Dat met die shirts werkt voor geen meter; beter opletten, mensen!

Toch een hoopje ZM-er's gevonden!

Gave dingen die me zo te binnen schieten waren in ieder geval Dødheimsgard, Throwing Bricks/Ontaard, Kylesa, Violent Magic Orchestra, Insect Ark, ØNX, Black Curse, Thou, Messa, Oranssi Pazuzu, en Dystopia (Offroad ).

Veel aan te merken wel op bepaalde aspecten van de logistiek, organisatie en medewerkers.

Later meer. Of niet, gezien KGIV al allerlei gras voor m'n voeten weg aait.

Zaterdag. Eindelijk de weekdag goed.
Begonnen met Witch Club Satan. Aardige, ritmische black metal. Tikje rommelig en eigenlijk niet heel bijzonder. Ja, tietjes. En die zijn natuurlijk een feministisch statement, maar in zekere zin ook gemakkelijk scoren. En deze constatering is natuurlijk een bevestiging van mijn seksistische, patriarchale blik. De oproep tot het vernietigen van Israël en de reactie van het publiek daarop schoten mij echter totaal in het verkeerde keelgat. Toch een bijzonder fenomeen, die inclusiviteit door uitsluiting. Het valt dit jaar mee ten opzichte van de vorige editie, maar ik ben serieus als ik zeg dat je als Jood je leven niet zeker bent op dit festival. Nou is WCS een politieke band; en je kan ook een casus maken dat Roadburn (tegenwoordig) een politiek festival is, maar toch, flikker een eind op met als een zendeling andere mensen jouw deugen opte dringen. Men denkt heel openminded te zijn omdat men 'links' is, maar het tegenovergestelde is waar. Het fenomeen dat hier speelt is de gesloten psyche van mensen die in de jaren'30 op de NSDAP stemden. En hoewel de muziek niet slecht is, is het geen gewaagde stelling dat de hype en de reden dat WCS op Roadburn is geboekt beide niet van muzikale aard zijn. Moffenhoeren.
Dødheimsgard was verschrikkelijk goed en indrukwekkend! Ik heb/had eigenlijk niets met de band. Vroeger een exemplaar van 666 International gehad. Deed me helemaal niets. Laatste paar albums niet gecheckt, dus de muziek was geheel nieuw voor mij. Erg gave, swingende black metal. Lekkere, typische Noorse riffs, flinke dosis elektronica mee voor zowel de psychedelica, space, als industrial feeling. De achtergrondzang en viool kwamen niet helemaal uit, maar flinke podiumbezetting. Tijdens It does not follow brak het geweld flink los, en Det tomme kalde mørke is gewoon kille jaren'90 black metal.
Steve von Till op de mainstage. Ingetogen folk/drone. De nummers met vleugel wat zeikerig met rijmelarij van lik m'n vestje; de andere tracks helegaar niet onaardig, maar geen Harvestman.
Tristwch Y Fenywod. Aardige folk. Duister randje, licht psychedelisch. Dansbare passages, wel schattig. Verder weinig over te zeggen.
Snel naar Silver Knife. Kende de band alleen van naam. Uitgesponnen black metal met meeslepende en hallucinerende, repeterende riffs. Vocalen precies op het snijvlak van intens en overdetop theatraal. Was positief verrast.
Nog een klein stukje One Leg One Eye meepakken. Subtiele, psychedelische folk/drone die laag voor laag werd opgebouwd. Monotoon, licht dissonant, trippy.
Van hieruit door naar dat andere folkproject met Lankum-bandleden: ØXN. Conventionelere folk dan OLOE, maar net als Lankum zelf met een voet in de Ierse traditie, en de andere in de stevige rock met een rauw, experimenteel randje. Duister en doomy in dit geval. Net als bij Steve von Till niet ieder nummer even bijzonder, maar ook hier interessante en dansbare momenten.
En alsof de dag nog niet druk genoeg was gevuld, stond Dystopia Offroad in The Little Devil geprogrammeerd. Een drukke bedoening op het kleine cafépodium met o.a. drie gitaristen. Het begint een beetje een cliché te worden, maar het geluid was niet direct optimaal, wat zich naarmate de set vorderde oploste. Fluisteraars-achtige swingende midtempo, afgewisseld met felle, klassieke black/death metal. De koperen blazers werden perfect ingezet, en geven de band een verfrissend eigen geluid.
Eindelijk tijd voor de laatste band van de dag. De voeten waren er ook aardig klaar mee. Kaukolampi had ik dankzij een Roadburn-Spotify-playlist op de heenweg in de auto ontdekt. Berliner Schule Krautrock/Space ambient. Zo klonken die nummers in ieder geval. Live bleek meneer het tempo en de dansbaarheid flink op te voeren. Beukende, swingende techno/industrial. Ging goed los. Zeer gaaf, zeer welkome afsluiter na een lange dag black metal en (acid) folk.

