'Grote meerderheid Israëli's nu bewust van intense vijandigheid Obama'

Volgens de hooggewaardeerde columnist Caroline Glick van de Jerusalem Post tonen opiniepeilingen ondubbelzinnig aan, dat de Israëlische bevolking zich inmiddels in grote meerderheid bewust is geworden van Obama's grote vijandigheid tegenover de Joodse staat Israël. Glick toont in een messcherpe analyse van Obama's 'moslim-speech' in Caïro aan, hoe de Amerikaanse president op een welhaast briljante, maar voor Israël intens gemene manier impliciet de aloude Arabische doelstellingen om de Joodse staat totaal te vernietigen, ondersteunt.



'Harde waarheid' blijkt leugenachtige misleiding

President Obama beweert van zichzelf dat hij een grote fan is van het vertellen van de waarheid, begint Glick. Voorafgaand aan zijn reis naar Saudi Arabië en Egypte verklaarde de Amerikaanse president in interviews, en ook in zijn eigenlijke speech, dat de kern van zijn Midden Oosten beleid zijn bereidheid om mensen de 'harde waarheid' te vertellen is.

Jammer genoeg is Obama's poging om de waarheid te vertellen ronduit mislukt. In plaats van het weergeven van deze 'harde waarheid', sprak uit zijn woorden vooral dat hij gedreven wordt door politieke gemakzucht. Al zijn 'harde waarheden' over Islamitische extremisten, gelijke rechten voor vrouwen, vrijheid van religie en de noodzaak van de democratie bestonden uit slechts abstracte, theoretische verklaringen, die verstoken waren van iedere aandrang tot beleidswijzigingen.

Zo had hij het over de noodzaak om Islamitische terroristen te bestrijden, maar verzuimde hij erbij te vertellen dat hun intellectuele, politieke en financiële bases en steun afkomstig zijn van precies die moskeën, politici en regimes in Saudi Arabië en Egypte, die Obama ophemelde als 'gematigd' en 'verantwoordelijk'.

Obama zei dat het nodig is dat vrouwen gelijk behandeld moeten worden, zonder melding te maken van 'normale' dagelijkse Islamitische praktijken zoals eremoorden en de gruwelijke vrouwenbesnijdenis, oftewel geslachtsverminking. Hij negeerde kompleet het feit dat in vrijwel de hele Islamitische wereld aan moslimvrouwen fundamentele wettelijke- en mensenrechten onthouden worden. Vervolgens rechtvaardigde hij deze uitspraken door op een leugenachtige manier te stellen dat Amerikaanse vrouwen op vergelijkbare manier aan ongelijkheid worden blootgesteld. Hiermee gaf Obama het signaal af dat het lot van vrouwen in de Islamitische wereld (en dus in feite van vrouwen in het algemeen) hem in werkelijkheid helemaal niets kan schelen.

Verder sprak hij welliswaar over de noodzaak van vrijheid van religie, maar negeerde hij de bestaande Saudi Arabische religieuze apartheid. Hij benadrukte de zegeningen van de democratie, maar negeerde de problemen van tirannie.

In het kort gezegd was Obama's 'straight talk' aan de moslimwereld, die begon met de onoprechte claim dat de Islam net als Amerika toegewijd is aan 'rechtvaardigheid en voorspoed, tolerantie en de waardigheid van alle menselijke wezens', doelbewust en fundamenteel bedrog. En dit bedrog werd aangewend om zijn eigen doel te bereiken, namelijk om de Islamitische wereld op een moreel gelijk niveau te plaatsen met de vrije wereld.

Arabische vijandschap naar Israël impliciet gelegitimeerd

Op dezelfde manier werden Obama's 'waarheden' over Israël gekenmerkt door feitelijke en morele oneerlijkheid, die slechts in dienst stonden van zijn eigen politieke doelstellingen.

Aan de oppervlakte leek Obama de moslimwereld een uitbrander te geven voor de wijdverbreide Holocaust-ontkenning en de lafhartige Jodenhaat. Door te stellen dat Holocaust-ontkenning en anti-Semitisme verkeerd zijn, leek hij zijn eerdere claim dat Amerika's banden met Israël 'onverbrekelijk' zijn, te onderstrepen.

