Nieuwe plaat. Moeilijk. Ingetogen. Pijnlijk. Prachtig. Deze komt hoog in mijn jaarlijst terecht. Samen met de nieuwe Swans de meest intense plaat van het jaar. Gezien de pijnlijke achtergrond (de dood van Cave's zoon) helemaal natuurlijk.

Nog niet echt de rust gehad om ermee aan de slag te gaan. Ook niet echt een album dat ik 'tussendoor' wil luisteren.

Misschien vanavond even een uurtje pakken op de bank.

Dat heb ik net zo. Hij staat hier al anderhalve week vooraan de nog te beluisteren stapel, en blijft daar ook staan terwijl die stapel slinkt. Ik wil er deze week wel echt voor gaan zitten, maar het ontbreekt me een beetje aan tijd en zin.

Zeker door de achtergrond is het idd een erg rustige, maar pijnlijke plaat geworden.

Idd een van de meest intense albums van dit jaar, maar mss net daardoor ook wel een album dat ik minder vaak opleg.

Maar wanneer ik hem opleg, is het vaak wel voor 3 keer na elkaar.

Ik heb 'm ook nog amper geluisterd om die redenen. Het is er zo'n eentje, blijkbaar.

Erg sterk album.

quote:

---

Op 26 september 2016 15:17 schreef Dirge for november het volgende:
Ik heb 'm ook nog amper geluisterd om die redenen. Het is er zo'n eentje, blijkbaar.

---

Nog steeds trouwens. Ik denk dat ik 'm in totaal drie keer geheel heb geluisterd. Het is een plaat die even prachtig als intens is.

Intens was ook het optreden in Ziggo Dome afgelopen vrijdag. Ik was heel bang dat het veel te groot was voor de vaak toch wat intiemere muziek van Cave, zeker omdat hij zeven van de acht songs van Skeleton Tree zou spelen, maar wat een machtige avond zeg. Afwisselend ingetogen songs en enorm heavy uitvoeringen van Jubilee Street of The Mercy Seat. Alles uitermate sfeervol belicht waardoor je het idee krijgt in een piepklein zaaltje te staan. Gruwelijk indrukwekkend, tegen alle verwachtingen in.

Ziggo show was super. Die versie van Jubilee Street inderdaad

Jubilee Street is gaaf live ja. Was ik vorige keer in HMH al ondersteboven van. Rost echt de pannen van het dak.

Wel over nagedacht maar kon er niet heen. Andere keer misschien.

Wel toevallig. Op het moment dat Swans lof oogst met alle "intense" optredens, worden de muziek en de optredens van vriend Cave ook ineens "intens". Maar goed, ondanks mijn afkeer van Nick en zijn muziek, moet ik bekennen dat het nummer "Jesus alone" onlangs op de radio was, en dat ik toch onder de indruk was, erg mooi.

Geen idee wat Swans is of wat er mis is met het gebruik van "intens" om iets te beschrijven. Bij Cave dekt het de lading wel, zeker live. Heeft in ieder geval niet iets met "ineens" te maken.

[Dit bericht is gewijzigd door Ralph op 09-10-2017 13:17]

Het valt me bij Cave vaak op dat hij, op alternatief gebied dan toch, trendgevoelig bezig is met enige regelmaat. Zo was hij na het succes van de gristelijke altoband 16 Horsepower in interviews ook ineens in den Heere. En in zijn rustigere nummers klinkt hij m.i. toch erg vaak als een soort Leonard Cohen. Misschien zit ik er helemaal naast, maar ik vind de muziek van Cave het toch vaak net niet. Als in: ik heb het vaker gehoord, het is een aardige imitatie van de originele stijl en niet echt jatwerk, maar toch komt het op mij wat weinig authentiek over.

Verder vind ik Cave verschrikkelijk omdat mijn ex altijd met zijn muziek koketteerde, maar wel altijd mijn new wave-muziek (Front 242, Swans, Joy Division, Smiths) af zat te zeiken. Daarom vind ik Cave een beetje de Metallica van de wavemuziek. Mensen die eigenlijk niet van wave houden komen altijd met Where the wild roses grow van Cave aanzeilen, zoals mensen die niet van metal houden jou altijd een plezier denken te doen door "Nothing else matters" te gaan draaien.

quote:

---

Op 9 oktober 2017 14:31 schreef bastianus het volgende:
Mensen die eigenlijk niet van wave houden komen altijd met Where the wild roses grow van Cave aanzeilen, zoals mensen die niet van metal houden jou altijd een plezier denken te doen door "Nothing else matters" te gaan draaien.

