|
 |
|||||
 |
 |
        |
 |
|||
|
||||||
|
| Dit topic is 2 pagina's lang: 1 2 | ||||
| Auteur: |
|
|||
|
quote: De bands op myspace : Vrijdag; http://www.myspace.com/obsidianrocks http://www.myspace.com/tomeraband http://www.myspace.com/suncaged http://www.myspace.com/zerohourband Zaterdag; http://www.myspace.com/transmission0 http://www.myspace.com/officialsw http://www.myspace.com/thebanddial http://www.myspace.com/morglbl http://www.myspace.com/lochvostok http://www.myspace.com/sleepytimegorillamuseum http://www.myspace.com/thebandredemption http://www.myspace.com/marcelcoenen http://www.myspace.com/joopwolters http://www.myspace.com/frnk [Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 03-04-2007 19:35] |
|||||||||
|
haha kom maar naar P60!   |
|||||||||
|
heb die dag helaas wat anders staan maar evengoed veel succes toegewenst ! |
|||||||||
|
quote:inderdaad Maken we er de B4 van met ook Ratje erbij  |
|||||||||
|
YEah  haha |
|||||||||
|
Morgen knallen ! Ben ook erg benieuwd naar To Mera en Zero Hour, To Mera klonk goed op hun MySpace pagina, en Zero Hour zal leuk zijn die gasten nog eens terug te zien ! |
|||||||||
|
Was een te gekke Headway weer!! Sleepytime Gorilla Museum   |
|||||||||
|
quote: Waren ze goed ja? Ik ga ze later deze maand nog zien  edit: Komen er trouwens nog youtube's van de nederlandse Bo-El G3? Ben wel benieuwd! [Dit bericht is gewijzigd door Kramy op 08-04-2007 16:38] Teloorgang! --> https://youtu.be/fDebPivKw00 |
|||||||||
|
[edit]tis gefilmd ja. Weet zo niet wat er mee gebeurt, ik denk op de Bo-El site. Was erg tof iig  quote:Amsterdam! Willen we ook heen ja! Vandaag zijn ze in Den Helder. En JA, wat fokking geniaal gestoord en intens, iedereen stond daar hard te gaan, en 'k had dik kippenvel man.. nie normaal En de verdere toppers voor mij persoonlijk : Sun Caged, Mörgbl, Obsidian. Heersch. [Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 08-04-2007 16:41] |
|||||||||
|
quote: Dat belooft wat! Ennuh, maar eens vlug kaarten reserveren voor A'dam dan, voordat jullie straks mijn kaarten inpikken Ik zal de Bo-El site (zoals gewoonlijk trouwens hehe) in de gaten houden! Teloorgang! --> https://youtu.be/fDebPivKw00 |
|||||||||
|
Kon wel eens gezellig druk gaan worden op de 20e, wij hadden ook het idee om met z'n vieren nogmaals het puike optreden van gisteren te herbeleven. Na afloop hebben we nog geruime tijd met de zanger staan praten, erg bijzonder om te horen dat ze in de VS toch bovengemiddeld beroemd/bekend zijn en dat wij nu pas voor het eerst een live optreden hebben mogen aanschouwen (grootste struikelblok blijkt tot nu toe het grote arsenaal aan zelfgemaakte instrumenten te zijn om deze hiereen te verscherpen, met name de bijna 3 meter lange 'Dolcimer sledgehammer' waar de bassist 1 nummer op heeft gespeeld). Voor allen die ook nog gaan...tot de 20e  Top weekend met als hoogtepunt op vrijdag Sun Caged en zaterdag, hoe kan het ook anders, Sleepytime Gorilla Museum. |
|||||||||
|
GST heerste inderdaad enorm hard. Ik ga de 20e ook. Wat was dat vet zeg! Morglbl was ook enorm vet. En Transmission0 ook erg van genoten. metalfoto's @ http://www.basementonline.nl |
|||||||||
|
metalfoto's @ http://www.basementonline.nl |
|||||||||
|
Was een gezellig en muzikaal geweldig festival! Heb op vrijdag erg genoten van Sun Caged en Zero Hour en ook op zaterdag was het weer genieten, al heb ik helaas niet alles kunnen zien die dag, waaronder Sleepytime Gorilla Museum, dus die ik ga morgen maar eens bekijken. |
