| 6sic6 |
| Zotte ros! |
 |
 |
|
 Posted 18-12-2008 10:57 by 6sic6 |
   |
|
Wie hem zag aankomen - een kale, getatoeëerde reus met ringen in zijn oren - deed het liefst een stap opzij. Maar Richard Bruinen, drummer in de Maastrichtse hardcore-band Backfire!, was een zachtaardige jongen. 'Richie Backfire' vond internationaal erkenning als een van de beste hardcore-drummers. Intussen worstelde hij met een jeugdtrauma, dat hem uiteindelijk tot zelfmoord dreef. 'Toen hij over de Riagg begon, dacht ik dat het een rauwe grap was.'
HET STOND op zijn buik geschreven. Victim In Pain. Vrij vertaald: slachtoffer met pijn. In grote statige letters zelfs, zorgvuldig gezet door Tattoo Guus. Als hij met ontbloot bovenlijf achter het drumstel zat, kon iedereen de tekst lezen. Zijn bandleden. Het publiek. De scene.
Richie? Slachtoffer? Die lange, beestachtig-goeie drummer van Backfire!?
Niemand van de M-town Rebels, zoals de Maastrichtse hardcore-scene zich noemt, kon zich daar iets bij voorstellen. Pijn? Dat Victim In Pain was toch gewoon een nummer van de vermaarde Amerikaanse band Agnostic Front? Een favoriet lied, van een favoriete band, en meer niet.
Richie was 'twee meter hardcore', wisten ze in de scene. Een leidende figuur in de M-town Rebels. Altijd bezig met deze snoeiharde muziek, een heftige variant van punk. Een boom van een gozer. Kale kop met oorbellen. Vol tatoeages. En tatoeages die verwijzen naar favoriete bands, horen bij hardcore zoals een western shirt bij country.
Zijn vader Jo Bruinen was de eerste die vermoedde dat Richard toch niet zomaar tattoo's liet zetten. Nadat hij december vorig jaar terugkwam uit de Verenigde Staten, na een chaotisch verlopen tournee met een Amerikaanse band, stond in grote letters Freedom in zijn hals getatoeëerd. Net daaronder, als het ware drukkend op zijn adamsappel, een kroon.
Jo Bruinen: 'Ik zag hem de huiskamer binnenkomen, zag die tatoeëringen en dacht: het is goed mis met onze Richard. Freedom is vrijheid. Dat kroontje helemaal bovenin zijn lichaam. Een kroon op zijn levenswerk: een lichaam vol tatoeages. Vrijheid wordt de kroon op zijn levenswerk. Dat betekent dat hij er mee op wilde houden. Zelfmoord.'
'Jongen, heb je daarom al die tatoeages', vroeg zijn moeder Lucie nog. Hij bleef stil, draaide om het antwoord heen en liep naar boven, naar zijn kamer die hij sinds een paar weken weer in het ouderlijk huis had. 'Richard, heb je die tatoeages om wat er gebeurd is? Om daarmee je verhaal te vertellen?', riep zijn moeder hem na.
Vader: 'Opeens begrepen we dat hij gebeurtenissen uit zijn leven op zijn huid had staan. Daar hadden we nooit eerder over nagedacht. We dachten dat hij het als versiering zag. Maar opeens begrepen we ook Victim In Pain. Hij wilde iets vertellen, zonder iets te zeggen.'
Pas twee maanden waren Jo en Lucie Bruinen toen op de hoogte van 'het verhaal' van hun 26-jarige zoon. Nadat zijn moeder op een dag een verfrommelde - mislukte - zelfmoordbrief op zijn kamer vond, had hij het verteld. Op 8-jarige leeftijd was hij verkracht door een man. Het ging om 'een grote vent' die daarna in een auto met 'een Belgisch nummerbord' stapte. Het gebeurde vlakbij hun huis in Maastricht, tussen een stel oude containers. Al die tijd, achttien jaar lang, had hij niets durven vertellen, zei hij tegen zijn ouders: 'Ik schaamde me, ik wou jullie geen verdriet doen.'
Zijn moeder: 'Hij was ons enig kind. Hij vertelde ons altijd alles. Nooit hebben we iets aan hem gemerkt. Ja, achteraf. . . Hij douchte zich soms drie keer op een dag.
