quote:

---

Op 10 mei 2004 1:00 schreef Claw het volgende:
Nee maar dit voegt wat toe, tssk.

Maar ja, ik luister alleen naar muziek die nergens te koop is en die ik niet kan downloaden, natuurlijk.

---

ik heb al iets toegevoegd

alleen eigen muziek dus

quote:

---

Op 9 mei 2004 22:35 schreef M. het volgende:
...
Metal is idd over het algemeen erg toegankelijk, het is echter niet *prettig*. De meeste mensen trekken het niet zo goed als je metal draait, omdat het een luide, opdringerige klank heeft, het is "lelijk".
...

---

Hier ben ik het maar ten dele mee eens; het gaat er nl ook om wie er luistert; een muzikant zal metal meestal simpel vinden (voornl. E akkoorden aanslaan); zo ook een doorgewinterde luisteraar maar ook deze van origine simpele stijl kan je zo ontoegankelijk mogelijk maken. Meshuggah is misschien hiervan een aardig voorbeeld.

Een popliefhebber zal metal zeker ontoegankelijk vinden; vaak van deze liefhebbers gehoord dat ze het te druk vinden; de tempowisselingen, de dreun, de snelheid, de logo's; het is allemaal 'information overload' voor ze.

Voor het grote deel van de bevolking is het een niet te vatten en intensieve muziekvorm dat te zwaar klinkt door de vele bassen waardoor ze het als herrie bestempelen.

disclaimer; ook het gebrek aan goede zangers in metal en waarschijnlijk daardoor een groot aandeel aan schreeuwers/grunters/krijsers helpt ook mee aan het 'herrie' etiket; ook al door de ontoegankelijke -onverstaanbare- teksten.

U ziet het verkeerd:

quote:

---

Op 9 mei 2004 22:27 schreef Chelman het volgende:
Laat ik verder nog bijvermelden dat die ontoegankelijkheid opzich voor mij geen doel vormt. Ik ben enkel geïntereseerd in hoe mensen dat definiëren en welke bands/artiesten men daar toe rekent.

---

quote:

---

Op 10 mei 2004 0:56 schreef Claw het volgende:
Ik denk dat meneer de topicstarter met dit topic alleen even wil laten zien hoe ontoegankelijk de muziek waar hij naar luistert wel niet is

---

Q.E.D.

quote:

---

Op 10 mei 2004 1:06 schreef Mutilator het volgende:
Hier ben ik het maar ten dele mee eens; het gaat er nl ook om wie er luistert; een muzikant zal metal meestal simpel vinden (voornl. E akkoorden aanslaan); zo ook een doorgewinterde luisteraar maar ook deze van origine simpele stijl kan je zo ontoegankelijk mogelijk maken. Meshuggah is misschien hiervan een aardig voorbeeld.

Een popliefhebber zal metal zeker ontoegankelijk vinden; vaak van deze liefhebbers gehoord dat ze het te druk vinden; de tempowisselingen, de dreun, de snelheid, de logo's; het is allemaal 'information overload' voor ze.

Voor het grote deel van de bevolking is het een niet te vatten en intensieve muziekvorm dat te zwaar klinkt door de vele bassen waardoor ze het als herrie bestempelen.

disclaimer; ook het gebrek aan goede zangers in metal en waarschijnlijk daardoor een groot aandeel aan schreeuwers/grunters/krijsers helpt ook mee aan het 'herrie' etiket; ook al door de ontoegankelijke -onverstaanbare- teksten.

---

toch is metal meestal complexer als de pop muziek, omdat "vaker" om de kunstvorm gaat dan om geld. Metal herhaald minder vaak de melodieen, heeft complexere texten en meer tempowisselingen. Ook draait meer om een band met meerdere leden als om "1 persoon".
Maar dit is over het algemeen gezien.

