Agressieve ouders = agressieve kinderen en vice versa?
NIJMEGEN - Agressieve kinderen, daar zal wel een agressieve familie bijhoren. Maar niets is minder waar, volgens Isabela Granic, kersverse hoogleraar Ontwikkelingspsychopathologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen.
„In gezinnen waar kinderen geen agressief gedrag vertonen, wordt net zo goed ruzie gemaakt. Het grote verschil zit erin of de ruzies wel of niet worden bijgelegd”, stelt de Canadese in haar oratie.
Agressieve kinderen zijn meestal bange kinderen, constateert Granic, zelf moeder van een zesjarige tweeling. Ze toonde aan dat succesvolle therapie tegen agressie bij kinderen het angstsysteem diep in de hersenen blijkt te kalmeren. Kortom: kinderen zouden minder agressief zijn omdat ze minder bang zijn geworden.
Voorspelbaar
‘Wees voorspelbaar’, drukt Granic daarom ouders op het hart. „Agressiviteit bij kinderen is tot op zeker hoogte normaal. Zeker bij kinderen van twee tot drie jaar, die zijn in die periode vaak agressiever dan in hun hele verdere leven. Maar zorg dat je consistent bent. Zeg bijvoorbeeld: als je ooit je zusje pijn doet, dan ga je tien minuten op je kamer zitten. Daar is geen discussie over mogelijk. Een kind wordt onzeker en angstig als je het soms wel laat wegkomen met agressie en een andere keer weer niet.”
Conflicten horen erbij, vindt Granic. „In hun latere leven zullen kinderen ook met moeilijkheden te maken krijgen. Maar je moet een kind wel helpen om op een goede manier met boosheid om te gaan. Het uiten van woede is absoluut functioneel, maar fysieke agressie moet natuurlijk beperkt blijven. Kinderen mogen boos zijn, maar zonder bijvoorbeeld hun kleine zusje pijn te doen of klasgenootjes te slaan. Als je ze als ouder daar niet in begeleidt, gaat het later mis. Op school of op het werk.”
Lekker wazige verklaring dit, agressie bij kinderen komt dus voort uit angst. Angst waarvoor dan? Dat zeggen ze er niet bij. Volgens mij komt uit eerder voort uit frustratie. Kinderen worden vak driftig als iets niet lukt. En als volwassene raak je dan ook gefrustreerd, alleen heb je dan al geleerd dit niet meer op die manier te uiten. Dit levert weer stress op. Kwestie van je minder sterke kanten als mens accepteren en je hebt nergens meer last van, gaat me steeds beter af
