Ik had mensen beloofd een verhaal te schrijven, dussss tadaa:
Dat gele nummerplaatje en die NL sticker maakten indruk bij het oprijden van de parkeerplaats in ons buurland. Verscheidene duitsers keken verschrikt op, NOG meer nederlanders (Regeer en Metoalkerel waren er uiteraard al). Veel bierzuipende duitsers in de kou en wij maar denken dat we de eerste band al hadden gemist, volgens speelschema. De zaal bleek nog niet eens open te zijn, een uur later dan in de planning stond mocht het verkleumde publiek (wind, regen, kou brrr) eindelijk naar binnen. Ondanks diverse verhalen dat het uitverkocht zou zijn, vertelde een blik achterom dat het never niet zou uitverkopen vandaag.
Eenmaal binnen, bleek er een band te zijn uitgevallen. Het speelschema lag dan ook weer fiks overhoop. De duitse band Path of Golconda warmde de koude hal met hun 5 leden vakkundig op. Zanger Manuel blerde de longen uit zijn lijf, in zijn vrolijke death metal deuntjes en the_Witch vond hem wel een beetje op Peter Steele lijken.
Hierna was het tijd voor Sudden Death, ook uit ons buurlandje geloof ik. Welja, om het kort te houden.. een beukende death metal show en een vreselijk gestoorde ADHD bassist met een voorliefde voor huppelen en springen. Het liefst door het publiek heen rennend en springend, terwijl hij zijn besnaarde houten plank als een bezetene rondzwaaide en zijn deuntjes bleef spelen. Ja, een zeer sfeervol optreden zo vroeg in de middag.
A Life Divided kreeg de moeilijke taak de aandacht van de mensen weer terug te vragen na een ombouwtijd en het vorige geweld van Sudden Death. Elektronische beats vulden de zaal, gemixt met metal en een vreselijk zeurderige zang. De eerste new wave achtige dansjes werden gespot in het publiek. Tegelijkertijd ontdekten wij dat er keuze was uit bratwurst, curry bratwurst of rostbratwurst (en veels te zoute patat uiteraard). We besloten om (voor onze eigen veiligheid en die van onze magen) een paar meter te lopen, richting de Mac Donalds. We waren daar niet de enige met dit idee.. leuk om te zien hoeveel pret men kan hebben met een roze Mac helium ballon.
Wat zal er straks spelen, Communic of Moonsorrow. Aan de toetsen te zien zou dit Moonsorrow zijn. Na een tijdje wachten kwamen daar dan ook de halfnaakte heren van Moonsorrow het podium op. Vrolijke deuntjes, snerpende fluitjes en een boel gehuppel. Nee dit was niks voor mij, ondanks dat ze wel een strakke show weg gaven. Gelukkig waren er kraampjes met cdtjes, stoere armbanden en kleding te bekijken. Mensen kijken kon daar ook perfect, toch behoorlijk wat gekke duitsers gezien. Onder andere een meid die haar paal vergeten was, de vierkante paal in de zaal was niet goed genoeg om omheen te draaien.
Ah tijd voor een leuke band Endstill, lekkere vieze, ranzige black metal. Ondanks dat het publiek er niet wild van was, zetten de mannen er een goede, enthousiaste show neer. Wij hadden ondertussen een relaxte zitplaats gevonden om de voeten wat rust te gunnen. Tevens vermaakten wij ons uitstekend met NEUS en veels te duur bier.
Het was wachten op Communic. Oddleif en co liepen al de gehele dag rustig door de hal te banjeren en bandjes te kijken. Eindelijk mochten ze, mijn favoriete band van de dag! Met een mooie mix van oude en nieuwe nummers, gaf Communic een prachtige set weg. Genieten geblazen bij alle nummers, Oddleif was prima bij stem en had er zin in. Communic werkte vlot de nummers door en toch leek de set erg kort. Tot mijn grote spijt was dit optreden ook zo weer voorbij, bij een volgende tour van deze band ben ik er zeker weer bij!
Na een korte ombouwtijd was daar Primordial, zij kwamen.. zagen en overwonnen. Prachtig om te zien hoe het publiek volkomen uit hun dak gingen op de bijna hypnotiserende klanken van deze band. Het was nog een hele kunst om deze band rustig te kunnen bekijken, ondanks dat het niet druk was. Voor ons stonden een paar mannen te dansen, zij hadden ongeveer de halve zaal nodig voor hun dansuitspattingen. New wave dansjes zijn weer helemaal hip in Duitsland. En wat/wie was toch die man/vrouw met het onwijs sippe gezicht en de witte schoenen met smileys?
Na lang, lang wachten was daar dan eindelijk Moonspell. Ik ken deze band alleen van het album Wolfheart en die vond ik wel okee, maar live was dit mijn Moonspell ontmaagding. Of nouja, soort van.. ik was te moe om het echt goed mee te krijgen en heb me vermaakt met zitten op een tafel en van een afstand de band bekijken, terwijl ik een of andere discussie voerde in het engels met een dronken duitser die wilde weten waarom ik als nederlander zijnde geen duits wilde praten. Ja, dat was ontzettend boeiend. Moonspell bleef maar doorspelen en nog langer en nog langer, ondertussen was de boel zo'n anderhalf uur uitgelopen (op zich netjes gezien de vertraagde start).
Totaal kapot van moeheid kropen we de auto weer in, terug naar ons eigen landje na een dag vol mooie bands en plezier.
Samenvatting voor degene die niet willen lezen:
Yep, mooi festival dat Winternoise. Afgezien dan van de prijzen, die waren hoog en de plotseling wisselende bands wat niet tot slecht werd aangegeven. Maar wij zijn tevreden.
