quote:

---

Op 16 april 2019 18:45 schreef iPim het volgende:
de samenwerking tussen Thou en Emma Ruth Rundle

---

Hoe was dit? Hebben ze speciaal muziek geschreven voor deze gelegenheid?

edit: ah ze doen een tour samen zie ik nu


[Dit bericht is gewijzigd door faalhaas op 16-04-2019 19:17]

Leuk om al jullie verslagen te lezen.

Donderdag:
Het steekt om op Roadburn tweeënhalf bij één concert te blijven staan. Crippled Black Phoenix was echter zó goed dat het geen optie was om weg te lopen. Eindigen met een half uur durende versie van Pink Floyd's Echoes. Goeiedag, wat een begin van het festival.
Ik keek erg uit naar Molasses, maar na twee nummers moest ik de conclusie trekken dat ik er niet voor in de stemming was. Het was erg goed, maar het klikte totaal niet.
Op goed geluk naar Het Patronaat voor Rakta en dat was super. Twee Braziliaanse vrouwen die ondersteund door een drummer noisy psych maakten met regelmatig een zware motorikbeat. De verrassing van de dag.
Ik ben een behoorlijke fanboy van Hexvessel dus die band kan niets fout doen. Het was echter niet zo goed als een maand of wat terug in TivoliVredenburg. Zo'n band hoort niet op de mainstage.
Heilung beviel me niet. Muzikaal soms erg gaaf door de zware percussie, maar verder ging de aantrekkingskracht van deze band volledig aan me voorbij. Het theater deed alleen maar afbreuk aan het optreden.
MONO was bloedmooi. Fijn om Hymn To The Immortal Wind in z'n geheel te horen. Jaren geleden tijdens die tour op Roadburn ontdekt, dus de cirkel was mooi rond.
Door wat enthousiasme inname moest ik Crypt Trip helaas laten schieten en heb ik de rechttoe rechtaan route naar de camping onnodig lang gemaakt.

Vrijdag begon in de rij voor GOLD, maar daar zat geen beweging in. Gokje gewaagd en Throane gaan kijken. De vergelijking met Amenra lag wel voor de hand. Prima.
Triptykon & het Metropole Orkest was top. Deel drie, dus zonder Triptykon, was wel het mooist. Verder wil ik graag de drie Nederlanders die voor me stonden (zo'n 5 meter van het podium..) en zéér luidruchtig waren het aller-, allerergste toewensen. Eikels. Seven That Spells!! Yeah! Wat vet om ze weer eens te zien. Fijne, fijne band. Anna von Hauswolff hoorde daarna bij de beste shows van het festival. Schitterend! Nog mooier (en harder, sodeju, arme P.A.) dan op Le Guess Who? een paar jaar geleden. Fauna daarna was gênant. Oei, oei. Ik hou normaal wel van de poppenkast met wierook en botjes, maar dit miste de plank. En gelukkig, want daarom kon ik toch naar Grails. Die waren gewoon Grails: postrock voor stoners. Goede visuals ook. Daarna nog steeds blij met het tegenvallende Fauna, want ik kon nog een heel stuk van Gösta Berlings Saga zien. Psychedelische prog, súpervet. De rest van het weekend heeft zo'n lekker zenuwachtig riedeltje in mijn hoofd gezeten. Drab Majesty daarna klonk precies zoals ik hoopte, en...het deed me niks. Ik zet het thuis graag weer op, maar dit kwam bij mij niet goed binnen. Black Bombaim & Peter Brötzmann was wel goed, maar hier komt heiligschennis: ik probeerde de sax te negeren. Het matchte niet zo goed als op de plaat. Heel Roadburn stond daarna in de rij voor Messa, dus dat werd weer niets. Gelukkig was er het oppermachtige LOOP. De helft van The Heads in de band, lekker hard geluid, kan niet mis gaan.