Helaas laat een nadere studie van zijn uitspraken zien, dat Obama het Arabische gezichtspunt omarmt dat Israël een 'vreemde' -en daarom niet te rechtvaardigen- indringer is in de Arabische wereld. Sterker nog: in plaats van de Arabische afwijzing van Israël aan te vallen, legitimeerde hij deze juist.

Het belangrijkste Arabische argument tegen Israël is namelijk, dat de enige reden dat Israël werd gesticht het sussen van het geweten van de Europeanen was, die zich schaamden voor de Holocaust. Volgens hen hebben de Joden geen legale, historische of morele rechten op het land Israël.

Dit argument is volkomen vals. De internationale gemeenschap erkende deze legale, historische en morele rechten van de Joden op het land Israël lang vóór iemand ooit had gehoord van Adolf Hitler. In 1922 besloot de internationale Statenbond tot de 'heroprichting' -níet de 'creatie'- van de Joodse staat in het land Israël, binnen zijn historische grenzen aan beide kanten van de rivier de Jordaan.

Maar in zijn zelfverklaarde toespraak 'van de waarheid' negeerde Obama deze basiswaarheden, ten gunste van de Arabische leugens. Hij legitimeerde deze leugens door foutief te stellen dat 'het streven naar een Joods thuisland geworteld is in een tragische geschiedenis.'

Vervolgens verbond hij de oprichting van Israël expliciet aan de Holocaust door een alleen hemzelf goed uitkomende geschiedenisles over de genocide op de Europese Joden.

Nog erger dan zijn doelbewuste blindheid voor de historische, legale en morele rechtvaardigingen voor Israëls wedergeboorte was Obama's omschrijving van Israël zelf. Op een brutale, valse en aanstootgevende wijze vergeleek hij Israëls behandeling van de Palestijnen met de behandeling van zwarte slaven door hun blanke meesters in het Amerikaanse slaventijdperk. Zo plaatste hij Palestijnse terroristen in dezelfde moreel zuivere categorie als slaven. Het meest walgelijk was misschien nog wel, dat Obama het Palestijnse terrorisme verhief tot het morele niveau van de slavenrebellen en de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, door hier naar te verwijzen met het Arabische eufemisme hiervoor: 'verzet'.

Obama wil Israël dwingen tot 'zelfmoord'

Hoe teleurstellend en ronduit smerig Obama's retoriek ook was te noemen, het beleid dat hij hier aan verbond was nog veel erger. Terwijl hij babbelde over hoe de Islam en Amerika twee kanten van dezelfde munt zijn, zette hij twee duidelijk beleidspunten uiteen. Ten eerste kondigde hij aan dat hij Israël zal dwingen om alle bouwactiviteiten voor Joden in Judea, Samaria, en Oost, Noord en Zuid Jeruzalem stop te zetten. Ten tweede zei hij dat hij er naar zal streven om Iran te overtuigen, om haar kernwapenprogramma in te ruilen voor een kernenergie programma.

Obama redeneerde dat het eerste beleidspunt voor vrede zal zorgen, en het tweede punt zal voorkomen dat Iran kernwapens verkrijgt. Bij nader inzien is het echter duidelijk dat geen van beide punten ooit bereikt kan worden. De onmogelijkheid om deze zaken ooit voor elkaar te krijgen ligt zelfs zo voor de hand, dat het zinnig is om te bekijken wat nu eigenlijk zijn échte beweegredenen zijn om dit voor te stellen.

Het beleid van Obama's regering ten opzichte van de Joodse bouwaktiviteiten in het hart van Israël en in haar hoofdstad Jeruzalem laat een enorme mate van vijandigheid naar de Joodse staat zien. Niet alleen is het een slag in het gezicht van de expliciete afspraken tussen Israël en de regering Bush, het is ook een breuk met de aloude afspraak tussen de opeenvolgende Israëlische en Amerikaanse regeringen om elkaar niet voor schut te zetten.

