quote:

---

Op 19 augustus 2002 1:51 schreef LordJohn_2 het volgende:
Dat lijkt me ook weer onlogisch want dan zou het daar dus moeten stoppen, maar het word keer op keer gereflecteerd dus het heeft geen reden om te stoppen toch???

---

Nee, het is logisch, want de moleculen weerkaatsen als je op de verschillende atomen overgaat weerkaatsen ze niet.

Het beeld wat je ziet wordt door je oog gemaakt en heeft niks te maken met of het kleiner wordt als een molecuul. Het kleinste beeld wat je kan maken is de afstand tussen 2 staafjes (of kegeltjes in je oog).

quote:

---

Op 19 augustus 2002 18:37 schreef Iskariot het volgende:
Het beeld wat je ziet wordt door je oog gemaakt en heeft niks te maken met of het kleiner wordt als een molecuul. Het kleinste beeld wat je kan maken is de afstand tussen 2 staafjes (of kegeltjes in je oog).

---

Ja, maar we hadden het over de spiegeltjes, in Theorie...

quote:

---

Op 19 augustus 2002 19:01 schreef Grimnir het volgende:
Ja, maar we hadden het over de spiegeltjes, in Theorie...

---

Ja, maar het foton heeft niks te maken met of dat het beeld groter of kleiner is als een molecuul.

Nee maar alleen de molecuul kan het terugkaatsen, niet een atoom uit een molecuul.

De molecuul waar die tegen opkaatst wordt toch niet kleiner hoe vaker de foton is heen en weer gekaatst (= grotere virtuele afstand = kleinere vergroting).

De vraag was, wanneer stopt ie! niet wanneer wordt ie groter of kleiner...

Het gaat dus niet over het beeld dat jij vormt op je netvlies, maar het gaat om de theoretische reflecties.

Het conflict zit hem in de ondeelbaarheid van een foton en de onidealiteit van de spiegels.

Sjeez.. zijn jullier er nog niet uit

Uhm..

Ff gegoogled.. Wel coole shit gevonden


The long and unprecedented conversation I had with Policeman MacCruiskeen after I went in to him on my mission with the cigarette brought to my mind afterwards several of the more delicate speculations of de Selby, notably his investigation of the nature of time and eternity by a system of mirrors. His theory as I understand it is as follows.
If a man stands before a mirror and sees in it his reflection, what he sees is not a true reproduction of himself but a picture of himself when he was a younger man. De Selby's explanation of this phenomenon is quite simple. Light, as he points out truly enough, has an ascertained and finite rate of travel. Hence before the reflection of any object in a mirror can be said to be accomplished, it is necessary that rays of light should first strike the object and subsequently impinge on the glass, to be thrown back again to the object - to the eyes of a man, for instance. There is therefore an appreciable and calculable interval of time between the throwing by a man of a glance at his own face in a mirror and the registration of the reflected image in his eye.

So far, one may say, so good. Whether this idea is right or wrong, the amount of time involved is so negligible that few reasonable people would argue the point. But de Selby ever loath to leave well enough alone, insists on reflecting the first reflection in a further mirror and professing to detect minute changes in this second image. Ultimately he con-structed the familiar arrangement of parallel mirrors, each reflecting diminishing images of an interposed object indef-initely. The interposed object in this case was de Selby's own face and this he claims to have studied backwards through an infinity of reflections by means of 'a powerful glass'.

What he states to have seen through his glass is astonishing. He claims to have noticed a growing youthfulness in the reflections of his face according as they receded, the most distant of them - too tiny to be visible to the naked eye - being the face of a beardless boy of twelve, and, to use his own words, 'a countenance of singular beauty and nobility'. He did not succeed in pursuing the matter back to the cradle 'owing to the curvature of the earth and the limitations of the telescope.'

Ik raak de draad trouwens compleet kwijt, ga zo maar ff op een wetenschappelijk BBB posten denk ik --> doorgedraaide smiley

Dat slaat toch helemaal nergens op: van waar zouden die lichtstralen (die het beeld van de 12-jarige vormen) dan wel vandaan mogen komen? Dat zou impliceren dat hij ergens toen hij 12 was zijn beeld zou hebben moeten gevangen hebben tussen 2 spiegels (wat het eigenlijke vraagstuk is). Misschien moet de vraagstelling wat verduidelijkt worden...