quote:

---

Op 21 april 2025 13:21 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Dat met die shirts werkt voor geen meter; beter opletten, mensen!

Toch een hoopje ZM-er's gevonden!

Gave dingen die me zo te binnen schieten waren in ieder geval Dødheimsgard, Throwing Bricks/Ontaard, Kylesa, Violent Magic Orchestra, Insect Ark, ØNX, Black Curse, Thou, Messa, Oranssi Pazuzu, en Dystopia (Offroad ).

Veel aan te merken wel op bepaalde aspecten van de logistiek, organisatie en medewerkers.

Later meer. Of niet, gezien KGIV al allerlei gras voor m'n voeten weg aait.

---

We wachten nog op 2011, bengel!

ಠ_ಠ
<I>
/w\

En toen alweer zondag. Paasontbijt bij het huisje. Lekker buiten. Eieren, uitgebakken spek, saucijs, witte asperges en een Duvel Tripel hop. Hoewel ik geen corpse reviver nodig had, op het festivalterrein een Bloody Mary met tequila gehaald. Heerlijk ontspannen die laatste dag!
De eerste band was Vuur & Zijde. Ik had het album al eens beluisterd; vind’m twijfelachtig wiebelen, maar wilde de band een eerlijke kans geven. Post-punk/wave vermomd als post-black metal Ze stonden in The Terminal, en leken een beetje hetzelfde probleem te hebben als Fluisteraars vorig jaar: muziek/geluid klonk als een brij, en alsof er een (geluids)deken overheen lag. Maar daarnaast is dit gewoon niet goed. Sorry jongens, maar die zangers kan het gewoon echt niet. Ik vraag mij ook oprecht af of de uitkomst wel daadwerkelijk het idee is, en niet gecultiveerde onkunde. Was er vrij snel klaar mee,
wat eigenlijk ook wel goed uitkwam, want iemand vond het een goed idee om Insect Ark én Michael Gira & Kristhof Hahn in de Next Stage te programmeren. Zaalcapaciteit en rijen zijn eigenlijk altijd al wel een dingetje op Roadburn (net als de clashes), en dit jaar al helemaal, maar iedereen kan zien aankomen dat twee Swans-acts vééél publiek trekken! Gelukkig waren we ruim optijd voor Insect Ark, en daarna hebben we gewoon de zaal niet verlaten om van een plek tijdens MG&KH te zijn verzekerd.
Insect Ark was echt geweldig! Veel nummers van de meest recente plaat. De steel guitar werkte live geweldig, fenomenaal goede drummer die een zeer subtiel doch dynamisch spel speelde, maar zijn kunde geheel in dienst van de muziek stelde en geen onnodige aandacht opeiste of drumgeweld pleegde. De afsluiter The Vanishing was fenomenaal sterk! Subtiele, gelaagde en uitgesponnen opbouw, om als overweldigend sluitstuk te eindigen.
MG&KH gingen nog een stapje verder met subtiele, ingetogen, laag voor laag opgebouwde drone. Erg goed, erg sterk, erg intens. Vergelijkbaar met de meer experimentele en repeterende drone/noise-landschappen van Swans. Na een halfuur was ik echter wel uitgedroned.
Van meet af aan was het de bedoeling om Sumac te gaan kijken. Khanate vorig jaar in de grote zaal was perfect, en Thou afgelopen donderdag zowel mokerhard en perfect gebalanceerd qua geluid; Sumac moest dus wel genieten worden, maar ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Of een drone/sludge-overkill, of de alcoholische consumpties van eerder op de dag begonnen hun tol te eisen, maar gewoon even loom zitten, kletsen, biertje drinken en nietsdoen was opeens net even te verleidelijk. Eigenlijk leek het wel een goed idee om de gehele planning maar overboord te kieperen en de rest van de dag te gaan lamballen.
