-Ik durf niet meer met oordopjes in te fietsen.
-Als ik sokken aantrek ga ik het liefst even op de rand van het bed zitten.
-Op zaterdagavond om 23:00 in bed liggen is niet langer iets wat ik als negatief ervaar.
-Ruud Lubbers wenkbrauwharen.
-Plastic vershoudbakjes zijn krieg.

Ondanks de kaap van de 40 gepasseerd te zijn, geloof ik (enfin, hoop ik) dat het nog steeds uphill gaat voor mij.

- Ik weet nu al wat ik de rest van de week ga eten.
- Op feestjes gaat het vroeg of laat ergens over hypotheken, pensioenvoorzieningen en/of verzekeringen.
- Ik zeg paniekerig dezelfde dingen als die waarom ik mijn ouders vroeger uitlachte. "Niet zo rennen op de trap!"
- Maximaal twee afleveringen van een serie op een avond. De derde haal ik sowieso niet.
- Katers from hell.

Maar verder vind ik het vooral leuk.

geen ingrediënten kunnen lezen zonder zaklamp

- Krakende nek.
- “Zolang we de wijziging goed documenteren verwacht ik geen problemen mocht deze order geauditeerd worden.” - Thie, tijdens ochtendmeeting.

Leesbril!

- alleen nog maar naar concerthallen waar ze zitplaatsen hebben
- aftakelend naar:: geen concerten meer bezoeken

quote:

---

Op 29 januari 2020 8:55 schreef zodiac lung het volgende:
- Ik weet nu al wat ik de rest van de week ga eten.

---

Same here. Also known as behoefte aan ietwat zekerheid/minder gecharmeerd van verrasingen? Hier wel.

quote:

---

- Katers from hell.

---

Hier valt het eigenlijk wel mee, en ik drink behoorlijk veel. Ik ben nog niet van het kamp "ik voel me zo rot dat ik de komende tijd even niks meer ga drinken".

de joints worden kleiner

Ja! Omgekeerde gewenning, en geen behoefte meer om knock-out stoned op de bank te liggen. Een lichte high is prima tegenwoordig.

-Ik vind eigenlijk alles wat jeugd [12 t/m 16] leuk vindt preventief kut, om dan uiteindelijk vaak toch bij te moeten draaien.

-Na 20:00 's avonds maak ik de deur niet meer open als er onverwacht aangebeld wordt.

Je wordt opeens door jongere mensen aangesproken met meneer.

Ben nu 42. De score t.o.v. 18-jarige ik:

- Minder haar waar dat volgens sociaal-culturele normen gewenst is, en juist meer waar dat ongewenst is.
- Eindelijk echte katers.
- 3 kilo aangekomen.

- Geen concertjes meer vanwege verneukte oren (constante pieeeep) en zwaar vertiefd lijf na eventjes moeten staan
- Zwaar overprikkeld zijn van elk geluidje om je heen
- Na 10 minuten wandelen vergaan van de rugpijn
- Steeds meer beseffen dat je eigenlijk niemand echt boeiend vindt
- Je het minst kut voelen als je alleen bent en helemaal niets hoeft
- Porno kijken met een slappe lul
- Films opnieuw kijken en er geen zak meer van kunnen herinneren
- Gewrichtspijn, hoofdpijn, kortademig, hartkloppingen, nachtzweten, doodmoe zijn, geen gesprekken kunnen volgen
- Boodschappen halen + eten koken is max activiteit op meeste dagen
- Bij alles meer dan dat meteen in de stress schieten "ga ik dat wel volhouden"
- Wekelijks naar de fitness gaan en toch steeds slapper worden
- Beseffen dat het alleen maar verder downhill zal gaan

quote:

---

Op 29 januari 2020 13:55 schreef faalhaas het volgende:

- Porno kijken met een slappe lul

---

Dat ja !!!

Maar wel blijven kijken in de hoop dat toch nog wat leven in komt

dit klinkt niet best

quote:

---

Op 29 januari 2020 13:55 schreef faalhaas het volgende:
- Geen concertjes meer vanwege verneukte oren (constante pieeeep) en zwaar vertiefd lijf na eventjes moeten staan
- Zwaar overprikkeld zijn van elk geluidje om je heen
- Na 10 minuten wandelen vergaan van de rugpijn
- Steeds meer beseffen dat je eigenlijk niemand echt boeiend vindt
- Je het minst kut voelen als je alleen bent en helemaal niets hoeft
- Porno kijken met een slappe lul
- Films opnieuw kijken en er geen zak meer van kunnen herinneren
- Gewrichtspijn, hoofdpijn, kortademig, hartkloppingen, nachtzweten, doodmoe zijn, geen gesprekken kunnen volgen
- Boodschappen halen + eten koken is max activiteit op meeste dagen
- Bij alles meer dan dat meteen in de stress schieten "ga ik dat wel volhouden"
- Wekelijks naar de fitness gaan en toch steeds slapper worden
- Beseffen dat het alleen maar verder downhill zal gaan

---

Ja dit is pure depressie en heeft niet echt meer te maken met ouder worden. Ga niet aan de pillen, maar verruil de sportschool eens voor 1 uur wandelen per dag. Gewoon ergens waar je weet dat je nagenoeg niemand tegen komt.