''Effe afspoelen'', zei hij dan. Ik dacht alleen maar: die jongen is schoon op zichzelf. En hij was altijd onrustig. Hij kon geen moment stilzitten. 's Nachts hoorde ik hem het bed uitgaan en dan ging hij een wandeling in de buurt maken. Na een paar uur kwam Richard weer terug. Zo was ie hè.'
Hij was een jochie dat altijd met zijn vingers op de tafel zat te trommelen, vertellen zijn ouders in hun keurige Maastrichtse rijtjeshuis. Richard wilde drummer worden en zijn grootste wens was een drumstel. De muziek die hij speelde moest vooral hard zijn - hardcore.
In Maastricht, begin jaren negentig, was hij niet de enige die zich vol op deze muziek stortte. Ze waren met z'n tienen en noemden zich M-town Rebels, zoals Eindhoven in hardcore-kringen E-town heette. De scene in Zuid-Limburg groeide snel aan tot honderd man. Iedereen begon een bandje, een eigen blad en liet het wapen van Maastricht op zijn lichaam tatoeëren.
Ook ontstond er een eigen hardcore geluid, zegt Serge van Uden, hoofdredacteur van Core, het Nederlandstalige hardcore- en punkrock-magazine. 'Hard, recht-voor-zijn-raap, en toch met een specifieke Maastrichtse sound. Dat kwam omdat iedereen met elkaar speelde. Richie was drummer van Right Direction. Die band had een voortrekkersrol en bepaalde het geluid. Richie was altijd op alle concerten van alle bandjes. Hij hield alles bij.'
Dave Reumers, vriend van Richard en zanger van Right Direction: 'Richard was erg trots op onze scene. Zijn hele leven draaide om de band en de muziek. Hij is in die tijd heel erg gegroeid. Van een verlegen jochie tot een kerel van twee meter die alles regelde. Als hij zelf niet moest optreden, dan ging hij overal kijken, of boekte hij optredens. Hardcore was zijn uitlaatklep.'
'Hij geloofde heel erg in het positieve van hardcore', vertelt Onno Cromag, vriend en redacteur van het muziekblad Aardschok. 'Als je hem zag, zou je het liefst een blokje omgaan. Maar hij was een zachte jongen, altijd enthousiast, en hij deed geen vlieg kwaad.'
Met de muziek ging het steeds beter. Right Direction werd bekend in heel Europa. Ook Backfire!, waar hij sinds 1994 in drumde, bleek in het genre indruk te maken. Onno Cromag: 'Toen ik Backfire! voor het eerst hoorde, dacht ik: ''Dit kan niet, dit heb ik nog nooit gehoord.'' Het was zo professioneel. Met een enorme uitstraling. Een adrenaline-stoot. Zo heavy. Eens in de zoveel tijd hoor je zoiets.'
Backfire! trad op voor tienduizenden mensen in Nederland, zoals op het Dynamo Open Air-festival en het Lowlands-festival. Grote Amerikaanse bands, op tournee door Europa, vroegen Backfire! als voorprogramma. Met het Amerikaanse platenlabel Victory Records werd onderhandeld voor een plaatcontract. 'Backfire! is een van de bekendste hardcoregroepen, ook buiten hun eigen land. Veel mensen in Amerika kenden de band', vertelt een vertegenwoordiger van Victory Records. Richard Bruinen werd gezien als een van de allerbeste hardcore-drummers.
In interviews gaf hij zijn fans wijze levenslessen. 'Wees jezelf, gedraag je niet op een stomme manier. Bedenk waar je wortels liggen en waar je voor staat.' Of: 'Je moet niet in een hoekje gaan zitten en alles opkroppen; dan gaat het pas echt mis.' Alsof hij vooral tegen zichzelf sprak, want buiten de muziek of band kon hij absoluut zijn draai niet vinden. Hij nam hier en daar een baantje, was een poos timmerman of werkte bij de gemeentelijke vuilophaaldienst. Elke poging vaste verkering te krijgen, liep op niets uit. Een tijdje woonde hij met een groep vrienden in een huis.
Ongeveer een jaar geleden kwam hij in een kamertje in de binnenstad van Maastricht terecht. Alleen. Het was alsof hij daar voor het eerst over zijn verleden ging nadenken, zegt zijn moeder. Hij raakte in een depressie, hij vond het verschrikkelijk in dat kamertje. Na zes weken zei zijn moeder: 'Jongen, kom maar weer bij ons wonen. Kan jou het schelen dat ze zullen zeggen dat dat niet hoort voor een kerel van 26. Wat geeft dat nou?'