Zaterdag begon met ijs op de tent. Ik heb me zorgen gemaakt om mijn medekampeerders, dit was gevaarlijk. Props voor de 013-medewerkers die op donderdagochtend nog honderden dekentjes bij Ikea zijn gaan halen. Temple Fang was de eerste band van de dag en het was geweldig. Hard rockende psych die soms behoorlijk aan Motorpsycho deed denken. Veelbelovende band. Wolvennest was daarna ook erg goed. Heftige visuals wel zeg, de tering, het mag iets minder. Henrik Palm stelde niet teleur. Goede show. Hier kwam ook de realisatie dat ik bij praktisch iedere show naast Dr. Space stond. Hij was een soort van baken dit festival. Als ik weer eens twijfelde of ik wel de juiste keuze van optreden had gemaakt, was zijn aanwezigheid altijd de bevestiging. The Exorcist GBG was cool. Krautrock met veel synths, erg aangenaam. Blij met de extra shows van Mythic Sunship want nu kon ik ze alsnog zien. Op een skatebaan, nota bene. Goede grooves, leuke setting. Daarna wist Sleep met niet te boeien. Niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen. Het klikte niet en het was niet luid genoeg. Daarom via Louise Lémon (ik kon er níéts mee) snel doorgelopen naar Bellrope en dat was misschien wel de band van het festival. Ongenadig hard, ongenadig heavy, precies wat nodig was. Zo hoort het. Daarna nog Uran GBG, dat de hoge verwachtingen toch niet helemaal kon waarmaken. Het was een fijn feest, maar niet de nieuwe Gnod waar ik zo op hoopte.

Op zondag begonnen met Have A Nice Life (Deathconsciousness) en het was prachtig. Blij dat ik er bij was. Daarna door naar de skatebaan voor Supersonic Blues en dat was te gek. Lekker Earthless-achtige jamrock, maar dan goed zwaar. Perfecte band voor het moment. Daughters geskipt, want ik had zin in meer rock. Tankzilla was de juiste keuze. Ik bedoel, Tankzilla. Kom op. Pedro Speedrock met een drummer. Het was goed. Stuck in Motion was daarna wel fijn, maar het kabbelde wel erg voort. Op plaat fijn, live mag het wat spannender. Daarom maar weer terug voor Bismuth op de skatebaan. Zwaaaar. De resonantie waar andere bands daar last van hadden droeg alleen maar bij aan de ervaring. Goed spul. Old Man Gloom deed er nog een schep bovenop. De eerste helft was loodzwaar. Toen nog een stuk Zozobra met Jacob Bannon erbij. Verrassing na verrassing. Met enige tegenzin Sleep een herkansing gegeven en nu was het weer de beste band ooit. Nu wel keihard. Openen met het extreem spacende Leagues Beneath ook, goede zet. De laatste klanken van Dopesmoker vanuit de deuropening gekeken om zeker te zijn van een plekje bij Cave. Traditioneel afgesloten met een goede trip in de Green Room.

Het was weer een puike editie.

quote:

---

Op 16 april 2019 19:09 schreef faalhaas het volgende:
Hoe was dit? Hebben ze speciaal muziek geschreven voor deze gelegenheid?

edit: ah ze doen een tour samen zie ik nu

---

Ze hebben hier inderdaad muziek voor geschreven. Sommige nummers waren duidelijk in de geest van Emma Ruth Rundle met ondersteuning van Thou, bij andere nummers was het duidelijk andersom. Zeker in het eerste geval gaf dit een nieuwe dimensie aan de muziek. Gek genoeg was dat heen en weer zwabberende geluid niet storend, het vloeide best organisch en dankzij de gitarenmuur bleef het geluid eendrachtig.

Toffe reviews. Ik ben nog aan het herkauwen. Daughters was voor mij het absolute hoogtepunt. Oprecht naar en spannend. De nihilistische energie vloog van het podium (mits de zanger daar was, want die liep/surfte door de hele zaal). Verder een mooi festival gehad met fijne, lieve mensen. En aardig wat bands die me wisten te bekoren, maar ook wat fijne rustmomenten.

Iets minder spijt nu dat ik te laat was voor vrijdagkaartjes, ik zou specifiek gegaan zijn voor Soft Kill en Craft, maar beiden bleken niet echt te bekoren.