Het feit dat de regering Obama door blijft gaan met het aanvallen van Israël ten aanzien van de Joodse bouwaktiviteiten in Jeruzalem, Judea en Samaria, maar helemaal niets zegt over de geplande democratische overname van Libanon door Hezbollah, het politieke genocide-platform van Hamas, Fatah's betrokkenheid bij terrorisme, of de banden van Noord Korea met Iran en Syrië, heeft kolossale consequenties voor de vooruitzichten op vrede in de regio.

Fatah-leider en PA-president Mahmoud Abbas stelde afgelopen week in een interview met de Washington Post, dat zijn regering zich -in het licht van Obama's vijandigheid tegenover Israël- niet langer verplicht voelt om ook maar één concessie te doen aan Israël. Hij vind het niet nodig om de Joodse identiteit van Israël te erkennen. Hij vind het ook niet nodig om op wat voor manier dan ook zijn eis bij te stellen, dat Israël demografische zelfmoord pleegt door het toelaten van miljoenen buitenlandse, vijandige Arabieren. En ook zal hij niets toegeven op zijn eis, dat Israël zich terugtrekt binnen onverdedigbare grenzen.

In het kort gezegd moedigt de regering Obama, door de voortdurende aanvallen op Israël en het Israël verantwoordelijk stellen voor de afwezigheid van vrede, de Palestijnen en Arabieren aan om eensgezind het bestaan van Israël te blijven verwerpen, en te blijven weigeren vrede te sluiten met de Joodse staat.

Volgens diverse berichten vreest de regering Netanyahu dat Obama en zijn adviseurs zo'n groot punt van de nederzettingen maken, omdat ze proberen de huidige Israëlische regering omver te werpen, en te vervangen door de meer plooibare (linkse) Kadima partij. Bronnen binnen de overheid merken op, dat Obama's stafchef van het Witte Huis, Rahm Emanuel, een belangrijke rol speelde bij het destabiliseren van de eerste regering Netanyahu in 1999, toen hij dienst deed als adviseur van president Clinton. Ook wijzen ze op het feit dat Emanuel samenwerkt met linkse Israëli's en Amerikaanse Joden die verbonden zijn aan Kadima en de Amerikaanse Democratische partij, om de huidige Israëlische regering in diskrediet te brengen.

Hoewel er inderdaad weinig redenen zijn om te twijfelen dat de regering Obama het liefste een linkse regering in Jeruzalem ziet, is het onwaarschijnlijk dat het Witte Huis Israël hoofdzakelijk vanwege deze doelstelling aanvalt. Dit komt vooral door het feit dat er weinig kans is, dat Netanyahu's coalitiepartners hem zullen verlaten.

Daarnaast hebben de Amerikanen geen reden om aan te nemen, dat het vooruitzicht op een vredesverdrag met een linkse regering aan het roer in Jeruzalem, groter wordt. Tenslotte is de vorige Kadimaregering er, ondanks alle verwoede pogingen, niet in geslaagd om vrede met de Palestijnen te sluiten, en de regering onder de Arbeiderspartij vóór hen eveneens niet. De Palestijnen geven na het mislukken van de Camp David gesprekken in 2000 namelijk voortdurend de boodschap af, dat Israël hen geen enkele overeenkomst kan aanbieden die ze ooit zullen accepteren.

Israëli's realiseren zich Obama's intense vijandigheid

Dus als het (achterliggende) doel van de aanvallen op Israël van de regering Obama noch het verkrijgen van vrede, noch het ten val brengen van Netanyahu is, wat verklaart deze vijandigheid dan wel?

De enige zinnige verklaring van het sarren van Israël door Obama is dat hij zijn rug wil toekeren naar de Joodse staat, ten gunste van betere banden met de Arabieren. Zijn regering kiest er voor om Israël aan te vallen op het gebied van de Joodse bouwaktiviteiten, omdat ze gelooft dat de politieke prijs die dan betaald moet worden voor het overboord zetten van het bondgenootschap met Israël, zo beperkt mogelijk blijft. Door te beweren dat hij Israël alleen onder druk zet om een 'twee-staten oplossing' te creëren, gaat Obama ervan uit dat de Amerikaanse Joden zijn 'vreedzame standpunt' zullen blijven steunen, en zijn onderliggende vijandigheid niet zullen opmerken.