Buiten het evidente feit dat de "ontoegankelijkheid" van een muziekstuk recht omgekeerd evenredig is aan de mate waarin je je ervoor openstelt, is het in deze context ook misschien interessant om op te merken hoezeer het "Westerse oor" geconditioneerd is, en de meerderheid van ons moeite heeft met het aanvaarden van concepten als microtonaliteit (kleinere schaalverdelingen dan de 12-delige octaaf) die afwijken van de cultuurgebonden beperkingen die we onszelf zowel binnen als buiten het 12-delige toonstelsel - (laten) opleggen (een Phrygische toonladder klinkt "Spaans", en menigeen kan zich wel iets inbeelden bij "Arabisch" of "Chinees" klinkende muziek).
Iedereen heeft al wel eens Balinese muziek gehoord - denk aan die percussie instrumenten en gongs bij schaduwpoppen-theater - voor de meeste mensen klinkt zoiets "vals". Hetzelfde geldt voor heel wat microtonale werken van eigentijdse componisten als Ligeti. En zelfs binnen het twaalftonenstelsel hebben heel wat mensen moeite met overmatige spanning en complexe ritmiek van meer "avontuurlijke" muziek - denk aan de meeste werken van Bartok.

Haaks daarop staat een overgroot deel van de moderne popmuziek waar "lekker in het oor liggen" al gauw een eufemisme is voor al te eenvoudige, herkenbare majeur of mineur melodieën en akkoordenschema's, en dan nog liefst alles in 4/4. Niet dat er met eenvoud wat mis is, maar heel wat metalmuziek is avontuurlijker dan de doorsnee pop en heeft meer spanning / contrast in zich, en gaat zich vaker buiten deze geijkte paden begeven.
Ik denk niet dat je de mate van "toegankelijkheid" van muziek kan definiëren, maar het is sowieso een feit dat we, tenzij we zélf op zoek gaan naar wat ons boeit uiteraard, in de media hoofdzakelijk geconfronteerd worden met een zéér eng beeld van wat muziek eigenlijk is of kan zijn, en dat dit voor heel wat mensen bepaalt in welke mate ze in staat zijn daarvan "afwijkende" muziek nog als genietbaar te ervaren. Kijk dan naar het ruime scala aan stijlen en contrasten binnen de "hardere" muziek, en dan denk ik dat je als metalfan wel in goed gezelschap zit wat betreft afwisseling.
Bovendien is muziek voor veel mensen een soort "behangpapier" op de achtergrond - lang niet iedereen is melomaan : veel mensen horen muziek, weinigen luisteren ernaar. Daar is niks mis mee, maar ik kan me inbeelden dat zo'n mensen absoluut geen nood hebben aan muziek die een beetje een "uitdaging" vormt of waar je effe voor moet gaan neerzitten.
De appreciatie van muziek is en blijft een grotendeels individuele ervaring - ik had dus net zo goed het bovenstaande gemekker kunnen weglaten en alleen m'n sig posten - een mooi citaat van Mark Twain trouwens.

Zijn hier nog mensen die Squarepusher 'toegankelijk' vinden? In mijn vriendenkring stuit ik op louter onbegrip . Inclusief de laatste van hem (die heerst).

[Dit bericht is gewijzigd door M. op 10-05-2004 23:08]

Ik moet zeggen dat DnB sowieso niet echt mijn genre is. Ik heb dit weleens bij een maat voogeschoteld gekregen maar ik werd er niet wild van.

Bedoel je Drum'nBass? Daar vind ik Squarepusher dus niet echt toe behoren... daar is het veel te eigenzinnig & wild voor. De ouwe platen waren nog wel een beetje in die traditie, maar ook al veel te zenuwachtig om door te gaan voor 'normale' DnB. En later wordt het alleen maar gekker... De laatste, 'Ultravisitor', is ook weer een juweeltje dat alle kanten op stuitert.

Misschien toch eens goed naar luisteren.


Maar ik dacht dus dat Squarepusher toch echt als DnB gezien werd? Ik ben dan ook geen echt expert op gebied van precieze genre aanduidingen in binnen EBM

Squarepusher is in het beste geval gebaseerd op drum&bass en is veel te experimenteel/ neurotisch/ niet rechtlijnig om tot dat genre gerekend te kunnen worden.

M., ken jij Venetian Snares? Das nog.. euhm.. "ontoegankelijker"

quote:

---

Op 9 mei 2004 22:27 schreef Chelman het volgende:
Een vaak gehoorde stelling is dat metal ontoegankelijke muziek zou zijn en veel versgebakken metaalhoofden zijn trots op het feit dat zij die vermeende complexiteit weten te trotseren in tegenstelling tot de 'rest'. Maar is dat zo?

