Nog fans van deze "jonge" blues/rock gitarist?

Hij maakte als 12-jarige (!) al indruk als support voor Danny Gatton en heeft veel getourd met BB King. Inmiddels is Bonamassa een dertiger en heeft ie al achttal studioplaten gemaakt, een hadvol live-abums en een beresterke rockplaat met Glenn Hughes (Black Country Communion). Binnenkort komt zijn negende studioplaat uit en ook een tweede album van Black Country Communion.

Bonamassa solo:





Black Country Communion:

Ik begrijp echt niet waarom iedereen helemaal wild van die vent is. Ik mis emotie in zijn spel, rauwheid in zijn stem, ik vind hem niet meer dan middelmatig. Hij heeft de blues gewoon niet en dat hoor je.

Daarnaast vind ik hem ook een onverdraagbaar arrogante uitstraling hebben, haha

Dan hoor ik in hetzelfde straatje veel liever Walter Trout, om maar "iemand" te noemen.



Joe is in metalbewoordingen gewoon een beetje een poser!

Ik vind m wel ok, niet elk nummer, maar er zit veel leuks bij. Vooral the ballad of john henry vind ik een erg lekker nummer.

Soms gaaf, soms te gelikt. Draai het héél af en toe wel eens

Leipe shit , al mentioned iemand hierboven held Trout & da's ook zeker niet misselijk

[Dit bericht is gewijzigd door AARSVIJAND op 25-01-2011 10:02]

quote:

---

Op 24 januari 2011 18:51 schreef Snaack het volgende:
Ik begrijp echt niet waarom iedereen helemaal wild van die vent is. Ik mis emotie in zijn spel, rauwheid in zijn stem, ik vind hem niet meer dan middelmatig. Hij heeft de blues gewoon niet en dat hoor je.

Daarnaast vind ik hem ook een onverdraagbaar arrogante uitstraling hebben, haha

Dan hoor ik in hetzelfde straatje veel liever Walter Trout, om maar "iemand" te noemen.



Joe is in metalbewoordingen gewoon een beetje een poser!

---

Waar jij dat arrogante haalt, is mij een raadsel. Hij is juist één van de meest zelfrelativerende gasten in het circuit.
Dat ie geen rauwe stem heeft OK. Hij speelt ook nauwelijks pure blues en ik hou verder wel van zijn stemgeluid. Kwestie van smaak, me dunkt. Maar gebrek aan emotie? Heb je wel 's een plaat van 'em afgeluisterd?

edit: Hoe kun je iemand die al van zijn twaalde als muzikant op tour is, een poser noemen. Ik denk niet dat BB King en Eric Clapton spontaan met een poser het podium zouden opstappen (wat ze wel al gedaan hebben).

[Dit bericht is gewijzigd door Count Usher op 25-01-2011 14:54]

+1
Kent iemand toevallig ook the Mick Clarke band , ook behoorlijk in deze bluesrichting verpakt in een smeuig rockjasje??

quote:

---

Op 25 januari 2011 15:02 schreef AARSVIJAND het volgende:
+1
Kent iemand toevallig ook the Mick Clarke band , ook behoorlijk in deze bluesrichting verpakt in een smeuig rockjasje??

---

Gave band! Wat klassieker van opzet, maar bijzonder smakelijk!

Nog een nieuwkomer in het genre: Olli Brown. Twintig jaar, twee platen uit en een absolute belofte voor de toekomst.



Maar goed, hij is jong en niet rauw. Snaack vindt 'em vast een poser.

Overigens vind ik de voornaamste verdienst van Bonamassa dat hij - integenstelling tot veel genre-collega's - veel eigen werk schrijft. Een gemiddelde blues-plaat bestaat vaak uit 90% covers, terwijl Bonamassa toch steeds 3/4 eigen werk op een plaat heeft staan. Dat dan ook nog 's niet moet onderdoen voor de covers. Zeer uitzonderlijk vind ik dat.

Ik mis blues deluxe, 1 van de weinige nummers die ik ECHT supergaaf vindt. Hele platen vielen me toch wat tegen.

Vooral deze versie:


[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 25-01-2011 16:38]

quote:

---

Op 25 januari 2011 16:37 schreef Dirge for november het volgende:
Ik mis blues deluxe, 1 van de weinige nummers die ik ECHT supergaaf vindt. Hele platen vielen me toch wat tegen.

Vooral deze versie:

---

En laat dat nou net een cover van fokking Rod Steward zijn.

Blanken die blues spelen..krijg daar altijd een raar gevoel bij, of het niet helemaal klopt. Zelfde heb ik met blanken die hip hop maken...

quote:

---

Op 25 januari 2011 20:21 schreef Eschaton het volgende:
Blanken die blues spelen..krijg daar altijd een raar gevoel bij, of het niet helemaal klopt. Zelfde heb ik met blanken die hip hop maken...

---

Misschien eens een keer met je oren luisteren ipv met je ogen?