Voordeel is dus dat ik 100% fanboy kan blijven van alletwee

[Dit bericht is gewijzigd door mikkasscar op 17-04-2019 0:41]

quote:

---

Op 17 april 2019 0:41 schreef mikkasscar het volgende:
Iets minder spijt nu dat ik te laat was voor vrijdagkaartjes, ik zou specifiek gegaan zijn voor Soft Kill en Craft, maar beiden bleken niet echt te bekoren.

Voordeel is dus dat ik 100% fanboy kan blijven van alletwee

---

Ik zag Craft op Netherlands Deathfest in 2017 en dat was echt een dramatisch slecht optreden.

[Dit bericht is gewijzigd door Burzum op 17-04-2019 9:02]

quote:

---

Op 17 april 2019 0:41 schreef mikkasscar het volgende:
Iets minder spijt nu dat ik te laat was voor vrijdagkaartjes, ik zou specifiek gegaan zijn voor Soft Kill en Craft, maar beiden bleken niet echt te bekoren.

Voordeel is dus dat ik 100% fanboy kan blijven van alletwee

---

Ik raad je alleszins aan om naar Bliss Signal in de vooruit te gaan op 18 mei. Ik weet nog niet of ik er zelf ga geraken, maar het was alleszins de moeite op roadburn en vermoedelijk sowieso enorm jouw ding (Altar of plagues/Wife kerel + electronica/techno/black mix).

Jammer om te lezen dat At the Gates eigenlijk een vrij standaard set heeft gedaan met wat andere covers. Bij een cover van Philip Glass (Koyaanisqatsi) kun je weer afvragen of de band niet iets te geforceerd iets anders wilde doen. Ook een gemiste kans om niet wat dieper in de discografie te duiken. Genoeg interessant spul dat gepast is voor Roadburn.

Ik las in de Weirdo Canyon Dispatch dat Lindberg oorspronkelijk helemaal niet met At the Gates wilde spelen op Roadburn, ondanks zijn curatie. Hij was sowieso met Disfear of The Lurking Fear beter op zijn plek geweest.

quote:

---

Op 16 april 2019 21:52 schreef iPim het volgende:
Ze hebben hier inderdaad muziek voor geschreven. Sommige nummers waren duidelijk in de geest van Emma Ruth Rundle met ondersteuning van Thou, bij andere nummers was het duidelijk andersom. Zeker in het eerste geval gaf dit een nieuwe dimensie aan de muziek. Gek genoeg was dat heen en weer zwabberende geluid niet storend, het vloeide best organisch en dankzij de gitarenmuur bleef het geluid eendrachtig.

---

Net even wat youtubemateriaal gecheckt. Klonk ondanks het brakke geluid interessant genoeg om in de gaten te houden, zou het niet erg vinden als hier wat officieels van uit gaat komen. Sommige nummers zijn idd overduidelijk door haar geschreven en aangevuld door de band en vice versa. Wel een rare podiumpresentatie houdt die frontman van Thou er op na trouwens, grotendeels met zijn rug naar het publiek

quote:

---

Op 17 april 2019 18:25 schreef HierIsMike het volgende:
Jammer om te lezen dat At the Gates eigenlijk een vrij standaard set heeft gedaan met wat andere covers. Bij een cover van Philip Glass (Koyaanisqatsi) kun je weer afvragen of de band niet iets te geforceerd iets anders wilde doen. Ook een gemiste kans om niet wat dieper in de discografie te duiken. Genoeg interessant spul dat gepast is voor Roadburn.

---

Dit inderdaad.

Verder alleen vrijdag/zondag geweest, om maar in stijl te blijven:

+++ Anna von Hauswolff: op plaat nooit echt blijven hangen maar dit was indrukwekkend
+++ Daughters: super!
++ Ulcerate: niet zo weggeblazen als de vorige keer dat ik ze zag, maar wat een band!
++ Gold: nieuwe plaat erg fijn, prima begin van de vrijdag
++ Secret Cutter: flinke muur van geluid met alleen een drummer en gitarist, prettig
++ Have A Nice Life: Beter dan verwacht
++ Lingua Ignota: in het skatepark, indrukwekkend wel
+ Deafkids/Petbrick: Kort gezien, was leuk maar wilde liever naar Anna von Hauswolff
+/- Soft Kill: Kon me niet lang boeien
+/- At The Gates: Bij vlagen wel oke, maar had zoveel meer ingezeten naar mijn idee
+/- Tryptikon met Metropole: kon me ook niet echt boeien
- Fauna: na het drie keer in de ronde van je hopsasa dansje in hun leren jurkjes ben ik maar weggegaan

quote:

---

Op 17 april 2019 18:25 schreef HierIsMike het volgende:
Jammer om te lezen dat At the Gates eigenlijk een vrij standaard set heeft gedaan met wat andere covers. Bij een cover van Philip Glass (Koyaanisqatsi) kun je weer afvragen of de band niet iets te geforceerd iets anders wilde doen. Ook een gemiste kans om niet wat dieper in de discografie te duiken. Genoeg interessant spul dat gepast is voor Roadburn.

---

Yep, zelfs bij die rustige nummers/intro's en outro's sloegen ze de bal grotendeels mis: The scar hadden ze gewoon moeten laten zoals het was en niet distorted gitaren toevoegen naar het einde toe. En dan hebben ze een fantastisch mooi instrumentaal nummer met strijkers gewoonweg niet eens gespeeld (And the world returned). Je zou toch denken dat dit de ideale gelegenheid daarvoor was.

DONDERDAGVERSLAG OP ZWARE METALEN

Tijdens de openingsdag valt op dat de vooruitstrevendheid van het festival niet alleen zit in de opgevoerde muziek (die vandaag veelal van zachte aard is), maar ook in de compositie aan muzikanten op het podium. De vrouwen staan vandaag aan het roer dankzij overtuigende optredens van Myrkur, Molasses en Emma Ruth Rundle. Ze delen hun strijd tegen onderdrukkende maatschappelijke normen (Vile Creature), roepen nachtmerries in leven (Lingua Ignota) en zijn onderdeel van een strijdmacht (Heilung). Dit alles voelt volstrekt organisch en is voor een metalfestival ongekend.

https://zwaremetalen.com/liveverslagen/roadburn-2019-vrouwen-aan-het-roer-tijdens-zachte-openingsdag

[Dit bericht is gewijzigd door iPim op 18-04-2019 23:04]

VRIJDAGVERSLAG OP ZWARE METALEN

De vrijdag van Roadburn 2019 is een veelbewogen dag. Tilburg ontwaakt ‘s ochtends in rouw wanneer het bericht naar buiten komt dat Michiel Eikenaar, een instituut in de lokale metalscene, is overleden. Tegelijkertijd ontvangt festivaldirecteur Walter Hoeijmakers terecht de Zilveren Legpenning van de Tilburgemeester voor zijn aan de stad bewezen diensten. In muzikaal opzicht worden weer tegen elkaar liggende extremen opgezocht. Terwijl Triptykon in samenwerking met Metropole Orkest iedere centimeter van het hoofdpodium van Poppodium 013 beslaat met klassieke instrumenten, ontpopt het Ladybird Skatepark zich tot een volwaardig zesde festivalpodium met impromptu optredens van Vile Creature, Lingua Ignota en Great Grief.

https://zwaremetalen.com/liveverslagen/symphonica-in-roadburn-2019-gelauwerde-festivaldirecteur-en-ontpoppend-skatepark-vrijdag

Leuk om te lezen! Dat maakt de pijn dat de volgende aflevering nog 362 dagen weg is, wat beter te dragen.

ZATERDAGVERSLAG OP ZWARE METALEN

Roadburn 2019 wordt gekenmerkt door gespecialiseerde subprogramma’s en op zaterdag 13 april is dat wederom te merken. Uiteraard pakt Zware Metalen de volledige Maalstroom-serie mee, de viering van de Nederlandse black metal, waar alle betrokken bands ondanks de omstandigheden toch optreden. De eigenzinnige curatie van Tomas Lindberg wordt voortgezet en het label Exile On Mainstream viert haar twintigste verjaardag. Op het hoofdpodium staan een reeks zwaargewichten met het Holy Mountain spelende Sleep natuurlijk als absolute gigant.

https://zwaremetalen.com/liveverslagen/roadburn-2019-nederlandse-blackmetalscene-in-rouw-en-naar-het-beloofde-land-met-sleep-zaterdag

was erg gaaf zoals altijd maar de hoogtepunten waren Anna von Hausswolff en Ulcerate.

ik stond ook vooraan bij Dodecahedron een erg surreele en intense ervaring. Ik weet nog steeds niet goed of ik er wel had moeten zijn en weet niet of het wel gepast is om iets dat zoveel op een begravenis leek een hoogtepunt te noemen.

quote:

---

Op 24 april 2019 20:06 schreef tomcat ha het volgende:
en weet niet of het wel gepast is om iets dat zoveel op een begravenis leek een hoogtepunt te noemen.