Obama's beleid ten opzichte van Iran is een logische aanvulling op zijn beleid naar Israël. Net zo min zijn anti-Israël beleid de vrede in het Midden Oosten dichterbij zal brengen, zal het hem eveneens niet lukken om te voorkomen dat Iran kernwapens krijgt. Het voorstel van Obama lag al in 2003 op tafel, toen Iran's nucleaire programma voor het eerst boven tafel kwam. De laatste zes jaar heeft Iran dat voorstel herhaaldelijk afgewezen, vorige week voor het laatst. (Het recente nieuws is dat het Internationale Atoom Energie Agentschap erkent, dat Iran genoeg materiaal heeft voor tenminste één kernbom, en voldoende centrifuges heeft om er vanaf volgend jaar nog meer bij te maken. Ook stelt het IAEA, dat Iran alle moeite doet om zaken rondom haar nucleaire programma verborgen te houden voor de internationale gemeenschap).

Het is noodzakelijk dat de regering Netanyahu en het Israëlische publiek beseffen, wat de ware doelstellingen van Obama's politiek zijn. Gelukkig laten de gangbare opiniepeilingen zien, dat de overweldigende meerderheid van de Israëli's zich nu realiseren dat het huidige Witte Huis intens vijandig staat tegenover Israël. De onderzoeken geven eveneens aan, dat het publiek achter Netanyahu's benadering van de relaties met Washington staat.

De regering moet ook in de toekomst dit publieke bewustzijn en deze steun zien vast te houden. Niet alleen heeft Obama door zowel zijn woorden als zijn daden laten zien dat hij geen vriend van Israël is, hij heeft eveneens duidelijk gemaakt dat er niets is dat Israël kan doen om hem op andere gedachten te brengen.

Xander

Bron: Jerusalem Post

Mijn god, wat een tendentieuze huilebalkerij zeg. Ik snap dat het voor Israel en de conservatieve Joden even wennen zal zijn dat de Amerikaanse president niet meer als een schoothondje alles doet wat Isreal hem opdraagt maar overdrijven is ook een vak hoor..

Goed, ik ben persoonlijk blij met deze ontwikkeling. Geen van beide volken is superieur aan de ander en het zou mooi zijn als de verhoudingen gelijkwaardiger zouden worden. Dat Israel daar niks voor voelt is dan weer een ander verhaal.

Als je van mening bent dat Israël niet superieur is, met haar democratie, sociaal vangnet, vrijheid van mening en pers en marktwerking, aan haar arabische buren heb je het echt niet begrepen.
Terug naar de jaren '30.

Hmmz, in die jaren '30 was er in Duitsland iemand die bijna net zo over Joden dacht.

Erg jammer dat ze niet van hun eigen geschiedenis geleerd hebben.

quote:

---

Op 7 juni 2009 11:57 schreef kwelgeest het volgende:
Als je van mening bent dat Israël niet superieur is, met haar democratie, sociaal vangnet, vrijheid van mening en pers en marktwerking, aan haar arabische buren heb je het echt niet begrepen.
Terug naar de jaren '30.

---

Domheid gaat écht tot op het bot hé!

Obama is gewoon een moslim, tuurlijk geloven ze hem niet.

De ultieme moslimheerschappij: zorg dat een van hen president van de VS wordt en het is ze nog gelukt ook! We're doomed!

