| vegancannibal |
|
 |
 |
|
 Posted 19-09-2015 1:42 by vegancannibal |
   |
|
Verrek, ik vind zowaar nog een review op internet, die wil ik toch met jullie delen:
quote:
Tijdens het rechterarmuurtje op Omroep Staphorst werd ik onlangs verrast door een nieuwe band, Skeletor. Ze bleken al enige tijd in het circuit mee te draaien, maar mij deed het deugd een dergelijke vernieuwing te horen.
Recent heb ik mijn principes aangescherpt en diverse karaktereigenschappen gewijzigd.
Nu ik als voltrotse neo-nazi in het leven sta is deze band onmisbaar in de platenkast. Bastards of the Universe is een meesterwerk waar Hitler persoonlijk Eva Braun de ovens van Buchenwald in zou proppen.
We lopen even globaal de songs door:
Bastards of the Universe: beschrijft het dilemma van Mengele; eeneiige tweelingen: wat doen deze klootzakken op deze aardkloot, en waarom zijn ze verdomd identiek? Het antwoord van de jongens van Skeletor blijft enigszins vaag, het nummer is repetitief maar catchy. Vermoedelijk ligt het
antwoord verborgen in een van de volgende songs.
Humans from the Planet Earth: Oppervlakkige, nikszeggende titel, denkt de niksvermoedende, naieve kijker. Niks is minder waar, de jongens van Skeletor leggen in dit nummer haarfijn uit dat er mensen met en zonder stijve rechterarm zijn.
Skeletor: Mijns inziens verloochenen ze hier hun Arische roots. Kom op, er is toch meer dan bierdrinken?
Stomp: Stomp op je ogen, stomp op je keel. Ben je een Jood? Skeletor laat niks van je heel.
Left Behind To Rot: De felle openingsriffs luiden het nummer in alsof het een executiepeleton betreft die het eind van een groep zigeuners betekent. Aangezien dit in het pre-Frans Bauer tijdperk afspeelt zingen de zigeuners een afscheidslied in een onverstaanbare dieventaal.
Een salvo weerklinkt, en een handvol kadavers zinkt (ter aarde (dichterlijke vrijheid)).
Enter the Dragon: Geen oorlogsgerelateerd nummer, maar het beschrijft een uitje van de band bij de lokale chinees waarbij de drummer zijn broek aan tafel volschijt na teveel sambalsaté gevroten te hebben. Hilarisch.
The Clit Commander: Wederom geen oorlogsreferenties (kom op jongens, wat is dit?), maar een accuraat verslag van een afterpilssessie die eindigt bij de moeder van de drummers. Als de voltallige band over je moeder heengaat weet je in elk geval dat het echte vrienden zijn.
Conclusie:
Ondanks dat de band de hoes opgeleukt heeft met hakenkruizen, SS-tekens en andere, op sinistere wijze verborgen nazistische symbolen zijn het maar een stel wannabes die niks meer kunnen dan bierdrinken en infantiele kutmuziek maken. Ja, je kan het uitbrengen op LP, maar dat maakt jullie geen minder grote mongolen.
Jullie krijgen het nadeel van de twijfel:
Een 72 (op en schaal van 320)
[Dit bericht is gewijzigd door vegancannibal op 19-09-2015 1:58]
|
&co
