Het zingende wasrekje

Het was zaterdag. Wasdag. Het wasrekje verheugde zich altijd op deze dag. Op deze dag werd zijn bestaan op deze wereld nuttig gebruikt en dat schepte hem voldoening, zoals elk ander gebruiksvoorwerp ter wereld (behalve de voorwerpen die MISBRUIKT werden, iets waar hij zich altijd kwaad over maakte, maar intussen blij was dat hij niet tot die categorie hoorde).
Het was rond 11 uur ’s ochtends toen hij mevrouw de trap op hoorde komen. Het wasrekje stond in een klein kamertje naast de wasmachine en droger op zolder. De enige andere voorwerpen die in die kamer stonden was een oude radio. De droger en de wasmachine waren vrij saai. Vaak zaten zij te discussiëren over verschillende was- en droogprogramma’s, iets wat het wasrekje helemaal niet interesseerde. De radio daarentegen was goed gezelschap. Hij ZEI misschien niet veel, maar vaak zette hij zichzelf op de klassieke zender. Het was leuk om daarnaar te luisteren, vond het wasrekje. Vaak zat hij mee te neuriën. De reden dat de radio er stond was dat mevrouw ook erg van muziek hield en daar graag naar luisterde als ze de was deed.
De deur van het kleine kamertje ging open. Mevrouw kwam binnen en droeg een grote wasmand helemaal vol met was binnen. Ze zette de mand neer en zuchtte. Toen liep ze naar het kleine radiootje en zette hem aan. Ze zette hem op een zender met oude jaren 60 en 70 liedjes. Een glimlach kwam op haar gezicht en zei tegen de apparaten in de hoek (hoewel ze niet wist dat ze het verstonden): “ Nou, . . . aan de slag maar weer.” De radio speelde en mevrouw deed haar werk en het wasrekje luisterde aandachtig naar de muziek. Zonder het zelf in de gaten te hebben begon hij met de muziek en de mevrouw mee te neuriën, zoals hij altijd deed als de mevrouw er niet is. Toen mevrouw dat hoorde keek ze verbaast om zich heen. Het wasrekje had het niet door. De mevrouw kwam naar het wasrekje toe, omdat ze dacht dat het geluid daar vandaan kwam. Nog steeds had het wasrekje het niet door. Ze knielde naast hem en het wasrekje schrok en hield plotseling stijf zijn mond. De mevrouw keek nog eens goed en glimlachte en begon met de radio mee te zingen. Ze zat nog steeds geknield naast het wasrekje alsof ze hem aanspoorde met haar mee te doen. Het wasrekje twijfelde. Niet dat ze bang was voor de mevrouw, maar meer omdat hij het niet gewend was om met mensen te zingen, laat staan neuriën. Toch begon hij zachtjes en mevrouw hoorde het en haar glimlach werd groter. Hij hoorde haar zelfs giechelen. Dat spoorde hem aan om wat harder te neuriën. Toen stond de mevrouw op en legde haar hand op het wasrekje en samen zongen ze uit volle borst met de radio mee. Het wasrekje was vervuld met blijheid en zong harder en harder. De wasmachine en de droger keken elkaar verbaast aan en vroegen zich af wat er met het wasrekje aan de hand was. Het radiootje zette vervuld van blijheid zijn volume nog iets harder. Mevrouw ging weer, blijer als eerst, aan het werk. Sindsdien zingen ze met zijn drieën elke zaterdag tot het werk is gedaan . . . . . en soms zelfs daarna.

Hier nog eentje:

http://212.204.219.52/forum_topic.php?id=1289

Cool .. een echt verhalen topic .. heerschend