een paar weken geleden heb ik een meisje leren kennen dat door onder andere een jeugdtrauma en een slechte thuissituatie met stiefvader enzo deze maatschappij min of meer heeft verlaten en op het platteland is gaan wonen weg van de maatschappij.

echter, gisteren heeft ze de moed bijeengeraapt op mee te gaan naar de kroeg en dat was een rijke ervaring voor haar. ik kan me nu goed voorstellen waarom ze een hekel heeft aan mensen om der heen (lang en te persoonlijk verhaal) en ik wil haar er dolgraag mee helpen, we hielpen elkaar immers de afgelopen weken met elkaars problemen. ik heb echter totaal geen idee hoe ik haar eigelijk verder kan helpen... ze kan helemaal door het lint gaan als iemand haar gewoon aanraakt, ook ik...

zijn er hier mensen die een soortgelijke ervaring hebben gezien/meegemaakt en die mij eventueel zouden kunnen helpen met tips en dergelijke? ik heb er echt alles voor over om haar weer gemakkelijk te laten voelen met mensen om der heen...

Hier gaat ontzettend veel tijd in zitten, dat kan ik je wel vertellen. Zeker als je elkaar nog niet goed of lang genoeg kent. Ik kan er ook niet tegen als er zomaar een vreemde mij zou aan raken, ik moet eerst iemand kennen of wat vertrouwen in die persoon hebben voor ik dat toe laat.

Neem de tijd er voor

Tijd is idd het enige wat iets kan bereiken. Tijd en heel veel geduld, dan lukt het wel.

Veel succes

bedankt lr en s_s

tijd zal het iig nodig hebben maar sinds wel elkaar ontmoet hebben 3 weken geleden is er echt zoveel veranderd, ik ben ook de enigste op der zusje en beste vriendin na die het weet dus wat dat betreft heb ik geloof ik al enige vertrouwen gewonnen... gelukkig

in 3 weken is alles zo snel gegaan, ik heb geoon nu al het gevoel dat ik er al jaren ken... wazig

Tijd idd.
Stapje voor stapje in contact laten komen met mensen lijkt me een optie.

Door enige nare ervaringen in mijn jeugd met mijn opa (hij heeft mij niet misbruikt) ben k het vertrouwen in familie en andere intimie kwijt geraakt waardoor ik o.a. mijn ouders heel weinig over mij en mijn gevoelens kon vertellen, terwijl ik tegen een wildvreemde alles kon vertellen, vaak gebeurde het dat k aan de praat raakt met mensen op straat die k niet kende en dan aan hun alles vertelde zodat k dat niet aan familie hoefde te doen. Mijn opa heb ik nu 9 jaar niet meer gezien en kan nog steeds niet makkelijk met mijn ouders praten nog steeds vertel k liever dingen tegen een vreemde, het wordt wel steeds makkelijker maar zoals je hierboven kon leze ben k in 9 jaar nog steeds niet van de problemen af terwijl achteraf de geintjes die die man mij geflikt heeft niet eens zo heel erg waren.

Omdat ik me met astro bezig hou enzow kom ik natuurlijk in kringen die sowiezo niet de 'normale, aanpassende' visie hebben op de maatschappij. Velen van de cursisten en overigens ook docenten die ik ken vinden het idee van een commune heel aantrekkelijk. Een plek waar nog rekening wordt gehouden met elkaar; waar iedereen elkaar kent en elkaar veiligheid geeft.

Dus op een wat aparte manier willen zij ook niet deelnemen aan wat de normale maatschappij is; meesten zijn ook begonnen uit 'het moet toch anders kunnen' - inclusief ik. Ik ben nog niemand tegengekomen die zich althans zo rot voelde dat hij/zij zich afgesloten had. Wel weet ik dat het om geschonden vertrouwen gaat; en de enige manier om iemand te helpen die zich daadwerkelijk afgesloten heeft is het vertrouwen proberen terug te geven. Beetje dat commune idee. Probleem is; het vertrouwen in de maatschappij teruggeven kun je niet alleen. Daar zijn meer individuen voor nodig. Maar:

Tao baart een.
Een baart twee.
Twee baart drie.
Drie baart de tienduizend dingen.
De tienduizend dingen dragen het duister beginsel buiten en het lichtbeginsel binnen...
- Tao Teh King

Hehe, volgens mij moet ik toch geloven aan wat een vriendin van me laatst al giechelend zei: "Volgens mij is het je roeping secteleider te worden." Of in andere woorden een commune..haha

[irelevant]

[Dit bericht is gewijzigd door Dargull op 31-10-2002 11:14]

[irelevant]

[Dit bericht is gewijzigd door Dargull op 31-10-2002 11:15]

lijkt me wel gaaf, om in commune te wonen.
Alleen Nederland is heel klein.
En je groepje word toch snel als een sekte gezien.

