Donderdag ziet er frisjes maar wel droog uit. Ik breng oud-ZM'er WilliamBlake mee, we vertrekken rond 11u vanuit Antwaarpe.

Voorlopig plan:
Hexvessel
The Infinity Ring
Body Void
Void Ov Voices
Inter Arma
White Ward
Chelsea Wolfe

Ben er donderdag wel voor het middaguur. Camping opzoeken, bandje regelen, lunchen, biertje.
Hexvessel ga ik wel even kijken, maar geen idee hoe lang ik dat trek. Het concept van de band/achter de muziek spreekt mij erg aan en ik wil het leuk vinden, maar ik trek het gewoon echt niet.
Verder Wiegedood, Inter Arma, Chelsea Wolfe en staartje Royal Thunder. En verder tussendoor links & rechts wat kijken en beluisteren.

quote:

---

Op 23 maart 2024 13:08 schreef Bleh? het volgende:
! Gezellie

Ik kan, naast de al genoemde, Sunrot, Drowse, Body Void, The Infinity Ring, Throwing Bricks, Birds in Row, Frail Body en Couch Slut ten zeerste aanraden.

---

Net Throwing Bricks voor de eerste keer geluisterd, klinkt vet!

Voorproefje van het nieuwe album. Wordt vrijdag @ Roadburn ten gehore gebracht. Komt later deze maand uit. Niet hun sterkste werk. Maar schijnt een ambientalbum te zijn geworden.

Nou, we zijn er. Even een biertje en wat eten en dan richting The Terminal.

Topdag!

Hexvessel zeer sterke opener, kwam live zeer goed over. Al ineens een hoogtepunt om te starten.
Andere hoogtepunten: Chelsea Wolfe, de stukken waar ze zelf ook gitaar speelde waren subliem, wat een einde ook helemaal alleen op gitaar. Kippenvel!
Ontaard - surprise show, in vol licht van de skatepiste, maar wat een emotie en vooral een heel 'gewoon' uitziende frontvrouw (ook door dat licht) met een indrukwekkende, geloofwaardige strot. De band genoot zichtbaar en de gelukigen die de surprise meepikten evenzeer.
Onverwachte topper was de noise set van UBOA - wat een energie!

Ook Body Void en White Ward waren erg goed, wel niet volledig kunnen zien. Idem voor Inter Arma, maar daar maakte ik de juiste keuze door voor de secret gig te gaan.

Wiegedood beter dan verwacht met zelfs wat coole blaststukken, maar niet voor meer dan een half uur wel.

Void of Voices was een beetje kolderesk met die IKEA vleugels. The Infinity Ring was goed, maar pakte mij niet echt. Throwing Bricks helaas gemist wegens vol.

Het is allemaal wat prijzig, maar onmiskenbaar veel kwaliteit en ontdekkingen. Volgend jaar misschien toch eens maar dan één dag gaan

[Dit bericht is gewijzigd door mikkasscar op 19-04-2024 8:30]

Zeer geslaagde eerste dag.

Toch maar met Hexvessel begonnen. Geluid niet optimaal, maar dat kwam de muziek eerder ten goede dan dat het hinderlijk was. Tikje (g)ruis/distortion doet wonderen. Ik krijg vooral altijd een hele slappe plasser van het stemgeluid van die gast. Dat kwam live dus minder over, waardoor het geheel veel beter te pruimen was dan op plaat. Na een minuut of 35 was het echter toch wel best.
Sunrise Patriot Motion werd mij in de wandelgangen aangeraden. Denk dat het idee (post-punk/new wave/synth. pop gemengd met rauwe, punky garage black metal) heel leuk bedacht is, maar het kwam niet uit de verf.
Snel naar Wiegedood. Een ambient/soundtrack-set. Ondertussen kwamen er een paar reeds bekende black metal Wiegedood-stukjes voorbij. Onheilspellend, goed, geslaagd.
Seán Mulrooney speelt het soort singer/songwriter-folk dat ik wel trek. De set begon intiem en ingetogen, maar bouwde subtiel steeds verder op naar opzwepende folk rock.
Staartje Scaler. Best goed en leuk, maar ik zou het zelf 's nachts hebben geprogrammeerd wanneer de alcohol en drug hebben ingekickt.
Klein stukje Void of Voices. Een bandnaam die perfect bij de 'muziek' aansluit. Noise/drone met geneuzel eroverheen. De podiumact trekt het geheel naar een hoger niveau. Ik doe de artiest nu tekort; maar dit is een act waar je echt even voor moet gaan zitten (en eventueel een joint met hebben gerookt), dan even snel meepicken. Mijn schuld dus.
Inter Arma begon met slecht geluid en de vocalen hard in de mix, waardoor het veel meer als reguliere death metal klonk dan het lieve post-gedoe zoals ik ze van Sulphur English ken. Het geluid werd halverwege de set beter, maar de zang bleef te hard staan ten opzichte van de instrumenten. Verder niet onaardig.
White Ward was zowel hypnotiserend als hard, schel en fel. Erg overtuigende show.
Chelsea Wolfe bracht een erg metalige, industriële en electronische interpretatie van vooral recenter werk. Waardoor de recente vergelijkingen met Portishead helemaal opgingen. Ook hier het geluid niet 100% optimaal, maar dat kon ze hebben. Wel jammer dat niet alles wat je hoorde live was, maar ook details van een bandje kwamen. Tijdens Flatlands liep het geheel schandalig in de soep. De twee solonummers daarna waren echter adembenemend mooi!
Royal Thunder speelde een geweldige, opzwepende rock-set. Een welkome afwisseling van de soort muziek waar ik Roadburn eigenlijk mee associeer. De lichte Americana klonk erg fijn.
Eye Flys, zielige mannetjes. Hun muziek was echter niet onaardig, acceptabel. Ik zie dat het internet het als harde noise rock omschrijft. Ik zou het garage hardcore noemen. Ben niet helemaal thuis in deze stijl(en). Rauwe, beukende muziek. Maar halverwege was ik er wel klaar mee.
Benieuwd wat vandaag brengt.