Idd, het is bullshit, maar ik vond het wel grappig.. en het is niet geheel offtopic

Grappig wel: net die "twins-paradox" waarvan mensen zeggen dat het eigenlijk geen paradox is (zij dus die enkel de speciale relativiteitstheorie kennen).

Antwoord op mailtje:


"Kwantummechanica is een theorie die uitspraken doet in termen van
kansen. Met niet-ideale spiegels is er steeds een kans dat een
foton wel en en een kans dat het niet gereflecteerd wordt. De kans
dat het foton na een aantal reflecties nog altijd tussen de spiegels
is zal niet nul zijn, maar wel met het aantal reflecties afnemen."

Niet helemaal waar ik op hoopte eigenlijk... Maar hij vindt dus ook dat een foton geheel ondeelbaar is en dus OF helemaal OF niet gereflecteerd wordt.

quote:

---

Op 21 augustus 2002 20:20 schreef TNightmare het volgende:
Antwoord op mailtje:

"Kwantummechanica is een theorie die uitspraken doet in termen van
kansen. Met niet-ideale spiegels is er steeds een kans dat een
foton wel en en een kans dat het niet gereflecteerd wordt. De kans
dat het foton na een aantal reflecties nog altijd tussen de spiegels
is zal niet nul zijn, maar wel met het aantal reflecties afnemen."

Niet helemaal waar ik op hoopte eigenlijk... Maar hij vindt dus ook dat een foton geheel ondeelbaar is en dus OF helemaal OF niet gereflecteerd wordt.

---

Damned.. Maar --

'De kans dat het foton na een aantal reflecties nog altijd tussen de spiegels
is zal niet nul zijn, maar wel met het aantal reflecties afnemen.'

vind ik vaag, is hier geen sprake van een wiskundundie limiet, naarmate oneindigheid benaderd wordt, benaderd het aantal reflecties 0?

Oftwel, in theorie houdt de reflectie eens op, alleen is oneindigheid een niet te benaderen waarde en blijft reflectie dus bestaan

quote:

---

Op 21 augustus 2002 20:31 schreef Snaack het volgende:
Damned.. Maar --

'De kans dat het foton na een aantal reflecties nog altijd tussen de spiegels
is zal niet nul zijn, maar wel met het aantal reflecties afnemen.'

vind ik vaag, is hier geen sprake van een wiskundundie limiet, naarmate oneindigheid benaderd wordt, benaderd het aantal reflecties 0?

Oftwel, in theorie houdt de reflectie eens op, alleen is oneindigheid een niet te benaderen waarde en blijft reflectie dus bestaan

---

Ik denk dat als je 100 keer een experiment zou doen en zou kunnen meten wanneer een foton voor het laatst gereflecteerd wordt, dat je dan idd een aflopend patroon krijgt. Er is bij elke reflectie een kans dat het foton niet meer gereflecteerd wordt, en hoe vaker een foton dus achter elkaar gereflecteerd wordt, hoe vaker er dus een kans is dat hij niet meer gereflecteerd wordt.

Denk aan reflex saving throws bij D&D : stel dat er 100 pijlen met tussenpozen op je afgevuurd worden, dan mag je 100 reflex saving throws maken, maar het zal minder vaak voorkomen dat je bijvoorbeeld 64 keer achter elkaar eem pijl ontwijkt dan dat je 3 keer achter elkaar een pijl ontwijkt.

[edit] Maar je hebt dus blijkbaar een eindig aantal reflecties, aangezien het foton altijd een keer niet gereflecteerd zal worden... Ik denk dat ik dat nog maar eens letterlijk vraag .

[Dit bericht is gewijzigd door TNightmare op 21-08-2002 20:39]

quote:

---

Op 9 juli 2002 13:57 schreef the wounded immortal het volgende:
hoe kan je nu een reflectie meten als je (of je matriaal) niet recht voor de spiegel staat. en hoe kan nu iets reflecteren als er iets tussen staat.

---

Je kan er toch theoretisch over lullen? of je neemt tenminste 1 spiegel die aan één kant doorschijnend is...