Mijn stelling is namelijk dat metal, zelfs in de meest extreme vormen, muzikaal helemaal niet ontoegankelijk is, omdat het in beginsel allemaal aan de traditionele structuren van muziek voldoet die al sinds het begin van de 'liedjestijdperk' (19 eeuw pakweg) gelden. Het lijkt wel vaak ontoegankelijk voor het gehoor maar de muzikale concepten zijn 'old and tried'. Zelfs de meest vuige en obscure black metal act kan je door middel van simpele stappen transformeren naar een prettig in het gehoor liggende Elvis track.

De echte muzikale ontoegankelijkheid doet zich voor bij artiesten die zich buiten de gebaande paden begeven en muziek maken dat ondanks een soms ogenschijnlijk 'prettige' klank juist wel heel vreemd, en vaak vervreemdend, is omdat het geen enkele referenetiepunt in de traditie heeft voor de luisteraar. Ik doel hierbij op experimentele artisten van weleer zoals:

Nihilist Spasm Band, Merzbow, Throbbing Gristle, The Residents, Steve Reich, John Cage, Neil Young (jaja hij heeft ook experimenteel werk achter zijn naam) en vele anderen.

Hun 'muziek' is voor de gemiddelde luisteraar ondoorgrondelijk en 9 van de 10 mensen zouden ze het niet eens als muziek aanduiden. Zo zijn er ook een aantal hedendaagse artiesten die dit doen: The User (fantastische symfonie met dot matrix printers), Boards Of Canada (die zijn nog relatief 'normaal'), Kid 606 (extreem vage elektronische shit die echt het beluisteren waard is) en een aantal anderen die ik aan de geïntereseerden kan aanraden.

Helaas ben ik bekend met weinig bands binnen de metal die ik echt avantgarde of experimenteel zou durven noemen, daarom sta ik open voor suggesties (graag zelfs). Zelf kom ik niet veel verder dan Ephel Duath, Rakoth, Fleurety, Ved Buens Ende en Virus. Overigens vind ik de door mij genoemde namen nog niet eens zo extreem experimenteel....

En nee Stallagh, Hell Icon e.d. vind ik hierrin niet passen, zij lenen naar mijn idee teveel van de 'klassiekers' en zijn verder TE afhankelijk van hun 'spannende' biografie om echt serieus over te komen.

Wat ik me dus afvraag is, zijn er hier ook mensen die denken dat echte muzikale ontegankelijkheid schuil gaat in bijzondere, non-orthodoxe vormen en niet alleen in zwaar of vuig gestemde gitaren en wat screams? Verder houd ik me open voor suggesties van experimentele artiesten (ik denk dat filosofme wellicht een aantal namen kan spuien).

Laat ik verder nog bijvermelden dat die ontoegankelijkheid opzich voor mij geen doel vormt. Ik ben enkel geïntereseerd in hoe mensen dat definiëren en welke bands/artiesten men daar toe rekent.

---

heb nog geen andere quotes gelezen, maar ik denk dat die 'toegankelijkheid' ook veel te maken heeft met 'smaak'

Ik vind bvb Marco Borsato verschrikkelijk, maar blijkbaar vinden heel wat mensen dit super. Ik kan niet zeggen dat ik dit toegankelijk vind, aangezien ik genoeg mensen weet die dit ook vinden.

Je moet gewoon openstaan voor een bepaalde muziekstijl. Stel je je niet open, is er ook geen toegankelijkheid van jouw kant.

Toegankelijkheid heeft volgens mij ook iets te maken met 'herkenbaarheid'. je moet jezelf ergens in muziek kunnen herkennen, om die toegankelijk te maken.



[Dit bericht is gewijzigd door EVILinetje op 10-05-2004 23:31]

Ik denk dat ik me wellicht niet helemaal duidelijk uitdrukte. Jij vindt Marco Borsato verschrikkelijk maar je kan in principe prima zijn muziek volgen en bevatten omdat het vrij traditioneel van opzet is en voldet aan je verwachting van muziek.

Als je een Merzbow plaat opzet zal je dat waarschijnlijk niet kunnen volgen (dat kan niemand behalve Merzbow zelf denk ik) omdat het zo ver afstaat van wat jij en ik onder muziek verstaan, daar doelde ik op.

Ik weet het, het is nog steeds een beetje vaag...

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:22 schreef Snaack het volgende:
Squarepusher is in het beste geval gebaseerd op drum&bass en is veel te experimenteel/ neurotisch/ niet rechtlijnig om tot dat genre gerekend te kunnen worden.
...