Dag 2. Afgetrapt met Benefits. Soort noise rock/experimentele punk. Theatrale muziek voor zwakke zielen. Hoewel men heel hard hun best doet het tegenovergestelde over te brengen. De snelslisstukken zijn vervelend, maar wat een verdomd lekker en aanstekelijke ritmesessies zetten die heren neer. Ik hoor dit om verschillende redenen niet leuk te vinden, maar het is gewoon goede muziek. Desalniettemin werd het mij op een gegeven moment toch te politiek en ben ik mijn heil elders gaan zoeken.
Darsombra was ik erg benieuwd naar. Een soort van space rock. Niet de muziek om met een bezetting van twee man ten gehore te brengen. Er werd dan ook vooral heel veel niet live gespeeld. Jammer. Het duurde ook een tijdje voordat de muziek mij overtuigde. Na een minuut of 10 werkte het eerste nummer naar de apotheose en werd het toch wel echt goed. Had het idee dat het duo het vooral eigenlijk heel leuk vond om samen met elkaar op het podium te staan. Het plezier straalde ervan af.
Snel naar Fluisteraars waar ik echt maar net optijd was om nog binnen gelaten te worden. Deze set speelden ze hun nieuwe/aankomende (reeds verkrijgbaar hier op Roadburn) Manifestaties van de Ontworteling. Een (dark) ambient-album. Het hierboven geteaste nummer is (gelukkig) niet helemaal representatief. Wel qua stijl, maar de rest van het album is gewoon beter. Interessanter. Fluisteraars gaf electronische artiesten even les hoe wél een live-optreden te geven. Een podium vol (analoog) apparatuur bracht de muziek wel daadwerkelijk live ten uitvoering. Chapeau!
Na het optreden van Fluisteraars liep ik naar het toilet, maar werd letterlijk de hoofdzaal ingezogen. Wat ik daar zal en hoorde was echt even iets anders! A Nocturne van Mat McNerney werd uitgevoerd. Bombastische/theatrale (een zeldzame keer dat ik dit niet negatief bedoel) progressieve/psychedelische folk/doom metal. Iedereen zat er goed in. Leuke zangeres, veel ruimte voor details. Echt een geweldige performance en ervaring!
Hierna Blood Incantation. Net als Fluisteraars een aparte, afwijkende set. En net als Fluisteraars een goed voorbeeld hoe je dergelijke muziek live uitvoert. Nou vind ik Blood Incantation sowieso een toffe band, maar Timewave Zero eigenlijk toch wel wat beter en interessanter dan hun death metal-werk. Dit betreft een ambient/kraut/space rock-EP. Normaal heb ik er een pesthekel aan, maar net voordat de band begon riep er iemand vanuit het publiek "Klaus Schulze!!". Oprecht goede grap. Het optreden was gewoon goed. Perfecte uitvoering van de muziek zoals op CD. Wellicht zelfs iets te goed? Want zo kan je natuurlijk ook gewoon het album zelf aanzetten. Nouja, een kniesoor..
En Forest Swords was een voorbeeld van hoe het nou niet moet... Goede, lekkere electronische muziek/triphop. Wederom zeer aanstekelijke ritmes; maar je Mac inpluggen en dan afentoe een knopje aaien is qua live-muziek natuurlijk het equivalent van in een restaurant een groothandelpaté opdienen.
Optijd richting Paradox. Een charmant, klein zaaltje waar de meer experimentele en avant-gardistische acts staan. En dus een ook kleine capaciteit heeft. Hoewel eigenlijk nog best onder de indruk van A Nocturne viel hier echt mijn mond van verbazing open. Hedvig Mollestad Trio maakt eigenzinnige, groovy en rockende jazz. Alsof een jazzband stoner metal/rock alla Acid King of Elder speelt. Echt fucking goed! Heerlijke riffs. Het optreden van Roadburn tot nu toe. En ik betwijfel dat dit gaat worden overklast.
Health werd mij aangeraden. Beukende industrial metal. Ik val in herhaling, maar wederom gewoon echt lekkere muziek. Vette ritmes. Maar hoe moeilijk is het om een toetsenist mee te nemen, of heb ik daar vanaf de zijkant overheengekeken? Alleen die vocalen... Ja sorry, maar ik kan niet anders dan ze nichterig noemen. En hoewel daar oprecht niets mis mee is, is dit (muzikaal) niet mijn ding.
De volgende echte verrassing van de dag: de freak folk van Tusmørke. Eigenlijk echt slecht en kut, maar de heren toverden direct een glimlach op mijn gezicht. De vergelijking tussen Lord of the rings en het huwelijk was oprecht komisch. Erg leuke, vrolijke en opbeurende muziek, maar dit ga ik thuis niet draaien. Een volgende keer als live-optreden wil ik er echter zeker heen.
Toch nog een keer Paradox binnen weten te komen voor Echoes of Zoo. Meer traditionele jazz dan HM3, maar alsnog avant-garde en psychedelisch. Helaas kon ik de set niet te lang kijken, want Royal Thunder was stiekem eigenlijk toch wel de band van donderdag en zij traden nogmaals op.
Net als (eer)gisteren lekkere, zware rock. Jammergenoeg speelden ze een kwartier korter dan in het programmaboekje stond. Niet veel van gezien dus. Niet veel over te melden.
Als afsluiter Alber Jupiter. Post-rock/kraut met veel elektronica. Maar hoewel dit de muziekstijl is waar ik eigenlijk naar opzoek ben, was het generiek 13ineendozijn en wisten ze niet te boeien. Na klein halfuur was het tijd om de dag af te ronden.

