Tot mijn grote verbazing zag ik dat er geen scheidingen-topic op ZM was.

Je kan hier je mening kwijt over scheiden maar ook gewoon jou verhaal...wat heeft het met je gedaan toen je ouders gingen scheiden (ik denk haast wel dat er meer mensen zijn met gescheiden ouders op ZM). Ik ben hier heel benieuwd naar want ik heb er zelf nogsteeds best last van (mn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was)...

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 08-02-2013 16:48]

Ik zou het niet weten, mijn ouders leven nog braaf samen

mijn ouders zijn ook nog samen, maar als ze ooit uit elkaar zullen gaan wil ik bij geen van beide wonen, moeten ze maar niet zo dom zijn om het van elkaar af te trappen, het is natuurlijk ook te zien welke reden het is dat ze uit elkaar zijn gegaan.

mijn ma is 2 x gescheiden, ik heb 2 disaster huwelijken meegemaakt, scheiden is zwaar kut ! (zoals ik t heb meegemaakt dan)

Zal ik maar beginnen dan? *edit* ok, jullie waren me voor *edit*

Mijn ouders zijn op mn 6e na een zeer slecht huwelijk gescheiden. Er was altijd ruzie en mn vader dronk nogal veel en daar werd hij vervelend van.
Ik woon sindsdien bij mn moeder. Ik heb het toen helemaal niet goed kunnen verwerken (wat wil je als je 6 bent) dus ik heb er later nog veel huilbuien en halve depressies van gehad.
Ook heb ik in mn eigen relatie last van verlatingsangst. Ik denk dat dit komt doordat ik nooit het voorbeeld gehad heb van een relatie die WEL goed ging. Ik moest in het begin ook heel erg wennen aan het gezin van mn vriend waarin wel gewoon een vader en een moeder zijn. Ik vond dat in het begin op de een of andere manier heel raar.
Ik zie mijn vader al 4 jaar niet meer. Ik vind dat hij mij en mijn moeder te veel verdriet en pijn heeft bezorgd... Ik mis hem...nee, ik mis hem niet, ik mis een vader...

Lucht op om dit allemaal ff op te schrijven.

[Dit bericht is gewijzigd door WickedKimmie op 14-04-2002 23:01]

Er is er wel één hoor.

http://www.zwaremetalen.com/forum_topic.php?id=1531&page=1

Dat betekent niet dat deze niet goed is, maar is misschien leuk om te lezen.

dat bedoelde ik nu dat het ervan afhangt in welke situatie de relatie van de ouders zich bevindt, in de uitleg van Kimmie is het waarschijnlijk de normaalste zaak dat zij bij haar moeder is, en dat jeje vader mist (sorry een vader) kan ik goed inkomen, en ik wens u veel sterkte

quote:

---

Op 14 april 2002 23:04 schreef SheRa het volgende:
Er is er wel één hoor.

http://www.zwaremetalen.com/forum_topic.php?id=1531&page=1

Dat betekent niet dat deze niet goed is, maar is misschien leuk om te lezen.

---

aha, daar had ik niet op gezocht in Zoeken...

quote:

---

Op 14 april 2002 23:05 schreef lord abortion het volgende:
dat bedoelde ik nu dat het ervan afhangt in welke situatie de relatie van de ouders zich bevindt, in de uitleg van Kimmie is het waarschijnlijk de normaalste zaak dat zij bij haar moeder is, en dat jeje vader mist (sorry een vader) kan ik goed inkomen, en ik wens u veel sterkte

---

lief van je, dank

Een dikke knuffel voor Kimmie

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was, dus dat is alweer 10 jaar geleden. Het eerste jaar was dat behoorlijk moeilijk, vooral door mijn moeder die zich ook helemaal van mij afkeerde, omdat ik kwa karakter vrijwel sprekend mijn vader ben. Na een heel verhaal ben ik na een paar maanden bij mijn vader gaan wonen en dat ging perfekt. Na enkele moeizame contactpogingen met mijn moeder, heb ik besloten geen contact meer met haar te willen. Ik geloof dat ik haar al 8 of 9 jaar niet meer gezien heb.

De scheiding op zich was zeker nodig en ik heb het mijn ouders ook nooit kwalijk genomen. Mijn vader is hertrouwd met de moeder van mijn beste vriend en dat voelt eigenlijk heel natuurlijk: alsof het nooit anders is geweest.

Ik zie mijn vader dus ook al lang niet meer maar ik heb nogsteeds vaak dat ik denk dat ik hem opeens zie lopen vanuit mijn ooghoek..maar dan is het heel iemand anders...zo raar.

