http://www.myspace.com/zelienople
Met His/Hers tast de groep de grenzen van de spookachtige rock verder af zonder ooit in goedkope horroreffecten te vervallen, maar daarentegen het fragiele en ongrijpbare van het leven zelf in muziek om te zetten. Zo sluipt "Family Beast" doorheen de kamer, als een verzwegen geheim dat zijn last op de schouders van een hele familie laat rusten. Het zijn flarden van gesprekken die zich kenbaar maken, verwijten en beschuldigingen die een kamer vullen. Een onvertogen woord valt er echter niet, daarvoor zijn de gitaren die mee de verschillende stemmen vertegenwoordigen te veel op zichzelf gericht.
Natuurlijk is er ook een menselijke stem te horen, maar deze gaat zo op in het geheel dat het moeilijk is om nog het onderscheid te maken tussen de verschillende gitaarlagen en de fragiliteit van de menselijke stem zelf. In "Moss Man" komt die ijle stem opnieuw aan bod en weet ze zich al meer los te weken van de onderliggende gitaren. De slowcore-invloed manifesteert zich maar durft aanvankelijk de geestwereld nog niet te verlaten. Het is een schijnbaar chaotische percussieaanval die de wand tussen beide werelden verbreekt en laat horen hoe Low zou klinken, mocht de groep zijn mormoonse overtuigingen inruilen voor een occulter geloof.
Op His/Hers zijn niet alleen flarden slowcore en psych-folk genre Charalambides terug te vinden, maar ook vergeten gedachten en resonerende stemmen van wat vergaan is. Als een geestesverschijning vervliegt de plaat nog voor ze gehoord is. Zelienople geeft terug wat op de achtergrond in een tussenwereld verder leeft. Vergeten noch kenbaar maar immer aanwezig, hoe schijnbaar onbeduidend ook. Dit is een plaat die gekoesterd moet worden, ware het niet dat ze ook daarvoor te ongrijpbaar is.
Zelienople is een must,
het is als Sunn o)), maar dat psychedelischer