Met de rest van de groep mee naar een ‘Secret’ show. Het tegenoverstelde van ingetogen drone: Bombstrap. Harde crust/hardcore dbeat punk. De show begon slecht. Wiebelend spel en geluid, maar het werd snel strak en hard. Zeer intense vocalen, snel spel. Zo hoor ik dit genre graag.
Om een onduidelijke reden wist ik mezelf toch te hervinden, en een paar nummers Ponte del Diavolo gaan kijken. De gatekeepers of trve metal van Metal-Archives zeggen dat dit doom/black metal is. Het eerste nummer klonk mij als punky en primitieve first wave black metal in de oren. Het tweede nummer was wat dynamischer; en daarna werd de muziek een geslaagde combinatie van diverse stijlen die perfect bij de Roadburn-geest aansluiten: occulte vintage rock, proto-metal, doom metal, aanlokkelijk stoner-rifje, scherp/rauw randje. Erg vermakelijk.
Even bij Violent Magic Orchestra gaan kijken, want daar vertoefde de rest van onze groep. Ik had geen idee wat dit zou zijn. Stond eigenlijk expliciet niet op de planning om zo wat lucht te hebben voor Gott. Ging dus geheel onbevangen het optreden in. En wat een fenomenale en overweldigende verrassing was dit! Hier was ik totaal niet op voorbereid, dit had ik niet verwacht: snoeiharde en duistere techno/industrial. Ging helemaal los, maar desalniettemin zeer dansbaar. Echt intens! Alsof we op een iets modernere en duistere variant van een jaren’90 hardcore/gabberfeest waren. Zeer geslaagd!
Ondanks dat ik erg hard op VMO stond te gaan, toch halverwege naar Gott gaan kijken. De nieuwe band van/met Farida Lemouchi. Zoals verwacht (wederom) in het verlengde van The Devil’s Blood en Molassess met subtiele Rocky Erickson-invloeden. En daar is natuurlijk niets mis mee. Dat is exact waarvoor ik kwam. Het optreden was, ook zoals verwacht, heel degelijk. Gewoon goed. Epische, psychedelische gitaarlijnen; de kenmerkende vocalen van mevrouw Lemouchi.
Op naar 013 voor het staartje van het festival. In dit geval Haunted Plasma. Psychedelische/krautrock met iemand van Oranssi Pazuzu en meneer Kaukolampi, die de vorige dag zo intens perfect had afgesloten. Deze band kende ik inmiddels wel al. Zowel op de heenweg, als de afgelopen dagen ’s nachts in het huisje gehoord. Ook hier synthesizers, maar daarnaast ook een band die rock speelt. Nog zeer onder de indruk van het gewelddadige VMO, kwam Haunted Plasma een beetje suf en mak over. Deze bands hadden andersom moeten zijn geprogrammeerd. Desalniettemin goed optreden, leuke muziek. Tijdens het laatste nummer, een epische krautrockjam, kwam het goed los.
Als allerlaatste dan toch ook nog maar even Mong Tong meepakken. Klassieke psychedelische rock met oosterse invloeden. Hypnotiserende ritmesessies die met de synthesizer gesampled, geloopt en gemanipuleerd werden tot onderhoudende nummers. Leuk.