Dag 3. Wat een fenomenale dag!

Afgetrapt met Knoll. Puur en alleen omdat het de allereerste band was. Ging er totaal zonder idee van wat het zou zijn en dus zonder verwachtingen heen. Het optreden was al begonnen toen ik bij het zaaltje aankwam. En de muziek die ik tegemoet liep klonk direct positief. Harde, onheilspellende, noisie black metal die mij in eerste instantie aan Khanate deed denken. Maar ik bemerkte dat de heren veel sneller speelden met meer ritme(wisselingen) dan deze drone-goden. De muziek wordt als een mengeling van grindcore met black metal omschreven; maar dat hoorde ik er niet in. 'Gewoon' harde, ongemakkelijke, licht experimentele black metal. Erg goed. Erg gaaf.
Het contrast tussen Knoll en Annelies Monseré kan eigenlijk niet groter. De dame en haar gevolg maken ingetogen, etherische folk. Mooi. Goed van genoten.
Agriculture maakt uitgesponnen 'Cascadian' black metal in het straatje van Ash Borer en WitTR en wellicht Krallice. Sterke, scherpe typische licht-hypnotiserende black metal-riffs die op hoge snelheid werden gespeeld, waardoor het geheel wellicht wat chaotisch kan overkomen. Sterke energieke set, heerlijke riffs.
Bij The Keening was het direct te horen dat het hier een post-SubRosa-project behelst. De typische en kenmerkende SubRosa-dissonanten, viool- en zanglijnen zijn volop aanwezig. Toen ik de CD checkte kon deze mij niet direct overtuigen, maar wat een prachtige live-presentatie. De muziek is rustiger, minder hectisch en subtieler dan SubRosa was, maar zoals gezegd: onmiskenbaar geluid.
Na rustig een biertje te hebben gedronken was het alweer tijd voor Lankum. Ik was niet met deze band bekend, maar ben Panzerke zeer dankbaar voor deze tip! Eigenlijk ben ik wat meer naar psychedelische acid-folk op zoek, maar dit is 100% perfecte contemporaine Ierse folk, op het randje van traditioneel, maar ingetogen, melancholisch en progressief genoeg om subliem te werken op Roadburn. Ze trokken dan ook een volle, grote zaal. Intens genoten!
Even Lana Del Rabies aangehoord. Op basis van de aankondigingen en het gedwee had ik hier meer, en vooral wat harder, van verwacht. Mevrouw zette haar laptop aan en verzorgde de vocalen. Tja.. dot is voor mij geen live-act.
Tijd voor Khanate. De heren reden wat je ervan mag verwachten. Hard, ongemakkelijk, dissonant en noisie. Perfecte set. Overtuigende live-uitvoering.
Maar wat was Blood Incantation ongelofelijk vet! Vanaf de allereerste tonen wist de band volop te overtuigen. Wat werd hier goed gespeeld. Wat een riffs! Vooral het meer dan 18 minutem duurende "Awakening from the Dream of Existence" was compleet overweldigend. De space-keys, maar eigenlijk ook de riffs, kwamen live veel beter uit dan op plaat. Sowieso was dit beter dan op CD. Wat een show, wat vet!

