Fantastische cover van Be Quiet And Drive (Far Away). Het is echt eigen gemaakt maar het behoudt die hele dromerige vibe van het origineel:



En ze heeft ook Change echt prachtig gecoverd:





[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 02-07-2013 21:06]

Bah, akoestische rommel.

Nieuwe plaat is geniaal, misschien wel mijn favoriete Deftones cd.

In eerste instantie dacht ik een groei plaat wat waarschijnlijk ook zo zal zijn. Hij wil echter nog niet echt blijven hangen. Saterday night whrist is denk ik de laatste Deftones ploat die ik veel beluisterd heb.

Het is inmiddels een jaar geleden dat Chi Cheng overleed, Chino Moreno heeft in herinnering ervan een track van Eros online gezet, het laatste album dat Cheng met de band heeft opgenomen en later waarschijnlijk nog een release zal krijgen.

Nieuwe track, de plaat genaamd Gore komt in april uit:

Vond de vorige zeker niet slecht, maar om de een of andere reden kom ik er niet toe om de laatste albums van Deftones vaak te luisteren.

Dit nieuwe nummer smaakt in elk geval naar veel meer. Misschien terug een album wat ik effectief vaker zal luisteren.

Morgen komt Gore uit, ik houd me nog even zoet met de vrijgegeven tracks. Hearts / Wires vind ik echt een pareltje!

Niet echt een goed album die nieuwe.

Niet echt goeie albums deze band.

quote:

---

Op 8 april 2016 8:25 schreef powertieke het volgende:
Niet echt goeie albums deze band.

---

Inhoudelijk sterke post in het Deftones-topic.

Overigens is de nieuwe plaat imho erg goed. Die tweede single 'Doomed user' is echt heerlijk!

Erg goed? Dan heb ik zeker een andere cd gehoord, ik vond het met uitzondering van een paar nummers het allemaal niet echt bijzonder goed.
Maar ik zal hem nog wel eens een paar keer aanzetten, misschien helpt dat.

Nieuwe plaat komt eraan, op 25 september verschijnt Ohms. De titeltrack is al uit:



Erg goede track weer! Dit klinkt vertrouwd in de heerlijke deinende groove en de typerende vocalen van Chino, maar het riffwerk is opvallend vrolijk en verfrissend.

quote:

---

Op 21 augustus 2020 15:37 schreef HierIsMike het volgende:
Nieuwe plaat komt eraan, op 25 september verschijnt Ohms. De titeltrack is al uit:



Erg goede track weer! Dit klinkt vertrouwd in de heerlijke deinende groove en de typerende vocalen van Chino, maar het riffwerk is opvallend vrolijk en verfrissend.

---

Yes, ik voel terug meer urgentie in dit nummer, hoge verwachtingen voor de volledige plaat!

Tot kortgeleden alleen bekend met Koy No Yokan en een paar losse nummertjes van verjaardagsfeestjes. Inmiddels White Pony gecheckt en zwaar positief verrast. Gave plaat, zit erg goed in elkaar en steekt toch wel redelijk met kop en schouders boven veel middelmatige 'nu'-metal uit. Cool. Fijne sound ook! Heavy genoeg en rustig aan het gehoor.

quote:

---

Op 22 augustus 2020 11:47 schreef Dirge for november het volgende:
Tot kortgeleden alleen bekend met Koy No Yokan en een paar losse nummertjes van verjaardagsfeestjes. Inmiddels White Pony gecheckt en zwaar positief verrast. Gave plaat, zit erg goed in elkaar en steekt toch wel redelijk met kop en schouders boven veel middelmatige 'nu'-metal uit. Cool. Fijne sound ook! Heavy genoeg en rustig aan het gehoor.

---

White Pony is een waanzinnig goede plaat. Deftones heeft al heel snel van het nu-metallabel willen ontsnappen, terecht ook. Zo hebben ze meerdere keren tours met Korn geweigerd en het aanbod voor de Family Values-tour met o.a. Korn en Limp Bizkit afgewezen, omdat ze niet als een nu-metalband gelabeld wilden worden. Ik denk ook dat alleen de eerste plaat (Adrenaline) als een nu-metalplaat gezien kan worden en flarden van Around the Fur.

