quote:

---

Op 23 februari 2002 10:42 schreef Angela Mortis het volgende:
wat jij wil, wat jij wil

M'n beste vriendin is als klein kind soort van verwaarloosd. Haar ouders gaven haar heel weinig aandacht, of ze werd afgezeken door haar vader op wat ze allemaal níet kon. Er kwamen nauwelijks complimentjes, en nu is ze zo ver dat ze al tijden over zelfmoord denkt. Ze is depressief, kan met weinig mensen goed praten over haar problemen, én haar ouders gaven (én geven) haar het idee dat ze nauwelijks van haar houden.
Om te janken

---

misschien kan jij haar aandacht geven . ik denk dat de aandacht van een vriendin wel zwaar weegt op die leeftijd .

Ik denk ook wel dat ze dat al doet.

Maar vooral veel blijven praten, dingen er in praten zoals dat ze zeker de moeite waard is enzo.

Respect moet van twee kanten komen. Mijn moeder is niet perfect maar heeft respect afgedwongen om wie ze is. Als er iets is, dan staat ze voor me klaar en andersom. Mijn moeder heeft bijvoorbeeld toen we in de bijstand zaten en heel erg weinig geld hadden, een week soep gegegeten zodat wij toch gezond konden eten. Dat is een van de vele dingen die ze voor ons deed.

Voor mijn biologische vader heb ik geen respect. Mijn ouders zijn gescheiden en hij heeft nooit zijn verantwoordelijkheid als ouder genomen. En dan wel verlangen dat ik hem papa noem als we bij elkaar waren. Dus niet

Ik beschouw de man waar mijn moeder nu mee getrouwd is als mijn echte vader; een man waar je op kan bouwen en die er voor me is, ook als het wat minder gaat.

Mijn ouders heerschen!

quote:

---

Op 22 februari 2002 23:48 schreef Sporty Voleg het volgende:
Even weer over ouders;

Ze hebben me alles gegeven wat ik nodig heb gehad, waarvoor dank en respect.

Maar: tijdens hun echtscheiding werd toch wel pijnlijk duidelijk hoe één van hen over de verantwoordelijkheden van het ouderschap dacht; ik heb alle correspondentie tussen de respectievelijke advocaten gelezen...

Toch gedraag ik me alsof er niemand iets kwalijk genomen hoeft te worden. Is dat ook respect, of durf ik niet eerlijk te zijn?

Ik ben er nog niet uit, maar des te meer verbaas ik mij over de verhalen die ik hoor over kinderen die hun ouders uitmaken voor 'je-wil-niet-weten-wat.'

M.v.g. Sporty

---

Respect is in mijn ogen welgemeend en wordt niet afgedwongen door angst of (passieve of actieve) intimidatie. (Hoewel sommigen het nog steeds proberen.)Ik denk dat je niet eerlijk durft te zijn omdat je misschien de "lieve vrede" wilt bewaren? Vind dat je niet eerlijk naar jezelf kunt zijn en naar een van je ouders als je dit laat knagen en er niks van zegt. Het is dan ook pijnlijk. Onuitgesproken dingen kunnen echter een tikkende tijdbom zijn.

Ik heb er ook eens uitgegooid wat me dwars zat; op een rustige en duidelijke manier. Het schept helderheid!

Veel sterkte met wat je ook kiest.

[Dit bericht is gewijzigd door Jade op 24-02-2002 10:32]

quote:

---

Op 24 februari 2002 4:59 schreef Vinay het volgende:
misschien kan jij haar aandacht geven . ik denk dat de aandacht van een vriendin wel zwaar weegt op die leeftijd .