Wat een heerlijke editie weer! Vorig jaar was er mij wat teveel hiphop. Die trend lijkt zich gelukkig niet door te hebben gezet. De harde, dansbare elektronische acts als dagafsluiter mag van mij zeer zeker blijven. De brede programmering deed het voor mij erg goed dit jaar: alle facetten van black metal, van intieme, ingetogen (acid/neo-)folk tot snoeiharde techno, van hypnotiserende desert drones tot beukende dbeat, heerlijk!

Erg leuk om meerdere (semi oud-)ZMers te hebben gesproken: natuurlijk mijn homies, maar ook NecRobert, Blèh, Dirge for November, en natuurlijk Zodiac Lung. Was erg gezellig; top!
Uit m’n ooghoek ook nog Judge M voorbij zien komen.

Volgend jaar zeker weer, en zo meteen op naar Utrecht voor nog een potje black metal.

quote:

---

Op 20 april 2025 14:21 schreef mikkasscar het volgende:
Silver Knife is toch voor het grootste deel Belgisch? Alleszins minstens een mengelmoes

---

Volgens het alwetende MA België/Frankrijk/Nederland. Maar mijn punt was meer dat ik in de Hall of Fame op Silver Knife zat te wachten, dan dat het een Nederlandse band zou zijn/is.

Toch maar besloten weer het hele weekend te gaan. Het blijft een cool en uniek festival Vroeger was het echt rennen qua line-up maar de laatste jaren meer tijd voor langere hangouts bevalt goed. Ook alles zonder problemen kunnen zien.

+++ Envy, Smote
++ Øxn, Kylesa, Altin Gün, Gnod & White Hills, Dame Area, The Bug, Foudre, Silver Knife
+ Dødheimsgard, Uniform, Midwife, Bacht 'n de Vulle Moane, Ex-Easter Island Head, Bo Ningen, Zombie Zombie, Curses

Verder (gedeeltelijk) gezien maar niet echt mijn ding: Xiu Xiu, Stress Positions, Cave In, Doodseskader, Chat Pile, Oranssi Pazuzu

Haunted Plasma helaas wel geskipped. Kapot inmiddels dus richting huis en een nacht op de camping minder was ook een prima plan.

Tof om de verslagen te lezen trouwens!

quote:

---

Op 21 april 2025 21:27 schreef Northward het volgende:
Toch maar besloten weer het hele weekend te gaan. Het blijft een cool en uniek festival Vroeger was het echt rennen qua line-up maar de laatste jaren meer tijd voor langere hangouts bevalt goed.

---

Ik had met Assie over welke (oud/ex-)ZMers er zouden [kunnen] rondlopen. Jouw pseudoniem kwam als een van de mogelijkheden voorbij. Je had hier jouw shirt moeten posten.
Ik vond juist deze editie echt heel erg rennen. Dat had ik vroeger minder, maar toen waarschijnlijk met de kennis van nu erg veel gave bands gemist. Misschien toch ook wel net iets kritischer plan maken volgende keer, maar het was tof, hebben het overleefd, en eigenlijk alleen Vuur & Zijde was (echt) slecht.

https://oor.nl/concerten/roadburn-2025-tilde-de-geest-op-en-liet-het-hart-zinderen/


"[...]een nog sacralere sfeer,[...]"

Caron schrijft blijkbaar voor Oor.

https://www.volkskrant.nl/muziek/het-tilburgse-festival-roadburn-is-een-laboratorium-voor-heavy-muziek-geworden~b61d2323/

Robert van Gijssel bewijst weer eens natte tosti des vaderlands te zijn. Ik snap dat een krant als Volkskrant weinig print space voor een festival als Roadburn heeft, maar toch.. dit is wel erg hoogoverige nietszeggendheid.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 22-04-2025 8:57]

Weer een serieus goede editie met een torenhoog niveau gedurende het hele weekend. Lange, volle dagen, fijne mensen, goed weer. Fantastisch. Ik had me optimaal voorbereid door van alle bands een album te luisteren, een route uitgestippeld met opties B en C, eetpauzes gepland, alles. Na de eerste band volledig losgelaten, natuurlijk.

