Vandaag wilde ik mijn stagebegeleidster op het matje roepen om haar eens flink de waarheid te vertellen over haar begeleiden.

Toen ik in mijn kantoor binnenstapte, stond zij te huilen. Ik vroeg wat er aan de hand was, en het bleek dat ze uitzaaiing had in haar bekken, en dat het hoogst waarschijnlijk is uitgezaait richting haar longen en lever. Ik schrok hier erg van, en weet niet meer hoe ik het moet aanpakken.

Heeft iemand tips voor mij?

ik denk dat mensen troosten vanuit jezelf en oprecht en gemeend ,het beste is .

Ik heb er ook geen ervaring mee, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb gezecht dat ik het overneem van haar. Ik kan niet tegen mensen die huilen, ga ik mee doen.

Moeilijke dingen zijn dat ja. Mijn moeder heeft 3 jaar geleden een herseninfarct gehad en toen merkte ik dat heel veel mensen het heel moeilijk vinden hoe ze moeten reageren. Ik denk inderdaad dat het het beste is om haar zo veel mogelijk te steunen. Ik weet niet of je ook verder goed met haar omgaat (anders zou het een beetje hypocriet zijn om nu ineens heel lief en aardig te gaan doen vind ik). Vooral veel informeren naar hoe het gaat maar ook gewoon tegen haar blijven doen. Vaak vinden mensen dat het prettigst, dat je ze niet als een gehandicapte gaat behandelen. Maar als je met haar meeleeft helpt dat al een heleboel denk ik.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het is natuurlijk bij iedereen anders hoe hij/zij reageert op dit soort dingen. Doe wat je hart zegt.

thnx. kimmie

quote:

---

Op 1 maart 2002 11:26 schreef Cadaveria het volgende:
Ik kan niet tegen mensen die huilen, ga ik mee doen.

---

Dat geeft toch niet? Misschien kan je proberen haar te steunen, maar behandel haar wel als een normaal iemand (toen mijn vader ziek was en uiteindelijk overleed werd ik door sommigen behandeld alsof ik abnormal was. waarschijnlijk uit angst of omdat ze niet wisten wat te zeggen...) Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan maar...

"Oh vandaar die slechte stagebegeleiding!!"

Vraag of er iets is wat je voor haar kan doen, en de rest komt dan wel vanzelf. Bah wat een nare situatie.. Ik zou ook niet weten hoe hierop te reageren..

Ik begrijp niet goed hoe je het als ongeneeslijk zieke nog kan opbrengen om naar je werk te gaan...?.

Graag gedaan. Ik weet hoe moeilijk het is als mensen in je omgeving erg ziek worden. Veel sterkte ermee.

Idd ... gewoon normaal doen ... en ernaar vragen wordt ook meestal niet vervelend gevonden.

quote:

---

Op 1 maart 2002 11:34 schreef suzanne het volgende:
Dat geeft toch niet? Misschien kan je proberen haar te steunen, maar behandel haar wel als een normaal iemand (toen mijn vader ziek was en uiteindelijk overleed werd ik door sommigen behandeld alsof ik abnormal was. waarschijnlijk uit angst of omdat ze niet wisten wat te zeggen...) Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan maar...

---

Helemaal mee eens..
En een gesprek met haar niet mijden omdat het moeilijk is.. Of het gesprek proberen sturen.. Als ze erover wil vertellen zal ze dat wel uit zichzelf doen..
Sterkte meid!!

quote:

---

Op 1 maart 2002 11:34 schreef suzanne het volgende:
Dat geeft toch niet? Misschien kan je proberen haar te steunen, maar behandel haar wel als een normaal iemand (toen mijn vader ziek was en uiteindelijk overleed werd ik door sommigen behandeld alsof ik abnormal was. waarschijnlijk uit angst of omdat ze niet wisten wat te zeggen...) Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan maar...

---

Ja, dat ken ik, heel vervelend is dat! Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag werd ik ook "speciaal behandeld". Zeer irritant want je probeert zelf je leventje een beetje op orde te houden en dan gaat de rest van de wereld het weer in de war schoppen.

