Hoe herdenk jij de doden?

Vind je de normale begravenis/crematie rituelen voldoende om het echte afscheid te nemen?

Ik ga altijd heel hard klappen

Ik heb het in mijn familie gelukkig nog nooit mee hoeven maken

Ik denk dat een normale begrafenis of crematie voor de meetste mensen wel voldoende is, anders zouden er immers wel vaker andere dingen omheen gedaan worden.

Ik herdenk niet.

quote:

---

Op 12 juni 2003 12:26 schreef Jenje het volgende:
Hoe herdenk jij de doden?

---

Welke doden?

Familie/vrienden/kennissen/rampslachtoffers/oorlogsslachtoffers (evt. uit het verleden)?

Ik denk dat afscheid nemen niet echt gebeurt op het moment dat je iemand begraaft danwel cremeert. Ik heb het idee dat mensen zo'n ervaring pas gaan verwerken na die bewuste begrafenis en dat men er jaren over kan doen. Ook denk ik dat ""herdenken" vergeleken kan worden met een leuke herrinering of minder leuke herrinnering op te halen met betrekking tot de overleden persoon.

*edit*typefout

[Dit bericht is gewijzigd door einsatzcommando op 12-06-2003 19:28]

quote:

---

Op 12 juni 2003 19:21 schreef Dwaallicht het volgende:
Welke doden?

Familie/vrienden/kennissen/rampslachtoffers/oorlogsslachtoffers (evt. uit het verleden)?

---

Familie vrienden kennissen ...

Ik vind persoonlijk de 'standaard' begravenis niets voorstellen, ik heb er niets aan als je kijk naar afsluiting/troost.

quote:

---

Op 12 juni 2003 19:28 schreef Jenje het volgende:
Familie vrienden kennissen ...

Ik vind persoonlijk de 'standaard' begravenis niets voorstellen, ik heb er niets aan als je kijk naar afsluiting/troost.

---

De afsluiting/troost volgt meestal pas later. Een begrafenis/crematie is een ritueel met vaste regels en gewoonten. De begrafenis is niet bedoeld als troost, maar om iedereen van het feit te laten doordringen dat de gegeven persoon 'weg' is. Dat besef dringt veelal pas later door, maar daarvoor is die begrafenis echt wel nodig.
De begrafenis zelf is er ook zodat iedereen die iets uitmaakte voor die persoon bij elkaar komt (en is er ook om het lichaam van de overledene terug aan de aarde/lucht/zee/you name it te geven).

Op een begrafenis verwerk ik ook weinig, dat komt pas later. Meestal (voor mij althans) in combinatie met stilte en een goed glas wijn. Of een heerlijk diner met anderen waarbij je mooie herinneringen ophaalt. Als degene een mooi leven heeft gehad en niet voortijdig is weggegrist, duurt mijn droefenis nooit erg lang.

quote:

---

Op 12 juni 2003 19:28 schreef Jenje het volgende:
Ik vind persoonlijk de 'standaard' begravenis niets voorstellen, ik heb er niets aan als je kijk naar afsluiting/troost.

---

De verwerking begint meestal toch pas na de begrafenis of crematie. Dan ineens komt het besef dat iemand 'er niet meer is'

Ik heb zelf vooral moeite met begrafenis - en crematie plechtigheden die weinig of niet met de overledenen te maken hebben ( onpersoonlijk dus) Maar ach..op zo'n dag ben ik toch veels te verdrietig en gaat alles lang me heen.

Ik ben zelden verdrietig op een begravenis.
Vaak eerder boos, waarom weet ik ook vaak niet.


Verdriet komt later pas.

Ik huil niet snel.Op de begravenis van m'n pa was ik eerder boos en voelde me in de steek gelaten.

Herdenken doe ik hem elke dag nog..even naar z'n foto kijken e.d.

Over anderhalve week is mijn diploma-uitreiking, alleen missen we helaas 1 klasgenoot: zij is in december na een kort (2 maanden) maar hevig ziekbed helaas overleden, dus er zal ongetwijfeld bij worden stilgestaan.