idd. Heftige situaties zijn vaak heel leerzaam, maar toch wens ik ze niemand toe hoor op zo'n manier.

quote:

---

Op 20 november 2001 22:49 schreef Mutilator het volgende:
Wie heeft gescheiden ouders; hoe oud was je toen ze scheidden en hoe lang is dat geleden?

Hoe ga je er nu mee om?

---

Mijn ouders zijn in 1984 uit elkaar gegaan, toen ik nog 8 was. Mijn vader had een ander vrouw gevonden waar hij later mee is getrouwd.
Ik zie dat beeld nogsteeds voor mij, toen mijn vader mijn moeder opbelde met de mededeling dat hij een ander had gevonden en wilde scheidden...

Heb mijn vader sinds mijn 11e ofzo, toen ik nog op de basisschool zat, nooit meer gezien of gesproken! Ik ben nu nog geen 2 maanden 26! Heb ook geen idee waar hij nu woont...
Ben sinds die scheiding volledig het vertrouwen in mensen verloren en heb een zeer angstige jeugd gehad. Was heel onzeker, vooral betreft meisjes en sex enzo.
Maar dat is pas sinds deze zomer (eindelijk/gelukkig) voorbij die angst. Heb nu de tijd van mijn leven

Okok.. ik ontdek dit topic nu pas, dus sorry voor mijn late reactie..

Mijn ouders zijn ook gescheiden, en nog niet eens zo lang geleden.. Op 20/11 was het 3 jaar geleden. Maar man, ik weet dat dit vaag klinkt ofzo, ik was echt opgelucht toen ik hoorde dat ze uit elkaar gingen..

Het boterde al een tijdje niet zo lekker tussen mijn ouders [zeg een jaartje of acht voordat ze scheiden] en wel om die reden dat mijn moeder destijds ontdekte dat ze op vrouwen valt.

Man.. waren ze toen maar uit elkaar gegaan.. Dat had me zoveel shit bespaart gewoon.. Ik ben nu gelukkig goed terecht gekomen, maar door al die shit heb ik toch wel mijn TU-opleiding en HBO opleiding verkloot, terwijl ik een 'straight-a-student' was zal ik maar zeggen

Ik kan hier echt boeken over vol schrijven, ik vraag me eigenlijk ook af of er nog meer mensen zijn waarvan de ouders door een 'coming-out' van 1 van beiden gescheiden zijn?

Oeps..
ik ben nu 23, ik was bijna 21 toen mijn ouders scheidden, ik ben bij mijn vader blijven wonen na de scheiding..

Ik was 14 toen mijn moeder me vertelde dat ze op vrouwen valt.

Ik kom dus ook uit een gebroken gezin en waar ik achter ben gekomen is dat ik iets uit mijn kindertijd niet heb los kunnen laten, namelijk het zogenaamde "magisch denken". Dit houdt in dat je overal verbanden tussen zoekt, bijvoorbeeld dat je opa dood is gegaan omdat jij op bezoek kwam, of omdat iemand is aangereden omdat je niet aardig genoeg bent geweest ofzo.
Ik vroeg me af of anderen dit ook hadden en hoe ze ermee omgaan.
Ik merk namelijk bij mezelf dat het leidt tot negatieve gedachtes bij mezelf (erge onterechte schuldgevoelens ed.)en tips zouden handig zijn.
Het is trouwens niet zo dat ik hier altijd even gevoelig voor ben, en het is ook niet iets dan er sinds kort is omdat het eigenlijk iets is dat nooit weggegaan is.

...

[Dit bericht is gewijzigd door Phriar op 24-05-2003 3:42]

quote:

---

Op 23 mei 2003 23:18 schreef ghoulliette het volgende:
Ik kom dus ook uit een gebroken gezin en waar ik achter ben gekomen is dat ik iets uit mijn kindertijd niet heb los kunnen laten, namelijk het zogenaamde "magisch denken". Dit houdt in dat je overal verbanden tussen zoekt, bijvoorbeeld dat je opa dood is gegaan omdat jij op bezoek kwam, of omdat iemand is aangereden omdat je niet aardig genoeg bent geweest ofzo.
Ik vroeg me af of anderen dit ook hadden en hoe ze ermee omgaan.
Ik merk namelijk bij mezelf dat het leidt tot negatieve gedachtes bij mezelf (erge onterechte schuldgevoelens ed.)en tips zouden handig zijn.
Het is trouwens niet zo dat ik hier altijd even gevoelig voor ben, en het is ook niet iets dan er sinds kort is omdat het eigenlijk iets is dat nooit weggegaan is.