---

Het behoort wel degelijk tot Drum&bass en wel de substroming daarbinnen waar DnB beats gemengd worden met jazz; deze stroming bestaat al jaren.

Ik vind Hard normal daddy een tof -en toegankelijk- album van hem, maar deze muzikant ontwikkelt zich dus nog verder...ik ga dat zeker uitchecken.

[Dit bericht is gewijzigd door Mutilator op 10-05-2004 23:42]

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:42 schreef Mutilator het volgende:
Het behoort wel degelijk tot Drum&bass en wel de substroming daarbinnen waar DnB beats gemengd worden met jazz; deze stroming bestaat al jaren.

---

Idd, maar het is geen mainstream D&B..

quote:

---

Ik vind Hard normal daddy een tof -en toegankelijk- album van hem, maar deze muzikant ontwikkelt zich dus nog verder...ik ga dat zeker uitchecken.

---

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:33 schreef Chelman het volgende:
Ik denk dat ik me wellicht niet helemaal duidelijk uitdrukte. Jij vindt Marco Borsato verschrikkelijk maar je kan in principe prima zijn muziek volgen en bevatten omdat het vrij traditioneel van opzet is en voldet aan je verwachting van muziek.

Als je een Merzbow plaat opzet zal je dat waarschijnlijk niet kunnen volgen (dat kan niemand behalve Merzbow zelf denk ik) omdat het zo ver afstaat van wat jij en ik onder muziek verstaan, daar doelde ik op.

Ik weet het, het is nog steeds een beetje vaag...

---

neenee, ik snap je volledig, maar ik weet ook niet goed hoe uit te leggen..vandaar mijn Marco borsato-voorbeeld. Trouwens ik hou van ontoegankelijke muziek. ooit Atari teenage Riot, addNtoX gezien? waaaauwww!! super. en volgens mij zijn we over hetzelfde bezig.

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:42 schreef Mutilator het volgende:
Het behoort wel degelijk tot Drum&bass en wel de substroming daarbinnen waar DnB beats gemengd worden met jazz; deze stroming bestaat al jaren.

Ik vind Hard normal daddy een tof -en toegankelijk- album van hem, maar deze muzikant ontwikkelt zich dus nog verder...ik ga dat zeker uitchecken.

---

Hard Normal Daddy ligt inderdaad erg lekker in het gehoor... da's af en toe bij latere albums wel anders. Ik vind 'Ultravisitor' (de laatste) eigenlijk wel z'n beste .

quote:

---

Op 10 mei 2004 5:07 schreef RedNucleus het volgende:
Buiten het evidente feit dat de "ontoegankelijkheid" van een muziekstuk recht omgekeerd evenredig is aan de mate waarin je je ervoor openstelt, is het in deze context ook misschien interessant om op te merken hoezeer het "Westerse oor" geconditioneerd is, en de meerderheid van ons moeite heeft met het aanvaarden van concepten als microtonaliteit (kleinere schaalverdelingen dan de 12-delige octaaf) die afwijken van de cultuurgebonden beperkingen die we onszelf zowel binnen als buiten het 12-delige toonstelsel - (laten) opleggen (een Phrygische toonladder klinkt "Spaans", en menigeen kan zich wel iets inbeelden bij "Arabisch" of "Chinees" klinkende muziek).
Iedereen heeft al wel eens Balinese muziek gehoord - denk aan die percussie instrumenten en gongs bij schaduwpoppen-theater - voor de meeste mensen klinkt zoiets "vals". Hetzelfde geldt voor heel wat microtonale werken van eigentijdse componisten als Ligeti. En zelfs binnen het twaalftonenstelsel hebben heel wat mensen moeite met overmatige spanning en complexe ritmiek van meer "avontuurlijke" muziek - denk aan de meeste werken van Bartok.

---

Erg interessant; kun je meer namen noemen als aanraders voor cultuurvreemde muziek?

