Van het Project Moderne Natuurkunde die ik in 5 en 6 VWO dit jaar en vorig jaar had, misschien dat dit wat helpt:

---
Licht wordt weerkaatst door een spiegel . Zet je twee spiegels tegenover elkaar, dan kan daartussen een staande lichtgolf ontstaan, als er een lichtbron met de juiste golflengte aanwezig is. Dit principe wordt bijvoorbeeld gebruikt in een laser

[snip]

Van een foton tussen twee spiegels, of van een elektron in een draadje, kunnen we dus ook niet zeggen dat het zich op een bepaalde plaats bevindt. Het heeft op dat moment geen bepaalde plaats, zelfs geen bepaalde ons onbekende plaats, want het gedraagt zich als golf, en een golf is uitgebreid.

We sluiten een foton op tussen twee spiegels, zodat er een staande golf ontstaat. Neem bijvoorbeeld licht met een golflengte van 0,50 mm en zet de spiegels ook op 0,50 mm afstand van elkaar. Dan past er precies één golflengte tussen, zodat je een staande golf krijgt met twee knopen aan de uiteinden, en een knoop in het midden met aan weerszijden twee buiken, zie figuur 71.



In het bovenste deel van de figuur is de `lichtbundel' tussen de spiegels weergegeven. In de grafiek eronder staat de amplitudo van de lichtgolf uitgezet. De negatieve waarde van de amplito in het rechterdeel van de grafiek geeft aan dat de golf daar in tegenfase is met de golf in het linkerdeel.
---

Mocht je nog meer willen lezen over oa quantummechanica, deeltjes- en golfmodel, enz kijk dan op: http://www.phys.uu.nl/~wwwpmn/

Cool! Maar wat gebeurt er als je gaat kijken tussen die 2 spiegels? Wat *zie* je dan? Oneindig veel fotonen?

En wat gebeurt er als je die spiegels 0,60 mm. van elkaar zet ipv 0,50 mm?

Dan zie je gewoon de kleur die wij associëren met die golflengte (420nm voor blauw, 534 voor groen, ...).

Van verkleining is geen sprake, omdat ook dat iets is wat ervaren wordt als men kijkt vanuit één punt (zoals ons oog): wij zien alles onder een bepaalde hoek en ervaren dat als verkleining.

De golf zou wel eeuwig moeten blijven bestaan als we uitgaan van volledige reflectie en een vacuüm tussen de spiegels. Er ontstaat dan inderdaad een staande golf en er treedt interferentie op: als de afstand tussen de spiegels echter geen geheel veelvoud is van de golflengte, zal volgens mij de kleur hoofdzakelijk bestaan uit de component die het kleinste gemene veelvoud is van die twee getallen; in het andere geval heeft de kleur een golflengte gelijk aan het kleinste getal.

Hiermee genoeg uit mijn botten geluld zijnde, groet ik u allen.

diepgaande natuurkunde hoor voor een metalforum..

wel heel boeiend

Het beeld komt inderdaad steeds verder weg te staan denk ik. Aangezien de projectie van een object even ver ACHTER de spiegel staat als het object VOOR de spiegel staat. Per reflectie komt de nieuwste projectie dus op een grotere afstand van de spiegel te staan (althans, in het beeld. In werkelijkheid is het object gewoon in de spiegel te zien en is de afstand af te lezen aan de verkleining). Na een heel aantal reflecties staat het beeld dus ook zo ver weg dat we het met het blote oog niet meer kunnen zien.

Na een oneindig aantal reflecties zijn er twee mogelijkheden, afhankelijk van de idealiteit van de spiegel. Als deze minder dan 50% reflecteert (zeer onideale spiegel dus) dan worden er een eindig aantal beelden gevormd. Een foton is het kleinste quantum energie wat je kunt hebben in lichtgolven en is dus ondeelbaar te denken. Bij een reflectie van boven de 50% zal het dus oneindig beelden blijven vormen????? Op zich een interessant vraagstuk... Stel dat ik nog een streepje wil halen bij een van de quantummechanica hoogleraren hier, dan kan ik hem na de vakantie eens voorleggen aan een van hen .

Als de spiegels 0,5 mm uit elkaar staan is er dan niet weer sprake van verkleining?

quote:

---

Op 9 juli 2002 21:48 schreef TNightmare het volgende:
Het beeld komt inderdaad steeds verder weg te staan denk ik. Aangezien de projectie van een object even ver ACHTER de spiegel staat als het object VOOR de spiegel staat. Per reflectie komt de nieuwste projectie dus op een grotere afstand van de spiegel te staan (althans, in het beeld. In werkelijkheid is het object gewoon in de spiegel te zien en is de afstand af te lezen aan de verkleining). Na een heel aantal reflecties staat het beeld dus ook zo ver weg dat we het met het blote oog niet meer kunnen zien.