---

Ik geef m'n vriendin heel veel aandacht; 2x per week praten we zo'n 1.5 uur (en vaak nog langer) over onze problemen en het helpt, alleen soms wordt ik wat moedeloos van het feit dat wij onze en elkaars problemen niet kunnen oplossen.
In elk geval steunen we elkaar veel, en gaat het al beter met haar nu ze haar verhalen kwijt kan en ze veel aandacht krijgt.
Ze heeft nu het idee dat ze wat betekent voor mij en anderen, wat haar weerhoudt van zelfmoord.
Over een tijdje is ze (en ik)er helemaal overheen, denk ik

praten is het beste wat je kan doen, en dan met iemand die je helemaal vertrouwt.
een vriendin van me wilde op een gegeven moment ook zelfmoord plegen en toen gingen we er dus gewoon geintjes over maken wat ook hielp:
"dan hang ik me wel op - dan breekt de tak"
"dan spring ik wel voor de trein - dat geeft zo'n rotzooi"
"dan slik is wel slaappillen - slaap je goed en word je weer lekker wakker / of je houd er een hersenbeschadiging aan over ofzo"
"schiet ik me wel door de kop - kan je toch niet"
enz enz enz

een paar dagen later kwam ze me bedanken en ze is echt blij dat ze er nog is. Ik heb nog wel de twijfel of ze echt niet meer wilde of dat de alleen aandacht wilde want zelfs haar ouders namen haar niet serieus wat haar erg veel pijn deed, die hadden zoiets van is weer een fase waar ze ff aandacht bij wil ofzo...
Ik was toen de enige die naar haar luisterde en dat heeft haar geholpen...

Oja, en praten met een goede vriend(in) is vaak veel beter als praten met een psych!
Vooral als iemand bekend is met het probleem, uit eigen ervaring!

Praten met een vriend(in) helpt idd meer, tegenover een psych sta je anders, vaak wat vijandelijk omdat het zo'n buitenstaander is.
Ik heb gedreigd dat ik het ook zou doen als zij het deed, vond ze een klotestreek want ze wilde niet dat ik doodging. Ik zei haar dat ik ook niet wilde dat ze doodging en ze begreep het wel, het heeft geholpen, want ze is er nog steeds.

Maar om weer ff ontopic te gaan, haar grootste problemen en onzekerdheden komen voort uit de (ik kan geen beter woord bedenken) verwaarlozing in haar jeugd door haar ouders. Het is vreemd, want ik kan het heel goed met haar ouders vinden, en me niet voorstellen dat ze haar zo hebben behandeld, en toch is het zo. Als mijn ouders dat bij mij hadden gedaan, zou ik een levenslange haat tegen hen hebben gekoesterd, maar dat doet zij niet. Ze heeft nog steeds veel respect voor haar ouders, en dat vind ik écht heel knap van haar

me moeder kan ik wel schieten... letterlijk dat mens heeft me zoveel geflikt daar kan ik geen respect meer voor opbrengen,
me vader ga ik voor door et vuur, vooral omdat ik hem pas echt goed ben gaan kennen (ken em wel al heel mn leven maar ik zg hem meer als een oom ofzo omdat me ouders al heel lang gescheiden zijn en ik hem alleen met weekends zag)toen ik al 16 was en me puberen beetje over was. pas geleden heeft me vader een ongeluk gehad... dacht dat ik er in bleef toen ik et hoorde.

quote:

---

Op 24 februari 2002 11:47 schreef Angela Mortis het volgende:
Ik geef m'n vriendin heel veel aandacht; 2x per week praten we zo'n 1.5 uur (en vaak nog langer) over onze problemen en het helpt, alleen soms wordt ik wat moedeloos van het feit dat wij onze en elkaars problemen niet kunnen oplossen.
In elk geval steunen we elkaar veel, en gaat het al beter met haar nu ze haar verhalen kwijt kan en ze veel aandacht krijgt.
Ze heeft nu het idee dat ze wat betekent voor mij en anderen, wat haar weerhoudt van zelfmoord.
Over een tijdje is ze (en ik)er helemaal overheen, denk ik

---

You've got mail

ken ik ook mail krijgen

serieus: ik denk wel dat je je ouders moet respecteren, maar dit wil niet zeggen dat je alles moet slikken wat zij zeggen. Ik kan heel goed praten met mijn ouders en als der mij iets niet aansta over hen zeg ik dat gewoon en praten we derover. Praten is namelijk één van de beste manieren om te onderhandelen en het kan ook veel goed maken (langs de andere kant ook veel kapot)

quote:

---

Op 24 februari 2002 10:24 schreef Jade het volgende:
Respect is in mijn ogen welgemeend en wordt niet afgedwongen door angst of (passieve of actieve) intimidatie. (Hoewel sommigen het nog steeds proberen. Ik denk dat je niet eerlijk durft te zijn omdat je misschien de "lieve vrede" wilt bewaren? Vind dat je niet eerlijk naar jezelf kunt zijn en naar een van je ouders als je dit laat knagen en er niks van zegt. Het is dan ook pijnlijk. Onuitgesproken dingen kunnen echter een tikkende tijdbom zijn.

---

Dit is ook wat ik in gedachten had ("lieve vrede"), maar 'iets even doen' ligt niet altijd zo simpel als het klinkt.


[Dit bericht is gewijzigd door Sporty Voleg op 18-05-2014 11:29]

Ps: ik weet niet waar die smily vandaan komt, maar ik krijg hem niet weg. Had eigenlijk een haakje-sluiten moeten zijn...

spatie er tussen helpt misschien

quote:

---

Op 26 februari 2002 13:14 schreef Sporty Voleg het volgende:
Ps: ik weet niet waar die smily vandaan komt, maar ik krijg hem niet weg. Had eigenlijk een haakje-sluiten moeten zijn...

---

Ja heel raar is dat ... een " en ) maken een ... maar waarom ???

[Dit bericht is gewijzigd door Paul op 26-02-2002 13:18]

.

[Dit bericht is gewijzigd door Sporty Voleg op 18-05-2014 11:27]

hmmm, ik heb niet echt iets met katten...

Ik ben geloof ik een kat-o-fiel ofzo...
Iig ben ik gek op die beesten, maar ik praat niet tegen haar over m'n problemen hoor(hoewel ik dat vroeger wel deed, toen ik 8 was ofzo)
Zo'n beest brengt veel gezelligheid in huis..
katten

mijn vorige hond (rip 2000) wist echt wanneer ik verdriet had, hij ging dan heel dicht naast me zitten en jankte soms een potje mee.

En nu weer on topic mensen

Ouders respecteren als ze jou respecteren. No more, no less.

quote:

---

Op 26 februari 2002 15:34 schreef Angela Mortis het volgende:
Ik ben geloof ik een kat-o-fiel ofzo...
Iig ben ik gek op die beesten, maar ik praat niet tegen haar over m'n problemen hoor(hoewel ik dat vroeger wel deed, toen ik 8 was ofzo)
Zo'n beest brengt veel gezelligheid in huis..
katten

---

ik ben ook helemaal gek op katten hoor...
heb sinds 4 jaar 2 katten en 2 jaar geleden heefd een of andere idioot een van me katten met zn kop langs een muur geschraapt... kheb die kerel letterlijk et ziekenhuis in geslagen! was nog nooit zo pissig...
Toen ik klien was hadden we een hond waar ik ook altijd tegen zat te lullen
moet er volgens mij vrij vaag uit gezien hebben :D

Nee mensen en dus ook ouders moeten respect verdienen. Waarom respect hebben voor mensen die hun eigen bloed mishandelen/ verkrachten/ etc. Geef mensen wel het voordeel van de twijfel en stel je dus niet direct op als hun meerdere, maar het echte respect moet verdient worden.

iemand trouwens wel eens gehoord van "Familie heb je, vrienden kun je kiezen! "

ik heb meer respect voor goeie vrienden van me als voor me ouders.

quote:

---

Op 28 februari 2002 16:47 schreef Errorx het volgende:
iemand trouwens wel eens gehoord van "Familie heb je, vrienden kun je kiezen! "

ik heb meer respect voor goeie vrienden van me als voor me ouders.

---

ik ook, mijn beste vrienden/vriendinnen weten meer van me dan mijn ouders...

jah, da's bij mij ook zo, maar je kunt gewoon niet over alles met je ouders praten(althans, ik niet)