Ik weet dat de Arabische rai muziek -dat gejengel zeg maar- eigenlijk een zeer moeilijke vorm van zang is en daardoor eigenlijk behoorlijk knap is; voor mij is het ontoegankelijk, in tegenstelling tot de begeleidende ritmes die dan weer zeer -te- simpel en door het repetatieve erg saai overkomen; iets dat ik nooit gesnapt heb; overigens gebruikt Melechesh deze beat in een nummer van Sphynx genaamd Secrets of Sumerian Sphynxology.

quote:

---

Haaks daarop staat een overgroot deel van de moderne popmuziek waar "lekker in het oor liggen" al gauw een eufemisme is voor al te eenvoudige, herkenbare majeur of mineur melodieën en akkoordenschema's, en dan nog liefst alles in 4/4. Niet dat er met eenvoud wat mis is, maar heel wat metalmuziek is avontuurlijker dan de doorsnee pop en heeft meer spanning / contrast in zich, en gaat zich vaker buiten deze geijkte paden begeven.

---

Helemaal mee eens; het metalen spectrum overstijgt dat van de voorgekauwde pop.

quote:

---

Ik denk niet dat je de mate van "toegankelijkheid" van muziek kan definiëren, maar het is sowieso een feit dat we, tenzij we zélf op zoek gaan naar wat ons boeit uiteraard, in de media hoofdzakelijk geconfronteerd worden met een zéér eng beeld van wat muziek eigenlijk is of kan zijn, en dat dit voor heel wat mensen bepaalt in welke mate ze in staat zijn daarvan "afwijkende" muziek nog als genietbaar te ervaren.

---

Wederom mee eens; dit enge beeld wordt nog enger bij het besef dat 'catchy zonder bezieling' een definitie kan zijn van commerciele muziek; gemaakt voor de verkoop, want net als fastfood is de genietbare werking snel uitgewerkt en dient er toegehapt te worden in een nieuwe trend, waardoor de markt niet verzadigd raakt.

[Dit bericht is gewijzigd door Mutilator op 11-05-2004 0:12]

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:57 schreef Mutilator het volgende:
Erg interessant; kun je meer namen noemen als aanraders voor cultuurvreemde muziek?

Ik weet dat de Arabische rai muziek -dat gejengel zeg maar- eigenlijk een zeer moeilijke vorm van zang is en daardoor eingelijk behoorlijk knap is; voor mij is het ontoegankelijk, in tegenstelling tot de begeleidende ritmes die dan weer zeer -te- simpel en door het repetatieve erg saai overkomen; iets dat ik nooit ghenapt heb; overigens gebruikt Melechesh deze beat in een nummer van ze (weet ff niet welke, maar staat op Sphynx).

---

Met Arabische (Rai of andere) muziek heb ik dan weer helemaal geen problemen, zoals velen wel hebben. Ik ben ermee opgegroeid (heb als klein kind 5 jaar in Algerije gewoond) en ik volg sinds 2 jaar buikdans. Dus zelfs als ik een nummer hoor die ingewikkeld klinkt, bij een 2de keer luisteren heb ik het ritme door en begin ik te "shaken"

quote:

---

Op 10 mei 2004 5:07 schreef RedNucleus het volgende:
Buiten het evidente feit dat de "ontoegankelijkheid" van een muziekstuk recht omgekeerd evenredig is aan de mate waarin je je ervoor openstelt, is het in deze context ook misschien interessant om op te merken hoezeer het "Westerse oor" geconditioneerd is, en de meerderheid van ons moeite heeft met het aanvaarden van concepten als microtonaliteit (kleinere schaalverdelingen dan de 12-delige octaaf) die afwijken van de cultuurgebonden beperkingen die we onszelf zowel binnen als buiten het 12-delige toonstelsel - (laten) opleggen (een Phrygische toonladder klinkt "Spaans", en menigeen kan zich wel iets inbeelden bij "Arabisch" of "Chinees" klinkende muziek).
Iedereen heeft al wel eens Balinese muziek gehoord - denk aan die percussie instrumenten en gongs bij schaduwpoppen-theater - voor de meeste mensen klinkt zoiets "vals". Hetzelfde geldt voor heel wat microtonale werken van eigentijdse componisten als Ligeti. En zelfs binnen het twaalftonenstelsel hebben heel wat mensen moeite met overmatige spanning en complexe ritmiek van meer "avontuurlijke" muziek - denk aan de meeste werken van Bartok.

---

Juist, die conditionering is wat ik dus bedoelde. Daarom was mijn stelling indirect dat metal helemaal niet zo vreemd zou zijn ook voor de niet metalheads. Dit in tegenstelling tot muziek zowel traditioneel als experimenteel die echt volledig buiten onze referentiekaders ligt.