Donderdag begonnen bij Xiu Xiu. Een heftige opener. Onnavolgbare show die liep van prachtige passages tot kakofonie waarbij horen en zien je verging. Het duo was nu aangevuld met een drummer, goede toevoeging. Het was een waar schouwspel om de band los te zien gaan, volstrekt uniek. Oranssi Pazuzu pakte daarna goed door. Kronkelige black met veel synth, gitzwart. Blijft een machtige band die je compleet meezuigt in een show. Je kan er op headbangen, wegspacen, dansen, of alles tegelijk. Werkte goed op de mainstage: afstandelijk, met dik geluid en gaaf licht. Top. Ik was benieuwd naar Alora Crucible. Het zag er prachtig uit, met Toby Driver op gitaar en later hammered dulcimer, een toetseniste, een violist, en minimalistische beelden van een kaars die gedurende het optreden opbrandde. Dromerige new age/ambient. Nét iets te zweverig waardoor ik er associaties van klankschaaltherapie en ontspanningsbehandelingen met edelstenen van kreeg, maar het was mooi. Niet af kunnen zien want ik moest naar de grote zaal voor Kylesa. Bij de eerste ogenblikken was duidelijk: dit heeft de afgelopen jaren ontbroken op Roadburn en dit heb ik gemist. Schandalig dikke riffs wijdbeens de zaal in knallen, tweeduizend knikkende hoofden, fucking rocken. Uitzonderlijk goede drummer ook die deed vergeten dat Kylesa er vroeger twee had. Geniaal. Na een snelle maaltijd spontaan besloten om op de trap van de mainstage uit te buiken bij The Body & Dis Fig. The Body spreekt mij normaal totaal niet aan, echter deze samenwerking maakte vorig jaar op Le Guess Who? veel indruk. De bas ook nu weer zo zwaar dat je er misselijk van wordt, compleet verpletterend, maar geweldig in balans door de vocalen van Dis Fig. Opnieuw zwaar van onder de indruk. Toen The Ex. Een aantal keer live gezien, altijd goed, en desondanks moeilijk om een beeld bij te vormen. Ik ken er ook nauwelijks muziek van. Het laatste album heb ik echter best wat gedraaid, en dat speelden ze zo’n beetje integraal. Of ze het speciaal voor Roadburn deden weet ik niet, maar het was heavy, veel meer dan ik het me herinner. Fan van de ontzettend coole drumster, fan van de mannen voorbij de pensioenleeftijd die hun gitaar en bas mishandelden met alles wat voorhanden was, maar vooral fan van het spelplezier. Doordat de oorwurm met de tekst “when I grow up / I want to be an apartment block” zich uitstekend leent om Bella Ciao uit het hoofd te verdringen, is dat in onze groep het officiële Roadburn 2025 anthem geworden. envy stukje van gezien, maar was ‘m niet helemaal. Wel goed hoor, wel hard, maar het liet me onberoerd. We zijn nu een paar dagen verder en ik kan me er eigenlijk maar weinig van herinneren. Ik zat ook vooral op de klok te kijken omdat ik Black Curse wilde zien. Daar was ik uiteindelijk een klein half uur van te voren aanwezig, maar de zaal was al vol en er stond nog een rij van honderden wachtenden. Had gewoon ergens in de Koepelhal moeten staan. Stom. Wellicht maar naar dB’s binnenkort voor een herkansing. Terug naar 013 voor Dame Area, dat verzachtte de pijn. Stampende industrial met zeer energieke zangeres, dansende massa voor het podium. Precies goed geprogrammeerd daar. Tenslotte nog naar The Bug geweest. Niet de beste show die ik van hem heb gezien; dit was wel érg minimalistisch na het geweld van Dame Area. Met wat meer energie en tempo in de set had ik me er beter vermaakt. Desalniettemin lekker om in de bassen te hangen. Op de fietstocht terug uiltjes in het bos gehoord, óók nog. Wat een dag.

