| Ethereal |
| Rawr. |
 |
 |
|
 Posted 13-05-2007 21:31 by Ethereal |
  |
|
The Last Horror Movie! Synopsis/recensie ergens van het web:
quote:
De film begint net als al die andere Amerikaanse dertien-in-een-dozijn slasherfilms. Een knappe jonge bediende van en in een restaurant moet 's-avonds laat in haar uppie de tent afsluiten. Misschien had ze net haar vriendin aan de lijn voor de laatste roddels over een knappe jongen in de klas van de avondschool. Misschien luisterde ze zojuist naar het nieuws op de radio over een seriemoordenaar in de buurt. We hebben inmiddels zoveel tienerhorrorfilms gezien dat het er niet toe doet, en onderbewust vragen we de regisseur om ons bij de pinda's vandaan te roepen wanneer de vetarme vleeswaren, liefst voorzien van hart en bloedvaten, eindelijk ten tonele worden gevoerd. Natuurlijk hoort ze iets in een duistere, opzettelijk onderbelichte hoek in het etablissement, en het stereotype hittepetitje gaat, blond als zij is, op onderzoek uit.
Een lichte paniek slaat om het hart. Niet zozeer om het met veel herrie ingeleide onheil dat het meisje ongetwijfeld te wachten staat, maar veeleer om de slaapwekkende voorspelbaarheid van de rest van de film en, in het geval van de dienstdoende filmrecensent, hoe over deze film meer dan drie zinnen met een al even voorspelbare conclusie te schrijven. De moordenaar komt traag uit de schaduw vandaan en is klaar om toe te slaan. Maar dan vervaagt het beeld in statische sneeuw waaruit een heel ander beeld tevoorschijn komt. De dure, zorgvuldig belichte beeldtoon is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor het goedkope, grove beeld van een camcorder. We zien een vriendelijke knappe man met een aimabele glimlach om de mond, en het is hier waar de film eigenlijk begint.
De man heet Max Parry (Howarth), die de kijker vervolgens omstandig uitlegt dat de film die hij zojuist heeft gehuurd de zoveelste Hollywoodhorror tienertroep is. Maar gelukkig heeft hij het als zijn taak opgevat om de avond op te luisteren met verhevener beelden. Max is bruiloftfotograaf met een lugubere hobby. Het begon allemaal een paar jaar geleden toen hij in West Londen een man zag die van plan was zijn dood tegemoet te springen vanaf Hammersmith Bridge. Als goed en braaf burger knoopte Max een gesprek met hem aan, en wist hij hem uiteindelijk van zijn verschrikkelijke daad te weerhouden. Ze hielden er een vriendschappelijke band aan over, die Max op den duur evenwel vanwege het onophoudelijke gezeur van de man spuugzat werd, en die eindigde in een duwtje - alsnog - in de 'goede' richting.
De kijker gaat ervoor zitten. Max vertelt zijn verhaal met verve en humor, en we worden er jolig van. Max neemt zijn publiek mee op reis door zijn leven, en concentreert zich daarbij vooral op zijn sappige maar macabere vrijetijdsbesteding, namelijk moord. De film wordt hierdoor een soort luchtige snuffmovie met doorgesneden kelen, wurgingen, steekpartijen en nog veel meer kruidigs, en de kijker zit daarbij op eerste rij achter de camera. En wat de film ver boven de grauwe middelmaat doet uitstijgen is de opmerkelijke interactie tussen Max en de camera. Er ontstaat een vertrouwensband tussen de kijker en de protagonist, waardoor het des te schokkender wordt wanneer de humor van Max plaats maakt voor diens perverse gruwelijkheden. Kevin Howarth geeft zijn personage zoveel innemendheid mee dat de kijker er nooit zeker van is wanneer hij kan lachen of moet huiveren.
Een goed voorbeeld daarvan is een scène waarin een van zijn slachtoffers aan zijn stoel vastgebonden zit. Max toont hem een glinsterend mes, het wapen waarmee de toekomst van het slachtoffer letterlijk van hem zal worden losgesneden. De scène is doortrokken van wreedheid en terreur, maar dan lacht Max minzaam en zegt 'It's not your lucky day is it?' De spanning wordt hierdoor gebroken en de kijker grinnikt. Maar dan boort Max pardoes en zonder verdere omhaal van zaken het mes in zijn slachtoffer, is het plots allemaal voorbij in een bloederige anticlimax, en de kijker realiseert zich dat hij lachte toen dit gebeurde. De grens tussen zwarte humor en horror is dun en vaak onduidelijk.
Daar komt bij dat regisseur Julian Richards iedere filmtruc die maar bestaat benut om de kijker aan zich te binden. Max prikkelt zijn slachtoffer in beeld, maar de camera draait vervolgens weg wanneer hij hem om zeep brengt. Of Max prikkelt de kijker in beeld en brengt onderwijl zijn slachtoffer terloops om zeep. Of Max prikkelt zowel de kijker als zijn slachtoffer, brengt laatstgenoemde buiten beeld om zeep, vraagt vervolgens de kijker of hij toch wilde zien hoe hij dat deed, om het dan alsnog te helemaal in beeld laten zien. Het is een dwingend schouwspel dat de kijker overtuigend het gevoel geeft het allemaal uit de eerste hand te zien. Hij is de kroongetuige van de uitwassen waar Max hem deel van uit laat maken. Het is immers die kijker waaraan Max zijn legitimiteit ontleent.
Geen beste film aller tijden, wel prima vermaak! Aanrader! 
(5 euro bij de Slegte/boekenvoordeel/hoe heet die zaak ook alweer.)
Hi! I'm a signature virus. Please copy me into your sig to help me spread.
|