Bartok vind ik zelfs fantastisch. Sowieso is de hongaarse school voor mij het summum wat piano muziek betreft (wellicht met uitzondering van mijn landgenoot Chopin ). Er is een paar weken geleden een mooie docu op NED 1 geweest over de Hongaarse school. Zeer leerzaam.


@Mutilator: dat arabische zang heb ik precies zoals jij ervaren. Ik ben laatst achtergekomen dat er een NOG indrukwekkendere vorm van zang bestaat wat door een soort tibetaanse monniken (naame ben ik nu even kwijt) opgevoerd wordt. Daar heb je een zanger die in staat is met drie stemmen tegelijkertijd te zingen.

En ik vind dat je door het omschrijven van alle popmuziek als 'voorgekauwde pop' wel heel veel artiesten extreem tekort doet. Het is echt maar een miniscule fractie die in de TOP40 lijsten vertoeft....

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:44 schreef Snaack het volgende:
Idd, maar het is geen mainstream D&B..

---

Klopt; net als binnen metal is het een genre waarbinnen men experimenteert en zich dus vertakt; muziek die aan DnB refereert is de zgn. Intelligent DnB (zoals LTJ Bukem hoewel ik die zelf niet bepaald 'intelligent' vindt; wel lekkere space effecten maar teveel 'boem-boem tak' beats) en dan heb je nog oude stijlen als breakbeats (ik denk de eerste DnB achtige muziekvorm die vanuit The Prodigy's Out of space is ontstaan)
Verder zijn ze de versnelde hiphopbeats weer gaan vertragen met Photek bijv. (als ik me goed herinner) en heb je ook nog zoiets als zeg maar 'Organic DnB' zoals Red Snapper en Roni Size waarbij computers samenspelen met muzikanten.
T is maar een greep want ik volg die muzieksoort al jaren niet meer, maar laatst op een DnB party verzeild geraakt en paar DJ's aan 't werk gehoord die met nieuwe creatieve en swingende beats op de proppen kwamen dus er zal vast nog veel meer nieuws ontwikkeld zijn.

quote:

---

---

Misschien valt er wel wat te jatten voor de metal

quote:

---

Op 10 mei 2004 1:06 schreef Mutilator het volgende:
Een popliefhebber zal metal zeker ontoegankelijk vinden; vaak van deze liefhebbers gehoord dat ze het te druk vinden; de tempowisselingen, de dreun, de snelheid, de logo's; het is allemaal 'information overload' voor ze.

Voor het grote deel van de bevolking is het een niet te vatten en intensieve muziekvorm dat te zwaar klinkt door de vele bassen waardoor ze het als herrie bestempelen.

disclaimer; ook het gebrek aan goede zangers in metal en waarschijnlijk daardoor een groot aandeel aan schreeuwers/grunters/krijsers helpt ook mee aan het 'herrie' etiket; ook al door de ontoegankelijke -onverstaanbare- teksten.

---

Ook de opbouw van bepaalde nummers kan de boel ontoegankelijk maken. Ikzelf vind het een sport om toch minimaal 11 riffs in een nummer te proppen en dan het liefst met onverwachte volgordes maar zo dat het uiteindelijk dan toch een 'logisch' geheel wordt. Het liefst inderdaad ook met de nodige tempowisselingen ja. (lukt niet altijd natuurlijk en dan moet ik weer teruggrijpen naar een simpelere opbouw).

Overigens maakt het voor een goede band denk ik niet uit of de opbouw complex is of niet. Als de nummers goed zijn luister ik even graag naar beide vormen. Wel is het zo dat ik ingewikkeldere muziek langere periodes achter elkaar kan luisteren. (The End Complete van Obituary kan ik niet elke dag draaien, The Key van Nocturnus met gemak ).

Ik denk dat het bovenstaande wat je schreef verder de redenen zijn waarom veel mensen metal niet trekken. diezelfde mensen vinden klassiek ook vaak moeilijk.