Edit: ik maak al dik 10 jaar het "vader-geluid" als ik moet bukken om iets van de grond te rapen.

[Dit bericht is gewijzigd door Zwelglichaam op 29-01-2020 14:23]

van de film of een scheet? Ik dat laatste

Damn, wat een bende grumpy old men (met uitzondering van pandroidjack).

Ik moet zeggen dat buiten wat gezondheidsproblemen 1,5 jaar geleden ik me tegenwoordig weer top voel. Mogelijk dat een nieuwe vriendin (die ettelijke jaren jonger is) daar ten dele de oorzaak van is, zij het dat ik fysiek wel merk dat ik de lange nachten minder goed aankan als haar, maar s'ochtends overuren recupereren voor uit te slapen is daar de perfecte remedie voor...

Soit, ik heb als 40-plusser (voorlopig) nog niet het gevoel dat het allemaal downhill gaat vanaf nu. Meer nog, ik vermoed dat ik tegenwoordig weer een te drukke agenda heb door ook nog altijd veel te veel concerten te willen meepikken.

Oh, ik voel en ben fitter dan toen ik 30 was, maar als ik er niks aan had gedaan was ik waarschijnlijk al kaal geweest

quote:

---

Op 29 januari 2020 14:22 schreef Zwelglichaam het volgende:
Ja dit is pure depressie en heeft niet echt meer te maken met ouder worden. Ga niet aan de pillen, maar verruil de sportschool eens voor 1 uur wandelen per dag. Gewoon ergens waar je weet dat je nagenoeg niemand tegen komt.

---

Ja ik wandel ook wel met enige regelmaat. Maar ik ben al vrij snel zo enorm naar de klote (met name door rugpijn) dat ik niet meer vooruit kom en soms niet weet hoe ik nog moet thuiskomen.

Zwemmen doe ik ook af en toe en dat gaat iets beter. Fietsen soms een stukje. Maar lopen of even staan is echt een ramp.

Maar het is best bizar hoe fucked up ik me voel voor iemand van 43. Het is er zo heel langzaam ingeslopen met de jaren.

En ja een depressie zeg je. Beetje het kip en ei verhaal he. Ben ik depressief en heb ik daarom al die klachten of wordt ik depressief van de pijn en weinig meer kunnen? Ik weet eigenlijk niet of ik een depressie heb, mijn stemming gaat sowieso heel erg alle kanten op. Als ik echt een leuk gesprek voer met een oprecht iemand die diepgang heeft voel ik me helemaal niet depressief.

Het zal ook de prestatiemaatschappij zijn die aan me vreet, het geeft stress, en dat maakt weer cortisol aan in je lijf waardoor je imuunsysteem niet meer goed werkt. Dat stapelt zich op in de jaren.

Niet om te oordelen, maar hoe kan het dan dat je zulke simpele dingen niet meer kunt, maar wel een geheel huis uit de grond kunt stampen? Das toch allemaal veel fysiek zwaarder?

quote:

---

Op 29 januari 2020 14:38 schreef spectre het volgende:
Oh, ik voel en ben fitter dan toen ik 30 was, maar als ik er niks aan had gedaan was ik waarschijnlijk al kaal geweest

---

Niks aan had gedaan? Geen petjes meer dragen? Wat heb je gedaan dan dat je niet kaal bent geworden.

O ja. aan m'n recente ziekenhuisbezoek merk ik ook dat ik oud aan het worden ben. Op sommige afdelingen aldaar was ik de jongste, woei!!!

Aan de andere kant, in de jaren 90 had ik niet verwacht uiteindelijk de 50 te halen.

Beetje slecht voorbeeld, maar wel de leukste om hier neer te typen. Ik had overgewicht, geen spieren en een slechte rug. Dat is allemaal verholpen door leefgewoontes aan te passen en veel meer beweging.

Ik had wel meer haar trouwens dus ik loog!

Maar Wim, ik dacht dat je een onstoken dingus in je hoofd had, dat is aangepast naar een Tia? Fak man..

Gaat heel goed, als 40 plusser heb ik mijn eerste marathon gelopen.

Wat ik wel merk is dat ik steeds gevoeliger word voor de donkere dagen in november-januari. Doe mij maar langer licht, vind het heerlijk dat de dagen nu weer lengen. Ook 100% pro zomertijd daarom.

quote:

---

Op 29 januari 2020 14:47 schreef spectre het volgende:
Niet om te oordelen, maar hoe kan het dan dat je zulke simpele dingen niet meer kunt, maar wel een geheel huis uit de grond kunt stampen? Das toch allemaal veel fysiek zwaarder?

---

Dat was ook een continue gevecht. Elke dag weer. Meestal een uurtje of 2 per dag werken en dan weer bek af buiten op een stretcher naar de vogeltjes liggen luisteren. Geen doelen stellen want die haalde ik toch nooit en dat werkt frustrerend. Ik zei altijd tegen mezelf: ik ga nu een uurtje doen wat ik kan, en het resultaat is niet belangrijk, ik doe gewoon wat ik kan en daarna mag ik chillen. Dat werkte wel bevrijdend. En de fysiek echt zware klussen zoals het dak en de fundering gelukkig hulp van vrienden gekregen.