Wie heeft gescheiden ouders; hoe oud was je toen ze scheidden en hoe lang is dat geleden?

Hoe ga je er nu mee om?

Voor mij is het 13 jaar geleden; ik was toen 12 en toen is mijn interesse voor metal ontstaan. Zal geen toeval zijn.

Het schijnt dat je er ondertussen wel over zoiets heen moet zijn gekomen, maar het blijft echt ongelofelijk KUT!!!!

Haatgevoelens, depressie en verdriet lijken maar niet te slijten )om maar te zwijgen over de negatieve bias) en een therapeut wordt overwogen.

Is dit normaal?

Vaak vinden mensen het raar om naar een psychiater te gaan maar dit is natuurlijk een achterlijk taboe. Het kan vreselijk opluchten om effe tegen iemand te praten die er helemaal buiten staat. Veel mensen vinden dit een grote stap maar je kan het beter wel doen omdat het gewoon erg oplucht. Het is ook zo raar dat mensen denken dat er echt iets mis met je moet zijn om naar zo iemand toe te stappen maar dit hoeft niet je kan ook gewoon effe in de knoop zitten.

En jah ik doe een sociale opleiding SPW(vandaar al dit gelul, zit wel een kern van waarheid in denk ik.)

Misschien heeft dit totaal niet met jou te maken maar ik vond het wel een toepasselijk topic om het bovenstaande even neer te zetten. Sorry als ik offtopic lul.

Bedankt voor de tip. Ik kan mijn opluchting wel bij vrienden en vriendinnen vinden; een therapeut is toch een stapje verder.

Het gaat mij echter meer om sympatisanten.

[Dit bericht is gewijzigd door Mutilator op 20-11-2001 23:43]

Heb zelf geen gescheiden ouders, heb het op gezinsgebied denk ik altijd erg goed gehad.. Ken wel veel mensen die met deze situaties te maken hebben gehad, omgang ermee variëerde bij hen van weinig moeite tot erg grote problemen en chaos..
Ik heb er zelf dus geen ervaring mee, maar ik denk dat de manier van omgaan met zo'n situatie aan heel veel dingen ligt, bijvoorbeeld:

- Leeftijd op moment van scheiden (ivm begrijpen van en begrip hebben voor situatie)
- Reden van scheiden ouders
- Gemakkelijkheid en duur van de scheiding voor ouders
- Broers/zussen
- vrienden
etc etc..

Vooral ook interpretatie; verraad!!!!

Mar ik zou wel eens van meer mensne willen horen; kan me niet voorstellen dat ik de enige ben!

[Dit bericht is gewijzigd door Mutilator op 21-11-2001 4:24]

Ja mijn ouders zijn ook gescheiden, nog niet zo heel lang (paar jaar) geleden. Maar ik heb er niet veel moeite mee, ik was het huis al uit toen het gebeurde. Maar ook m'n broertje en zusjes die toen nog thuiswoonden kunnen er redelijk mee omgaan al was het voor hun toch heel anders. Het was ook niet echt met ruzie en dat scheelt een hele hoop...

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was, de ellende heeft voortgeduurd tot ik 19 was en sleept nog steeds een beetje (ben nu 21).
Ik heb in die tijd behoorlijk mijn school verkloot en veel te veel gaan zuipen/uitgaan enzo. Het ging direct beter toen ik het huis uit ben gegaan na eerst bij mijn moeder en daarna bij mijn vader gewoond te hebben. Dat creëerde een afstand waardoor ik mijn leven ook weer op orde kreeg.

Mn moeder is gescheiden toen ik 5 was en toen ik 19 was, dus 2 keer meegemaakt, (kankerouders, meer zeg ik er niet over)

mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was heb er nooit echt moeite mee gehad. ze hebben bijde weer iemand in hun leven en het gaat ok. ik heb mijn eigen leven maar bezoek ze beide.

ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was, m'n vader was een vette alcoholist...vader is aan de drank op m'n 9e dood gegaan, boeide me weinig, want waarom zou ik veel geven om iemand die ik niet eens ken...
eeeennnnnn.....that's it..

ja ja mijn ouders zijn ook gescheiden.
Maar wat hier al eerder werd gezegd klopt denk ik wel.....het helpt al een beetje als je geruime tijd op jezelf woont en wat meer afstand kan nemen......

quote:

---

Op 20 november 2001 22:58 schreef overturnedskewer het volgende:
Vaak vinden mensen het raar om naar een psychiater te gaan maar dit is natuurlijk een achterlijk taboe. Het kan vreselijk opluchten om effe tegen iemand te praten die er helemaal buiten staat. Veel mensen vinden dit een grote stap maar je kan het beter wel doen omdat het gewoon erg oplucht. Het is ook zo raar dat mensen denken dat er echt iets mis met je moet zijn om naar zo iemand toe te stappen maar dit hoeft niet je kan ook gewoon effe in de knoop zitten.

En jah ik doe een sociale opleiding SPW(vandaar al dit gelul, zit wel een kern van waarheid in denk ik.)

