Wat?

get on his helmet mane.

quote:

---

Op 1 augustus 2010 0:12 schreef bastianus het volgende:
Vonden wij ook. Ze gaan ver op sommige plekken om de bedden vrij te houden ja.

---

het is verschrikkelijk moeilijk om iemand met een IBS of iets derglijks gedwongen op te laten nemen. Kennis van me en daar een ex vriend van gaa het heel slecht mee, alcoholverslaafd en compleet verwaarloosd en in de problemen. Maar ze krijgt weinig gehoor bij instanties.

quote:

---

Op 4 augustus 2010 17:18 schreef Helnorsk het volgende:
het is verschrikkelijk moeilijk om iemand met een IBS of iets derglijks gedwongen op te laten nemen. Kennis van me en daar een ex vriend van gaa het heel slecht mee, alcoholverslaafd en compleet verwaarloosd en in de problemen. Maar ze krijgt weinig gehoor bij instanties.

---

Tja, de wet BOPZ hè. Die heeft ook veel ellende veroorzaakt, het is niet altijd slim om veel rechten aan je patiënten te geven.

Tegen jezelf praten wordt geassocieerd met eenzaamheid, gekte, oude dames of dronkenlappen. Veel vrouwen die het bij hun moeder of grootmoeder zien, zweren dat ze nooit zo zullen worden. Tot ze opeens beschaamd moeten vaststellen dat ze die minder sympathieke beoordeling van het kapsel van de buurvrouw of de appreciatie van een passerende schoonheid wél luid, duidelijk en voor iedereen hoorbaar hebben gezegd.

Tegen jezelf praten wordt niet aanzien als iets positief, en dus schamen veel mensen er zich voor. Wetenschappers hebben nochtans aangetoond dat je niet gek bent en dat het net goed is voor de hersenen en het concentratie en depressieve buien verbetert.

Waarom
Waarom doen mensen het? Omdat ze thuis alleen zitten en zo toch een stem horen. Omdat hun kat of hond een ideale gesprekspartner is. Omdat het gewoon duidelijker wordt wat je wil als je het jezelf hardop vraagt: "Neem ik dat extra stuk taart of kies ik iets gezond?"

Omdat je met veel tegelijk bezig bent, en luidop praten de enige manier is om je prioriteit duidelijk te maken. Of omdat je erg van streek bent, en de innerlijke discussie zo luid wordt, dat je het letterlijk uit moet praten.

Ook tegen baby's gebeurt het 'eenrichtingsspreken' regelmatig, vooral door moeders die alleen thuis zitten. Ze praten tegen hun baby over hoe mooi hij wel is, maar ook of ze eerst gaan afwassen of dutten en ze vragen hem of hij wil wandelen die middag.

Reacties
Ingeburgerd is het echter niet, en het is ook niet duidelijk hoeveel mensen het doen, en hoe regelmatig. Geen wonder dat er vreemde blikken op je geworpen worden (of boze vuisten of beschaamde koppen) als je weer eens tegen jezelf praat op straat.

(On)bewust
Het gekke is dat dit niet altijd bewust gebeurt, en misschien wel vaak niet, maar je het wel altijd beseft op het moment het te laat is. Als je net een knappe man bent gepasseerd, of als je iemand beschaamd ziet wegkijken. Alsof de remming die ervoor zorgt dat je geen onaangename dingen in het openbaar zegt, is weggevallen.

Stress en frustratie
Soms beginnen mensen zich zorgen te maken en proberen ze ermee te stoppen, waardoor het praten een enorme bron van stress en frustratie kan worden. Een tikje zelfcontrole, zodat je niet iedereen continu beledigt, lijkt ons echter voldoende. Laat de mensen maar raar kijken, er zijn ergere dingen in de wereld.

Moeders die dat tegen kinderen doen is dat natuurlijk wel erg belangrijk voor taalontwikkeling


Zijn hier mensen bekend met mensen die gaan praten in de derde persoon enkelvoud.

Dus elke keer als ze iets over zichzelf gaan praten doen ze dat met "Het gaat niet goed met hem".

Mijn opa heeft dat een tijdje gedaan toen hij wat depressief voelde na de dood van mn oma.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 14:39 schreef ElitE het volgende:
Moeders die dat tegen kinderen doen is dat natuurlijk wel erg belangrijk voor taalontwikkeling

---

Nou, als ik sommige moeders nog steeds hoor praten heeft het niet echt geholpen bij ze.

quote:

---

Zijn hier mensen bekend met mensen die gaan praten in de derde persoon enkelvoud.

Dus elke keer als ze iets over zichzelf gaan praten doen ze dat met "Het gaat niet goed met hem".

Mijn opa heeft dat een tijdje gedaan toen hij wat depressief voelde na de dood van mn oma.

