De drumpartijen op The Tower zijn alles behalve jazzy. Järmyr speelt vergeleken met zijn voorganger veel minimaler en rustiger, hij speelt de boel minder vol dan Kapstad.

De plaat zelf gaat veel kanten op. Ik vind hem degelijk, maar er blijft verdomd weinig hangen. De openingstrack klinkt heel erg als Starhammer van Heavy Metal Fruit, maar dan minder. Ze rocken weer wat meer, er staan wat folkliedjes op en dan nog wat progrocktracks. Daar valt me vooral op dat de uitgesponnen passages te langdradig voor mijn gevoel zijn, weinig spanningsopbouw.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 15-09-2017 21:40]

Ik ben nog niet door de plaat heen en dat is mijn eerste commentaar. Zelfs van mij favoriete bands hoef ik niet jaarlijks een album, laat staan eentje van anderhalf uur. Moet het zo lang? Dat vergt toch iets teveel van de luisteraar, tenzij het gaat om een one-song-conceptalbum ofzo. Dan is het hele doel anders. De drummer doet het verdienstelijk, maar steelt niet de show. Geen moeite mee so far. Verder hoor ik veel bombast en klinkt het allemaal typisch Motorpsycho. En dat is natuurlijk super. Motorpsycho is echter zo'n band waar ik zin in moet hebben en dat is al even niet zo. Daar komt ook nog eens bij dat het een 'groeiband' met 'groeiplaten' is in mijn ervaring. Dus voordat ik dit album naar waarde in kan schatten ben ik zeker tien luisterbeurten verder, maar of ik dat red voor het einde van het jaar is de vraag ghehe. Daar is het nogal een kluif voor.

Dit is het tweede album al dit jaar ook. Er is ook nog een plaat met muziek die ze voor een theaterstuk hebben gemaakt, Begynnelser. Korte, grotendeels, instrumentale nummers.

Don't even wanna know

Er zit ook een registratie bij van het toneelstuk met live begeleiding door Motorpsycho. Misschien nog wel de moeite waard? Ik heb hem nog niet uit gekeken, maar het eerste half uur was al leuk. Ik laat nog wel iets weten als ik hem uit gekeken heb.

[Dit bericht is gewijzigd door bokkie666 op 16-09-2017 14:42]

quote:

---

Op 16 september 2017 13:21 schreef Dirge for november het volgende:
Zelfs van mij favoriete bands hoef ik niet jaarlijks een album, laat staan eentje van anderhalf uur. Moet het zo lang? Dat vergt toch iets teveel van de luisteraar

---

Watje.

Ik word oud.

Groeit al. Typisch Motorpsycho dus. Wel wat aan de bombastische kant naar mijn smaak (toetsjes), maar het is gewoon weer een sterke plaat (uiteraard).

Sterkste plaat van ze sinds Let Them Eat Cake, maar dat is vrijwel ook geen prestatie gezien die (grotendeels) misbaksels.

Demon Box. Daarna vond ik het al niks meer.

Bij Let them eat cake ging het pas echt mis. Toen vond mijn broer, een hippie-achtig figuur, het ineens gave muziek.

The Tower is de eerste plaat van Motorpsycho die ik probeer. Vind het echt prachtig. Kan er verder bijzonder weinig over zeggen, maar ben enorm onder de indruk.

Inmiddels gegroeid hier. Ondanks de lengte blijven de riffs hangen. Een goed teken. @Ben, nog veel te ontdekken dus! Ik zou starten met Heavy Metal Fruit en Little Lucid Moments. Maar wie ben ik, ik ken lang niet de gehele discografie. Dat zijn echter veruit mijn favs so far.

Heavy Metal Fruit staat hier al in gedachten sinds de release van die plaat... Ik ben er op tijd bij. Komt er dus aan.

Live was Järmyr wel heel erg jazzy trouwens weliswaar nog steeds geen hoofdrol opeisend zoals Kenneth. Al lag dat ook aan de gespeelde nummers. Kristoffer Lo, het Yodokmaatje van Järmyr, speelt deze tour tuba, toetsen en tweede gitaar. Gisteren in Sint Niklaas geweest en het was weer prachtig. Al was het geluid het minste wat van wat ik tot nu toe aan Motorpsychooptredens heb mee gemaakt. Gitaar(en) te zacht en de bas te hard. Jammer van het rumoerige publiek ook. Tweeenhalf uur je mond dicht houden is iets teveel gevraagd voor sommige mensen.

quote:

---

Op 25 september 2017 21:31 schreef bastianus het volgende:
Demon Box. Daarna vond ik het al niks meer.

