al heel duidelijk omschreef (en ik ook dacht ik althans), hoef je het helemaal niet zo ver te laten komen. Je NIET afzonderen en met vrienden/familie over je problemen praten is de beste remedie als je je niet goed voelt, en daarmee ook de beste manier om een depressie te voorkomen, maar als je het tot een depressie laat komen, ben je gewoon verkeerd bezig...

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:33 schreef ' ' het volgende:
Tenzij je kutvrienden hebt waardoor dat neerslachtige gevoel alleen maar versterkt wordt?

Mijn punt: klets niet uit je nek.

---

Sorry, ik had er ff niet bij stil gestaan dat jij geen vrienden hebt...

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:38 schreef altx het volgende:
Sorry, ik had er ff niet bij stil gestaan dat jij geen vrienden hebt...

---

Geeft niet. Stilstaan is ook niet goed.

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:33 schreef cerridwen het volgende:
nou vind ik niet, want ik sprak er wel over, maar het werd niet minder, omdat je er oppervlakkig over praat... tenminste, dat had ik, ik heb heel anders met mijn vrienden gepraat erover dan met mijn maatschappelijk werker... maar je heb wel gelijk hoor, met het wegkruipen... want toen ik alleen nog maar in bed lag en verder nix deed en geen contacten had ging het alleen maar slechter...

---

Maar leg mij dan eens uit wat de toegevoegde waarde van die maatschappelijk werker is. Wat bespreek je met de maatschappelijk werker dan wel wat je met je vrienden niet bespreekt? En waarom bespreek je sommige dingen met je vrienden niet? Uit een vorm van schaamte of ...? Durf je sommige dingen niet met vrienden te bespreken?

(Ik kan me er namelijk niet zo veel bij voorstellen. Ik bespreek gewoon alles met familie en vrienden...).

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:35 schreef ' ' het volgende:
Dan heb je dus geen vrienden?
Mijn punt: groei hersenen.

---

misschien heb je dan wel de verkeerde "vrienden" in vertrouwen genomen.

en als dat op mij sloeg, ja hoor ik heb wel vrienden, dat waren de mensen die mij erdoorheen hebben gesleept

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:48 schreef altx het volgende:
Maar leg mij dan eens uit wat de toegevoegde waarde van die maatschappelijk werker is. Wat bespreek je met de maatschappelijk werker dan wel wat je met je vrienden niet bespreekt? En waarom bespreek je sommige dingen met je vrienden niet? Uit een vorm van schaamte of ...? Durf je sommige dingen niet met vrienden te bespreken?

(Ik kan me er namelijk niet zo veel bij voorstellen. Ik bespreek gewoon alles met familie en vrienden...).

---

ik ben nooit een "echte" prater geweest, ik praatte wel.. maar erg oppervlakkig... maar dat was vaak omdat mensen te dicht bij mij stonden, de mensen waarmeee ik praatte heb ik een goeie band mee. dus durfde ik me niet helemaal open te stellen, maar dat ligt helemaal niet aan hun, want ik weet dat het wel kan bij hun, dat vertrouwen heb ik wel in hun... ik doe het alleen niet, maar zo ben ik gewoon, dat is mijn aard...

edit:
een voorbeeld van wat je met de mw wel over kan praten en met vrienden en famielie niet... (dit is zomaar een willekeurig voorbeeld, heeft geen betrekking op mij of iets dergelijks)
stel je bent verkracht, durf je wel tegen je vrienden te zeggen of tegen je ouders... maar de details, die weer niet... (dan details meer inde richting van wat er is gebeurt... iets specifieker)

dat specifieker ingaan op de dingen, op de gevoelens, dat kon ik bij de mw wel,en bij mijn vrienden niet...

[Dit bericht is gewijzigd door cerridwen op 07-02-2004 17:55]

Het kan natuurlijk wel nuttig zijn voor mensen om naar iemand te gaan die ze niet kennen. Vaak hebben mensen het gevoel anderen (vrienden en familie) niet met hun problemen te willen lastig vallen. Soms zitten de mensen waarmee je zou kunnen praten in dezelfde situatie als jou. Een hulpverlener kan zaken anders benaderen of benoemen dan dat je zelf zou doen. Wanneer je in de shit zit doe je zelf er geen goed aan om mensen te zoeken die met je mee huilen. Een hulpverlener kan bij mensen zorgen dat ze inzien waar het fout gaat en wat ze aan hun situatie kunnen doen. Ik heb het dan natuurlijk niet over het RIAGG.

Ik denk niet dat je voor andere mensen kunt bepalen wat wel goed is en wat niet goed is. Iedereen is anders en heeft behoefte aan andere dingen. Dus wees voorzichtig met dat soort uitspraken.