Na een oneindig aantal reflecties zijn er twee mogelijkheden, afhankelijk van de idealiteit van de spiegel. Als deze minder dan 50% reflecteert (zeer onideale spiegel dus) dan worden er een eindig aantal beelden gevormd. Een foton is het kleinste quantum energie wat je kunt hebben in lichtgolven en is dus ondeelbaar te denken. Bij een reflectie van boven de 50% zal het dus oneindig beelden blijven vormen????? Op zich een interessant vraagstuk... Stel dat ik nog een streepje wil halen bij een van de quantummechanica hoogleraren hier, dan kan ik hem na de vakantie eens voorleggen aan een van hen .

---

Kewl, iemand met gezond verstand . Nu hebben we in ieder geval het vraagstuk duidelijk voor ons liggen. Leg het maar eens voor ja, altijd leuk.

quote:

---

Op 10 juli 2002 14:37 schreef Dwaallicht het volgende:
Kewl, iemand met gezond verstand . Nu hebben we in ieder geval het vraagstuk duidelijk voor ons liggen. Leg het maar eens voor ja, altijd leuk.

---

Iemand met gezond verstand?

Waarom leg je de grens bij 50% voor oneindige reflecties? Dit krijg je alleen maar bij 100%.
Voor kleinere waarden krijg je telkens een reeks die naar 0 convergeert. De reflecties doven dus uit.
Ik zou de 'quantummechanica hoogleraren' maar gerust laten moest ik jou zijn!

Praktisch kan je geen 100% reflecterende spiegels bekomen. Theoretisch verder dus.

100% weerkaatsend en dit telkens loodrecht op het spiegeloppervlak: dan heb je gewoon je fotonen opgesloten.

Bij beeldvorming spreken we niet meer over loodrechte weerkaatsing. De fotonen komen inderdaad steeds dichter bij elkaar te liggen. Je vraagt je af wat er gebeurt als het beeld kleiner wordt dan een lichtdeeltje? Oeioei. Een foton heeft een lengte van ongeveer 1 meter als ik mij goed herinner. Maar de breedte? Niet bekend dacht ik. Of is dat zo'n toestand dat hoe beter je de breedte kent, hoe minder goed je andere parameters kent?
Alle fotonen komen inderdaad heel dicht op elkaar te liggen, maar welke verschijnselen treden er dan verder op? I don't know.

'k ga pinten gaan drinken, morgen misschien verder.

Een foton is het kleinste quantum energie. Het is ondeelbaar, het KAN niet kleiner worden. Bij een reflectie van minder dan 50% verdwijnt het na een aantal reflecties, bij een reflectie van boven de 50% wordt het gehele foton constant opnieuw gereflecteerd. Het kan niet meer gedeeltelijk gereflecteerd worden, dat is het probleem davy .

Gezond verstand? Maybe . Ik vind het zelf prettig om alles van het begin af aan te overzien. Dingen afleiden ipv aannames voor waar aannemen . Dat is ook het verschil tussen HBO en WO volgens enkele mensen .

*edit* een foton heeft geen "lengte" of "breedte" of dichtheid of whatever. het heeft een bepaalde energie en een impuls, maar geen massa of afmetingen.

[Dit bericht is gewijzigd door TNightmare op 10-07-2002 20:41]

Als de spiegels bijna volmaakt zijn en de diffusie minimaal, de lichtbron staat niet tussen de spiegels en je bent zelf ook nog eens transparant met een brekingsindex van 1 (of moet het 0 zijn om geen afbuiging te krijgen, beetje lang geleden geloof ik), dan zie je, mits je precies in het midden loodrecht naar één van de spiegels kijkt, een schijnbaar oneindige tunnel die opgebouwd is uit spiegelreflecties inclusief een soort omlijsting om iedere spiegel. Door de diffusie wordt de tunnel steeds donkerder in de lengte.
De zogenaamde 'laatste foton' is er niet. Dat zou immers inhouden dat een spiegel slijt bij gebruik (stel je voor: je kijkt in de spiegel en de reflectie wordt steeds donkerder, alsof de batterijen op zijn.) De laatse foton komt alleen langs als de lichtbron uitgaat.