Ik haat dit soort situaties. Ik vind het zo zielig dat het altijd gebeurd bij de aardige mensen, mensen die het helemaal niet verdienen om ziek te worden, ze heeft verdomme 2 kleine kinderen. Sorry hoor. Ik ben tenminste blij dat ik hier even dit soort dingen kwijt kan.

Ja, al dit soort dingen gebeuren die "goeie" op deze wereld. Een maand geleden is de zus van een vriendin van mij op 17 jarige leeftijd bij een auto-ongeluk overleden (ik krijg er nu nog kippenvel van als ik het typ). Ze was zo'n lief, mooi meisje.
Ik wist ook totaal niet hoe ik hiermee om moest gaan maar het beste is gewoon doen wat in je opkomt. In mijn geval: veel knuffelen, vasthouden, praten over wat er gebeurd is. Dat helpt.

ik hoor op deze stage ook veel jonge sterf gevallen, vorige week nog 2 gevallen met epileptische aanvallen. 1 is tijdens zo'n aanval verdronken de andere is gestikt in zijn slaap. Triest.

Ja, epilepsie is een rare ziekte. Ik werk in de zomer met geestelijk en lichamelijk gehandicapten met epilepsie en als je die zware aanvallen ziet moet je wel ff slikken hoor. Vooral ook omdat je zo machteloos bent. En zo zijn we weer ontopic: je staat zo machteloos in dit soort situaties.

ja dat is effe zwaar zo iets meemaken. ik weet niet goed hoe je nu met je begeleider om moet gaan want misschien is zij de persoon die juist wil dat je normaal tegen haar blijft doen of iemand die nu juist ontzien wil worden. probeer dat eerst in te schatten en je daar naar te gedragen. blijf wel realiseren onder welke ongelooflijke hoeveelheid stress zij nu staat en dat veel dingen wellicht nu onbelangrijk zijn voor haar(in vergelijking met haar kans op overleven). in ieder geval vraag ik me af of ze enig steun zal krijgen van de artsen. ik denk het niet want die zijn tegenwoordig zo : patient, je hebt een ongeneeslijke ziekte, je leeft nog maar maximaal twee jaar. volgende patient.

quote:

---

Op 1 maart 2002 12:06 schreef attila_de_hun het volgende:
in ieder geval vraag ik me af of ze enig steun zal krijgen van de artsen. ik denk het niet want die zijn tegenwoordig zo : patient, je hebt een ongeneeslijke ziekte, je leeft nog maar maximaal twee jaar. volgende patient.

---

Daar ben ik het helemaal mee eens! Dat is zo fout! Dat is ook een van de redenen waarom ik arts wil worden, ik denk dat ik dat beter kan (arro harro die ik ben, maar je moet toch in jezelf geloven nietwaar?)

Bij mensen die ongeneeslijk ziek zijn, of één of andere vorm van handicap hebben, heb ik altijd gemerkt dat normaal doen en er op een normale manier over praten het meest waardering oplevert van die persoon.

Ik ken zelfs mensen waarmee ik gruwelijk kan ouwehoeren over hun handicap !!

quote:

---

Op 1 maart 2002 12:18 schreef Jenje het volgende:
Bij mensen die ongeneeslijk ziek zijn, of één of andere vorm van handicap hebben, heb ik altijd gemerkt dat normaal doen en er op een normale manier over praten het meest waardering oplevert van die persoon.

Ik ken zelfs mensen waarmee ik gruwelijk kan ouwehoeren over hun handicap !!

---

precies! ik heb ook gemerkt dat de meest het echt niet erg vnd als je er grapjes over maakt(niet te bruut natuurlijk). gewoon. omdat dat bij de normale omgangsvorm van mense hoort. zo extreem beleefd en verzorgend etc wordt vaak storend opgevat.

Ik zou op de moment toch nog geen grapjes enzo zitten maken. Die vrouw heeft dit pas te horen gekregen (leidt ik af uit Cadaverias verhaal).. Laat haar het eerst maar wat verwerken..