---

No offense, maar volgens mij ben je jezelf op zo'n moment aan het gek denken; het klinkt als gedachtespelletjes; verbanden maken die er niet -hoeven te- zijn. Ik ken wel het gevoel dat bepaalde dingen symbolisch zouden kunnen zijn voor bepaalde dingen die dan gebeuren, maar het lijkt me handig hier 'losjes' mee om te gaan en niet al te veel waarde aan te hangen.

quote:

---

Op 24 mei 2003 19:09 schreef Mutilator het volgende:
No offense, maar volgens mij ben je jezelf op zo'n moment aan het gek denken;.

---

klopt, maar daar gaat nu iets aan gedaan worden, dinsdag weer naar de psych. Het bepaald mijn leven niet gelukkig, maar zonder dat soort negatieve denken zou ik wel veel gelukkiger zijn denk ik. Niet dat ik nu ongelukkig ben trouwens

ongeveer 2 jaar geleden werd mijn vader verliefd op een andere vrouw
helemaal onverwacht eigenlijk...
Ik heb nooit iets in de gaten gehad dat er iets aan de hand was, later misschien wel een beetje maar ik dacht zo van dat het wel goed zou komen...

toen ik op een avond terug kwam van de bioscoop , helemaal blij enzo zaten ze allebei op de bank op mij te wachten....mijn hele wereld stortte in...

een maand later verhuisde mijn vader naar een flatje met die vrouw, ik was vastbesloten haar wat aan te doen als ik haar zou zien...

Ik bleef met mijn moeder achter in een heel groot huis met paarden en veel om te onderhouden...
met mijn moeder ging het echt heel erg slecht, ze woog op een gegeven moment geen 40 meer...

toen zijn we verhuisd naar een klein huisje, woon er nu een half jaartje, en ik mis het allemaar best wel erg...

mijn vader is ondertussen met zijn vriendin naar Portugal verhuisd en is erg gelukkig
met mijn moeder gaat het nog steeds niet goed, een klein pluspuntje is dat we gaan verhuizen naar een heel mooi huisje, dat is voor haar een groot vooruitzicht...

ik weet van verschillende momenten gewoon niet meer hoe ik me voelde, had als het ware een muur om me heen gebouwd, maar ik heb het nu wel allemaal geaccepteerd....af en toe is het wel kut als mijn moeder over mijn vader praat , of over zijn kant van de familie ( de meesten ik bijna nooit meer)

zo..da's der uit

quote:

---

Op 24 mei 2003 19:33 schreef she_devil het volgende:

ik weet van verschillende momenten gewoon niet meer hoe ik me voelde, had als het ware een muur om me heen gebouwd, maar ik heb het nu wel allemaal geaccepteerd....af en toe is het wel kut als mijn moeder over mijn vader praat , of over zijn kant van de familie ( de meesten ik bijna nooit meer)

zo..da's der uit

---

hopelijk gaat het snel beter met je moeder.

Dat van een muur bouwen heb ik ook, ik was ook dingen vergeten omdat ik ze zo verdrongen had. Tijdens het praten met de psycheloog herinnerede ik me dingen waar ik nooit meer bij stil gestaan heb.
Bij veel dingen heb ik wel zoiets van "het is nu eensmaal zo" het voelt als normaal aan.

Toen ik in groep 7 zat kreeg mijn moeder een doodgeboren baby en raakte in een psychose. (later ben ik er achter gekomen dat ze voor die tijd o.a. al postnataal depressief was en dat ze in dagbehandelingen had gezeten, daar had ik echter nooit wat van gemerkt, ik was een erg vrolijk en gelukkig klein meisje voor die tijd).
Ze werd opgenomen in een pyscchiatrische inrichting en mijn contact met haar werd steeds minder. Elke keer als ik haar zag zag ze er slechter uit en met haar praten ging heel moeizaam, ik heb daarom vaak gewild dat ze dood zou gaan omdat dat zoveel makkelijker zou zijn, zoveel zou oplossen.
Toen ik 15 was vond mijn moeder zich zodanig beter dat zij niet meer in het ziekenhuis wilde wonen. Mijn vader zag dat echter niet zitten omdat hij van de doktoren had gehoord dat mijn moeder nog helemaal niet beter was. Hij vroeg een scheiding aan.
Dit verliep alles behalve vlekkeloos en ontaarde zich in een soort vete, politie moest er zelfs een keer bijkomen en we hebben ook bij de rechter moeten komen. Na ruim een jaar was de scheidng er toch door.
Mijn zusje ging meteen al bij mijn moeder wonen, mijn broertjes volgden later.
(mijn vader moest het huis verkopen en woont nu in een 1 persoonsflat)
ik ben op mezelf gaan wonen, daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Het contact tussen mij en mijn moeder is stukken verbeterd, na wat hevige ruzies hebben we het bijgelegd en zijn we weer maatjes. Als moeder zie ik haar niet echt meer, tenminste wel als moeder, maar niet meer als mijn moeder zoals ze vroeger was.
Op dit moment gaat het weer slechter met haar, ze is weer opgenomen en bepaalde dingen komen weer terug. (Ze heeft trouwens MPS weten ze sinds een jaar). Terwijl ik dit typ merk ik pas weer hoe ik me daar echt bij voel, niet zo goed dus. Ik praat er eigenlijk niet met iemand over. Wel over wat feitelijke dingetjes maar mijn emoties zet ik aan de kant, het wordt meer een plastische conversatie.
De psycheloog is de eerste persoon waar ik echt (bijna) alles tegen verteld heb, en het is zo fijn om het een keer te kunnen vertellen zonder dat iemand gelijk een oordeel velt.
Met mijn beste vriendin kon ik er altijd wel goed over praten, maar omdat zij nu stervende is (leukemie) besteed ik mijn tijd met haar liever op een positieve manier.
Ik mis dat wel, iemand om echt mee te praten hierdoor voel ik me welleens erg eenzaam, maar ik doe het mezelf ook aan denk ik.