Ik krijg ook altijd een raar gevoel van het spel van Stevie Ray Vaughan... iets van wow, opwinding, inspiratie... Dat hij wit is zal me toch aan mijn reet roesten.

Inderdaad. Eric Clapton, Jeff Beck,... goeie muziek, maar 't zijn geen negers hè.

quote:

---

Op 25 januari 2011 19:19 schreef Count Usher het volgende:
En laat dat nou net een cover van fokking Rod Steward zijn.

---

Haha Jeff Beck Group met Rod Steward op vocals maar wel een heerlijk nummer! Toch heb ik dus bij zowel Bonamassa als SRV dat ik iets mis. En dat heeft wellicht weinig met huidskleur te maken, maar toch lijkt dat zo.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 26-01-2011 11:20]

quote:

---

Op 26 januari 2011 11:18 schreef Dirge for november het volgende:
Haha Jeff Beck Group met Rod Steward op vocals

---

en (mede-)componist.

Anyhow, Gisteren nog 's Live at the Royal albert Hall opgezet. Bonamassa is toch een hele meneer hoor. Wat die op zo'n jonge leeftijd kan. Petje af.

Mooi geluid heeft hij op Black Country Communion. Eigenlijk heel clean en warm.

quote:

---

Op 25 januari 2011 14:52 schreef Count Usher het volgende:
Waar jij dat arrogante haalt, is mij een raadsel. Hij is juist één van de meest zelfrelativerende gasten in het circuit.

---

Dat zal best. Ik heb wat DVD's van hem gezien en ik vind hem echt met zo'n blik op het podium staan van "kijk mij eens pwn3n!!" terwijl ik zijn spel middelmatig vind.

Maar misschien wordt die attitude ook juist wel veroorzaakt door het feit dat hij van kleins af aan zoveel veren in zijn reet heeft gekregen.

quote:

---

Dat ie geen rauwe stem heeft OK. Hij speelt ook nauwelijks pure blues en ik hou verder wel van zijn stemgeluid. Kwestie van smaak, me dunkt.

---

Mja, ok. Dan vind ik kennelijk rauwe blues leuk.

quote:

---

Maar gebrek aan emotie? Heb je wel 's een plaat van 'em afgeluisterd?

---

Jups. Van bijv SRV kan ik van 1 noot al kippenvel krijgen, zoveel emotie zit er zijn spel. Dat is nu juist wat ik 100% mis bij Bonamassa.

Hij speelt zijn partijen allemaal best netjes, maar het klinkt alsof hij het vanuit techniek speelt en niet vanuit zijn hart.

quote:

---

edit: Hoe kun je iemand die al van zijn twaalde als muzikant op tour is, een poser noemen. Ik denk niet dat BB King en Eric Clapton spontaan met een poser het podium zouden opstappen (wat ze wel al gedaan hebben).

---

Dat was een grapje, zoals een Manowar-fan een band die niet "true" is "posers" zou noemen

Smaak dus. Al vind ik stiekem dat je er niks van kent natuurlijk.

Jups, smaak, en daar valt niet over te twisten (maar dat doen wij natuurlijk wel, en dat vinden we ook leuk hehehe )

Haha inderdaad, want ik vind emotie heel ver te zoeken bij SRV Die vent gaat altijd te lang door met zn gepiel. Blues gaat ook om de stiltes en de rusten op de juiste plaatsen.

Ik denk dat een probleem van veel witte blues (om het maar eens dom te categoriseren) is dat de gitaristen de blues willen combineren met virtuoos gitaarspel.. Blues heeft meer impact en emotie voor mij wanneer t simpel en doeltreffend is. Geshred hoort daar niet bij.

Neemt niet weg dat zowel Joe als SRV prima muziek maken hoor.

quote:

---

Op 28 januari 2011 15:23 schreef Dirge for november het volgende:
Haha inderdaad, want ik vind emotie heel ver te zoeken bij SRV Die vent gaat altijd te lang door met zn gepiel.

---

Zoals je zelf al zei. Over smaak valt te twisten . Welk nummer heeft het meeste emotie? Ik heb zelf een LP van m, maar daar vind ik niet zoveel op terug.

Edit: dit bedoel ik overigens als oprechte interesse, want ondanks mijn verhaal hierboven waardeer ik zijn muziek prima!

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 28-01-2011 18:34]

Zo, die nieuwe heerscht weer!

Fijn concert in de Afas. Wel jammer dat je er voor naar die stinkstad moest.

Stond een jaartje of geleden zo in de kringloop een stuk of 30 metalcd's ( waaronder 4x Eluveitie, maar ook wat jubelmetal ) dus ik heb gewoon alles eruitgehaald + een paar "overig" die ik toch wel eens wilde horen, net prijsje afgesproken en er zaten dus ook 2 Joe Bonamassa-cd's bij. Conclusie? Bij vlagen wel aardig, bij vlagen strontvervelend, categorie te goed om weg te doen en niet interessant genoeg om ze nog een keer te draaien. Ach ja, het lot van de hoarder, zeg maar.