---

Ik vind die plaat wat te nu-metal soms. Al is dat met de kennis van nu.

quote:

---

Op 27 oktober 2017 15:28 schreef bokkie666 het volgende:
Live was Järmyr wel heel erg jazzy trouwens weliswaar nog steeds geen hoofdrol opeisend zoals Kenneth. Al lag dat ook aan de gespeelde nummers. Kristoffer Lo, het Yodokmaatje van Järmyr, speelt deze tour tuba, toetsen en tweede gitaar. Gisteren in Sint Niklaas geweest en het was weer prachtig. Al was het geluid het minste wat van wat ik tot nu toe aan Motorpsychooptredens heb mee gemaakt. Gitaar(en) te zacht en de bas te hard. Jammer van het rumoerige publiek ook. Tweeenhalf uur je mond dicht houden is iets teveel gevraagd voor sommige mensen.

---

In Amsterdam was het te gek. Dan valt inderdaad op dat de nieuwe drummer veel dienstbaarder speelt. Dat maakt dan ook weer dat er meer aandacht is voor wat er voor z'n neus gebeurt.

Volgende keer weer!

quote:

---

Op 27 oktober 2017 15:39 schreef M. het volgende:

Volgende keer weer!

---

Sowieso!

Veel meer improvisaties en interactie tussen de bandleden deze keer. AL ging de drummer wel een keer in de fout door te hard door te spelen in een rustige break, maar dat hoort er ook bij.

[Dit bericht is gewijzigd door bokkie666 op 27-10-2017 15:55]

De nieuwe plaat (The All Is One) stemde me erg positief tijdens de eerste luisterbeurt. Een stuk lichtvoetiger en kleurrijker dan de vorige twee platen, met een mooie balans tussen de N.O.X.-suite en leuke en mooie liedjes.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 28-08-2020 22:09]

Ik vond de vorige twee ook heel vet, maar dat NOX-gedeelte van deze nieuwe draai ik hele dagen. Heerlijk. Andere liedjes zijn ook goed inderdaad.

Na twee iets teleurstellende platen op rij had ik mijn verwachtingen voor het sluitstuk van de trilogie maar naar beneden bijgesteld. Had ik het even mis. Wat een briljant album!

[Dit bericht is gewijzigd door zodiac lung op 31-08-2020 15:12]

Wederom een vermoeiend en matig album.
Continuing the 14 year streak, wat dat betreft.

Ik probeer me voor te stellen hoe iemand Little Lucid Moments of Heavy Metal Fruit matig en vermoeiend kan vinden. Lukt niet. Onverbeterlijke mopperkont ben je toch ook, he.

Hé, Dirge for November, ken je deze trouwens? Motorpsycho (als The International Tussler Society) covert Grateful Dead. Ze doen ook een feestelijke I Know You Rider.

Afgelopen weekend was het zilveren jubileum van Orange Factory in Leuven, waar Motorpsycho de beste show gaf die ik van hen heb gezien.

Op vrijdagavond speelde Motorpsycho en op zaterdag onder meer Elephant9. Daardoor hoopte ik stiekem dat toetsenist Ståle Storløkken zou aanschuiven. Het leek me niet heel realistisch, maar na het zien van de backline en de posters met de tekst "Motorpsycho will play two sets", was wel duidelijk dat het toch ging gebeuren.

Eerste set (anderhalf uur) speelden ze met z'n vieren, want ook Reine Fiske was meegekomen. Steengoed, en een lange, loeiharde Black to Comm als afsluiter. Tien minuten pauze en de tweede set was...wederom in dezelfde samenstelling, maar wel met de mededeling dat er later "some friends", meervoud, zouden aansluiten. De hele tweede set (uur en een kwartier, zoiets?) bestond maar uit drie nummers: de twee lange tracks van het laatste album, plus de integrale NOX-suite. Prachtig.

En toen de encore, die uiteindelijk ook nog eens een uur ofzo duurde. Een half uur durende medley van The Death Defying Unicorn met inderdaad Ståle Storløkken erbij. En dáárna kwam nota bene stagemanager/technicus Tos Nieuwenhuizen (ook bekend van Sunn O))), 35007, ...) nog het podium op om de vocalen voor twee Emerson, Lake & Palmer nummers voor zijn rekening te nemen. Inmiddels dus zes man op het podium. Vier uur na de start werd afgesloten met 'Burn' van Deep Purple.