[Dit bericht is gewijzigd door Cadaveria op 07-02-2004 18:01]

quote:

---

Op 7 februari 2004 17:52 schreef cerridwen het volgende:
ik ben nooit een "echte" prater geweest, ik praatte wel.. maar erg oppervlakkig... maar dat was vaak omdat mensen te dicht bij mij stonden, de mensen waarmeee ik praatte heb ik een goeie band mee. dus durfde ik me niet helemaal open te stellen, maar dat ligt helemaal niet aan hun, want ik weet dat het wel kan bij hun, dat vertrouwen heb ik wel in hun... ik doe het alleen niet, maar zo ben ik gewoon, dat is mijn aard...

edit:
een voorbeeld van wat je met de mw wel over kan praten en met vrienden en famielie niet... (dit is zomaar een willekeurig voorbeeld, heeft geen betrekking op mij of iets dergelijks)
stel je bent verkracht, durf je wel tegen je vrienden te zeggen of tegen je ouders... maar de details, die weer niet... (dan details meer inde richting van wat er is gebeurt... iets specifieker)

dat specifieker ingaan op de dingen, op de gevoelens, dat kon ik bij de mw wel,en bij mijn vrienden niet...

---

ff voor de duidelijkheid: Ik ben zelf ook niet zo'n prater, maar je hoeft toch ook niet tot in het kleinste detail iets te bespreken... Als ik ermee zit dat mijn moeder ziek is (is trouwens echt zo), hoef ik toch niet tot in detail haar hele ziektegeschiedenis te gaan vertellen. Het feit dat ze ziek is, is toch gewoon de reden dat ik me k*t voel... Maar dat ik dat (oppervlakkige) kwijt kan bij vrienden, is voor mij normaal gesproken wel genoeg om me wat minder k*t te voelen. Ik wil m'n vrienden meestal ook niet belasten met alle details.

Maar wat ik ook opmerk bij mensen die "depressief" zijn, is dat ze zich continu zo ontzettend zielig vinden. Als ik van huis ben, probeer ik er niet eens aan te denken dat m'n moeder ziek is, en meestal lukt dat nog ook...

nee klopt, maar bij mij hielp het wel, dat ik open over de dood van die ene persoon kon praten, over de details, ik bedoel ik was diegene die hem vond, dat soort dingen kon ik niet aan vrienden vertellen (nu trouwens wel, maar toen nog niet) en dat soort dingen toen ik daar pas over kon praten, heb ik het voor mezelf pas goed af kunnen sluiten

quote:

---

Op 7 februari 2004 18:00 schreef Cadaveria het volgende:
Het kan natuurlijk wel nuttig zijn voor mensen om naar iemand te gaan die ze niet kennen. Vaak hebben mensen het gevoel anderen (vrienden en familie) niet met hun problemen te willen lastig vallen. Soms zitten de mensen waarmee je zou kunnen praten in dezelfde situatie als jou. Een hulpverlener kan zaken anders benaderen of benoemen dan dat je zelf zou doen. Wanneer je in de shit zit doe je zelf er geen goed aan om mensen te zoeken die met je mee huilen. Een hulpverlener kan bij mensen zorgen dat ze inzien waar het fout gaat en wat ze aan hun situatie kunnen doen. Ik heb het dan natuurlijk niet over het RIAGG.

Ik denk niet dat je voor andere mensen kunt bepalen wat wel goed is en wat niet goed is. Iedereen is anders en heeft behoefte aan andere dingen. Dus wees voorzichtig met dat soort uitspraken.

---

Ik bedoel ook absoluut NIET dat mensen met me mee moeten gaan huilen. Die ene keer dat dat gebeurde, voelde ik me er ook alleen maar ongemakkelijk bij.

Maar door met je vrienden over je problemen te praten krijg je toch wel een beter beeld van waarom je je zo k*t voelt. Maar verder ben ik ook absoluut niet iemand die zichzelf zo zielig vindt of zo... Ik bedoel, m'n moeder is degene die ziek is, niet ik...

@altx mag ik uit je vorige reply opmerken dat je iedereen/de meeste mensen die depressief zijn vind dat die zich zielig vinden?
ik vond mezelf namelijk helemaal niet zielig...

quote:

---

Op 7 februari 2004 18:13 schreef cerridwen het volgende:
@altx mag ik uit je vorige reply opmerken dat je iedereen/de meeste mensen die depressief zijn vind dat die zich zielig vinden?
ik vond mezelf namelijk helemaal niet zielig...

---

Volgens mij is dat laatste ook puur de reden dat jij er weer bovenop gekomen bent (misschien nog niet helemaal, dat kan ik vanaf hier niet beoordelen, maar het begin is er ).

Want mensen die zichzelf zo zielig vinden, zonderen zich steeds verder af, praten steeds minder en minder en drukken zichzelf dus steeds verder die negatieve spiraal in en blijven dus depressief. Terwijl mensen die zich niet zielig vinden, juist op tijd hulp zoeken (al dan niet professioneel) en dus meestal niet eens echt depressief worden.


edit: Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar zo gebeurt het in werkelijkheid wel...

[Dit bericht is gewijzigd door altx op 07-02-2004 18:22]