Complexiteit van muziek is idd een hele grote factor. Tevens de structuur, een top40 nummer heeft altijd dezelfde structuur. Refrein e.d.
Metal wijkt vaak af van de norm en het maakt een nummer ook moeilijk te volgen zoals al eerder vermeld is.
Een voorbeeld als Cryptopsy is zelfs voor een metalfan niet altijd even toegankelijk, zelfs binnenin ligt een grens.
Dat maakt het daarbuiten alleen maar groter

quote:

---

Op 11 mei 2004 0:08 schreef Chelman het volgende:
Ik ben laatst achtergekomen dat er een NOG indrukwekkendere vorm van zang bestaat wat door een soort tibetaanse monniken (naame ben ik nu even kwijt) opgevoerd wordt. Daar heb je een zanger die in staat is met drie stemmen tegelijkertijd te zingen.

---

Ook de aloude "keelgezangen" uit Mongolië zijn indrukwekkend. D.m.v. circulair ademen (in- en uit tegelijk, zoals aboriginals die op "didgeridoo's" blazen of de Tibetaanse moniken op hun versie van die lange pijpen, "Gya Lings") en ontzettend laag langgerekte klanken te zingen terwijl er gelijk nasale boventonen ontstaan, komt er een onwerelds spectrum aan stemklanken vrij. Ik denk dat o.a. op het welbekende RealWorld label van Peter Gabriël zoiets te vinden moet zijn, voor de geïnteresseerden...

Ik denk persoonlijk dat de reden dat een "gemiddelde" westers persoon niet naar experimentele muziek kan luisteren is volgens mij een kwestie van een manier van denken en luisteren. Zoals bijvoorbeeld een muzikant moet leren "luisteren" naar wat "vals" is en wat niet.
Het "vergt" enige geduld en aandacht om naar die avant garde te luisteren.
Daarom kan bijvoorbeeld Thea om de hoek het niet velen omdat ze dat mist wat ik net noemde. Ik wil niet zeggen dat je er bijster intelligent voor moet zijn, maar het vergt kennis hoe je er naar moet luisteren en nuanceren.
Daar naast is het ook zo dat men het niet kan hebben dat er moeilijk gedaan wordt kwa muziek omdat men al zoveel andere dingen wel aan hun kop hebben.

Ik moet het nog zien dat m'n over-buurvrouw naar Debussy, Dillinger Escape plan, Zappa, Webern om maar een paar te noemen artiesten luistert.

quote:

---

Op 10 mei 2004 23:57 schreef Mutilator het volgende:
... kun je meer namen noemen ...

---

Reeds in de 16de eeuw ontwierp Nicola Vicentino (1511-1576) de archicembalo, een soort clavecimbel waarin de octaaf in 31 delen werd opgedeeld. De vader van de astronoom Galileo, Vincenzo Galilei, veroordeelde dit soort "enharmonische" toestanden met het argument dat ze "tegenstrijdig waren met de proporties waarin we muziek horen". Naar mijn mening een onterechte opmerking, want hoewel microtonaliteit een 'uitdaging' vormt voor de luisteraar is het doel ervan net een grotere rijkdom aan harmonie te bieden en een soort "continuum" of "dimensie" voor muziek te scheppen - als Westerse muziek geruit papier is, is microtonale muziek "milimeterpapier", om maar een simpele (en slechts deels juiste) analogie te gebruiken.
Doorheen de eeuwen hebben heel wat muzikanten en componisten zich verdiept in de verschillende mogelijkheden die microtonaliteit bieden - in alle mogelijke verdelingen.
Een bijzonder uitgebreide lijst van microtonaal werk, zowel "klassiek" als "electronisch" vind je op
http://www.xs4all.nl/~huygensf/doc/discs.html

Wat "exotische" muziek betreft die buiten het 12-delige stelsel valt, en dus naar onze oren vaak "vreemd" is, kan ik alleen maar aanbevelen om in een grote of gespecialiseerde CD zaak wat muziek te gaan beluisteren van bijvoorbeeld Balinese oorsprong - vaak "Gamelan ensembles". Er zijn natuurlijk ook zat Westerse muzikanten die dit soort muziek uitbrengen op de "originele" instrumenten, maar in de winkel ligt dat waarschijnlijk net zo goed bij de "wereldmuziek".

Maar bij die wereldmuziek vind je ook zat goed spul dat makkelijker te beluisteren is en toch "anders" klinkt - de instrumentale traditionele 'folk' uit landen als pakweg Iran, Turkije, Egypte of Japan is vaak machtig mooi, vooral als het kleine ensembles zijn.