| WhiteRider |
|
 |
 |
|
 Posted 20-02-2005 17:55 by WhiteRider |
   |
|
Een wat oudere lap tekst over het zo hard heersende Dargaard:
We hebben er een tijdje op moeten wachten, drie welgetelde jaren, maar eindelijk is er een nieuw Dargaard album. Deze keer Rise And Fall genaamd. Ik verwachtte na het geweldige The Dissolution Of Eternity uit 2001 iets totaal anders vanwege de tussenliggende tijd. Echter valt dit reuze mee, het is nog steeds 'neo-klassieke ambient/dark wave'.
Het begint met het 10 minuut durende nummer "Rise And Fall" die met het bekende Spaanse gitaartje begint. "Bekende" gezien het feit dat ik dat gitaartje al in meerdere nummers op verschillende albums heb kunnen ontdekken, wat Dargaard toch iets eigens geeft. Het net genoemde nummer is eigenlijk een perfect nummer om mee te beginnen, lekker rustig en zonder al teveel gekke dingen.
Bearer of the Flame is het nummer dat volgt, waarvan de rillingen over mijn rug gaan lopen. Ik weet niet wat ik heb met deze muziek, maar de zangeres, Elisabeth Toriser genaamd, zingt met zoveel emotie en diepgang, dat dit in combinatie met het geweldige muzikale aspect wat Tharen (ex-Abigor inderdaad) eraan toevoegt, een band maakt dat menig Metalbandje er finaal uit'rost'.
Niobe is het derde van het totaal negen nummers tellende album afkomstig uit Oostenrijk. Deze is erg mooi om haar tempovariaties en onverwachtse afwijkingen in de melodie. Een prachtig nummer, gelijk mijn favoriet. Met name door de uitgesproken zang die het zo sfeervol en fascinerend maakt doet mij het zo benoemen.
Takhisis Dance volgt. Een wat sneller en vrolijker nummer dan de meeste andere. Er wordt ook teven een folky klinkend fluitje in gebruikt, wat het best een interessant nummer maakt voor tussendoor. Dit vierde nummer is geheel instrumentaal.
Winter begint met een ijzig klinkende wind, en wordt vervolgd door een typisch stringsachtig geluid in een niet al te origineel melodietje, met nog steeds de wind op de achtergrond, wat een mooie sfeer doet opwekken. Na een of anderhalve minuut wordt ook de gitaar weer gebruikt, en na een minuut of twee begint Elisabeth weer met zingen. En hoe, godverdomme, het nummer is inmiddels wat sneller en ze zingt als nooit tevoren. Ook over Tharen's instrumentale kunsten blijf ik lof uitspreken. Tharen en Elisabeth zijn - wat ook wel mag na 6 jaar coöperatie - perfect op elkaar ingespeeld, en op geen enkele manier is iets aan te merken betreffende Dargaard's muziek.
Ave Atque Vale is alweer het vijfde nummer. Een erg duister, melancholisch en zich langzaam opbouwend nummer. Dit is een van de weinige nummers van het album waar ook Tharen zijn stem gebruikt. Dit vrij lange nummer verveelt geen seconde!
Ik vind Queen Of The Woods niet erg noemenswaardig, het is een erg 'normaal' Dargaard nummer. Dit is enkel niet noemenswaardig vanwege de rest van het album. Daar ten opzichte van is het niet meer dan standaard.
Ancestors Of Stone is het laatste* nummer op deze spetterende release. Het blijkt maar weer eens dat Tharen erg goed weet hoe hij zowel emotionele als duistere keyboardmelodietjes moet spelen. In deze track hoor je beide.
Ik moet zeggen dat - integendeel tot The Dissolution Of Eternity, waarop Thy Fleeing Time, My Phantasm Supreme en vooral A Prophecy Of Immortality mijn favorieten waren - ik op dit album niet echt (op Niobe na) meerdere nummers heb waarvan ik zeg; die zijn nou echt het beste. Als je alle nummers apart bekijkt, zijn het stuk voor stuk kunstwerken.
Een pronkstuk! Het overtreft haar voorganger misschien niet, maar de eerste twee albums moeten ervoor buigen, in mijn optiek.
* op de gelimiteerde digipack-versie staat nog het nummer The Halls Of Dargaard.
|
