Sorry, link aangepast.

Hij is weer erg lekker de nieuwe Blackfield, hij kabbelt wel behoorlijk... neemt niet weg dat het weer prachtige muziek is.

Ik moet eerlijk zeggen dat ie na meerdere luisterbeurten toch niet de indruk op me maakt zoals de eerste twee platen. Er staan absoluut weer pareltjes op, maar ook wat mindere voortkabbelende nummers inderdaad. Misschien toch de afwezigheid van Steven Wilson composities?

Weet ik niet, Geffen heeft ook het merendeel van Blackfield II geschreven.

Deze plaat begint mij steeds meer aan te spreken, hoor toch steeds weer nieuwe dingetjes.. Fijn ja!

Ik denk dat ik Welcome to my DNA stiekem het beste Blackfield album vind.

Dit komt deels doordat dit album niet klinkt als een Porcupine tree album. En dat deden de eerste 2 wel. Niks mis mee natuurlijk. Ook geniaal. Maar dit nieuwe album heeft gewoon meer z'n eigen gezicht.

Maar het komt vooral door het grote aantal nummers waar ik aan alle kanten kippenvel van krijg. Ik bedoel, Rising of the tide, Far away, Dissolving with the night, Zigota en DNA...allemaal tranentrekkers.

Eigenlijk had ik dat op het eerste album alleen echt met Cloudy now. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het eerste album ook prachtig. Maar dit nieuwe album weet me gewoon dieper te raken (is wel echt een persoonlijk ding)

Ik moet wel toegeven dat er 2 stevige fillers op Welcome to my DNA staan. Go to hell is een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik weet niet helemaal wat ik daarmee moet. En Waving is gewoon slappe hap.

Maybe I'm free. But freedom just means that I'm lost.
It's like I'm driving, without ever arriving.