Joni Mitchell is een legendarische Canadese singer/songwriter en een van mijn favoriete artiesten. Mitchell begon behoorlijk folky, maar wordt steeds eigenzinniger in haar gitaarspel en zanglijnen. Blue (uit 1971, wordt gezien als haar beste album) is een van de meest openhartige platen die ik ooit heb gehoord, Joni op haar puurst achter de piano:



Na deze plaat staat ze steeds meer een jazzy richting in met steeds complexere songstructuren. Dit resulteert in mijn favoriete Mitchell-plaat; Heijra uit 1976. Op deze plaat speelt Jaco Pastorius, een van de beste, zo niet de beste bassist ooit. Pastorius is de perfecte aanvulling voor Mitchell's expressieve en gracieuze stem met zijn hemelse fretloze dromerige basspel.



Zijn er meer liefhebbers van Joni Mitchell op Zware Metalen? Ik ben benieuwd.

Ik heb alleen Blue, dat is het enige studioalbum dat ik echt goed ken. Dat is wel een gekoesterde plaat in mijn verzameling. Heijra staat nu op. Coyote ken ik natuurlijk van the Last Waltz. Die versie vind ik prachtig, maar deze verrast aangenaam door inderdaad het basspel.

Toevallig gisterochtend the last waltz nog gedraaid (vinyl uiteraard )

lekker moeilijke plaat 'Hejira', ik heb me nog nooit verdiept in haar zeer omvangrijke discografie en ik ben blij dat Mike me eventjes op de plek zet.

Hier wat nummer óver Joni Mitchell.

Nix aan, behalve uiteraard de jazz orkest versie van Both Sides Hoe. Kippenvel tot op t bot

Hoe = T9 = Now

Gisteren toevallig een docu over Isle of wight 1970 op tv zitten te kijken, waar ze live big yellow taxi uitvoerde. Ik kende dat nummer eigenlijk vooral door de cover van Counting crowes. Goed nummer. Maar wat heeft zij een piep stemmetje, zeg. Nee.

Dat stemmetje is anders wel héél erg veranderd in de loop der jaren hoor.

Daar hadden die 600.000 mensen weinig aan op isle of wight.

quote:

---

Op 7 mei 2018 15:13 schreef F.Jacobse het volgende:
Daar hadden die 600.000 mensen weinig aan op isle of wight.

---

Mitchell's stem is een "love it or hate it"-stem, vooral op haar eerdere werk. Mijn eerste kennismaking met Mitchell was Blue die ik op de gok bij de lokale Free Record Shop kocht. Tijdens de eerste luisterbeurt kon ik heel weinig mee, pas later kwam er een echte klik.

Haar stem wordt steeds lager en het bereik steeds minder. Dat komt omdat ze gruwelijk veel rookt/heeft gerookt. Vanaf Court and Spark uit 1974 wordt het stemgeluid dieper, ook steeds jazzier qua timing.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 07-05-2018 15:25]

Die stijkers op die eerste, pffff, da's van een buitenaardse kwaliteit. Het hele arrangement overigens

quote:

---

Op 7 mei 2018 15:59 schreef Fusion het volgende:
Die stijkers op die eerste, pffff, da's van een buitenaardse kwaliteit. Het hele arrangement overigens

---

Belachelijk mooie uitvoering, ja. Ik heb net de biografie uitgelezen over Joni Mitchell (Reckless Daughter) en daarin wordt er flink ingegaan op deze uitvoering. Britse orkesten zijn normaal behoorlijk gereserveerd in het uiten van emoties tijdens het spelen, maar tijdens de opname van Both Sides Now zijn er schijnbaar flink wat tranen gevloeid. Het origineel (uit 1969) is al prachtig, maar dit klinkt alsof ze met de orkestversie er helemaal klaar voor was om het nummer helemaal te dragen.

Mooi verhaal!

now playing 'Shine', haar laatste

Die is zalig!

Oh yeah...

Vandaag vijftig jaar geleden dat Blue uitkwam. Wat een parel van een plaat!