|||||||||
|
ja is vanavond al! Enorm veel zin in metalfoto's @ http://www.basementonline.nl |
|||||||||
|
Coole review door LoM's briljant schrijvende Evil Dr. Smith : Headway Festival P60 - Amstelveen - 06 april 2007 Het festivalseizoen is weer begonnen. Gatverdamme. Weer dat vermoeiende gekuier en doelloos geslenter langs al die bandjes waarvan je de helft niet kent, de andere helft geen juten zak aan vindt en de rest vindt tegenvallen. Ja inderdaad, het zijn er ook nog eens veel te veel. Hoe ouder ik word en hoe meer ik ongevraagd door derden in de categorie "ouwelullen" wordt geplaatst, des te meer ik me aansluit bij de hartstochtelijke anti-festival column van collega Monique. Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen! Laat een van die spaarzame uitzonderingen uitgerekend samenvallen met de officiële (of is het officieuze? Who cares…) start van het nieuwe festivalseizoen: het Amstelveense Headway Festival. Voor mijn persoonlijke smaak een festival met een ideale opzet. Het is indoor, er is vooral progressieve muziek te zien, het is heel ouderwets overzichtelijk met in totaal één (1, one, uno, ein, un) podium, er is veel onbekend talent met de hoofdletter T en een enkele cultband die zelden te zien is en dus ook niet in de volgende weken op een van de talloze andere inwisselbare metalfestivals, en last but not least: er is verdomd weinig publiek. Dus je staat altijd vooraan. Al is de zeer bescheiden opkomst van het publiek een langzamerhand pijnlijke zekerheid te worden in het Headway bestaan, dat dit weekend haar vijfjarig bestaan viert. Text & pics by: Evil Dr. Smith Vanwege het vijfjarig bestaan heeft de organisatie gedacht een aantal bands die in het verleden op Headway heeft gestaan, opnieuw uit te nodigen. Zodoende ontstond er een line-up met bands als Last Crack, Loch Vostok en Zero Hour, aangevuld met een klinkende naam als Into Eternity. Helaas viel Last Crack af en kreeg Into Eternity de mogelijkheid om met Dark Tranquillity en The Haunted door Amerika te crossen. Uiteindelijk kreeg de organisatie met behulp van enkele Nederlandse bands de line up toch rond. De eerste mocht meteen op vrijdagavond de spits afbijten. VRIJDAG 6 APRIL "Hallo, wil de eigenaar van de blauwgroene Peugeot, kenteken 64-RL-TK, zijn auto niet parkeren in tram 5? Gelieve uw auto onmiddellijk weg te halen." Altijd moeilijk, die verkeersregels. Helaas word mijn gevoel voor rampentoerisme niet werkelijk gevoed, aangezien het incident precies een tramrit eerder plaatsvindt, zodat ik slechts de lasten (de vertraging), maar niet de lusten (beetje blikschadesensatie) tot mij krijg. Ik kan slechts toezien hoe de politie de auto weer van de tram probeert los te peuteren. Zodoende begint de vrijdagavond voor mij met een brok metal i.p.v. progmetal. Of inzake het agressieve geweld van de band OBSIDIAN: de avond startte dus sowieso met [thrash(ed) metal. Een kleine honderd Headwaygangers zien met enige vertraging de avond vervolgen met het Britse TO-MERA. De band bezit in bassist Lee Barrett een belangrijk cultfiguur, aangezien hij in het verleden Candlilight Records oprichtte (dat destijds bands als Opeth en Emperor tekende) en ook verantwoordelijk is geweest voor Elitist Records (dat helaas in december 2005 ter ziele is gegaan), het dochtertje van Earache dat vaak met fraaie metal voor de elite op de proppen kwam (Lunaris, Rakoth, Ephel