Rock Tribune (BE):
The lads from Oceans Of Sadness from Dessel, home of Graspop Meal Meeting, continue with their surely unique sound in rising line! Years ago they started as a doom/dark metalband, but gradually there sound got influenced by many other metal subgenres and even found a lot of influences from other music genres than metal. With their newest album Mirror Palace they again take a big step forwards. No real surprises for those who already know the past works of this band but it seems that there's more of cohesion in the dynamic compositions including black, and death metal elements over more traditional metal stuff. Also concerning the more melancholic pieces and jazzy parts you get the feeling that you're listening to strong songs instead of a collage, which could be the case sometimes in their earlier works. But once again this is a very diverse album! As they fool around with ragtime piano tunes in Cruel Sacrifice and the �maiden� alike leads in Sleeping Dogs, they also show a more doomy but jazzy sound in songs like Intoxicate Me and going straight ahead full force in Sheep And Shepherds
One of the largest surprises on this album is the surely successful cover version of the Alice In Chains classic Them Bones. Not an easy choice, but because of the broad vocal reach of frontman Tijs this song also sounds very cool, it even has some very unusual violin arrangements that gives the song a very special perspective. Also different is that Tijs uses his clean strong voice a lot more than he used to on their previous work so less screaming and grunting but let�s make it clear that this is a plus! One minor point may be the dominant keyboard sound, but I guess that there will be heaps of people who like this anyways. Also we can�t keep it unmentioned that this album is produced by nobody less than Jens Bogren (Opeth, Katatonia, ...) and we can safely call it stainless for that matter.
On to international acknowledgement guys!
Morbid Geert : Rock Tribune 85/100
www.mindview.be:
In het witte zand van de Kempen groeit nog wat anders dan enkel heide, gras en ingevoerde dennen: oceanen van triestheid! Nu zo triest word ik hier niet van, integendeel. MP is een opwindend album dat klassieke, traditionele metal mengt met extremere genres en er nog vanalles anders tussendraait. Hoewel de uitvoering behoorlijk anders is (de zanger zingt bijvoorbeeld meestal clean, minder orkestraal, een selectie uit een iets ander genrepakket, meer gekke tussendingen), doet deze muzikale ontdekkingstocht me wat denken aan die andere aanstormende Belgische bende Axamenta. (BVG) GOUD (6/7)
www.zwaremetalen.com:
Verhaal van Oceans of Sadness begon in 1995 in het Vlaamse De Kempen. Vanaf dat moment maakt de band eigenzinnige metal, waar je een oneindig aantal benamingen op los kan laten. Anno 2007 is de band twee albums (en een aantal labels) verder en is het nu de beurt aan Mirror Palace om zich te bewijzen. Van het in 2004 verschenen Send in the Clowns was ondergetekende erg onder de indruk. Vandaar dat ik al tijden uitzie naar deze plaat, Mirror Palace, een nieuw meesterwerk van een sterk onderwaardeerde band. Want hoewel de band reeds twee zeer sterke albums achter zich heeft, is er slechts een kleine groep mensen die deze band heeft weten te vinden. Waar dat aan ligt? Aan de band zelf in ieder geval niet..
Zoals gezegd maken de heren eigenzinnige muziek, met invloeden uit vele stijlen van zowel binnen als buiten de metalwereld. En evenals met Send in the clowns hebben de heren al deze stijlen weten te combineren tot een schitterend geheel. Mirror Palace is erg divers, zowel qua tempowisselingen als op muzikaal vlak. Een voorbeeld van de muzikale afwisseling is het gebruik van trash-achtige riffs op het ene moment, terwijl de band op een ander moment de meer progressieve kant opzoekt. Maar de band schuwt ook het gebruik van jazzachtige klanken niet, luister bijvoorbeeld maar eens naar Cruel Sacrifice. Zanger Tijs Vanneste laat zich evenals op Send in the Clowns van zijn beste kant zien. Naast een prachtig beladen cleane zang heeft de heer Vanneste ook een zeer krachtige scream en grunt in huis. De vocalen geven dit album extra diepgang, vooral de cleane stukken zorgen voor een evenwicht door als tegenhanger te fungeren van de vaak hectische muziek.
De productie van Mirror Palace is uitstekend. Er zijn slechts enkele kleine verbeteringen ten opzichte van Send in the Clowns. Vooral de toetsen klinken nu meer geintegreerd en zorgen, op bepaalde momenten, voor een betere ondersteuning van het geheel ten opzichte van voorgaande albums. De afstelling van de pianostukken had misschien wel wat duidelijker gemogen omdat ze af en toe wat wegvallen tegen het gitaargeweld. Maar overall gezien heel netjes, zo hoort een goed album te klinken!
Ondanks dat de band verschillende invloeden in hun muziek verwerkt en af en toe vreemde combinaties maakt, is het album toch erg toegankelijk. Zelf heb ik geen enkel probleem gehad me in dit album te verdiepen. Dat zal deels te danken zijn aan het feit dat ik al aardig bekend ben met de band, maar zeker ook omdat dit simpelweg een dijk van een plaat is. Een factor van belang voor de toegankelijkheid van Mirror Palace is naar mijn idee ook dat dit album toch minder 'vreemd' is dan Send in the Clowns. De invloeden uit verschillende muziekstijlen die buiten de metalwereld vallen, zijn enigszins beperkt gebleven. Hoewel dat voor een ander misschien prettig is, vind ik het toch zonde. De nieuwe plaat levert voor mij daarmee iets qua diversiteit in ten opzichte van zijn voorganger.