Deftones heeft een van de meest consistente discografieën in rock/metal. Er zijn voor mij in ieder geval niet veel bands die acht topplaten op rij afleveren.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 22-08-2020 11:54]

Vooral iets waar populaire bands overigens niet aan doen. Knap. Wat is jouw favoriet?

Deftones heeft een unieke sound en is heel goed te herkennen in een ooropslag. Ook live een aantal keer super van genoten. Op alle platen na White Pony is ene de helft absolute top en de andere helft matiger. Mijn favoriet blijft Around the Fur, die destijds een van mijn eerste gebrande cd'tje was.

quote:

---

Op 22 augustus 2020 13:43 schreef Dirge for november het volgende:
Vooral iets waar populaire bands overigens niet aan doen. Knap. Wat is jouw favoriet?

---

Mijn favoriet is Koi No Yokan, de balans tussen heavy en dromerig is daar nagenoeg perfect. Ik heb echt een zwak voor het grootse en weidse geluid op die plaat. White Pony komt er dicht achteraan, supergevarieerde en dynamische plaat.

Voor de rest:

Adrenaline: lekker ruwe nu-metalplaat, maar al wel met de eigenzinnige dromerige touch die later verder uitgewerkt zou worden.
Around the Fur: hier stapt Deftones grotendeels weg van de nu-metal en brengt meer dreampop en shoegaze in het geluid. IJzersterke plaat met de meest catchy songs in de Deftones-discografie.
Deftones: wat mij betreft een erg ondergewaardeerde plaat. Het is een hele fysieke plaat en behoorlijk intens en melancholisch. Veel spanning ook door middel van dissonantie tussen de gitaren en vocalen. Op deze plaat staat mijn favoriete Deftones-nummer: Minerva, een magistrale shoegazetrack.
Saturday Night Wrist: dit is de plaat waarop Deftones sterker de heavy dreampop/shoegazerichting ingaat. Echt een heerlijke plaat en misschien wel de Deftones-plaat die ik het meeste draai omdat hij zo lekker in het gehoor ligt.
Diamond Eyes: deze zit best wel in hetzelfde stramien van Koi No Yokan: brute laag gestemde riffs (de eerste plaat waarop Stephen Carpenter een 8-snarige gitaar gebruikt), maar ook heerlijke dromerige passages. Een erg goede plaat, maar op Koi No Yokan wordt deze sound geperfectioneerd wat mij betreft.
Gore: dit is de minst toegankelijke plaat van de band. Qua ritmiek een stuk complexer (bijna "proggy") en qua riffs minder voor de hand liggend. Het geluid is ook vrij ruw en de dreampop/shoegaze is wat minder prominent. Het duurt even voordat je grip krijgt op die plaat, maar ik vind hem echt fantastisch. Ze nemen echt risico's op Gore.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 22-08-2020 16:23]

Moet dringend nog eens door de gehele discografie gaan, maar tot nu toe ga ik denk ik voor Around the Fur. Dan White Pony, dan Diamond Eyes, dan Adrenaline. Maar de eerste twee in dat lijstje zitten heel dicht bij elkaar.

Deftones heeft vanaf White Pony, en dan vooral vanaf het nummer na Elite, weinig echt van doen met nu-metal.

Nieuwe track:



Dit is me iets te typisch Deftones om er echt enthousiast over te worden (voelt als Rosemary van Koi No Yokan, maar dan minder slepend), maar een lekkere track is het zeker.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 18-09-2020 18:48]

Volgens M-A is Deftones geen metal. M-A heeft gelijk.

Altijd een moeilijke zaadband gevonden, trouwens. Nu-metal pur sang.

Spooky core, ook wel.

Ach, als je het gemiddelde bekijkt is metal overwegend kut. Gelukkig niet zo heftig als bij ska, waar letterlijk alles kut is.

Alles is kut.