---

Mooie rant wel, maar als ‘wave’-liefhebber moet je dan toch te spreken zijn over zijn oude werk met The Birthday Party?

quote:

---

Op 9 oktober 2017 14:42 schreef zodiac lung het volgende:
Mooie rant wel, maar als ‘wave’-liefhebber moet je dan toch te spreken zijn over zijn oude werk met The Birthday Party?

---

Heb ik me eigenlijk nooit in verdiept, vreemd genoeg, is van voor de tijd dat ik muziek ging luisteren. Moet ik toch eens doen, is geloof ik met Blixa Bargeld en ik vind Einstürzende Neubauten erg gaaf.

Daarom. Al heeft Bargeld nauwelijks iets met The Birthday Party gedaan, en wel decennialang met Nick Cave & The Bad Seeds. Dus misschien moet je dat toch ook maar gewoon gaan luisteren.

Ik heb/ken alleen de laatste elpee van The Birthday Party, Junkyard, en dat is me toch een partij hard en ongemakkelijk… Die kan ik je in ieder geval aanbevelen.

quote:

---

Op 9 oktober 2017 15:07 schreef zodiac lung het volgende:
Daarom. Al heeft Bargeld nauwelijks iets met The Birthday Party gedaan, en wel decennialang met Nick Cave & The Bad Seeds. Dus misschien moet je dat toch ook maar gewoon gaan luisteren.

Ik heb/ken alleen de laatste elpee van The Birthday Party, Junkyard, en dat is me toch een partij hard en ongemakkelijk… Die kan ik je in ieder geval aanbevelen.

---

Klinkt veelbelovend. Maar bij NC & de BS haak ik eigenlijk van begin af aan al af.

quote:

---

Op 9 oktober 2017 14:31 schreef bastianus het volgende:
Zo was hij na het succes van de gristelijke altoband 16 Horsepower in interviews ook ineens in den Heere.

---

Cave is van meet af aan al geobsedeerd door de bijbel. En hij schreef bijvoorbeeld deze tekst in 1996, het jaar van het debuutalbum van 16HP. Lijkt me dus stug dat hun relatieve succes debet was daaraan. En ik vraag me ook af of het juist het christelijke aspect was dat deed scoren.

Natuurlijk is het adjectief ´intens' voor Swans gereserveerd.
Maar Cave's muziek heeft echt niets met die van Gira en co te maken. Luister Push the Sky Away maar eens. En ook ook zijn nieuwe Skeleton Tree lijkt me nauwelijks aan te sluiten op trends en is het meest onwaarschijnlijke materiaal voor een band die op een megatournee gaat.

En wat betreft Cohen. Ja, die invloeden klinken door, maar vergeet niet dat Cave Cohen en Cash coverde in een tijd dat deze absoluut niet zo vereerd werden als dat heden ten dage het geval is. Misschien is hij zelfs medeverantwoordelijk voor hun herwaardering.

[/fanboymodus]

quote:

---

Op 9 oktober 2017 14:31 schreef bastianus het volgende:
Misschien zit ik er helemaal naast,

---

Daarom had ik deze veiligheid al ingebouwd.
Het is natuurlijk een persoonlijke kwestie, iets met smaak. Cave voelt voor mij wat meer als "slappe hap" dan veel andere "zware" muziek.

Nu kan het 'misschien' weg.

Snap ik. De maniertjes, de pose, daar moet je tegen kunnen.

Ik was afgelopen vrijdag andermaal onder de indruk van de Bad Seeds, die veel meer zijn dan de begeleidingsband van Cave's ego. Die bassist en drummer zijn werkelijk fantastisch en dan is er natuurlijk nog de ontregelende Warren Ellis, die overal de juiste accenten weet aan te brengen. Al met al niet de beste keer dat ik Cave aan het werk zag, maar niettemin erg blij dat ik gegaan ben.

Ik ben sowieso naar Cave beginnen luisteren door Ellis. De pre-Ellis periode interesseert me dan ook totaal niet.

Is hij bij The Bad Seeds ook zo'n natuurkracht op het podium? Tijdens de Dirty Three show die ik zag brak hij het podium zo'n beetje af. Machtig was dat.

Hij staat wat meer in de schaduw van Cave, maar zeker tijdens de Dig Lazarus Dig!!! en Grindermanperiode gedroeg hij zich als een madman op zijn stukje van het podium.