Het verwerpen van de staat Israël, wat veel Arabische landen als doelstelling hebben, lijkt me nou ook niet echt een oplossing. Vooral vanuit onze regio lijkt me dat nogal hypocriet, omdat de oorzaak van de ellende daar ook hier ligt door het stichten van een staat voor de Joden. Waarom niet gewoon het vredesplan uit 2002 was het geloof ik alsnog doorvoeren? Een Palestijnse en een Israëlische staat met duidelijke grenzen. En gewoon consequenties doorvoeren als één van de twee weer aan de grenzen probeert te tornen.

quote:

---

Op 7 juni 2009 13:45 schreef bastianus het volgende:
Het verwerpen van de staat Israël, wat veel Arabische landen als doelstelling hebben, lijkt me nou ook niet echt een oplossing. Vooral vanuit onze regio lijkt me dat nogal hypocriet, omdat de oorzaak van de ellende daar ook hier ligt door het stichten van een staat voor de Joden. Waarom niet gewoon het vredesplan uit 2002 was het geloof ik alsnog doorvoeren? Een Palestijnse en een Israëlische staat met duidelijke grenzen. En gewoon consequenties doorvoeren als één van de twee weer aan de grenzen probeert te tornen.

---

En een consequente VN zou dan ook mooi zijn

quote:

---

Op 7 juni 2009 13:45 schreef bastianus het volgende:
Het verwerpen van de staat Israël, wat veel Arabische landen als doelstelling hebben, lijkt me nou ook niet echt een oplossing. Vooral vanuit onze regio lijkt me dat nogal hypocriet, omdat de oorzaak van de ellende daar ook hier ligt door het stichten van een staat voor de Joden. Waarom niet gewoon het vredesplan uit 2002 was het geloof ik alsnog doorvoeren? Een Palestijnse en een Israëlische staat met duidelijke grenzen. En gewoon consequenties doorvoeren als één van de twee weer aan de grenzen probeert te tornen.

---

Ja, de theorie is leuk, maar het hele probleem is dat de Palestijnen en enkele andere Arabische landen de staat Israel niet willen erkennen. Bovendien houden de Palestijnen onwrikbaar vast aan Jerusalem als hoofdstad, net als de Israeli's dat doen. Daar waren toen geen oplossingen voor en ik zie niet echt in dat die er nu ineens wel zouden komen.

quote:

---

Op 17 augustus 2007 0:48 schreef Dart Frank het volgende:
NOOIT!

---

Gecondoleerd nog.

quote:

---

Op 7 juni 2009 14:25 schreef Mark het volgende:
Ja, de theorie is leuk, maar het hele probleem is dat de Palestijnen en enkele andere Arabische landen de staat Israel niet willen erkennen. Bovendien houden de Palestijnen onwrikbaar vast aan Jerusalem als hoofdstad, net als de Israeli's dat doen. Daar waren toen geen oplossingen voor en ik zie niet echt in dat die er nu ineens wel zouden komen.

---

Tja, dat krijg je als die heilige boeken te serieus worden genomen. Moeten ze daar in Jerusalem maar een soort gezamenlijk bestuur regelen. Ik zag in een documentaire gisteren dat joden in Teheran, nu de islamitische revolutie wat minder vers is, getolereerd worden en ook een stem in het stadsbestuur hebben.
En Hamas erkent Israël niet, maar dat zijn extremisten, en de rest van de Arabische landen moet gewoon de bek houden of zelf een staat voor de Palestijnen afstaan.

Misschien te simplistisch, maar waarom besturen ze de staat (al dan niet onder een andere naam) niet samen?

quote:

---

Op 7 juni 2009 11:57 schreef kwelgeest het volgende:
Als je van mening bent dat Israël niet superieur is, met haar democratie, sociaal vangnet, vrijheid van mening en pers en marktwerking, aan haar arabische buren heb je het echt niet begrepen.
Terug naar de jaren '30.

---

vrijheid betekend ook dat je andere landen met andere mening en gebruiken je eigen mening en gebruiken niet wilt opdringen.

Een beetje druk uitoefenen door gesprekken om mensen te vervormen is okee, maar ga ja je teveel bemoeien dan heeft dat echt geen zin, het moet uit de bevolking zelf komen, democratie en vrijheid werken trouwens alleen in een stabiele economische landen waarin minderheden redelijk gelijkwaardig zijn.