---

Goed verwoord, ik weet ook niet zo goed hoe ik met het concert om moet gaan. Het een hoogtepunt noemen geeft het een commercialistische tint.

quote:

---

Op 24 april 2019 21:05 schreef iPim het volgende:

Goed verwoord, ik weet ook niet zo goed hoe ik met het concert om moet gaan. Het een hoogtepunt noemen geeft het een commercialistische tint.

---

Natuurlijk mag je een indrukwekkend eerbetoon aan een overledene een hoogtepunt noemen, als in bijzonder. Maar "commercialistisch"... tering, mag het ietsje minder?

quote:

---

Op 25 april 2019 7:34 schreef Dweller het volgende:
Natuurlijk mag je een indrukwekkend eerbetoon aan een overledene een hoogtepunt noemen, als in bijzonder. Maar "commercialistisch"... tering, mag het ietsje minder?

---

Ik bedoelde te zeggen: bij een optreden is er een band die optreedt voor een publiek. De één levert een dienst aan de ander. In dit geval leverde de één zoiets intiems dat het haast pervers is om daar als de ander over te spreken als een hoogtepunt, alsof die intimiteit er was om het publiek te vermaken.

Zondagverslagje dan ook maar:

Voorbij zijn de dagen waarin de Afterburner bedoeld was voor de festivalbezoekers met ontbindingsangst en de graduele terugkeer naar het ‘gewone’ leven. De zondag van Roadburn is inmiddels een volwaardige festivaldag dat wellicht de grootste hoogtepunten oplevert. Zo speelt vandaag Sleep het nieuwe The Sciences integraal, zet Ulcerate een onmogelijk precieze deathmetalshow neer, boezemt Daughters angst in en sluit de decadente poppenkast van Imperial Triumphant voorgoed Het Patronaat af. De rug begeeft het, de wandeling naar de spoorzone is teveel gevraagd, het hoofd puilt uit van de indrukken, maar toch ploegt Zware Metalen zich nog één dag door dit dierbare festival.

https://zwaremetalen.com/liveverslagen/roadburn-2019-van-hoogtepunt-naar-hoogtepunt-tot-het-afscheid-van-het-patronaat-zondag

Leuk om te lezen allemaal Toch heel wat gemist

Begrijp alleen niet waarom Wouter Ulcerate klinisch noemt. Ja, het is technisch en snel, maar vind het (in ieder geval live) juist vrij sfeervol en organisch klinken. Gelukkig vond hij het wel een tof optreden

Complimenten voor de verslagen. Mooi werk.

quote:

---

Op 26 april 2019 6:37 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Leuk om te lezen allemaal Toch heel wat gemist

Begrijp alleen niet waarom Wouter Ulcerate klinisch noemt. Ja, het is technisch en snel, maar vind het (in ieder geval live) juist vrij sfeervol en organisch klinken. Gelukkig vond hij het wel een tof optreden

---

Als ze de speeltechniek hadden gehanteerd van de voorganger in de green room (Stuck in motion) was het verzand in een brij. In vergelijking daarmee wat klinisch zonder negatief te zijn. Heb beide bands achter elkaar gezien, snap dat mensen die deze volgorde niet hebben gehad het anders kunnen ervaren.

Was er niet, dus ik heb die volgorde sowieso niet meegemaakt Dank voor de uitleg! En jaloers dus!

Erg goede verslagen! Ondanks dat ik geen kaartje kon bemachtigen voor de zondag, heb ik op basis van de omschrijvingen/recensies al een aantal gave ontdekkingen gedaan. Vooral Mythic Sunship viel zeer in de smaak!