---

Ik ken wel van die gladde mannetjes, vaak vertegenwoordigers of zo, van die getapte gasten zeg maar. Die het over "deze jongen" hebben als ze daar zichzelf mee bedoelen. Getverdemme.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 14:42 schreef bastianus het volgende:
Nou, als ik sommige moeders nog steeds hoor praten heeft het niet echt geholpen bij ze.

---

Ja bij velen pakt het inderdaad uit in nonstop ouwehoeren zonder wat boeiends te zeggen, maar zo'n moeder moet dan natuurlijk wel gaan filosoferen over quantummechanica, bewustzijn en of deze deterministische wereld wel ruimte laat voor een vrije wil.

quote:

---

Ik ken wel van die gladde mannetjes, vaak vertegenwoordigers of zo, van die getapte gasten zeg maar. Die het over "deze jongen" hebben als ze daar zichzelf mee bedoelen. Getverdemme.

---

Haha ja dat is ook niet alles haha. Maar krijgen veel ouwetjes het niet op een soort balans moment in hun leven? op een punt dat ze erg los komen te staan van zichzelf?

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:01 schreef ElitE het volgende:

Haha ja dat is ook niet alles haha. Maar krijgen veel ouwetjes het niet op een soort balans moment in hun leven? op een punt dat ze erg los komen te staan van zichzelf?

---

Denk het wel. Ik heb ooit op een NLP-cursus wat zaken geleerd over mensen die gedissociëerd zijn van zichzelf. Als ze iets ergs overkomen is, dan gaan ze zo ver mogelijk bij hun gevoel vandaan als het ware, sorry als dit wat geitewollen sokkenachtig klinkt. Veel van dit soort mensen met een trauma zijn dan helemaal emotieloos. Toen mijn beste vriend overleed heb ik b.v. jaren niet gehuild.
In de derde persoon over jezelf gaan praten zou wel in dat plaatje passen. Je hebt dan de verstandelijke, emotieloze zelf die over die andere zelf praat, of zoiets. Voel je nem?

jah klopt in die richting zat ik ook te denken, mensen die het doen zijn meestal behoorlijk gedissocieerd. In de gehandicapten zorg zal je dat waarschijnlijk wat minder tegenkomen (dissociatie zal daar wel zijn maar het taalgevoel lijkt me daar wat minder) In de geriatrie verwacht ik het heel erg.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:07 schreef bastianus het volgende:
Voel je nem?

---

ja ik voel em.

Ik had er veel last van toen ik psychotisch was.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:15 schreef Black Jew het volgende:
ja ik voel em.

Ik had er veel last van toen ik psychotisch was.

---

Heb het ook gehad. Sommige dingen zijn te pijnlijk om ze meteen met jezelf te confronteren ofzo.

had je dat dan zelf door?
Of praatte je zo omdat je meer vanaf een afstand naar jezelf en de wereld keek? Je ziet je zelf wel dingen doen maar je hebt het idee dat je echte "ik" er een beetje boven/buiten staat en ook niet alle controle meer heeft over je stoffelijke ik.


lastig verwoorden zo hehe.

wat ik daar nog over wil zeggen is dat ik door een camera keek ipv mijn eigen ogen.

Ik heb toen ook wel geroepen dat ik net zo goed een andere naam kon nemen.

een soort fucked up big brother met een acteur die dingen doet waar ik niet naar wil kijken omdat het beschamend is. ofzo

Ehm. Even wat neutralere voorbeelden zoeken, anders wordt het wel erg privé.
Maarre, bepaalde traumatische zaken zijn te erg voor mensen om te kunnen verwerken. Soms kan je dan buiten jezelf treden, zoals je ook bij sommige tripervaringen kan hebben. Als je er dan op terug kijkt, weet je wel dat het jezelf overkomen is, maar het lijkt alsof je er een toeschouwer bij bent geweest. Is denk ik ook een soort van zelfbescherming. Verstandelijk weet je dan wel hoe het zit, maar qua gevoel lijkt het of het iemand anders overkwam.
Vreemd genoeg kan dat gevoel later wel weer bij jezelf komen, door dingen die je had weggestopt weer opnieuw te beleven door erover te praten, of zoiets.

Huh, best interessant. Mijn oma (onlangs 80 geworden) praat heel veel in de derde persoon. Vond het vroeger vrij bizar toen ik oud genoeg was om te begrijpen dat de meeste mensen dat niet doen.

Ik heb het ook behoorlijk gehad met dissociatie. Ik had behoorlijke moeite met een patatje bestellen of alleen al hoi zeggen. Dan hoorde je het pas veelte laat in je hoofd en je reactie was idd alsof een slechte acteur het doet.

Vandaar dat ik 4 keer over mn rijbewijs heb gedaan. Af en toe zag ik dingen niet aankomen. Pijn maakt dan ook niet zoveel uit, ik snap dat veel mensen gaan automutileren op zo'n moment.