Ik kreeg laatst een verhuiskaartje, van mn vader....hij gaat naar Spanje verhuizen ...sindsdien ben ik er weer heel erg mee bezig. Ik zou hem best wel weer eens willen zien misschien maar ik durf gewoon niet. Bang dat het té emotioneel is en ik zwaar depressief raak...ik durf gewoon niet...

Ik heb niet zo'n zin om nu mijn hele verhaal hier op te gaan hangen. Maar het was kut en dat is het nog steeds. En ik maar denken dat alles over zou zijn na de scheiding. Nog steeds wordt ik ermee geconfronteerd. Het heeft een deel van mijn leven verkloot dat ik niet meer terug krijg. Midden in de pubertijd. Ik zou het liefst iedereen een rotschop verkopen die hier makkelijk over doet want dat zijn er veel te veel.

Mee eens, veel mensen denken dat het niet zo heel erg is, zo'n scheiding. Waarschijnlijk omdat het zo vaak voorkomt...maar dat maakt het toch niet minder erg! Een echtscheiding is heel zwaar, ook voor de kinderen (ik weet nog heel goed dat ik elke avond mijn moeder ging troosten omdat ze zo moest huilen *cry*. Dat is heel ingrijpend voor een kind! Voor een puber of volwassene trouwens ook..)

probeer dit voor ingrijpend: je ouders meerdere malen als jochie van 13 tot 16 uit elkaar moeten halen.

quote:

---

Op 14 april 2002 23:21 schreef rajackar het volgende:
probeer dit voor ingrijpend: je ouders meerdere malen als jochie van 13 tot 16 uit elkaar moeten halen.

---

herkenning


Ook zo'n leuke: als "boodschappenbriefje" tussen je ouders gebruikt worden als ze dan eenmaal gescheiden zijn omdat ze niet meer met elkaar willen praten en jij als kind dan wel een handig doorgeefluik bent!

[Dit bericht is gewijzigd door WickedKimmie op 14-04-2002 23:23]

quote:

---

Op 14 april 2002 23:22 schreef WickedKimmie het volgende:
herkenning


Ook zo'n leuke: als "boodschappenbriefje" tussen je ouders gebruikt worden als ze dan eenmaal gescheiden zijn omdat ze niet meer met elkaar willen praten en jij als kind dan wel een handig doorgeefluik bent!

---

Yep. enz. enz.

Hmmz.. ik geloof dat ik in het andere topic mijn verhaal al een keer gedaan heb, maar goed, waarom niet nog een keer. het kan alleen maar opluchten..

Mijn ouders zijn een jaar of 3 geleden gescheiden na een lange tijd van onzekerheid (7 jaar). Mijn moeder kwam er namelijk op haar 36 achter dat ze op vrouwen valt, tsja wat dan Dus hebben mijn ouders wel geprobeerd bij elkaar te blijven, maar uiteindelijk gaat dat niet goed natuurlijk.. De scheiding zelf was dan ook geen verassing voor me, mijn ouders zijn gelukkig altijd redelijk normaal met elkaar om blijven gaan..

Ik ben met mijn jongere broer bij mij pa blijven wonen (ik was 19 toen ze scheidden, hij 17) en toen begon de ellende eigenlijk pas mijn pa had er zeer veel moeite mee en leek een tijd lang zelfs manisch depressief en reageerde alles op mij en mijn broer af.. Op een dag trok ik het niet meer en ben ik bij mijn ma gaan wonen; dat ging even goed maar ze woont in een piepklein huisje, nu woon ik gelukkig al een half jaar op mezelf samen met mijn vriendin! Eindelijk rust!

Ik had verwacht goed contact met mijn pa te houden, maar ik zie hem bijna nooit aan mij ligt het niet.. ik zal me er bij neer moeten leggen dat dat zo gaat.. hij heeft nu een walgelijke vriendin met 2 kinderen, en het lijkt erop dat zij belangrijker voor hem zijn dan ik.. Graag of niet hoor, maar het doet wel zeer..