---

ik vind dat dit inderdaad wel eens gezegd mag worden.....Niets mis met in thrapie gaan!!!!

zolang het maar geen shock therapie is.

maar als je naar therapie gaat moe je er ook echt open voor staan. als je over nix wil praten en maar zit te zeiken van leven is kut kom je ook niet verder. ik ga nu al een tijd naar therapie, redenen? kan moeilijk met mensen comunniceren *gevoelens laten zien enzo*, kom ook nooit *close* bij iemand...komt waarschijnlijk omdat ik mn pa toenk kleiner was niet vaak zag en wij heel veel verhuisden. maar agh iedereen heeft wel wat...maar de een kan er beter mee om dan de ander... en om hulp te vragen aan iemand is echt nix mis mee... wat ik zeker weet is dat jij niet de eenigste bent die dit door maakt of zulk soort gevoelens hebt. dus hakuna matata

Ik vind het zo raar dat zoveel mensen scheiden, dit is toch niet normaal meer

jullie moeten blij wezen dat allebei je ouders tenminsten nog leven...mijne is zo dood als een pier...

ik vind dit een enge topic

moest gelijk aan broken home van papa roach denken
bah!

een scheiding hoeft niet perse negeatief te zijn. tussen mijn ouders was het gewoon over en die zijn ook uit elkaar gegaan. maar ze bleven wel vrienden en kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer. maar ook als ze geen vrienden blijven kan het bolgens mij soms toch beter zijn. het is toch niks om als kind op te groeien waar constant ruzie wordt gemaakt en soms zelfs fysiek geweld wordt toepgepast?? in zo een geval is het dus duidelijk dat de ouders uit elkaar moeten gaan hoer erg het ook is voor het kind. wat ik wel klote vind is dat vaak de ouders elkaar zwart gaan maken bij zo een kind en dan wordt het pas erg. ween kind moet gewoon zijn beide ouders kunnen zien en gescheiden ouders mogen zo een kind hierin niet nmisbruiken om hun eigen frustraties te kunnen botvieren.

Ben hiervan gespaard gebleven...maar ik ken veel mensen die niet zoveel geluk hadden...

Mensen die scheiden en kinderen hebben zijn zeer egoistisch en moeten door hebben dat ze een behoorlijke schade kunnen toebrengen aan hun kind. Face it, als je kinderen hebt leef je voor HUN tot ze het huis uit zijn, daarna kun je weer aan jezelf denken.

Maar misschien denk ik er nogal makkelijk over, als je idd een drinkende ouder hebt die het de andere ouder onmogelijk maakt om fatsoenlijk samen te leven dan mag die ene drinkende ouder zich de potentiele mislukking van zijn/haar kind aanrekenen.

Mijn ouders zijn niet gescheiden,
maar het komt wel bij mij in de familie voor.

Pasgeleden zei de vrouw van mijn neef tegen hem, onder het avondeten, dat ze bij hem weg wou.
Ze hebben drie kinderen, allen nog onder de 15 jaar.

Nu woont mijn neef ergens in een hutje op de hei (bij wijze van spreken) zich afvragend waarom.

quote:

---

Het gaat mij echter meer om sympatisanten.

---

Ik ben best een sympatisant,mijn vrouw heeft het zelfde meegemaakt,en het heeft haar jaren gekost om daar mee in het reine te komen,het geen ook met zich mee bracht dat wij niet eerder aan kinderen konden beginnen voor dat zij de zaken goed op een rijtje had,
wat mij brengt tot jouw reactie in het "gore foto topic van you know who" ,dat getuigt mij niet van veel empathisch vermogen.
Het was geen doordachte reactie.

[Dit is absoluut niet hatelijk of kleinerend bedoeld,maar serieus]




---edit---
hele teksten in bold heeft geen zin, dus dat heb ik verwijderd.

[Dit bericht is gewijzigd door Fire op 21-11-2001 23:35]

quote:

---

Op 21 november 2001 23:26 schreef lestat het volgende:
wat mij brengt tot jouw reactie in het "gore foto topic van you know who" ,dat getuigt mij niet van veel empathisch vermogen. Het was geen doordachte reactie. [Dit is absoluut niet hatelijk of kleinerend bedoeld,maar serieus]

---

Daar wil ik wel serieus op reageren; heb toendertijd een behoorlijk morbide kant erbij gekregen. (De duistere kant van de mens is een van mijn fascinaties) Overigens niet zonder (zelf)spot. Daar kwam die reaktie vandaan; daarnaast ben ik af en toe een impulsieve flapuit. Kan adrem/gevat werken, maar ook ondoordacht overkomen; is echter altijd oprecht.
Tel die twee zaken op en je hebt de reden; empathie was op dat moment het doel niet; geen kwestie van onvermogen! Gewoon meningsuiting; 'culturele correctheid' telde toen ff niet.
Ik kan het wel gaan verdedigen met "t is maar een plaatje; interpretatie/beleving is in 'het oog van de beschouwer'" en "je kunt het zien als extreme kunst en/of fascinerende cultuuruiting" maar ik heb geen zin hierover voor mijn 'gelijk' of 'trots' te gaan vechten want je tegenargument telt gezien de positie waarvanuit je praat. Excuses maken hierover tegenover de aanwezige ouders lijkt me dus gepast.

Bij deze de nederige weldoordachte excuses!

Ennuh; ik hoop dat mensen daar genoegen mee nemen; 'k ben nou wel soft genoeg geweest!!!

[Dit bericht is gewijzigd door Mutilator op 22-11-2001 4:16]

quote:

---

Op 21 november 2001 22:53 schreef TNightmare het volgende:
Mensen die scheiden en kinderen hebben zijn zeer egoistisch en moeten door hebben dat ze een behoorlijke schade kunnen toebrengen aan hun kind. Face it, als je kinderen hebt leef je voor HUN tot ze het huis uit zijn, daarna kun je weer aan jezelf denken.

---

Hoewel ik niet uit een gezin met gescheiden ouders kom en ik dit in jouw ogen dus misschien niet goed kan beoordelen ben ik het niet met je eens! Ik ben van mening dat een scheiding niet goed is voor kinderen, maar een goede harmonie verlopen scheiding (en dat zijn de ouders aan hun kinderen verplicht!) is beter dan een jeugd doorbrengen in een gezin waarin constant een gespannen sfeer heerst omdat pa en ma eigenlijk niet meer (voldoende) van elkaar houden. Wel lijkt het me belangrijk dat kinderen contact houden met beide ouders...