hmm daar heb je vrienden voor om mee te praten
althans ik heb een goede vriendin waar ik mee praat en zei kan ook mij altijd bellen ofzo voor advies
helaas kan ik niet alles vertellen hier
dat duurt erg lang maar ik heb mijn nodige ellende met stiefvaders enzo gehad.
ik heb mijn echte vader nooit gezien of ontmoet boeit me op dit moment ook niet meer zo,wel heb ik pas geleden ontdekt dat ik nog 3 halfbroes en een halfzusje heb en dat is best raar maarja alles komt wel goed denk ik dan maar

suc6 allemaal hier

quote:

---

Op 24 mei 2003 19:51 schreef ghoulliette het volgende:
hopelijk gaat het snel beter met je moeder.

---

dank je , t gaat in ieder geval een stuk beter dan een haalf jaar geleden....k heb een keer voor haar auto moeten springen toen ze in een opwelling helemaal hysterisch weg wilde rijden, maar dat is gelukkig over....
zij loopt ook bij een psycholoog nou en dat helpt in haar geval ook best wel goed...

quote:

---

Dat van een muur bouwen heb ik ook, ik was ook dingen vergeten omdat ik ze zo verdrongen had. Tijdens het praten met de psycheloog herinnerede ik me dingen waar ik nooit meer bij stil gestaan heb.
Bij veel dingen heb ik wel zoiets van "het is nu eensmaal zo" het voelt als normaal aan.

---

kom nu ook af en toe nog dingen tegen waar van ik vergeten was .... ook vaak in mijn dromen, k merk dat ik een hoop nu pas aan het verwerken ben....

quote:

---

Toen ik in groep 7 zat kreeg mijn moeder een doodgeboren baby en raakte in een psychose. (later ben ik er achter gekomen dat ze voor die tijd o.a. al postnataal depressief was en dat ze in dagbehandelingen had gezeten, daar had ik echter nooit wat van gemerkt, ik was een erg vrolijk en gelukkig klein meisje voor die tijd).
Ze werd opgenomen in een pyscchiatrische inrichting en mijn contact met haar werd steeds minder. Elke keer als ik haar zag zag ze er slechter uit en met haar praten ging heel moeizaam, ik heb daarom vaak gewild dat ze dood zou gaan omdat dat zoveel makkelijker zou zijn, zoveel zou oplossen.
Toen ik 15 was vond mijn moeder zich zodanig beter dat zij niet meer in het ziekenhuis wilde wonen. Mijn vader zag dat echter niet zitten omdat hij van de doktoren had gehoord dat mijn moeder nog helemaal niet beter was. Hij vroeg een scheiding aan.
Dit verliep alles behalve vlekkeloos en ontaarde zich in een soort vete, politie moest er zelfs een keer bijkomen en we hebben ook bij de rechter moeten komen. Na ruim een jaar was de scheidng er toch door.
Mijn zusje ging meteen al bij mijn moeder wonen, mijn broertjes volgden later.
(mijn vader moest het huis verkopen en woont nu in een 1 persoonsflat)
ik ben op mezelf gaan wonen, daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Het contact tussen mij en mijn moeder is stukken verbeterd, na wat hevige ruzies hebben we het bijgelegd en zijn we weer maatjes. Als moeder zie ik haar niet echt meer, tenminste wel als moeder, maar niet meer als mijn moeder zoals ze vroeger was.
Op dit moment gaat het weer slechter met haar, ze is weer opgenomen en bepaalde dingen komen weer terug. (Ze heeft trouwens MPS weten ze sinds een jaar). Terwijl ik dit typ merk ik pas weer hoe ik me daar echt bij voel, niet zo goed dus. Ik praat er eigenlijk niet met iemand over. Wel over wat feitelijke dingetjes maar mijn emoties zet ik aan de kant, het wordt meer een plastische conversatie.
De psycheloog is de eerste persoon waar ik echt (bijna) alles tegen verteld heb, en het is zo fijn om het een keer te kunnen vertellen zonder dat iemand gelijk een oordeel velt.
Met mijn beste vriendin kon ik er altijd wel goed over praten, maar omdat zij nu stervende is (leukemie) besteed ik mijn tijd met haar liever op een positieve manier.
Ik mis dat wel, iemand om echt mee te praten hierdoor voel ik me welleens erg eenzaam, maar ik doe het mezelf ook aan denk ik.