Alle fotonen (tenmiste diegenen die je opvangt met je netvlies, de rest stuitert alle kanten op maar hebben geen invloed op wat je ziet) leggen een traject af naar het midden (dit komt door de diffusie), waardoor ook de helderheid afneemt. In het zogenaamde midden is de helderheid het kleinst waardoor het centrum donker is. De fotonen gaan echter gewoon door met reflecteren, maar nu van het centrum naar buiten toe. De lichtsterkte is echter zo groot (klein) dat ze ondersneeuwen in het licht van het 'verse licht' en dus niet waarneembaar zijn zonder ingewikkelde filter- en interferentie-methoden.

En zodra de lichtbron uit is wordt het donker...ze zullen immers eenmaal uit de spiegels ontsnapt steeds verder verstrooid raken en die enkeling die terugkomt zal een heel zwak beeld geven (waarschijnlijk niet waarneembaar).


Bij perfecte spiegels, een loodrechte lichtbundel en geen andere storende elementen zie je alleen een lichtvlak, omdat er niets verloren gaat: de fotonen zijn dan inderdaad gevangen, dit is echter onmogelijk, want hoe komt het licht daar?
Een laser komt wel in de buurt van dit principe, maar dan zonder perfecte omstandigheden.

Hier zo je best een heel boek over vol kunnen schrijven denk ik zo...

PS
In Keulen in een of ander museum voor modrne kunst vlakbij de Dom staan 2 enorme spiegels tegenover elkaar. Dat is echt cool als je er tussen door loopt (tunnelperspectief)

quote:

---

Op 10 juli 2002 20:38 schreef TNightmare het volgende:
Een foton is het kleinste quantum energie. Het is ondeelbaar, het KAN niet kleiner worden. Bij een reflectie van minder dan 50% verdwijnt het na een aantal reflecties, bij een reflectie van boven de 50% wordt het gehele foton constant opnieuw gereflecteerd. Het kan niet meer gedeeltelijk gereflecteerd worden, dat is het probleem davy .

Gezond verstand? Maybe . Ik vind het zelf prettig om alles van het begin af aan te overzien. Dingen afleiden ipv aannames voor waar aannemen . Dat is ook het verschil tussen HBO en WO volgens enkele mensen .

*edit* een foton heeft geen "lengte" of "breedte" of dichtheid of whatever. het heeft een bepaalde energie en een impuls, maar geen massa of afmetingen.

---

Als het geen massa heeft, wat bedoel je dan met impuls?

quote:

---

Op 9 juli 2002 21:48 schreef TNightmare het volgende:
Het beeld komt inderdaad steeds verder weg te staan denk ik. Aangezien de projectie van een object even ver ACHTER de spiegel staat als het object VOOR de spiegel staat. Per reflectie komt de nieuwste projectie dus op een grotere afstand van de spiegel te staan (althans, in het beeld. In werkelijkheid is het object gewoon in de spiegel te zien en is de afstand af te lezen aan de verkleining). Na een heel aantal reflecties staat het beeld dus ook zo ver weg dat we het met het blote oog niet meer kunnen zien.

Na een oneindig aantal reflecties zijn er twee mogelijkheden, afhankelijk van de idealiteit van de spiegel. Als deze minder dan 50% reflecteert (zeer onideale spiegel dus) dan worden er een eindig aantal beelden gevormd. Een foton is het kleinste quantum energie wat je kunt hebben in lichtgolven en is dus ondeelbaar te denken. Bij een reflectie van boven de 50% zal het dus oneindig beelden blijven vormen????? Op zich een interessant vraagstuk... Stel dat ik nog een streepje wil halen bij een van de quantummechanica hoogleraren hier, dan kan ik hem na de vakantie eens voorleggen aan een van hen .

---

Ik ben wel heeeeel erg nieuwsgierig naar de mening van een hoogleraar quantummechanica. ALs je het wilt voorleggen dan ben ik u een tje schuldig

Een beeld is iets wat je oog maakt, dat is niet wat er al zit. Een foton heeft dus niks te maken met ofdat er een beeld zit. Als je 2 ideale spiegels in een perfect vacuum zet en daar een foton op schiet zal die eeuwig door blijven ketsen.

quote:

---

Op 13 juli 2002 18:35 schreef Iskariot het volgende:
Een beeld is iets wat je oog maakt, dat is niet wat er al zit. Een foton heeft dus niks te maken met ofdat er een beeld zit. Als je 2 ideale spiegels in een perfect vacuum zet en daar een foton op schiet zal die eeuwig door blijven ketsen.