Duath). Ook zijn eigen band is niet voor een gat te vangen en gaat feitelijk all over the place. De eclectische metal bevat tal van jazzloopjes maar schroomt niet om regelmatig Dimmu Borgir-achtige black metalerupties uit te braken. De vrij lange, technische en nogal ondoorzichtige nummers worden vocaal ingevuld door de fraaie zwartharige Julie Kiss (what's in a name?), die een nogal magnetische aantrekkingskracht op mij(n fotocamera) heeft. Ze heeft een goede stem en de band speelt strak en hard, maar echt warm word ik niet van het gebodene. De nummers van hun debuutalbum 'Transcendental', zoals 'Dreadful Angel', 'Obscure Oblivion' en 'Blood', hebben veel ideetjes, maar te weinig de juiste. De band sluit af met een spiksplinternieuw nummer ('It's A Lie?') en weet na afloop toch de nodige shirtjes te slijten. Maar ja, als de zangeres zich ontpopt tot marktkoopvrouw, zeg dan maar eens nee tegen die ogen. Lords of Metal Gezien de gezamenlijke geschiedenis van Headway en SUN CAGED is het niet vreemd en zelfs een beetje makkelijk om deze band (alweer) op het festivalprogramma te plaatsen. De band was op de eerste editie ook al present, maar in de tussenliggende jaren is zowel de band als de organisatie op zoveel plekken gewijzigd dat er nu geen enkele vorm is van belangenverstrengeling en/of tweepettenpraktijken. Tot voor kort had ik ook niet gedacht ooit nog iets te horen van Sun Caged, want de band lag volledig overhoop. Maar gitaristwizard Marcel Coenen liet zich niet kisten en na keihard ploeteren en geestdriftig zoeken staat er uiteindelijk toch weer een nieuwe Sun Caged op het podium om de gloednieuwe CD 'Artemisia' te presenteren. Belangrijkste omzetting is natuurlijk de zanger. André Vuurboom is na veel zoek- en speurwerk uiteindelijk vervangen door de exotisch genaamde Paul Adrian Villareal. De beste man komt ook nog eens uit San Diego. Handig met repeteren, als schijnt hij tegenwoordig een stuk dichterbij te wonen. Zijn stem staat wat zacht afgesteld, maar is een stuk warmer en minder (geforceerd) falset dan zijn voorganger. Ook muzikaal is Sun Caged minder technisch bezig en heeft iets meer het verfijnde van een Fates Warning dan de krachtpatserij van Dream Theater. Lords of Metal Na een licht valse start met pijnlijk veel distortion tijdens de openingsakkoorden van 'Lyre's Harmony' blijkt toch al gauw dat de band goed op elkaar is ingespeeld en dat het publiek de band niet vergeten is. Althans, het beetje publiek dat er was… Marcel's letterlijk vette grijns gaat van oor tot gitaarsnaar en van podium tot zaal. Zijn immer uitbundige vrolijkheid werkt aanstekelijk en hij doet er een extra schepje glimlach bij als ze zijn favoriete nummer 'Blood Lines' spelen. Mijn glimlach staat juist op springen als ze een heerlijk ronkende versie vertolken van Stevie Wonder's 'Higher Ground', je weet wel, die hit van de Red Hot Chili Peppers. Het is een gave versie, waarbij Paul een beetje staat te stoeien en schijnboksen met toetsenist René Kroon tijdens een zoveelste gitaarmasturbatie van Marcel, met extra pompend baswerk van Roel Vink, die olijk wordt aangekondigd als Dries Roelvink. De avond is alleen wat uitgelopen en om dat in te halen wordt er geknibbeld op de speeltijd. De band is zich er alleen niet erg bewust van: Spelen we nog een nummer? Ja? Nee? Ja! Maar de DJ zet dan juist Slayer's 'Raining Blood' op, dus is het uiteindelijk toch een nee. Beetje potsierlijk eind van een verder zeer