Wijdbeens report.

Voor mij blijft dit een moeilijk festival. Staat eigenlijk al jaren op mijn verlanglijstje.

Er staan doorgaans best een aantal bands die ik nog wel eens live zou willen zien maar toch te weinig om mijn persoonlijke 'to see lijstje' een aantal dagen mee te vullen.

Het zou er voor mij dan meer op neer gaan komen dat ik met wat geluk nog wat nieuwe interessante dingen ontdek.

Bij mij exact hetzelfde als wat XXL zegt. Er staan elk jaar wel enkele bands op de affiche die ik zou willen zien.

Paar jaar geleden een interview met de organisator van Roadburn gezien. Er werd hem gevraagd wat de typische band is die geboekt wordt om daar te spelen. Hij antwoorde dat ze vooral gaan voor bands die ervoor kunnen zorgen dat hun publiek in trance geraakt (lees: repetitieve bands). En als er nu iets is wat ik vreselijk vind in muziek is het wel repetiviteit.

Maar elk jaar dus wel enkele bands die mij aanspreken of waar ik fan van ben. Maar de insteek van het festival, die geldt voor de meeste bands die er spelen, is niet mijn dada.

quote:

---

Op 21 april 2024 10:23 schreef ANaturallyDisaster het volgende:
Wijdbeens report.

---

Vervelend heh, dat er mensen zijn die wel tevreden een leuk leven leiden.

Tof om te lezen, beter meer verslagen

Zelf twee dagen geweest dit jaar.
Hoogtepunten voor mij waren op de zaterdag Lankum en Full Earth. En gisteren Fluisteraars, Die Wilde Jagd en The Bevis Frond.

Ik verwacht met deze richting geen volledig festival meer te gaan maar toch weer een goede tijd gehad. Benieuwd naar volgend jaar.

Mooie verslagen!
Ik ga ook maar eens een poging ondernemen om mijn ervaring op papier te krijgen.

@XXL en @Steeljaw: Zonder in allerlei uitgekauwde cliche's te willen vervallen, het is gewoon echt een goed en interessant festival met een breed scala aan stijlen waar echt wel wat te ontdekken valt. Kan me eigenlijk moeilijk een (ander) festival voorstellen waarbij je van Knoll naar Annelies Monseré loopt, waar op een en dezelfde dag vanaf het hoofdpodium een publiek van duizenden mensen door zowel Lankum als Blood Incantation wordt platgespeeld.
(Voor mij) is dat fundamenteel anders dan bij een (regulier) metalfestival waar per dag wellicht drie interessante bands spelen en je van de rest toch al weet waarom het kut is, en er dus meerdere hiaten van enkele uren in de planning vallen.
Nou hoeven de rap/hiphop-acts voor mij niet, en ik ben ook niet altijd zo van de punk/hardcore/D-beat (al kan ik sommige acts zeker waarderen), maar stoner rock, doom metal, drone, black metal, folk, space rock, kraut, noise, experimentele jazz is allemaal wel van mijn gading. En dat staat hier allemaal door elkaar heen geprogrammeerd. Dus ik kan het gehele weekend rustig voor podium naar podium slenteren en altijd wel wat van mijn smaak treffen.
Of er alleen maar repetitieve 'trance' bands spelen betwijfel ik. De stoner/doom was dit jaar tot een minimum beperkt. En er staat genoeg uptempo; maar inderdaad ook redelijk veel repetitieve psychedelica. En dat is nou net een van de redenen om te gaan.

@Northward: Full Earth helaas gemist, maar wel; de CD gekocht. NP.
Van te voren was ik heel erg sceptisch over de line-up, maar ik heb me echt meer dan uitstekend vermaakt en eigenlijk bijna geen moment geen band staan kijken. Ik weet eigenlijk heel erg zeker volgend jaar gewoon weer te gaan. En ook dan weer gewoon het gehele weekend.

Door die uitgebreide verslagen, ben ik de Spotify-playlist aan het beluisteren. Er zullen ongetwijfeld aangename verrassingen de revue passeren.