---

Maar een foton is een deeltje en heeft massa, dientengevolge zal er altijd energie verloren gaan door interne weerstand en door een deel van de kinetische energie die bij de botsing met de spiegel vrijkomt toch

Een foton heeft geen massa en heeft ook geen kinetische energie en kan ook niet zomaar energie verliezen (dan zou de golflengte (andere kleur) moeten veranderen van het foton). Maar ik had het over perfecte spiegels en een perfect vacuum, als dat niet zo is kan het foton geabsorbeerd worden door atomen/moleculen die in de ruimte bevinden en zal het foton niet eeuwig op-en-neer ketsen. Maar ik weet niet precies hoe spiegels werken (op atomair niveau) en met licht zijn er ook weer meer problemen (het is niet alleen maar een deeltje, het kan zich ook als golf gedragen). Dat met die staande golf klinkt wel aannemelijk, lasers werken zo ook geloof ik.

quote:

---

Op 13 juli 2002 17:01 schreef Neige het volgende:
Als het geen massa heeft, wat bedoel je dan met impuls?

---

ok, kijken in hoeverre ik dit mooi kan typen . DeBroglie zegt:

Einstein: E=mc^2 (m=massa, c=lichtsnelheid)
Planck: E=h*f (f=frequentie, h=Planck constante)

Dus mc^2=h*f

f=c/l (l=golflengte)

Dus mc=h/l

c is een speciale vorm van de snelheid, v, dus:

mv=h/l

De impuls p is gelijk aan het product mv en is dus ook gelijk aan h/l

De impuls van een foton is dus de Planck constante gedeeld door de golflengte van het foton.

een foton is een energiepakketje dat golft. Bij een eprfecte botsing zou geen energieverlies zijn, maar een perfecte botsing 'bestaat niet'.

naja dit zijn van die vragen, waar wegens gebrek aan kennis geen goede discussie uit voortkomt

edit: of wel een goede discussie met onzin

[Dit bericht is gewijzigd door FOL op 18-07-2002 14:20]

ah, laser

M'n vroegere Fysica/Chemie leraar moest dit eens lezen, hij trekt wsl de rest van zn haren der uit!

Ik zou dit ook eens moeten lezen, maar ik zag twee spiegels en ik dacht laser en toen had ik geen zin meer... ik heb tenslotte nog vakantie.

quote:

---

Op 13 juli 2002 18:19 schreef Azagthoth het volgende:
Ik ben wel heeeeel erg nieuwsgierig naar de mening van een hoogleraar quantummechanica. ALs je het wilt voorleggen dan ben ik u een tje schuldig

---

Het mailtje is verstuurd, maar de ontvanger staat voor mij bekend als iemand die zich van elke vraag snel en makkelijk af maakt, dus ik ben benieuwd...

quote:

---

Op 8 juli 2002 17:36 schreef Azagthoth het volgende:
Als je 2 spiegels recht tegenover elkaar zet, dan krijg je een ontelbare vermenigvuldiging van de reflectie.
Maar stopt het ooit? Er treedt een verkleinde factor op die het "beeld" steeds kleiner maakt. Maar op een gegeven moment wordt dat beeld kleiner dan een "lichdeeltje". Wat gebeurd er precies? Zijn er nog natuurkundige aanwezig ?

---

Hmmm...ik denk dat 't zo ver doorgaat tot het laatste wat het kan, moluculair niveau...

quote:

---

Op 18 augustus 2002 21:37 schreef Grimnir het volgende:
Hmmm...ik denk dat 't zo ver doorgaat tot het laatste wat het kan, moluculair niveau...

---

Dat lijkt me ook weer onlogisch want dan zou het daar dus moeten stoppen, maar het word keer op keer gereflecteerd dus het heeft geen reden om te stoppen toch???

quote:

---

Op 19 augustus 2002 1:51 schreef LordJohn_2 het volgende:
Dat lijkt me ook weer onlogisch want dan zou het daar dus moeten stoppen, maar het word keer op keer gereflecteerd dus het heeft geen reden om te stoppen toch???

---

Hoe wil je iets kleiner dan een molekuul weerspiegelen als het er gewoonweg niet is?

Doet me trouwens ook denken aan het Droste Cacaoblik, waarop het meiske op de afbeelding datzelfde Droste Cacaoblik vasthoudt, waarop een afbeelding met hetzelfde meiske wat weer een Droste Cacaoblik vasthoudt... enzovoorts