smakelijk én, voor de toekomst van de band, hoopgevend optreden. In de pauze neemt gitarist Jasun Tipton van ZERO HOUR nog uitgebreid de tijd om over koetjes en kalfjes te beppen met fans, vrienden en andere bandleden. Ik krijg van hem te horen dat hun Europese tournee met Into Eternity in het water is gevallen wegens bovengenoemde reden, en dat hun Europese trip is ingekort tot het Headway Festival en een paar optredens in… IJsland. Een paar minuten later staat hij doodgemoedereerd zijn gitaar in te pluggen, vuurt op zijn dooie akkertje al een paar virtuoze arpeggio's door de soundcheck waar een gemiddelde conservatoriumklant jaren voor zou moeten ploeteren en zit wat achteloos te knoeien met videocameraatjes die het optreden moeten registreren. Ook zijn tweelingbroer, Roy, loopt wat doelloos rond te banjeren op het podium en laat onderwijl stiekempjes zijn baskwaliteiten doorsijpelen. Rond elf uur komen drummer Mike Guy en nieuwe zanger Chris Salinas de broers vergezellen en gaat de band flitsend en ook behoorlijk heavy van start met een aantal nummer, waaronder 'Evidence Of The Unseen', van de nieuwe CD ' Specs Of Pictures Burnt Beyond'. Nu heeft Chris een fantastische stem dat vaak vergelijkingen oproept met een jonge Geoff Tate in topvorm, dus ik verwachtte een iele, beschaafde jongeman op het podium te zien. Wrong. Chris was een behoorlijk potige, stevig (behaarde) veertiger met een vervaarlijk ruige uitstraling. Noem hem een Chuck Billy met een falset. Uiterlijk zegt veel, maar niet alles, want Chris toont ook zijn gevoelige, emotionele kant in een breekbare, prachtige ballad waarin hij zijn hele ziel en zaligheid in stopt. Hartverscheurend. Jasun heeft een grappige manier van headbangen: met één knie half knielend op de grond en zijn hoofd van links naar rechts schuddend. Ook grappig was de valse start bij het gloednieuwe nummer 'The Temple Within' dat in tweede instantie wel goed ging. Een goed, typisch Zero Hour nummer met veel breaks en solo's, maar dat qua aankleding en arrangement nog wat onuitgewerkt en gewoontjes klinkt. Vlak na "zero hour", rond kwart over twaalf, is de band uitgeraasd met hun spannende en eigenzinnige progmetal en komt er meteen ook een einde aan de eerste dag. Op naar dag twee, dat dankzij een overzichtelijk spoorwegennachtnet, waarbij ik dik drie uur bezig was om hemelsbreed 25 kilometer af te leggen, ongevraagd een stuk sneller dichterbij kwam dan voorzien. Lords of Metal ZATERDAG 8 APRIL De middag wordt geopend met de Neurosiaanse metalstormen van het Nederlandse TRANSMISSION 0 en de Zweedse progmetallers van SEVENTH WONDER, maar beide heb ik door werkzaamheden moeten laten schieten. Een paar snipperuurtjes kon er van de baas nog wel vanaf, zodat ik precies op tijd ben voor DIAL, ook dankzij de band zelf trouwens, die wat moeite heeft om alle zooi goed te installeren. Het zij ze vergeven, aangezien het optreden hun podiumdebuut is. Van de band althans, niet van de bandleden, want zangeres/bassiste Liselotte Hegt en gitarist Rommert van der Meer hebben al de nodige ervaring opgedaan met Cirrha Niva en Hegt's hubby, zanger/gitarist Kristoffer Gildenlöw, kennen de meeste mensen wel van zijn periode bij Pain Of Salvation. Van die laatste band sijpelt maar opvallend weinig invloeden door in Dial. Wat Dial dan wel speelt is lastig in woorden uit te drukken. Op het podium wordt de band aangevuld met toetsenist Chris Jonker en drummer Dirk Bruinenberg. De