Dag 4.

Laster heb ik eigenlijk na Wijsgeer & Narreman niet echt meer aandacht gegeven. Vond ze daarna iets the enthousiast op de black gaze/Alcest-hype meeliften. En hoewel ik daar op zich niets mis mee vind, gaat die stijl mij na een minuut of 20 altijd licht vervelen (de keel uithangen?). Aan één Alcest heb ik dus meer dan genoeg. Echter geen reden om niet te gaan kijken. Het nieuwe album is echter weer een andere substijl. Jazzy avant-garde post-black metal alla Ved Buens Ende. Enthousiast optreden met goede stukken, vette riffs en melodielijnen. Ved Bunes Ende draai ik echter helemaal nooit. Ik hier ga er nog even op kauwen wat ik precies van deze muziek afslag vind, maar het optreden was overtuigend. Iemand idee van welke release het laatste nummer kwam? Dat was meer een mix van traditionele black metal met toch wel black/shoegaze. Heb niet het idee dat die van hetzelfde album als de rest kwam.
De verwachtingen van Die Wilde Jagd waren hooggespannen. En die werden gelukkig meer dan waargemaakt. Repetitieve, ritualistische kraut in een klassiek jasje. Epische compositie met meerder subtiel opgebouwde hoogtepunten. Prachtige violen, hypnotiserende percussie. De carnyx was een geweldig detail. Erg indrukwekkend. Een van de hoogtepunten van het weekend.
Helaas was Neptunian Maximalism al afgeladen en stond er een flinke rij voor de zaal. eigenlijk wel te verwachten gezien ze direct naast Die Wilde Jagd optraden. Dan maar Devil Master vanaf het begin kijken. Ook geen straf. Een stoere mix van black en speed metal. Sterke gitaarriffs met veel typische jaren'80 heavy en thrash-invloeden. Helaas was het geluid ronduit slecht en liet het spel afentoe ook te wensen over. Desalniettemin vermaakt.
Bij Fluisteraars hoorde ik het eigenlijk tijdens de soundcheck al misgaan. Jammer, want dit was hét optreden waar ik eigenlijk voor kwam. Nou is The Terminal qua geluid eigenlijk sowieso de slechtste zaal van het festival, maar Laster (en later Dödsdrit) klonk alleraardigst. Het geluid stond gewoon te hard. End at kwam de muziek niet ten goede. Het geheel klonk (voor Fluisteraars) te schel, en er lag een licht-rondzingende galm over de muziek heen. Details, melodieën en riffs verzopen in het geluid. Erg jammer, want de muziek van Fluisteraars is juist zo subtiel. De heren speelden echter goed. Daar was niets op aan te merken. Vooral M. deed toffe dingen op de gitaar. Veel gave nummers gehoord; maar toch een lichte kater van dit optreden.
Ondanks de black metal-dag in The Terminal toch even een stukje The Jesus and Mary Chain meepakken. Psychocandy is natuurlijk een sterk en legendarisch album. En ook hun werk daarna mag er zijn. Hoewel er degelijk werd gespeeld en er hier met het geluid helemaal niets mis was, miste het geheel toch wat energie. Natuurlijk is dit muzikaal even andere koek, maar toch kwam de muziek in combinatie met de minimale podiumpresentatie wat futloos over. Paar sterke en bekende nummers gehoord, maar geen verpletterende indruk achtergelaten. Na een kleine 40 minuten weer tijd om te gaan.
De afsluiter van mijn weekend was Dödsrit. En dit was een waardige afsluiter. Het geluid was veel beter dan bij Devil Master en Fluisteraars, doch black metal-waardig scherp. Dödsrit maakt black metal in dezelfde stijl als Agriculture: Uitgesponnen, episch met hints van acts als Ash Borer en WitTR. Kille, agressieve, repetitieve black metalriffs werden met meer epische, meeslepende stukken afgewisseld. Een krachtig en pakkend optreden.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 22-04-2024 14:32]

Het duizelt me nog steeds. Vooraf heb ik best wat gemopperd over de koers van het festival en ik begon er daarom behoorlijk sceptisch aan. Dat was onterecht: dit was een uitzonderlijk sterke editie.