Bovendien vind je dat Israel zoveel vrijheid aan palastijnen geeft?

quote:

---

Op 7 juni 2009 13:45 schreef bastianus het volgende:
Het verwerpen van de staat Israël, wat veel Arabische landen als doelstelling hebben, lijkt me nou ook niet echt een oplossing. Vooral vanuit onze regio lijkt me dat nogal hypocriet, omdat de oorzaak van de ellende daar ook hier ligt door het stichten van een staat voor de Joden. Waarom niet gewoon het vredesplan uit 2002 was het geloof ik alsnog doorvoeren? Een Palestijnse en een Israëlische staat met duidelijke grenzen. En gewoon consequenties doorvoeren als één van de twee weer aan de grenzen probeert te tornen.

---

Punt is dat de VN nooit wil optreden tegen de Palestijnen. Hoeveel raketten zijn er sinds de laatste 'oorlog' alweer op Israël afgeschoten, hoor je de VN ooit hierover voordat de maat voor Israël weer vol is en ze moet optreden? Nee, altijd pas achteraf als het leed alweer heeft geschied komt er een slappe, soort van veroordeling van Palestijns geweld en provocaties.

Edit: En altijd is de uiteindelijke conclusie van de VN dat hoewel de Palestijnen eens moeten ophouden met Israël te provoceren zij toch wel heel erg zielig zijn en dat er maar weer veel geld vanuit het westen naar de Palestijnen moet. Ooit geld voor Israël om de door Palestijns geweld beschadigde gebouwen te herstellen?

[Dit bericht is gewijzigd door kwelgeest op 09-06-2009 19:04]

quote:

---

Op 7 juni 2009 22:33 schreef Forever After het volgende:
Misschien te simplistisch, maar waarom besturen ze de staat (al dan niet onder een andere naam) niet samen?

---

quote:

---

Op 9 juni 2009 18:51 schreef kwelgeest het volgende:
Punt is dat de VN nooit wil optreden tegen de Palestijnen. Hoeveel raketten zijn er sinds de laatste 'oorlog' alweer op Israël afgeschoten, hoor je de VN ooit hierover voordat de maat voor Israël weer vol is en ze moet optreden? Nee, altijd pas achteraf als het leed alweer heeft geschied komt er een slappe, soort van veroordeling van Palestijns geweld en provocaties.

Edit: En altijd is de uiteindelijke conclusie van de VN dat hoewel de Palestijnen eens moeten ophouden met Israël te provoceren zij toch wel heel erg zielig zijn en dat er maar weer veel geld vanuit het westen naar de Palestijnen moet. Ooit geld voor Israël om de door Palestijns geweld beschadigde gebouwen te herstellen?

---

Ik vermoed dat dat ook wel een beetje met olie heeft te maken en de rol van Arabische landen daarin.

quote:

---

Op 9 juni 2009 19:56 schreef bastianus het volgende:
Ik vermoed dat dat ook wel een beetje met olie heeft te maken en de rol van Arabische landen daarin.

---

Ik denk dat, dat wel meevalt. de VS staan pal achter Israël zoals Nederland dat vroeger ook stond. Nee, het gaat dieper. De anti-westerse coalitie binnen de VN is vrij groot en krijgt dan ook nog met regelmaat 'itellectuele' steun van nuttige idioten uit het westen.

quote:

---

Op 9 juni 2009 19:00 schreef Mark het volgende:

---

Godsamme, twee dagen voordat de verwachte reactie kwam...
Best droevig eigenlijk

quote:

---

Op 10 juni 2009 17:15 schreef Forever After het volgende:
Godsamme, twee dagen voordat de verwachte reactie kwam...
Best droevig eigenlijk

---

Wees blij dat je verder genegeerd werd. Een reinigende affakkeling was eigenlijk wel op z'm plaats geweest

quote:

---

Op 10 juni 2009 17:25 schreef ZelThoR het volgende:
Wees blij dat je verder genegeerd werd. Een reinigende affakkeling was eigenlijk wel op z'm plaats geweest

---

Of men voelde mijn opmerking beter aan dan ik gedacht had...

'Israël en Palestijnen', mooie titel voor een roman.