| dr. brain |
| zeef |
 |
 |
|
 Posted 22-12-2003 20:43 by dr. brain |
 |
|
de meeste mensen krijgen de vraag wel eens te horen: wat zijn jouw 5 favoriete platen allertijden? En niet alleen metal, maar alles...Wel nu, ik kom er nooit uit, maar omdat ik toch al eens gevraagd ben hiervoor een stukkie te schrijven, begin ik er maar mee, beginnend in 1970.....:
Black Sabbath – Black Sabbath (1970)
Waar Can op experimenteel gebied grenzen verlegd, doet Black Sabbath dit met de blues. De plaat begint met een stemmig onweer waarmee dan ook meteen de toon is gezet voor de resterende tijd. Beklemmende haast claustrofobisch duivelse gitaarriffs worden over je uitgestort. De maniakale vocalen van Ozzy zorgen voor rillingen over je rug, daarnaast snijden de gitaarsolo’s Tony Iommi haast je keel door…….De plaat kent niet veel variatie, maar maakt deze tekortkoming ruimschoots goed met een uniek geluid en dito sfeer. Black Sabbath geeft met een obsessie voor de duivel heavy metal voor het eerst een gezicht. De band geldt dan ook als een blauwprint voor vele andere heavy zoniet heavier bands.
Can – Tago Mago (1971)
Misschien wel het beste wat Duitsland op muziekgebied heeft voortgebracht, nu is dat wel een boute uitspraak, maar Can heeft dan ook nooit de erkenning gekregen die ze verdienen. Mede met Faust, Neu! en Kraftwerk hebben ze van krautrock een begrip gemaakt. Psychedelische rock, R&B/soul en blues worden tot één geheel gesmeed tot betoverende nummers met een gemiddelde lengte van tien minuten. Wat begint met nummers die diep in de roots liggen eindigt met avant-gardische Stockhausen composities. Deze plaat verbreedt je muzikale horizon en Can begeleid je op deze free trip naar het muzikale paradijs.
Mr. Bungle – Disco Volante (1995)
Mr. Bungle lijkt op niets wat je ooit gehoord hebt, omdat ze alles zijn wat je ooit gehoord hebt en dat tegelijkertijd. Pfoeh…..de band combineerd zoveel stijlen muziek met elkaar dat het haast niet te verantwoorden valt. Gelukkig klinkt het bij mij als muziek in de oren, lo-fi death metal dat overgaat in sullige easy listening waar abrupt een einde aan wordt gemaakt via hyper kinetisch jazz thrash. Het is ook bijna niet uit te leggen waar Mike Patton en consorten mee bezig zijn. Terwijl Faith No More een hit heeft met het tenenkrommende Easy komt Mr. Bungle tegelijkertijd met nummers als Desert Search For Techno Alla en worden instrumenten als tablas, kanjira, glockenspiel, sistrums, tenor sax en nog veel meer afgewisseld met gitaar, drums, bas en ongelofelijk gevarieerde zang. De plaat is niet weggelegd voor tere zieltjes, maar je kunt het altijd nog iemand cadeau doen als gezonde stress opwekker in de ochtend. Koop dan wel de vinyl versie, want die kent nog een leuke verassing waar je niet zo snel achter komt, puzzelkunde is gewenst.
Amon Tobin – Supermodified (2000)
De van origine Braziliaan Amon Tobin krijgt het voor elkaar om op zeer organische manier drum ‘n bass te combineren met jazz, hip hop en dub. De composities klinken op het eerste gehoor simpel, maar zitten zeer vernuftig in elkaar en kennen vele verschillende lagen. Een lekkere groove en een vrij donkere melangolische loungy sfeer zijn kenmerkend voor deze plaat die nooit echt over de top gaat. En dat is in dit geval precies goed, een muzikale trip die zorgt voor rust in je hoofd, maar wel je hersenen aan het werk zet. De plaat is niet alleen gemaakt om in je eentje naar te luisteren, het is ook zeer geschikte achtergrond muziek.
Mastodon – Remission (2002)
Crusher Destroyer, dat is de titel van het eerste nummer van deze nogal ongewone plaat, maar het dekt wel de lading. Dit is metal van de bovenste plank. Met muziekanten die weten hoe je een instrument moet beheersen, ingetogen en gevoelig, maar ook hyper agressief als dat moet. De plaat walst als het ware tergend langzaam over je heen waarbij je alle details tot het laatst zowel geestelijk als lijfelijk meemaakt, vandaar ook de bandnaam denk ik. De muziek is een verhikel met stoner rock, death/thrash metal elementen waarbij je eenvoudig weg niet stil kunt zitten. Met een drummer die zo jazzy kan drummen dat hij de bijnaam ‘octopus’ heeft lukt dat ook niet, ongelofelijk wat die allemaal kan. Zowel op plaat als live is de band overdonderend. Gaat dat zien als ze in de buurt zijn!
en volgend jaar denk ik er weer anders over, hehe......
Zijn jullie allemaal metal einzelgangers qua of heb je ook nog andere favorieten?
This body of mine, I gotta get out of this void, Cos I don't wanna be destroyed, And I don't wanna turn android, You've gotta help me avoid that, Brainstorm, Here I go, Brainstorm, Flying low, I'm gonna miss it, You bet I'll kiss it!
|
