quote:
Op 15 mei 2004 21:32 schreef M. het volgende:
Donderdag 3 juni, Coil, Chris&Cosey, Whitehouse. Melkweg A'dam, 25 pleuro.
Mocht je zin hebben, dan zal ik je graag vergezellen daarheen 
.
En aldus geschiedde.
Gisteren zijn we met Dwaal naar een van de meest bizarre optredens geweest dat ik ooit gezien heb. Hieronder een kort
verslagje.
Chris & Cosey
C&C is een duo dat uit de assen van de ter ziele gegane Throbbing Gristle voorkomt. Zij maken reeds vele jaren een mix van ambient, industrial, abstracte en DnB electronica. We kwamen binnen toen dit illustere duo alweer bezig was. Wat meteen opviel was de rustige atmosfeer dat zich kenmerkte door het ontbreken van stoere ‘kijk mij eens metalhead zijn en bier zuipen’ taferelen en de aanwezigheid van een zeer gemeleerd publiek. Uiteraard ontbraken de obligate subcultuur vertegenwoordigers niet inclusief een aantal androgyne gothjes.
We werden overstelpt door een stuwende beat en een oorverdovend hoorngeluid. Dhr. Crhis en Mw. Cosey hadden allebei hun vastomlijnde taak. Zij hield zich bezig met het bespelen van min of meer traditionele instrumenten en het reageren op de postprocessing gefreak en geweld van haar partner en hij zorgde ervoor dat haar instrument aanslagen flink door de mangel gehaald werden om indrukwekkende sonische ideeën te schetsen. Hij knoopte alles aan elkaar en zorgde voor de voortstuwing met echt slopende bass driven beats en beulachtige breaks. Dit alles werd begeleid door atmosferische beeld projecties die varieerden van gezichten, fractals tot posters van de Place Pigalle. Het leuke van de expliciete scheiding tussen de twee muzikanten én de visuele projecties was dat het een paradoxaal sfeertje creeërde. Het was namelijk tegelijkertijd zowel warm en gemoedelijk als kil en afstandelijk. Dit werd ook verder door de geluid onderstreept waarbij de beats een vertrouwde gevoel (letterlijk) gaven en de overige instrumenten vaak een soort van wanhoop en eenzaamheid etaleerden.
Het geheel was best indrukwekkend doch wellicht iets TE gestructureerd en conventioneel om echt experimenteel genoemd te worden. Het werk wat wij hoorden laat zich namelijk vrij makkelijk als ‘gewoon DnB’ categoriseren. Dat zeg ik met een lichte knipoog aangezien ‘gewoon DnB’ geen eer aan doet aan de gelaagde en complexe composities die door C&C naar voren gebracht werden. Ik denk trouwens dat dat juist hun kracht is….op het eerste gehoor vrij recht toe recht aan muziek dat achteraf toch veel complexer en boeiender blijkt te zijn.
Coil
Coil is een band waar ik veel VAN heb gehoord maar nooit echt bewust heb beluisterd. Ik wist dus niet precies wat me te wachten stond….ik schaamde me echter minder toen bleek dat Dwaal die meer met hun oeuvre bekend is ook zijn ogen en oren niet kon geloven toen de show begon.
Om te beginnen werd het podium bestegen door twee enorme kolommen van stof; eentje zwart de andere wit; waaronder zich de muzikanten bevonden die prompt hun plekken achter de synths en processors innamen. Zij begonnen met wat schier structuurloze geluidsfabricage wat bij nader inzien toch vrij strak door de percussie in toom gehouden werd.
En toen…
….toen kwam Dhr.Balance himself op. Hij is vrij lastig te beschrijven maar ik doe mijn best. Hij is een man van een jaar of 40 met een enorme baard en een monniken/Hitlerjugend/Varg kapsel met opgeschoren randen. Hij droeg een kledingstuk dat zich het beste laat omschrijven als een mengeling tussen een monnikengewaad, dwangbuis en lepra windsels met een open bilspleet… Het geheel was vreemd maar tijdens het optreden werd het e.e.a. duidelijk(er).
Hij bracht tijdens het optreden een persona voort dat volledig geschift en psychotisch is. Dat verklaarde de dwangbuis en allerlei lunatic asylum referenties. Hij gaf blijk van veel emotie en een drang om over dingen na te denken en filosoferen. Dat verklaart de monnikengewaad. Hij voelt zich een enorme outsider en vandaar de lepra windsels. Let wel, dit is mijn puur persoonlijke interpretatie en ik heb geen idee in hoeverre dit met de ‘officieele’ lezing strookt.
Hij begon zich heel spastisch te bewegen met soort van knullige ballet bewegingen, Hitleresque gebaren en Monty Python’s Ministry of Strange Walks bewegingen. Na enkele woordgrapjes en een korte woordwisseling met de publiek begon hij te zingen (of is het eigenlijk reciteren) van teksten die over het algemeen niet echt supervrolijk waren en die ondanks hun simpele opzet toch wel heel erg ‘to the point’ waren en een vrij grote lading met zich meebrachten. Haat, angst, frustratie, woede maar ook blijdschap en liefde passeerden de revue tijdens de vele (lange) nummers. De muziek zelf functioneerde als een soort lijm die de verschillende ideeën aan elkaar knoopte en de emoties meer lading gaf. Een vrij duidelijke percussie sectie begeleid door extreme geluidsmanipulatie en synthesizer gefreak.
Op sommige momenten was het leuk om te zien hoe de zanger met de soundscapes en noise een interactie aanging. Enige minpuntje was wellicht dat sommige nummers echt een tikkeltje TE lang duurden maar het was niet erg genoeg om storend te zijn of vervelend te worden.
Een vraag die bij mij gebleven is, is: Is die kerel werkelijk geschift? Of heeft hij zijn act zo geperfectioneerd dat het alleen maar zo lijkt? Dwaal vond dat het grotendeels een act was. Ik vond het TE overtuigend om alleen een act te zijn.
Het was hoe dan ook een memorabel avondje.
[Dit bericht is gewijzigd door UberHeerscher op 04-06-2004 16:30]