De moeilijkheden die je beschrijft hebben wel een klein beetje weg van de verschijnselen die optreden bij bijvoorbeeld ee sociale fobie of pleinvrees.

Dit gaat idd veel tijd kosten. Maar wat vooral heel erg belangrijk is, is dat je in de dingen die je onderneemt (jij EN zij) niets forceert. Je moet voorzichtig aftasten, en als het fout gaat of niet direkt 'lukt' moet je niet gelijk teleurgesteld zijn. Vooral wel heel erg wijzen op de dingen die al wel beter gaan (hoe klein ook). Dat ze al in een kroeg is geweest, vind ik (afgaande op wat je in je eerste post schreef) een gigantische mijlpaal.

[Dit bericht is gewijzigd door Sporty Voleg op 31-10-2002 14:05]

Veel geduld hebben, je niet opdringen en ervoor zorgen dat ze weet dat je er bent voor haar. Probeer een constante te zijn in haar leven, iets wat ze kan leren vertrouwen.

quote:

---

Op 30 oktober 2002 20:09 schreef Dark_child het volgende:
..waardoor ik o.a. mijn ouders heel weinig over mij en mijn gevoelens kon vertellen, terwijl ik tegen een wildvreemde alles kon vertellen, vaak gebeurde het dat k aan de praat raakt met mensen op straat die k niet kende en dan aan hun alles vertelde zodat k dat niet aan familie hoefde te doen.

---

Dit klinkt echt heel erg bekend. Mijn oduers hebben zelfs al een therapeut voorgesteld omdat ik momenteel niet met mijn vrienden mag omgaan i.v.m. blowen enzo...
Maar ik praat ook heel weinig tegen mijn ouders. Ik denk dat dit komt omdat ze mij altijd betutteld hebben. Ik had veel vrijheden maar er werd te veel gecontroleerd. Ik hoef maar iets fout te doen en er is veel ruzie in huis.
Ontvluchten van de maatschappij lijkt mij heerlijk. Een jaar of 2 eruit op het platteland. Keerljk

Je "mag" niet meer met je vrienden omgaan? Misschien word het tijd om eens tegen je ouders in te gaan, je bent toch oud genoeg (en als het niet zo is, dan wordt het tijd dat je het gaat leren) om die keuzes zelf te maken?

Dit is voor mijn doen zeer moeilijk. Ik heb al zoveel gedaan het afgelopen jaar waarmee ik mijn ouders zeer teleurgesteld heb.
Roken, een jaar blijven zitten op school, stelen. Maar het blowen ging hun veel te ver. Ze zien niet het verschil tussen af en toe blowen en aan de drugs zijn. Drugs zien ze als een grote bedreiging. Ze begrijpen niet dat af en toe blowen geen kwaad kan. En omdat ik telkens blowde met diezelfde vrienden zeggen mijn ouders dat het helemaal niet mijn vrienden zijn omdat ze mij aand e drugs helpen.

haha, achaj mijn moeder blowde vorig jaar zelf nog dus was wel makkelijk :D me ma had plantjes dus altijd wiet maar ik ben toch blij dat ik eraf ben, is veel beter dan groente

Mijn ouders hebben zelf nooit geblowd. Dit verklaart ook waarom ze geen begrip hebben voor het gebruik van groente. En ik ben niet aan de drugs. Ik blow af en toe.

quote:

---

Op 22 november 2002 12:24 schreef Possessedpacman het volgende:
Dit is voor mijn doen zeer moeilijk. Ik heb al zoveel gedaan het afgelopen jaar waarmee ik mijn ouders zeer teleurgesteld heb.
Roken, een jaar blijven zitten op school, stelen. Maar het blowen ging hun veel te ver. Ze zien niet het verschil tussen af en toe blowen en aan de drugs zijn. Drugs zien ze als een grote bedreiging. Ze begrijpen niet dat af en toe blowen geen kwaad kan. En omdat ik telkens blowde met diezelfde vrienden zeggen mijn ouders dat het helemaal niet mijn vrienden zijn omdat ze mij aand e drugs helpen.