Ik denk dat het goed is als je gewoon tegen haar doet, en ze zal het wel op prijs stellen als ze er met iemand mee over kan praten, dus ernaar vragen kan geen kwaad. Veel sterkte ermee Cadaveria

thnx angela, ik moet het maar als een les beschouwen om mijn gesprekstechnieken te oefenen.

oh ja, dit bedenk ik me nu. Je moet vooral niet doen alsof ze verschrikkelijk zielig is. Toen m'n opa kanker had en morfine zou krijgen zodat hij kon sterven, zat ik 1000 km verderop op school. Als ik ook maar even uit het raam keek, kwamen er 4 mensen op me afgezwermd om te vragen of het nog wel ging. Dan te bedenkendat ik er toen even niet eens aan dacht, en er door hun aan herinnerd werd, neej, da's niet leuk.
Mee uitkijken, want als dat gebeurt ontploft diegene nog wel eens(althans, ik toen wel)

quote:

---

Op 1 maart 2002 11:15 schreef Cadaveria het volgende:
Vandaag wilde ik mijn stagebegeleidster op het matje roepen om haar eens flink de waarheid te vertellen over haar begeleiden.

Toen ik in mijn kantoor binnenstapte, stond zij te huilen. Ik vroeg wat er aan de hand was, en het bleek dat ze uitzaaiing had in haar bekken, en dat het hoogst waarschijnlijk is uitgezaait richting haar longen en lever. Ik schrok hier erg van, en weet niet meer hoe ik het moet aanpakken.

Heeft iemand tips voor mij?

---

Tja... lastig he?

Maar toch; als zij iets heeft gedaan wat jou heeft ontstemt: laat zeggen: verkeerde suggesties gegeven of whatever, dat staat geheel los van haar ongeneeslijke ziekte. JIJ bent om wat voor reden dan ook ontevreden met haar prestatie/oordeel e.d. dus mag je haar erop aanspreken; je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: 'ik vind het verschrikkelijk dat zus en zo, maar ik heb moeite met het feit dat..."

Haar ziekte en het probleem wat jij schijnbaar met haar hebt, staan geheel los van elkaar. Of het moet zo zijn dat dit alles komt nav haar ziekte... dan zou je er evt begrip voor kunnen opbrengen of je kan het zien als een omstandigheid, maar een ziekte of omstandigheid als zodanig mag nooit en te nimmer invloed hebben op jou prestaties; immers: jij hebt verder geen reet met die persoon te maken; jij bent jij en jij wilt op een bepaalde manier presteren; dat staat geheel los van de situatie van andere mensen.

Zo als bijna iedereen voor me al gezegd heeft is het ook volgens mij het beste om zo normaal mogelijk tegen haar te doen. Maar dat wil niet zeggen dat je haar ziekte moet negeren.
Als je het er ff moeilijk meehebt, moet je daar met haar over proberen te praten. Net als zzij het soms ff moeilijk zal hebben en een schouder nodig heeft.
Wat ik bedoel te zeggen is blijf eerlijk tegen haar. En als het je te veel aangrijpt dan moet je daar eerlijk in zijn voordat het je opvreet en jij 's nachts wakker ligt.

Veel sterke

als ik ook even mijn advies mag geven.

ik weet niet hoe ernstig het allemaal precies is en hoe zeer het haar kunnen momenteel beinvloed maar blijf positief en kijk naar wat ze wel kan en ondersteun eventueel erin. Probeer er niet van uit te gaan wat ze niet kan. Accepteer haar zoals ze is en zoals haar situatie is. durf haar ook om duidelijkheid te vragen.

sterkte met deze situatie lijkt me niet echt makkelijk. maar ja ik ken het wel, alleen dan in een ander jasje. ik werk met verstandelijk gehandicapten, (loop stage op een instelling die werktherapie geeft.) ben zelf ook ernstig ziek geweest dus ken de situatie ook van de andere kant ik moet zeggen ik vond het het fijnst als mensen gewoon positief waren.

nogmaals sterkte ermee