band, of eigenlijk Kris alleen, start met loop op een elektronisch drumpad dat uitmondt in een muzikaal stuk met bas en Liselotte's zang dat me doet denken aan een triphopnummer door de illustere, Sloveense band Devil Doll. Een vriend van me doet het echter denken aan Dalbello. Voor allebei valt wat te zeggen, aangezien beide artiesten favoriet zijn bij Liselotte. Bij het volgende nummer gaan ze stoelendansen met de instrumenten. Bijna iedereen grijpt naar een ander instrument en deze keer zingen Kris en ook Rommert, en dat geintje herhalen ze later nog een paar keer. Kris heeft ook een behoorlijk sterke stem, een familietrekje. De muziek blijft echter vrij ongrijpbaar. Het is sterk atmosferisch, niet al te hard, maar wel erg verfijnd en met een op het eerste gehoor een behoorlijk originele sound. Ronduit fascinerend, al is het poppy liefdesliedje 'Stay With Me' van Kris en Liselotte wel erg zoetig. Maar de sfeer van het optreden heeft zo'n subtiel surrealistische uitwerking dat het mij erg nieuwsgierig maakt naar de in mei uit te komen en door Devon Graves (Dead Soul Tribe) geproduceerde debuutplaat 'Synchronized'. Lords of Metal Rond etenstijd staan de mannen van MÖRGLBL op het podium. Als je denkt dat ik een tikfout maak, dan dacht je net zoals ik toen ik deze naam voor het eerst zag staan. Voorafgaand aan het optreden word mij toegefluisterd dat de band Frans is, humor heeft en ook nog eens goed is. Ja, dank je de koekoek, die combinatie is natuurlijk godsonmogelijk en klinkklare onzin. Een góede Franse band en ook nog eens met humor? Tsss… dat klinkt als een flauwe grap. Totdat de drie al redelijk op leeftijd zijnde mannen uit Annecy (Rhône) het podium betreden en mij met hun instrumentale rock volledig inpalmen. Muzikaal fladderen ze alle kanten op, van Steve Vai/Freak Kitchen vergelijkbare hardrockacrobatiek via Primus-goes-jazzmetal tot gekke bekkentrekmetal, je zit met een combinatie van verbazing over het virtuoos talent, opwinding over de ronkende grooves en breeduit lachend over de spelpret voluit te genieten. Zelfs een bassolootje van de bassist (door bandleider/gitarist aangekondigd als: "The boring part of the song, his bass solo.") funkt de vonken van je schenen. Maar het is vooral gitarist Christophe Godin die alle aandacht opeist, niet alleen vanwege zijn heerlijke gitaarcapriolen, maar ook vanwege zijn olijke, dikke snoet die in alle mogelijke en onmogelijke bochten wordt gewrongen, als ware hij Jim Carey. Dit was net zo'n leuke verrassing als het Duitse Junk Farm die twee jaar geleden Headway opvrolijkte met een positieve adrenalinestoot. Frans, vrolijk én goed: het kan dus toch! Lords of Metal Het avondeten wordt een etage lager in de bar annex loungeroom opgeluisterd met een gitaarclinic van de drie Nederlandse gitaarmaestro's Joop Wolters (Lalu, Shadrane, ex-Arabesque), Marcel Coenen en Frank Schiphorst (Control Human Delete, ex-Symmetry, ex-Enraged), dat feitelijk een showcase is voor The Bo-El Guitar Company. Het resulteert in een op relaxte wijze en ongedwongen in je eentje, met zijn tweeën of met alledrie lekker de Yngwie Malmsteen uithangen. Of een fictieve bluesheld voor de afwisseling… Rondkwart voor acht betreedt voor de tweede keer de Zweedse progdeaththrashers van LOCH VOSTOK het Amstelveense podium. Bij de eerste editie van Headway wist ik niet goed wat ik van hun allegaartjesmetal moest vinden, en vijf jaar later ben ik er nog steeds niet uit. De