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was..tot mijn groote blijdschap!Ik zelf ben gescheiden toen ik 19 was...( mja...ben er niet echt trots op)

De scheiding van mijn uders zat er al jaren aan te komen,mishandeling etc. etc. waren vroeger bij ons thuis geen nieuws maar sport ik ben mijn moeder nog altijd dankbaar dat ze eindelijk weg durfde te gaan.
Mijn eigen scheiding..tja..ik was veel te jong ( net 17 voor de geintereseerden)was zwanger en wist amper wat ik deed.Werd flink onder druk gezet en als je al een achtergrond hebt zoals de mijne doe je braaf wat je gezegd wordt.Het was een regelrechte ramp.Na anderhalf jaar poppenkast spelen voor de familie hadden zowel ik als ex er meer dan genoeg van.We zien elkaar nog wekelijks door onze zoon gaan ook samen naar ouderavonden en besprekingen van sportvereningingen van onze zoon,doen ook samen zijn kinderfeestje etc.Sinds onze zoon bij hem woont hebben we beter contakt dan toen het nog andersom was.Beiden volwassen geworden en vinden dat wat er tussen ons gebeurt is niet ten koste moet gaan van het kind.Ik kan zeggen dat ik gelukkig gescheiden ben.

Knap van je dat je er zo goed uitgekomen bent! Het lijkt me heel moeilijk om sowieso zwanger te zijn op je 17e terwijl je nog allemaal leuke dingen wil doen met je leven... Ik heb bewondering voor je!

Dank je Kimmie -knuffel-

Ach weet je waar ik een hekel aan heb! van die mensen waarvan de ouders gescheiden zijn, en die vervolgens jou (in dit geval mij) opzoeken omdat mijn ouders ook gescheiden zijn, weet je wel! "dan heb je een emotioneel contact" *^##** op denk ik dan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

zeikerdezeikerdezeik

waarom die mensen proberen a te kraken als ze zich er goed bij voelen? Laat ze dan toch verdomme eens, iedereen altijd met dat gekanker...

knuffel voor vintersorg

enneh, kheb et zelf nooit meegemaakt maar me vriendin wel, zo'n 2 jaar geleden ofzo (was voor ik haar kende, weet et eerlijk gezegd nie precies...) ze zat en zit er nu nog wel es mee, vooral omdat ze haar pa niet WIL zien en hij haar moeder niet met rust laat met al zijn gedoe, brieven en zeikerijen... soms als ze zich kut voelt ist wel moeilijk om te troosten, je voelt je er zo machteloos bij...

Ga hier geen compleet verhaal ophangen (sporadisch staat er geloof ik nog het een en ander onder het "respect voor ouders"-topic), want dat gaat dan wel even duren + heb er niet zo veel trek in.

Wat ik wel even cyberspees inslinger, is dat (zoals velen al beschrijven) het echtscheidingsproces zelf zwaar kloten was (en de nodige permanente littekens achter heeft gelaten), maar dat het uiteindelijk wel veel beter voor iedereen is zoals het nu gaat.

quote:

---

Op 16 april 2002 23:08 schreef karnivoor het volgende:
knuffel voor vintersorg

enneh, kheb et zelf nooit meegemaakt maar me vriendin wel, zo'n 2 jaar geleden ofzo (was voor ik haar kende, weet et eerlijk gezegd nie precies...) ze zat en zit er nu nog wel es mee, vooral omdat ze haar pa niet WIL zien en hij haar moeder niet met rust laat met al zijn gedoe, brieven en zeikerijen... soms als ze zich kut voelt ist wel moeilijk om te troosten, je voelt je er zo machteloos bij...

---

ouders gescheiden toen ik 6 was omdat me moeder vreemd ging met een vriend van me pa.enige wat ik nog kan herrineren van het huwelijk van me ouders zijn de ruzies dus stond best wel raar te kijken toen ik puber werdt en me vrienden veelal normale gezinnen hadden )
stiefpa bleek alcoholist te zijn
stiefpa na heel wat jaartjes exit,(i got my revenge)
nieuwe stiefpa... ach tis geen verkeerde vent opzich, dacht ik... toen kwam ik erachter dat ie mij en me zus achter onze rug om zo zwart loop te maken als maar kan...
me ma is ondertussen nog steeds bij de achterbakse die inmiddels bij ons ingetrokken is, loopt onder behandeling van een psychiator, maar er is nix mis met er hoor...(ze slikt alleen maar meer pillen als dat ik sigaretten rook)
me pa is gelukkig zo slim om alleen maar aan relaties te beginnen waar die van te voren duidelijk maakt dat samenwonen/trouwen niet in de toekomst ligt.(damn i love that man )

eehm dat was et wel zo ongeveer...

oooh nee ben de opa vergeten
me moeder heeft een half jaar een relatie met de opa van me destijds beste vriendin/ex-vriendin gehad....


hmmz... als ik dit zo terug leest lijkt het wel of mn leven recht uit een of ander slecht vrouwen romannetje komt