Donderdag was de minste dag van het festival.
Begonnen bij Hexvessel, wat mij betreft een uitstekende zet om hen het festival te laten openen. Het jaren ‘90 black metal geluid van Polar Veil kwam live nog beter uit de verf. Schel en hard, maar op de goede manier. A Cabin In Montana direct gevolgd door Eternal Meadow bezorgde meteen al een eerste kippenvel moment.
Direct door naar Sunrise Patriot Motion in de naastgelegen zaal. Door het sterke debuutalbum had ik hoge verwachtingen. Die werden niet waargemaakt; het kwam totaal niet over en de vocalen werkten me na twee nummers op de zenuwen.
Spontaan besloten om naar Mirusi Mergina in de Hall of Fame te lopen. Dat was een aangename verrassing. Met een tafel vol synths creëerde zij fraaie soundscapes die wel aan Lucrecia Dalt en soms Coil deden denken. Door de soms abrupte overgangen naar harde stukken bleef het hele optreden op spanning. Top.
Staartje Body Void meegepakt. Net als vorig jaar beviel de eentonige schreeuwzang me niet zo goed. Desondanks was de loodzware doom best te pruimen.
Séan Mulrooney is een artiest die ik best hoog heb zitten, met name zijn werk in Tau & the Drones of Praise vind ik geweldig. In de rol van singer/songwriter viel het echter tegen. Vals ook, oei.
Wat ik van Scaler heb gezien was gewoon goed. Beetje eigenaardig om het vroeg op de dag op de mainstage te programmeren, maar het kwam goed over.
clipping. daarna was te gek en wat mij betreft de beste show van de eerste dag. Ik ben geen groot liefhebber van rap/hiphop maar dit was ruig. Lovenswaardig dat zo’n ‘grote’ band besluit om op Roadburn te komen spelen, tweemaal liefst, en daar het experiment aangaat. Ik denk dat niemand verwachtte dat een groot deel van de set een samenwerking met soulzangeres/pianiste Counterfeit Madison zou zijn. Wat een stem, en wat een bizarre combinatie met de industriële muziek van de heren achter de synths.
Lord Spikeheart daarna was gelijktijdig waardeloos en extreem vermakelijk. Hij speelde gewoon een compleet voorafgenomen set (of een album, weet ik veel) af en brulde daar wat overheen. Het optreden bestond enkel uit headbangen, schreeuwen en rondrennen. Omdat het zo’n meligmakende, chaotische bende was heb ik toch gebiologeerd staan kijken.
Chelsea Wolfe was steengoed. Een perfect doordachte set. Ik heb ontzettend genoten. Complimenten voor de lichtshow, ik heb zelden zo iets moois gezien. De vortex van oranje licht tijdens The Liminal, adembenemend.
Daarna nog onverwacht beland bij Royal Thunder. Dit miste nog op deze eerste dagen: rocken. Gewoon drie begaafde muzikanten die alles geven en de zaal platspelen.
Eye Flys had ik graag nog willen zien, maar de koek was op. Blij met de OV-fiets zodat er geen lange wandeling naar de camping meer nodig was.

Op vrijdag gestart met Ragana & Drowse en daar viel ik met de neus in de boter. Deze samenwerking verdient een album en hopelijk ook een liveplaat. WITTR-achtige black met zeer geslaagde ambient en postrock elementen, heel vurig gebracht. Hier werd de volle honderd procent gegeven en zo hoort het.
De speciaal voor Roadburn geschreven ‘Nocturne’ van Mat McNerney en zijn Hexvessel Folk Assembly was daarna een geweldige ervaring. De man kan bij mij sowieso weinig verkeerd doen, maar hier was alles ook echt raak in een geniale cocktail. Typische Hexvessel doomy folk (metal), een goede zangeres, van die vreemde, dissonante intro’s en interludes zoals bekend van Dawnbearer, eindelijk weer wat van de black metal vocalen zoals die te horen waren bij Code en op Supervillain Outcast. Als kers op de taart ook nog een prachtig gestoorde bijdrage van Vicotnik (DHG).
Home Front daarna was de energieke show die ik nodig bleek te hebben. Het wereldrecord karatetrappen op het podium sneuvelde al snel bij deze band die het label postpunk met recht mag dragen: een geweldige, opzwepende mix van The Cure-achtige new wave en punkrock. Goede Blitz cover ook!
De enigmatische, wat was het?, art-pop?, van Lucy Kruger & the Lost Boys daarna was zo vreselijk goed.. Hoogtepunt van de dag, en bij de beste shows die ik de afgelopen jaren heb gezien. Een uitzonderlijk goede band geleid door een zangeres die de Hall of Fame compleet in haar greep had. Ik kan me geen plek voorstellen waarop dit beter tot zijn recht kan komen dan op Roadburn. Zo’n zeldzaam optreden waarbij álles perfect samenkomt.
De buit was gevoelsmatig toen al binnen en alles wat de komende dagen nog zou komen voelde al als bonus. Xiu Xiu was de volgende knaller. Compleet onvoorspelbaar en uiterst raar. Avant-garde noise/pop/weet ik het. Soms ongemakkelijk en naar, soms hemels mooi, en een genot om naar te kijken.
Tusmørke had ik tien jaar geleden al op Roadburn verwacht, mooi dat het er alsnog eens van is gekomen. Ik heb nog nooit zo gelachen bij een optreden. Muzikaal ook uitstekend, al had het een kwartiertje korter gemogen.
Bij Alber Jupiter begon de lange dag zich te wreken. Best indrukwekkend hoor hoe de basgitaar werd gemanipuleerd, maar uiteindelijk het type muziek dat ik al vaak en beter heb gehoord, en dus niet boeiend genoeg om tot het einde te blijven.