Ook in de band merkten ze de worsteling van 'die lange'. Na concerten zat hij vaak voor zich uit te staren. Dat terwijl hij beter leek te spelen dan ooit, met een grote glimlach achter de drums zat. 'Je kon je ogen niet van hem afhouden. Het leek wel alsof hij licht gaf.' Tegen Backfire!-gitarist Wybrand Brouwer zei hij: 'Ik heb alles. Ik heb een goeie band. Vrienden en vriendinnen. Maar ik ben niet gelukkig. Alleen als ik speel ben ik gelukkig.'
Eigenlijk wilde hij van de daken schreeuwen wat hem werkelijk bezighield. Over de verkrachting, 18 jaar geleden, en het verdriet dat hij daar nog steeds van had. Dat hij inmiddels hulp had gezocht bij zijn huisarts en de Riagg. Maar hij durfde niet. Uiteindelijk vertelde hij het een meisje, die de opdracht kreeg het aan de band te vertellen.
Wybrand Brouwer: 'Hardcore is toch de wereld van de stoere gasten. Het gaat om de muziek en de lol. Een jongen zoals hij, met zo'n postuur en al die tatoeages, wilde niet afgaan als een zielig hoopje mens. Nadat hij het verteld had, viel er geen last van hem af. Hij bleef zich blijkbaar doodongelukkig voelen en wilde eigenlijk nergens over praten. Hij schaamde zich.'
Dave Reumers: 'Hij was nooit ernstig. En als hij dan serieus werd, met problemen of zo, dan dacht ik: man, wat lul je nou uit je nek. Toen hij over de Riagg vertelde, begon ik hard te lachen. Ik dacht dat het een rauwe grap was.'
Enkele weken geleden verscheen zijn allerlaatste opname: Old Habits Die Hard van Determined, weer een andere Maastrichtse band waarin hij drumde. Op de hoes zit een sticker: 'In loving memory of Richard Bruinen, 1972-1999.' De cd bevat één door hem geschreven nummer: Fuck the past, kiss the future. In een supersonisch tempo, en met overrompelend harde, snelle drumslagen, durft hij voor het eerst zijn trauma te beschrijven. 'The innocence you took from me/ All the tears that I have cried/ The secrets that I tried to hide/ All the nights I couldn't sleep/ Because of what you did to me/ Did you ever think of me?'
Zijn moeder Lucie: 'Soms zat hij zo treurig voor zich uit te staren, dan vroeg ik 'm: ''Jongen, kan ik iets voor je doen? Is er nog meer dat we moeten weten?'' ''Er is maar één ding dat me kan helpen'', zei hij dan, ''en dat is de dood''.'
Op 19 maart ging hij 's morgens vroeg naar de Riagg. Toen hij thuis kwam, had hij rode ogen van het huilen. 's Middags haalde hij duizend gulden van de bank om - waarschijnlijk - een wapen te kopen. Tegen zijn ouders zei hij dat hij 's avonds een feest had. 'Tot straks', schreef hij op een briefje, zonder daar zijn gebruikelijke trommeltje bij te tekenen.
De volgende dag werd Richard door verkenners in het bos gevonden. Een schotwond in zijn hoofd. Naast hem lag een wapen, een opgerookte joint en een rugzak met daarin een pak bokkenpootjes en een fles Spa. Buurtbewoners hadden hem al de vorige dag het bos in zien gaan.
Vorige week viel er een cd bij Dave Reumers in de brievenbus. De nieuwste van de Amerikaanse band Agnostic Front, die in september in de winkels ligt. Bullit On Mottstreet, heet een nummer. 'Een eerbetoon aan Richie Backfire, A Victim In Pain.'
Tijdens de begrafenis in de kerk werd Victim In Pain gedraaid. Snoeiharde gitaarriffs klonken in de afgeladen kerk. Zijn moeder Lucie: 'Richard had al eens gezegd: ''Als ik doodga, dan wil ik dat nummer van die band in de kerk horen''. Ik had nooit gedacht dat dat zou mogen hè, zulke harde muziek. Maar meneer pastoor vond het geen probleem. Want ook meneer pastoor wist dat Richard pijn had gehad.'
Geen idee hoe ik aan dit artikel kom, maar vond dit zojuist op de pc.
|
`
Waar komt dit ineens vandaan?