pompeuze progthrash klinkt als Dream Theater met een eclectisch Mercenary-tik, waar overheen de kogelronde zanger/gitarist Teddy Möller als een harige minimammoet zijn grommen, gillen en grunten plaatst. Hij verslikt zich wel een paar keer in een riff en/of zanglijn. Je ziet hem denken: "Nu een riff… oh nee, ik moet een couplet zingen… of wacht, nu komt die gitaarsolo van onze andere gitarist". Zo gaat hij in het slotnummer 'Naked' zelfs twee keer de mist in. Het komt wat amateuristisch over, maar ook wel aandoenlijk. Toch verslapt naarmate het concert vordert mijn aandacht. De melodieuze metal met thrash en death metal erupties kan me eenvoudig steeds minder boeien. "We're Loch Vostok from Stockholm Sweden, and we suck!" brult Teddy ons vrolijk tegemoet. Ja, eerlijk gezegd kan ik hem niet helemaal ongelijk geven. Lords of Metal Van een compleet andere orde is de volgende band. Het podiumdoek gaat dicht, het podium en de spanning worden opgebouwd, maar de opbouw duurt lang, erg lang, te lang. De band staat geruime tijd op het podium met de bedoeling om te spelen, maar door allerlei technische trubbels duurt het zeker een minuut of tien eer ze ook echt beginnen. Het biedt ons wel de kans om te de band eens uitgebreid te bekoekeloeren, want SLEEPYTIME GORILLA MUSUEM ziet er op hun Europees podiumdebuut net zo sprookjesachtig uit als de bandnaam doet vermoeden. Een sprookje zoals de nieuwe film Pan's Labyrinth van Guillermo del Toro welteverstaan. Rijkelijk uitgedost met een bizarre graai uit hun garderobe, make up doos en instrumentarium (van citers, potten en pannen tot trompetten, fietswielen en opengebroken diaprojectors) geven de mannen en vrouw, inclusief zwartgeverfde tanden, visuele uitdrukking aan hun al evenzo avontuurlijke potpourri van avant-garde, metal, jazz en gothic. Ruwweg, denk aan een combinatie van Coal Chamber, Rammstein, Marilyn Manson en CocoRosie, maar je kan het ook omschrijven als Tom Waits zingt een doom duet met de Dresden Dolls. De ongrijpbaarheid van hun krankzinnige klanken wordt onderstreept door het feit dat ze nu op een metalfestival spelen, maar een paar weken later geprogrammeerd staan op het jazzpodium BIMhuis. Toch klinkt de muziek van deze vijf Pipo De Clowns niet gekunsteld, sterker nog: het klinkt bij tijd en wijle behoorlijk aanstekelijk en opzwepend. De band is zelfs in staat om nu metal progressief én aanstekelijk te laten klinken en bij het waanzinnige slotnummer springen mij letterlijk tranen van opwinding in de ogen. Nu was deze band op CD al een aangenaam gezelschap, maar live ontpopte de band zich als een kleine revelatie. Ze spelen deze avond vooral hun hardere nummers, waaronder een aantal van hun binnenkort te verschijnen derde album 'In Glorious Times', waarbij elk nummer op ludiek poëtische wijze wordt ingeleid door de zanger. Hun muzikale bagage suggereert vaklui die minstens dertigers zijn, maar op het podium ogen het broekies van nauwelijks twintig. Een praatje naderhand met violiste/multi-instrumentaliste Carla Kihlstedt leert mij dat de band wel degelijk uit ervaren rotten bestaan en zelfs twee leden bergt die de veertig al zijn gepasseerd. Oud, maar nog niet versleten. Wat heet, dit is het hoogtepunt van het weekend en er zijn zelfs mensen uit Spanje en Slowakije komen overvliegen om deze band hier te zien. Lords of Metal Aan de Californiërs van REDEMPTION de schier onmogelijke taak om dit rariteitenkabinet te evenaren, want overtreffen