Vrijdag begonnen bij de opening van de expositie van Thomas Hooper & Steve von Till. Die laatste had een zich nooit herhalende geluidsinstallatie gemaakt in de stijl van A Deep Voiceless Wilderness. Na een interessante en ontroerende Q&A met beide heren werd er nog door een cellist geïmproviseerd over de muziek en droeg Von Till wat van zijn poëzie voor. Daarna nog ruim te tijd genomen om de kunst te bewonderen. Echt top. Daarna de eerste show van de dag: Midwife & Vyva Melinkolya. De hazy shoegaze van Midwife werd hier ietsje steviger door de bijdrage van VM, maar bleef ingetogen. Mooie show. Ik vond de visuals (videodagboek, maar geënsceneerd) wel wat toevoegen, anderen iets minder, maar het bracht later in ieder geval een interessante discussie op gang. Messa daarna. Tja. Goede show, maar toch het minste dat ik vrijdag zag. Net als bij het album, vind ik de eerste helft eigenlijk niet zo bijzonder. Het tweede deel is veel sterker en dat was live ook te merken. Verder goed hoor, maar het miste toch wel wat, zeker met hun vorige optreden op Roadburn nog in het achterhoofd. Pygmy Lush was daarna de eerste grote verrassing van het festival. Zonder hoge verwachtingen binnen gestapt en ik werd compleet overweldigd door deze americana band, gevormd door leden van Pg. 99. Tering Jantje, wat was dat goed. Soms zie je een band die zo goed is dat het gewoon griezelig is. Dit was er zo één. Prachtige stem, volledig begrip tussen de bandleden, en alsof het ze nauwelijks moeite kostte, zo natuurlijk. Het ontaardde in een postrockcrescendo die maar bleef opbouwen. Adembenemend.
Hap gegeten en door naar Harvestman. Zeer tof, flink volume ook. Mooie visuals door Thomas Hooper, dus het was genieten. New Age Doom feat. Tuvaband daarna was een optreden dat ik niet wilde missen. Normaal een duo, nu voor het eerst op een podium met de Noorse zangeres met wie ze eerder een plaat opnamen. Tuvaband verzoop soms in de orkaan van muziek die de heren ontketenden. Terwijl de gitarist het voor elkaar wist te krijgen om gelijktijdig loodzware doomriffs en Oosters aandoende gitaarpingels uit zijn instrument te persen, ramde de drummer er op los alsof hij een extra paar armen had. Ergens in die muur van geluid kwamen er soms vocalen bovenuit waardoor het me zowaar nog ergens aan Bardo Pond deed denken, hoewel het daar muzikaal verder weinig mee van doen heeft. Met een flinke dosis adrenaline in het lijf richting Gnod & White Hills gehold, bij de start van hun beste nummer Run-A-Round binnengekomen en flink staan springen. Heel gaaf om toch nog een stuk van mee te pakken, heb behoorlijk wat nostalgie bij deze samenwerking – het artwork heeft zelfs nog jaren aan de muur gehangen. Daarna afgesloten bij Bambara. Zeer gave postpunk, hoge energie, aangevoerd door een zanger die zo weggelopen leek uit Twin Peaks. Totale dominantie over het podium, het publiek opzwepend, maar gunde ook de andere bandleden hun moment. Beste frontman van het festival? Zeker, zo zie je ze maar zelden.