---

So fucking what ? Je ouders kunnen niet van je verwachten dat je precies zo wordt zoals zij dat willen. Wees jezelf, neem zelf die beslissingen.

Ik heb eigenlijk naar eigen mening al zeer veel gerommeld. Ik moet rustig aan doen denk ik.

ach, je moet het zelf weten natuurlijk.

Idd, ik moet gewoon wachten totdat het weer wat rustiger gaat. Mijn ouders willen altijd alles oplossen door te praten. Ik hou inet van praten. Je moet praten als je er behoefte aan hebt en niet omdat er een probleem is. Ik ben ook gezegd dat veel gesprekken over ruzies toch uitlopen om meer ruzie, of gekwetste mensen of gemengde gevoelens. Ik heb dit gesprek met mijn moeder voortgezet en uiteindelijk zat mijn moeder met de tranen in haar ogen. Ik ben naar boven gegaan.

Ik vind het harteloos om iemand zijn vrienden te verbieden, dat is een van de belangrijkste dingen in een mensenleven.
Ik zou helemaal gek worden...

O, en het is I keep the bible in a pool of blood so that none of it's lies will affect me, als je dat bedoelt...

Sterkte en break free

quote:

---

Op 30 oktober 2002 20:09 schreef Dark_child het volgende:
Door enige nare ervaringen in mijn jeugd met mijn opa (hij heeft mij niet misbruikt) ben k het vertrouwen in familie en andere intimie kwijt geraakt waardoor ik o.a. mijn ouders heel weinig over mij en mijn gevoelens kon vertellen, terwijl ik tegen een wildvreemde alles kon vertellen, vaak gebeurde het dat k aan de praat raakt met mensen op straat die k niet kende en dan aan hun alles vertelde zodat k dat niet aan familie hoefde te doen. Mijn opa heb ik nu 9 jaar niet meer gezien en kan nog steeds niet makkelijk met mijn ouders praten nog steeds vertel k liever dingen tegen een vreemde, het wordt wel steeds makkelijker maar zoals je hierboven kon leze ben k in 9 jaar nog steeds niet van de problemen af terwijl achteraf de geintjes die die man mij geflikt heeft niet eens zo heel erg waren.

---

Je verhaal aan vreemden vertellen doe ik ook. Misschien is het in mijn ogen het behoeden van dierbaren met je sores. Mensen die je niet kennen kunnen jou verhaal opzij zetten en er verder niets mee doen. Dierbaren zullen je er mee blijven confronteren en dat is mijn opzet zeker niet. Ik wil mijn verhaal kwijt op momenten dat ik dat wil en verder wil, kan en moet ik er maar niet over hoeven na te denken.
Het ontvluchten van de maatschappij is in mijn ogen niet echt een oplossing. Kan natuurlijk wel. Maar je zal toch op een bepaalde manier aan je levensonderhoud moeten komen. Mijn ervaring met het ontvluchten van alles is dat je nog meer gaat nadenken over alle shit die je hebt meegemaakt en daardoor er niet meer uitkomt doordat je maar minimaal contact met anderen hebt. Het is zoooo verschrikkelijk belangrijk om je verhaal gewoon even kwijt te kunnen. Dat lucht ontzettend op.

maar karnivoor ik wens je heeeeel veel succes met dat meisje.

dankje

ik heb wegens tijdgebrek de laatste tijd weinig contact met haar gehad, een vertrouwensband is wel gegroeid heb ik gemerkt, ik ben er erg blij mee want ze is duidelijk een stuk vrolijker dan toen ik dit topic opende en dat ondanks allerlei nieuwe nare ervaring zoals dat ze niet meer thuis hoeft te komen enzo... toch erg knap vind ik...

ga zo door

quote:

---

Op 23 november 2002 18:06 schreef karnivoor het volgende:
dankje

ik heb wegens tijdgebrek de laatste tijd weinig contact met haar gehad, een vertrouwensband is wel gegroeid heb ik gemerkt, ik ben er erg blij mee want ze is duidelijk een stuk vrolijker dan toen ik dit topic opende en dat ondanks allerlei nieuwe nare ervaring zoals dat ze niet meer thuis hoeft te komen enzo... toch erg knap vind ik...

---

Hoe is het nu met haar?