---

sow hey, da's nogal heavy allemaal !! moet echt een hel zijn geweest voor je

toen het allemaal gebeurde wilde ik er niet over praten, hoe erg iedereen er ook op aandrong...maar achteraf ben ik blij dat bepaalde mensen toch wat koppiger waren dan mij... k ben nooit bij een psycholoog geweest er voor eigenlijk...

[Dit bericht is gewijzigd door she_devil op 25-05-2003 1:22]

quote:

---

Op 24 mei 2003 19:51 schreef ghoulliette het volgende:
Dat van een muur bouwen heb ik ook, ik was ook dingen vergeten omdat ik ze zo verdrongen had. Tijdens het praten met de psycheloog herinnerede ik me dingen waar ik nooit meer bij stil gestaan heb.
Bij veel dingen heb ik wel zoiets van "het is nu eensmaal zo" het voelt als normaal aan.

Toen ik in groep 7 zat kreeg mijn moeder een doodgeboren baby en raakte in een psychose. (later ben ik er achter gekomen dat ze voor die tijd o.a. al postnataal depressief was en dat ze in dagbehandelingen had gezeten, daar had ik echter nooit wat van gemerkt, ik was een erg vrolijk en gelukkig klein meisje voor die tijd).
Ze werd opgenomen in een pyscchiatrische inrichting en mijn contact met haar werd steeds minder. Elke keer als ik haar zag zag ze er slechter uit en met haar praten ging heel moeizaam, ik heb daarom vaak gewild dat ze dood zou gaan omdat dat zoveel makkelijker zou zijn, zoveel zou oplossen.
Toen ik 15 was vond mijn moeder zich zodanig beter dat zij niet meer in het ziekenhuis wilde wonen. Mijn vader zag dat echter niet zitten omdat hij van de doktoren had gehoord dat mijn moeder nog helemaal niet beter was. Hij vroeg een scheiding aan.
Dit verliep alles behalve vlekkeloos en ontaarde zich in een soort vete, politie moest er zelfs een keer bijkomen en we hebben ook bij de rechter moeten komen. Na ruim een jaar was de scheidng er toch door.
Mijn zusje ging meteen al bij mijn moeder wonen, mijn broertjes volgden later.
(mijn vader moest het huis verkopen en woont nu in een 1 persoonsflat)
ik ben op mezelf gaan wonen, daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Het contact tussen mij en mijn moeder is stukken verbeterd, na wat hevige ruzies hebben we het bijgelegd en zijn we weer maatjes. Als moeder zie ik haar niet echt meer, tenminste wel als moeder, maar niet meer als mijn moeder zoals ze vroeger was.
Op dit moment gaat het weer slechter met haar, ze is weer opgenomen en bepaalde dingen komen weer terug. (Ze heeft trouwens MPS weten ze sinds een jaar). Terwijl ik dit typ merk ik pas weer hoe ik me daar echt bij voel, niet zo goed dus. Ik praat er eigenlijk niet met iemand over. Wel over wat feitelijke dingetjes maar mijn emoties zet ik aan de kant, het wordt meer een plastische conversatie.
De psycheloog is de eerste persoon waar ik echt (bijna) alles tegen verteld heb, en het is zo fijn om het een keer te kunnen vertellen zonder dat iemand gelijk een oordeel velt.
Met mijn beste vriendin kon ik er altijd wel goed over praten, maar omdat zij nu stervende is (leukemie) besteed ik mijn tijd met haar liever op een positieve manier.
Ik mis dat wel, iemand om echt mee te praten hierdoor voel ik me welleens erg eenzaam, maar ik doe het mezelf ook aan denk ik.

---

...

*heeft geen woorden*

MPS... jeminee... dat is kl*te... Sterkte ermee in ieder geval

Alle mensen die het zwaar hebben; sterkte! En denk eraan: there are 2 sides to every story.

2 jaar geleden, het ging zonder problemen, mijn ouders gaan nog steeds goed met elkaar om, ben ik wel blij om. Ik heb ook nog zusjes, daarvoor is zoioets nutuurlijk niet erg prettig, die snappen zulk soort onzin natuurlijk voor geen meter