Zaterdag heerlijk lang op de camping in het zonnetje gelummeld en te laat richting Tilburg gefietst om nog iets van Witch Club Satan te kunnen zien, de rij was enorm. Goede plek gezocht bij Dødheimsgard en daar keihard staan genieten. Een man of acht op het podium waaronder een zeer goede achtergrondzanger en -zangeres. Vicotnik weet hoe je een show neerzet. Ik vreesde een beetje voor het geluid in the Terminal, maar dat was dik in orde. Een feest om ze weer eens te zien, het was lang geleden. Daarna zaten we op tijd klaar voor Steve von Till, toen ik in het blokkenschema opmerkte dat er een verrassingsshow van Pharaoh Overlord show was toegvoegd op de skatebaan. Dat is een uiterst heersende band, dus in allerijl die kant op gegaan. Had ik achteraf niet hoeven doen, dit was een kraut/electro set gespeeld door slechts twee leden met alleen synths en vocalen. Zeer vermakelijk hoor, en best lekker, maar niet waar ik op hoopte. Maar hier was geen goede keuze te maken; als ik bij Von Till was gebleven, had ik mezelf gek gemaakt dat elders misschien wel hitjes als Black Horse hadden geklonken. Door naar Tristwch y Fenywod, Welshe heksenmuziek. Donker en mysterieus, als Cocteau Twins op doornappel in een moeras. Het schuurde tegen het valse aan, het dronede, en het was bloedmooi. Deed ergens nog denken aan Menace Ruine zelfs. Zeer, zeer goed. Daarna meer drone: One Leg One Eye is Ian Lynch (Lankum) die live wordt bijgestaan door een man achter een tafel vol synths en pedalen. Lang uitgesponnen nummers/soundscapes die hypnotiserend werkten. Ik moest mezelf echt losrukken om op tijd bij ØXN te zijn, dat strak op One Leg One Eye aansloot. Waardeloos gepland dus, want ook deze band bestaat deels uit Lankumleden, veel bezoekers wilden het allebei volledig zien. Maar dat terzijde. We hadden een perfecte zitplek, dus konden optimaal genieten van één van de mooiste shows van het festival. Radie Peat’s stem is zo vreselijk goed – dit ging door merg en been. De buit was op dit moment al wel binnen, dus op dit moment ook gestopt met me druk maken over het tijdschema. De tijd genomen om bij te praten met vrienden die ik buiten festivals nooit zie, een kop thee gehaald bij Stoom, en impulsief besloten om een gok te wagen en naar Pageninetynine / Pg. 99 te gaan omdat Pygmy Lush de dag ervoor zo vreselijk goed was. Ik ben nauwelijks bekend met screamo, het hoge -core gehalte van deze band sprak me niet aan, maar het leek me niet mogelijk dat het plotseling slecht zou zijn. Het bleek een schot in de roos. Negen man op het podium, met nog een losse tom voor ik denk een technicus die af en toe mee kwam rammen. Twee zangers. Vijf gitaristen of zo? Bizar, nergens voor nodig, maar het gaf een bak energie die gewoon werkte. Bij het eerste nummer al lag de zanger in het publiek en ontstond er een enorme pit. Ik moest voortdurend op mijn hoede zijn omdat er telkens wel een zanger pal voor mijn neus opdook, rennend, over de grond kruipend, of crowdsurfend. Op enig moment hing de zanger (die naast bloedmooie vocalen bij Pygmy Lush klaarblijkelijk ook een geweldige krijs heeft) zeker tien meter boven het podium in een stellage. Hij zou zo dood zijn gevallen. Bij het laatste nummer kreeg ik beide zangers gelijktijdig op mijn dak. Als een gek staan headbangen, fucking geniaal. Daarna ook gewoon maar naar Chat Pile geweest voor meer harde nummers, literatuuraanbevelingen (Beloved door Toni Morrisson, voor wie het weten wil) en gelul over films. De ene knaller na de andere door een band die ook daadwerkelijk nog iets te zeggen heeft. Fantastische afsluiter.

