Vast wel een man of vrouw of 4 die dit gaan graven (en ws al kennen)

Lankum, donkere, sfeervolle Ierse folk.

Lankum is fantastisch!

Dit is trouwens de volledige uitvoering van The Wild Rover:



The Livelong Day heeft de doordringendheid van een goede doommetalplaat, maar dan is het Ierse folk.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 03-08-2020 18:09]

Doe mij deze maar:

Echt een keigoede band, kan niet vaak genoeg gezegd worden. Van The Livelong Day vind ik het slotnummer, Hunting the Wren, het beste. Deze liveuitvoering doet er nog een schep bovenop. Tranentrekkend mooi.



De voorganger, Between the Earth and Sky, doet er niet veel onder. Ietsje minder evenwichtig, maar bestaat ook vooral uit prachtnummers.



En dan is er nog het album van Lynched, Cold Old Fire, wat aan de naamswijziging naar Lankum voorafging. Vooral traditionals en een paar originele nummers. Zéér de moeite waard.

hun nieuwste is echt heel goed.

en dit ook:


[Dit bericht is gewijzigd door tomcat ha op 03-08-2020 23:11]

Dank allen, ik ga t allemaal uittsjekken

a hit freelancers swear by exercises — washing your face, putting on real garments and placing smartphone boundaries — and those recommendations increase to ingesting. dietary therapist and longtime paintings-from-homer wilma macdonald told huffpost that snacking right here and there's the largest mistake she sees new far flung workers make. she recommends setting up your day like all everyday working day, with a lunch wreck, a few smaller breaks and a focus at the most important meal: breakfast.
san francisco escorts

Vandaag is het debuutalbum van Ian Lynch’s soloproject ‘One Leg One Eye’ uitgekomen. Dat is een waanzinnig goed en donker album geworden. Zeer gelaagde composities met veel drone en prachtige zang. Een referentie die steeds in me opkomt is Nico’s Desertshore. Deze omschrijving vind ik ook treffend: “musical arrangement culminating in a sound that is more rooted in the raw aesthetics of second wave black metal than contemporary folk”.

https://nyahhrecords.bandcamp.com/album/and-take-the-black-worm-with-me

Best wel duister, deze muziek. Fascinerend

quote:

---

Op 27 oktober 2022 10:48 schreef zodiac lung het volgende:
Vandaag is het debuutalbum van Ian Lynch’s soloproject ‘One Leg One Eye’ uitgekomen. Dat is een waanzinnig goed en donker album geworden. Zeer gelaagde composities met veel drone en prachtige zang. Een referentie die steeds in me opkomt is Nico’s Desertshore. Deze omschrijving vind ik ook treffend: “musical arrangement culminating in a sound that is more rooted in the raw aesthetics of second wave black metal than contemporary folk”.

https://nyahhrecords.bandcamp.com/album/and-take-the-black-worm-with-me

---

Thanks for the tip

Afgelopen zaterdag speelden ze False Lankum integraal in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. Het was een heel andere ervaring dan vorige maand op Roadburn. Alleen al door de locatie ("intergalactic conference") en het publiek, dat voor een deel al behoorlijk op leeftijd was en niet helemaal voorbereid leek op wat komen zou. Meer het type dat naar een Riverdance gaat en waarvan ik me voorstelde dat ze op de gok kaartjes hebben gekocht omdat dit ook Iers is.

Muzikaal was het van grote klasse. Direct kippenvel bij de opener Go Dig My Grave, dat nog spookachtiger klonk dan de vorige keer. Er werd de tijd genomen om met name de instrumentale stukken op te bouwen. Dat kwam tot een climax bij het laatste nummer van het album en daarmee de reguliere set, The Turn. Dat eindigde in een muur van drone en feedback onder niet-aflatende stroobs, terwijl de gitarist zijn strijkstok gebruikte alsof hij iemand z'n kop er af zaagde. Dat bleef maar gaan ook, fantastisch. Ondertussen verliet het theaterpubliek de zaal met de handen op de oren. Misten ze nog de nummers van The Livelong Day die daarna nog werden gespeeld, waaronder Wild Rover.

De staande ovatie was op zijn plaats. Wat een geweldig concert.

Kunst & Cultuur Pop: Lankum
Terug naar de kern
Leon Verdonschot

3 juli 2024 – uit nr. 27

The Wild Rover is een Ierse folktraditional die ver teruggaat: tot in 1937. Het nummer over de tragische ondergang van een schip met 23 of 27 masten (afhankelijk van de versie van het nummer, en de liefde voor overdrijving van de betreffende artiest) werd beroemd als samenwerking van The Dubliners en The Pogues in 1987, maar de laatste jaren galmt het nummer elk jaar over alle festivalweiden in de versie van folkpunkband Dropkick Murphys uit Boston. Die versie is een zeer effectieve armen-in-de-lucht-meezwaaier, maar hij is ook wat plat, alsof de band alvast anticipeert op de dronkenschap van de toehoorders.

Het nieuwe live-album van Lankum opent met het nummer, en brengt het terug tot wat het in essentie is: een spannend verhaal met een donkere ondertoon, en een vleugje troost. Precies deze aanpak heeft de vier muzikanten uit Dublin nu al vier fraaie albums opgeleverd: sterke eigen nummers afwisselen met gulle graaien uit de bak met traditionals, en die naar hun eigen hand zetten. Ze doen het ook met The Rocky Road to Dublin, een nummer waarvan de wortels nog verder in het verleden liggen, dat al opduikt in de roman Ulysses van James Joyce en eveneens is opgenomen door The Dubliners, The Pogues en de Dropkick Murphys. Ook dit nummer krijgt de Lankum-behandeling: het tempo eruit, de opzweping vervangen door bezwering, vol inzetten op de samenzang, en voorkomen dat het ook maar een fractie weeïg of braaf wordt door er steeds die dissonante, verstorende, dreigende drone in te blazen.

Op het laatste studioalbum False Lankum leek de band het summum van intensiteit bereikt te hebben. Toch geldt voor Lankum, ondanks de eigenzinnige aanpak, wat voor een groot deel van de geschiedenis van het genre geldt. Namelijk: folkmuziek, ook ontdaan van de dans, is bij uitstek livemuziek. Hoe fraai geproduceerd en sprankelend opgenomen zeker de twee laatste albums van de band ook klinken, deze muziek schreeuwt om het hout van podiumplanken. Daarom voegt Live in Dublin veel toe aan de studioalbums, en is het de beste plaat die Lankum ooit maakte.

Dat de bandleden de spanning graag doorbreken op het podium door veel te praten met elkaar en het publiek, was voor de bezoekers van die opname-avonden in Dublin ongetwijfeld een welkome manier om zich schrap te kunnen zetten voor de volgende onderdompeling. Op het live-album had de interactie beter weggelaten kunnen worden. Hoewel ook de verhalende traditie onbetwistbaar bij de folk-overleving hoort, is alles dat de bezwering van Lankums muziek doorbreekt een onwelkome afwisseling, zelfs als dat de leden van Lankum zelf zijn.

Lankum – Live in Dublin (Rough Trade/De Konkurrent)

Uit De Groene Amsterdammer.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 03-07-2024 11:32]

Top die ga ik eens luisteren, dank

Ik ga'm indd eerst eens beluisteren. Gehele epistels (linksdragend) politiek geneuzel tussen de nummers door heb ik geen trek in als ik thuis even een CDtje aanzet. Dus eerst eens checken hoe erg de 'interactie' het luistergenot doorbreekt.

Met wat mazzel is het geleuter makkelijk skippable want indexed anders vinden we vast wel ergens een music only versie