Zaterdag zonder verwachtingen begonnen bij Knoll en dat was direct fantastisch. In tegenstelling tot vorig jaar was het geluid ook in de Engine Room uitmuntend en kwam deze verstikkende black metal volledig tot zijn recht. Ik werd helemaal meegezogen.
Couch Slut kon me niet zo boeien, dus doorgelopen naar Annelies Monseré wat erg mooi was. Ik had langer moeten blijven, maar wilde graag het ‘commissioned’ optreden van Kavus Torabi vanaf het begin zien. Dat had uiteindelijk niet gehoeven. Door de twee drummers was het met vlagen sterk, maar over de gehele linie was het aan de gezapige kant.
Takh daarna was beter. Het was soms een regelrechte kopie van hun landgenoten Kiss the Anus of a Black Cat, dat stoorde me wat, maar het werd met passie en kunde gebracht.
Torpor speelde de Hall of Fame daarna helemaal plat. Wat een geweld. Dit had ook tien jaar geleden op Roadburn kunnen staan, lood- en loodzware doom/sludge waarbij de drummer soms zijn kruk verliet om achter de synths en microfoon plaats te nemen. Fijn dat ook dit soort bands er nog steeds staan.
De Ierse folk van Lankum daarna was allerprachtigst en op hun eigen manier erg heavy. Zowel muzikaal door de geweldig versterkte drones als door de thematiek van de nummers. En wat een stem! Veel traantjes in de zaal.
En toen moest Khanate nog komen. De conclusie na afloop was unaniem: een legendarisch optreden. Het was een louterende ervaring zoals ik die nog niet eerder heb gehad bij een concert. Ik had hierna Blood Incantation nog wel kunnen zien, maar dat was op het moment totaal niet meer relevant. Met vrienden uitgebreid de Khanate show nabesproken, nog iets gedronken en er een punt achter gezet. Overweldigd.

Zondag heb ik eindelijk eens in het zonnetje kunnen genieten van kopjes koffie. Daarna begonnen bij Use Knife. Direct weer een succes. Stukken beter (nog!) dan de vorige keer dat ik ze zag. Een hele batterij aan synths bediend door leden van eerdergenoemd KtAoaBC gecombineerd met Arabische percussie en zang. Super goed.
Die Wilde Jagd met het Metropole Orkest was daarna ook zeer mooi. Wat een gedurfde en dappere keuze om zo’n groots project op poten te zetten met een relatief kleine en onbekende artiest. Ik denk dat het emotionele dankwoord na afloop iedereen wel raakte.
Grails speelde daarna de beste show die ik van hen heb gezien, betrouwbaar vaag als ze zijn. Kraakhelder geluid zoals deze editie telkens weer op de mainstage, en uiteraard weer veelbesproken visuals. Genoten.
Uiteindelijk toch nog naar Fluisteraars gegaan en dat was de beste keuze van het hele weekend. Waar ik stond was het geluid wel goed en prima in balans, dus heel zuur dat het elders in de zaal schijnbaar niet in orde was. Ik vond het een abnormaal goed optreden. Moordend tempo, geen opsmuk en een geweldige energie op het podium. Waar Nasleep op het album dat glitchy electronicastuk heeft, werd dat hier niet uit een doosje getoverd, maar vervangen door originele, cleane uithalen van de zanger. Vanaf dat moment kon het voor mij niet meer stuk en heb ik met het kippenvel op de armen staan genieten. De energie in de volgepakte zaal was ook geweldig, overal om mij heen gingen mensen volledig uit hun dak. "Bennekom!", te mooi.
The Jesus and Mary Chain was voor mij de afsluiter. Vooraf had ik hier enorm zin in, maar na Fluisteraars hoefde het niet meer zo. De eerste nummers die ik hoorde waren zouteloos en de hitjes werden op de automatische piloot gespeeld. Gelukkig ging de rem er bij de laatste twee nummers af, en was de repetitieve jam aan het einde heel goed. Daarna helemaal uitgeput naar de auto gewandeld, rustig naar huis gereden met zachtjes een van de nieuwe CD’tjes op, en de hele nacht wakker gelegen omdat mijn hoofd te vol was van de vele indrukken.