Edit: @ black jew, ik heb zelf nooit in 3e persoon enkelvoud gepaard.

edit2 : ook niet gepraat,

[Dit bericht is gewijzigd door ElitE op 05-08-2010 15:31]

alle persoonlijke dingen die ik er over wilde vertellen zijn er wel door.

Voor hiphop fans en geïnteresseerden: Check MF DOOM. Bijna alles wat hij rapt is in de 3e persoon.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:29 schreef ElitE het volgende:
Ik heb het ook behoorlijk gehad met dissociatie. Ik had behoorlijke moeite met een patatje bestellen of alleen al hoi zeggen. Dan hoorde je het pas veelte laat in je hoofd en je reactie was idd alsof een slechte acteur het doet.

Vandaar dat ik 4 keer over mn rijbewijs heb gedaan. Af en toe zag ik dingen niet aankomen. Pijn maakt dan ook niet zoveel uit, ik snap dat veel mensen gaan automutileren op zo'n moment.

Edit: @ black jew, ik heb zelf nooit in 3e persoon enkelvoud gepaard.

---

Ik zit sowieso heel erg in mijn hoofd op sommige momenten, met name als het niet zo goed gaat of als het te hectisch is. Gelukkig ben ik ook heel verstrooid, dus past het prima in dat plaatje. Mensen hebben dan niet zo'n moeite om je vier keer hetzelfde te vragen. Alleen mijn vrouw en ook mijn ex werden/worden er soms erg flauw van. Het lijkt erg op desinteresse.
Ik heb op een gegeven moment in een zelfhulpgroep gezeten om over dingen van vroeger te praten. Daar had ik het wel vaak over "die kleine jongen" of praatte ik in algemeenheden zo gauw het persoonlijk werd. Pas toen ik dichter bij mezelf kwam kon ik het ook over "mij" hebben.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:29 schreef ElitE het volgende:
edit2 : ook niet gepraat,

---

Waar het hart vol van is..

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:36 schreef bastianus het volgende:
Ik zit sowieso heel erg in mijn hoofd op sommige momenten, met name als het niet zo goed gaat of als het te hectisch is. Gelukkig ben ik ook heel verstrooid, dus past het prima in dat plaatje. Mensen hebben dan niet zo'n moeite om je vier keer hetzelfde te vragen. Alleen mijn vrouw en ook mijn ex werden/worden er soms erg flauw van. Het lijkt erg op desinteresse.

---

Zo behoorlijk herkenbaar, idd dat 4 keer vragen en soms dan nog geen goed antwoord kunnen geven. Probleem is vaak dat ik me dan wel probeer te richten op wat ze zeggen maar dat toch elke keer andere gedachten voorbij komen of dat ik interessante dingen in een ander gesprek opvang.

Wiet maakt het meestal veel erger waar speed je weer helemaal terug in jezelf kan brengen.

Al heb ik er nu veel meer zelf controle over, want nuchter had ik het heel sterk terwijl ik later op de avond het weer vrij normaal kreeg en een wietje erbij kon nemen.

quote:

---

Ik heb op een gegeven moment in een zelfhulpgroep gezeten om over dingen van vroeger te praten. Daar had ik het wel vaak over "die kleine jongen" of praatte ik in algemeenheden zo gauw het persoonlijk werd. Pas toen ik dichter bij mezelf kwam kon ik het ook over "mij" hebben.

---

Ik heb niet het idee dat ik (actief) bepaalde dingen er voor mezelf probeer te houden, maar ik denk dat ik automatisch wel veel in algemeenheden ga praten.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:37 schreef bastianus het volgende:
Waar het hart vol van is..

---

Loopt de mond van over

Bij mij lijkt na al die jaren eindelijk weer een beetje de goede kant op te gaan.

Als 37 jarige de diagnose ADD/PDD NOS te horen krijgen is enerzijds niet zo fijn (als het eerder was ontdekt, en ik eerder hulp had gekregen waren sommige dingen ongetwijfeld anders gelopen), anderzijds verklaart het wel heel veel dingen en begint de therapie, medicatie en hulpverlening eindelijk op gang te komen.

quote:

---

Op 5 augustus 2010 15:51 schreef ErikS het volgende:
Bij mij lijkt na al die jaren eindelijk weer een beetje de goede kant op te gaan.

Als 37 jarige de diagnose ADD/PDD NOS te horen krijgen is enerzijds niet zo fijn (als het eerder was ontdekt, en ik eerder hulp had gekregen waren sommige dingen ongetwijfeld anders gelopen), anderzijds verklaart het wel heel veel dingen en begint de therapie, medicatie en hulpverlening eindelijk op gang te komen.

---

Als het je maar verder brengt toch? Zolang je diagnose je maar niet tegenhoudt..

pas op met ritalin yo.