is gewoon onbegonnen werk. De band rondom gitarist Nick van Dyk geniet natuurlijk bijzondere aandacht vanwege de inlijving van Fates Warning zanger Ray Alder en ik was blij verrast dat ik deze band überhaupt live kan zien. Hun drie albums zijn van allen van zeer hoog niveau en live weet de band dit behoorlijk goed te vertolken. De gitaristen hebben nu eens niet zeven, acht of zesenzeventig snaren nodig, maar weten met zes snaren even virtuoos voor de dag te komen en het kleine, Filippijnse opdondertje (Bernie) lijkt zo uit de line-up van Death Angel te komen. Vooral indruk maakt de bassist die als een zesvingerige octopus zijn vingerkootjes laat dansen op de zes bassnaren. De fris gekortwiekte Ray dankt ons voor het lange wachten op de band (het is ondertussen na elven) en complimenteert met een ongelovig glimlachje de vorige band: "That was crazy." Er is door Sleepytime wel behoorlijk veel energie weggetrokken bij het publiek en Redemption weet niet diezelfde zinderende spanningsveld vast te houden. Debet hieraan is toch de vermoeid ogende Ray die vaak en langdurig in gekromde houding zijn zanglijnen eruit perst. Hij komt niet altijd boven het muzikale geweld uit en vergeet hier en daar wel eens een lijntje tekst. Dan blijkt ook waarom hij vaak zo gekromd en soms diep voorover gebogen op het podium aan zijn microfoonstandaard hangt: vlak achter zijn monitor liggen dikke ordners vol met tekstvellen. Maar dan neemt hij een trekje van een sigaret van een vrouwelijke bezoekster uit de zaal en dan kan Ray er weer even flink tegenaan. Ray's niet geheel vlekkeloze performance bederft de pret verder niet ruime mate, en het pubiek geniet van daadkrachtige versies van vooral veel nummers van het laatste album 'The Origins Of Ruin'. Een opvallende keuze is de cover van Faith No More's 'The Real Thing', toevallig een favoriet nummer van ondergetekende die niet alleen in zijn nopjes is over de vette uitvoering, maar de vermoeide nekspieren nog een keer probeert aan te zwellen. Terwijl de band nog vervolgt met een drietal nummers, probeerde ik de laatste verbinding met het openbaar vervoer te halen die mij sneller naar huis zou brengen dan het letterlijke wandeltempo van de dag ervoor. Lords of Metal Uitgezonderd de vierde aflevering van Headway die grotendeels bestond uit gitaarhelden en die ik niet heb bijgewoond, was ook deze editie weer een knus samenzijn van gelijkgestemden en verrassende nieuwelingen. Het blijft alleen jammer dat zo weinig mensen de weg weten te vinden naar dit festival. Nouja, zo blijft de exclusiviteit tenminste wel gewaarborgd. Het moet dan ook raar lopen als ik er volgend jaar niet bij zal zijn. Zeker aangezien de organisatie al in verregaande onderhandelingen is om de Secret Chiefs 3 te contracteren voor editie 2008. Zo, en wat mij betreft is hiermee het festivalseizoen 2007 weer gesloten. Festivals, wat een flauwekul. http://www.lordsofmetal.nl/showlivereview.php?id=820 [Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 07-05-2007 8:35] |
|||||||||
|
| Dit topic is 2 pagina's lang: 1 2 |
 |
Index / Concerten | |
 |
 |
Vorige pagina |
 |
http://www.zwaremetalen.com
Powered by ZwareMetalen [PHP] Forum Versie 2.15.0
Optimized for Internet Explorer 6.0 SP2+ / Opera 8+ / Firefox 1+
© 2001 - 2024 Stichting ZwareMetalen
Powered by ZwareMetalen [PHP] Forum Versie 2.15.0
Optimized for Internet Explorer 6.0 SP2+ / Opera 8+ / Firefox 1+
© 2001 - 2024 Stichting ZwareMetalen