Nog best wat overlap qua kleine artiesten de eerste twee dagen. Opvallend dat we elkaar pas de zaterdag even troffen dan. Zeker gezien ik ook op de camping lag.
Maar Bleh ook pas zaterdag gesproken.
Bij Fluisteraars begon ik, voor het publiek, aan de rechter zijkant bij de bar. Later meer naar het midden gelopen; maar het bleef vrij pet.
Dat Xiu Xiu hoor ik hele positieve dingen over. Ga ik eens checken. Ze hebben ook een Twin Peaks-album? Ben echter zeeer content met mijn keus om toen naar MH3 te gaan. De tering, de tering, wat was dat vet. Top3 qua optredens voor mij van het weekend.

Ik vond het trouwens te koud, winderig en vochtig. Op een geven moment realiseerde ik mij tijdens de zaterdag dat de dag al flink vorderde, maar dat ik pas een bier op had, eigenlijk niet zo'n zin in bier had en mij nuchter meer dan uitstekend vermaakte. Na Blood Incantation in de auto gestapt voor m'n eigen, warme bed, en een fatsoenlijke douche et cetera.
Niet zo zeer de nacht zelf (had nog een extra slaapzak ik de auto), maar meer na zaterdagochtend ook de zondagochtend een paar uur verkleumd dralen en struinen voordat het festival openging stond me even totaal niet aan. Volgend jaar toch maar weer een hotel of huisje.
Zondag was ik al gepland bob. Twee dagen nuchter op Roadburn. Beviel verbazingwekkend goed. Oprecht een openbaring.
Echter toch best wel een vol en zwaar hoofd van overgehouden. wellicht zo even een wandeling en uitwaaien. Als de regenbuien het toelaten.

https://www.nrc.nl/nieuws/2024/04/21/neil-young-covers-theremins-en-een-trip-door-zwarte-gaten-festival-roadburn-blijft-het-experiment-zoeken-a4196668

https://oor.nl/news/chelsea-wolfe-beleeft-niet-haar-beste-passage-op-roadburn/

Edit:

https://www.volkskrant.nl/a-bb71367e

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 22-04-2024 15:54]

Wederom een erg leuke editie. Deze keer kwam ik beter mee met de variatie van de line-up. Daardoor voelde het festival ook minder vermoeiend, omdat er altijd wel wat te kiezen was qua intensiteit en urgentie. Helaas kon het niveau op zondag niet tippen aan dat van de eerdere dagen, anders was dit wellicht mijn favoriete editie geweest.

++

Sunrise Patriot Motion
clipping. (eerste set)
Death Goals
HEALTH
Cult Leader
Fluisteraars
De eerste dagen bij The Junction speciaalbier in een groot glas voor dezelfde prijs
Representatie voorbij man/vrouw-balans

+

Wiegedood
Scaler
Inter Arma (New Heaven)
White Ward
Chelsea Wolfe
Forest Swords
Knoll
Couch Slut
Agriculture
Birds In Row
Frail Body
Die Wilde Jagd & Metropole Orkest
Dödsrit

+/-

Backxwash
Home Front
Dool
clipping. (tweede set)
Khanate
Use Knife
Devil Master
Gros Coeur
Beveiliging die gaandeweg het festival vorderde steeds vindingrijker werd met het organiseren van rijen

-

Hexvessel
Ragana & Drowse
Fuck Money
Xiu Xiu
Veel halve overlap in tijdschema waardoor ik vaak het gevoel had dat ik iets anders leuks aan het missen was

--

Blood Incantation en Frail Body tegelijkertijd
De laatste dagen bij The Junction speciaalbier in een groot glas voor dubbele prijs
Commentaar van tankiebands op geopolitiek in het midden oosten

[Dit bericht is gewijzigd door iPim op 22-04-2024 14:48]

O ja, Health, dat heb ik ook nog gezien. Lang geleden eens een verpletterend optreden van op Lowlands meegemaakt. Vorige keer op RB beviel het me echter niet zo, en wilde het nu nog eens een kans geven. Zelfde verhaal: vreselijke zang, te veel stroob, niet (meer) mijn muziek.

Het weer was wel ruk ja. De koude nachten zijn geen probleem, maar ´s ochtends in de wind en kou de tijd moeten doden is niet ideaal. Telkens maar neergestreken bij de horeca in Weirdo Canyon om thee te leuten tot het tijd was voor de eerste band.

quote:

---

Op 22 april 2024 14:29 schreef iPim het volgende:

Commentaar van tankiebands op geopolitiek in het midden oosten

---

Dat was echt heel hinderlijk. Leuk dat Roadburn een radicale safespace wil zijn, maar ik weet 110% zeker dat je daar niet veilig met een keppeltje kan rondlopen.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 22-04-2024 15:45]

Verkeerde knop.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 22-04-2024 15:45]