Maar dat is zeker geen schande, Send in the Clowns was voor ondergetekende bijna niet te evenaren. Daarbij blijft Mirror Palace op zijn eigen manier een erg sterk album. Het is te hopen voor de band dat deze plaat wel aanslaat bij het publiek, ik kan 'm in ieder geval van harte aanraden. Progressieve en avant-garde metal fans moeten dit meesterwerk zeker een kans geven!
85/100
Sweden Rocks Mag.:
Belgian Oceans of Sadness offer one of the more odd discs in the CD-pile for this edition. "Mirror Palace" happen to be their fourth full length album, and it is evident that these are no amateurs. What they display is something of a cross between Pain of Salvation and System of a Down, with elements of jazz just as well as black metal. The variation is incredible and I stopped trying to find a common denominator between the songs at the third listen. It is incredibly hard to explain why this album "works" – it simply does. Perhaps it is because it is twisted enough or because it breaks the conventions to an extend which we no longer expect, not even from a metal band.
www.metalcrypt.com 4,5/5
Despite their name, Oceans of Sadness could be summed up in one word: refreshing. In practically every sense of the word, these Belgian avant-garde experimentalists have progressed through each release to positively charge all their strange and wonderful attributes onto one solitary disc, creating their fourth, most accomplished effort "Mirror Palace". Forming way back in 1995 and forging a career based on a foundation of influences such as Type O Negative and Paradise Lost, Oceans of Sadness shot past the commercial major label controversy like Sonic the Hedgehog on crack, releasing album after album of intelligent, mind-tripping sentimentalities in the shape of 2001's "For We Are", "Laughing Tears, Crying Smile" in 2002, and 2004's "Send in the Clowns"; which all widened the bands loyal fan base, as well as earning them cult status and a renowned veneration from worldwide music publications. Now, after a switch in tact and a move to Italian label Scarlet, Oceans of Sadness are ready to wash the world away with their pervasive metal waves.
"Mirror Palace" incorporates new influences; namely more in the progressive metal category; plenty of Dream Theater and surprisingly, Pain of Salvation nuances creep throughout the album, which in itself is a revitalising elixir from the boring stereotype. Some fast paced riffing and all-round evil atmospherics gleam from Amorphis and former touring buddies Dimmu Borgir every so often, adding a dark, enveloping undercurrent that lifts and comforts like a velvet blanket. Often a thick mixture of harsh and clean male vocals, the contrast is handled in a way reminiscent of Canadian power/death metallers Into Eternity, only without the sugar-coated hooks or Malmsteen-esque guitar work. Oceans of Sadness are a different beast, a beast extremely versatile and at home with its private identity. Without merely drifting through the motions like many bands under the 'progressive' banner do, we have a deep well of influences that these Belgians draw from; for example the classical intro of monstrous album closer "I Know You Know" is extremely authentic, whilst "Sleeping Dogs" and "Cruel Sacrifice" integrate elements of jazz and ragtime.
Mixed and produced by seasoned veteran Jens Bogren of Opeth and Katatonia fame, the sound of the album is seeped in sagacity; boiling over with murky desperation, and a sinister sense of foreboding. Perhaps sounding a little muddy in places due to the ambitious techniques Oceans of Sadness attempt, "Mirror Palace" is still a sharp, edgy, aggressive prog metal album that certainly grows in quality with each listen, one that will sweep you away with the very thing their moniker suggests
www.arsmetallia.net 4/5 (overal)
Bien que sans doute encore très méconnu hors de nos petites frontières, Oceans of Sadness est l’un des groupes belges les plus intéressants. Depuis ses débuts, ces jeunes gens bourrés de talent ont toujours fourni un métal personnel fait à base d’ingrédients tels que death, goth, doom et black, mélangeant d’abord Moonspell, My Dying Bride et Cradle of Filth disons. Dès leurs premières démos, ils avaient remporté un « metal battle » qui leur avait permis de jouer au Dynamo, et ils y avaient réussi le difficile pari de chauffer la scène dès le matin ! Depuis, 3 bons albums sont sortis, sans jamais leur apporter la reconnaissance internationale qu’ils méritent. Mais ils ont enfin réussi à décrocher un deal sur un label étranger bien implanté, Scarlet Records. Gageons que ce sera un nouveau départ, et ce 4ème album a nombre d’atouts pour s’imposer. D’abord, une très bonne production, chose qui avait toujours fait défaut au groupe, signée Jens Bogren (Opeth, Katatonia) et mix de Thomas Eberger (Opeth, 69 Eyes…). Ensuite, le style unique d’Oceans s’enrichit encore de nouvelles influences, comme le jazz, le prog metal ou le stoner. Résultat : un album d’une richesse pléthorique, kaléidoscope musical, zapping de tous les genres allant du rock au black métal. Tous les musiciens livrent une perfromance de haut vol, les riffs et la batterie sont inventifs et éclectiques, et le chanteur Tijs démontre son talent dans tous les registres ; qu’il soit extrême ou mélodique, son chant est toujours très habité et plaisant. Les compos sont complexes, de quoi ravir les amateurs de prog et de titres à tiroir, mais je pense que c’est toujours dans les parties extrêmes qu’ils sont les plus persuasifs. A noter une très belle reprise de « Them Bones » d’Alice in Chains, preuve que ces mecs ont très bon goût ! Enfin l’album de l’explosion internationale d’Oceans of Sadness ? A vous de nous le dire, mais au moins, donnez-leur une chance et écoutez-les, vous aurez une bonne surprise pour autant que vous aimiez le métal extrême éclectique !
Ik ben heel erg te spreken over jullie werk! Verwacht volgende week de review online te kunnen zetten. 
NEWSFLASH 