Zondag weer te lang in de zon gehangen voor het paasontbijt, dus de eerste band gemist. Insect Ark was direct een teringgoede opener van de dag. De drummer van Khanate is een geweldenaar die deze band echt naar een hoger niveau tilt. Muzikaal zat het precies op de sweet spot tussen die band en Swans (waar Schechter ook in speelt). Daarna een uur blijven hangen voor het volgende optreden in die zaal, van Michael Gira & Kristof Hahn. Dit gaat bij mij de boeken in als één van de meest intense shows op Roadburn ooit. Ik stond dicht op het podium en kon iedere gezichtsuitdrukking lezen. De agressie en negativiteit spatte er van af. De arme Kristof Hahn moest het flink ontgelden, veel verbale en non-verbale agressie zijn kant op. Gira die zijn etuitje met kauwgumpjes en andere meuk woedend over het podium leegschudt omdat hij zijn keelsnoepjes niet kon vinden. Een stage hand die wordt uitgekafferd omdat hij niet direct de tijd kan laten zien en gedwongen wordt het podium op te komen om Gira een mobiel onder zijn neus te houden – en nog was het niet goed. Ik vond het oprecht doodeng. En dan gewoon God Damn The Sun spelen. Ik hád het niet meer en ben na afloop moeten gaan zitten, nog nooit zo’n stress van een show gehad. En toch, mogelijk het beste optreden van het festival. Sumac overgeslagen en uiteindelijk een paar nummers Big Brave gezien. Fraaie drones, lekker heavy, goede zang, maar uiteindelijk niet erg boeiend. Greet in de Hall of Fame was mooi. Eén man op het podium met zijn harmonium. Oude folk, goed gezongen, Wicker Man vibes. Alles werd aan elkaar geregen, dus pas aan het einde ruimte voor een daverend applaus en een diepe buiging. Echt tof. Laatste half uur van Bo Ningen gezien. Zoals altijd ziet het er super cool uit, maar weten ze nooit wanneer ze moeten stoppen. Eindeloos doorgaan in een freak-out ken ik nu wel. Maar wel gewoon goed en sympathiek. Toen een moeilijke keuze. Ik had voor Gott moeten kiezen, want helaas was Pothamus oorverdovend saai. Ik heb me er staan vervelen terwijl (bijna!) iedereen om me heen het fantastisch leek te vinden. Haunted Plasma was daarna fantastisch. De drummer van Circle + de gitarist van Oranssi Pazuzu (en later ook nog de andere?) + Kaukolampi = win. Flink gedanst. Daarna kon ik eigenlijk niet meer normaal staan van de pijn in de benen, maar toch nog even Mong Tong geprobeerd. Interessant en leuk, maar ik trok het niet meer en ben halverwege afgehaakt.

Kaarten voor 2026 zijn reeds binnen.

Lekker verslagjes lezen op ZM na afloop. Het was weer erg fijn, veel tofs gezien. Ook redelijk wat matigs en dat zint me ergens ook wel, want af en toe is de koek gewoon op. Ik moet nog even defragmenteren om erachter te komen wat de absolute hoogtepunten waren, maar ik heb in ieder geval enorm genoten van: Fire!, The Bug, Big Brave (secret show), Pharaoh Overlord (secret show), Sumac + Moor Mother, Chat Pile, Ill Considered (wat een totaal beestachtige drummer), Insect Ark, OXN, Haunted Plasma. En zeker nog wel meer.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 22-04-2025 14:13]

Fire! was ik even 'vergeten', maar dat was ook inderdaad geweldig. Zo freaky, zo scherp, zo hard.

Een aangename editie zonder échte uitschieters omhoog.

++

Op zondag naar Paaspop (alleen al voor Guus Meeuwis, Bicep en Limp Business)
pageninetynine
Throwing Bricks & Ontaard
Officer Jones And His Patrol Car Problems
Thou (Umbilical)
The Body & Dis Fig

+

Buñuel
Kylesa
Messa
Dødheimsgard
Skateparkshows die qua genre complementair zijn aan de reeds staande programmering van die dag

+/-

Karnabahar
Envy (A Dead Sinking Story)
The HIRS Collective
The Body
Gnod Drops Out With White Hills
Gillian Carter
Uniform
Silver Knife
Blind Girls

-

Glassing
Concrete Winds
Cave In
Koffersvol vlaggen etaleren op versterkers

--

Altin Gün

[Dit bericht is gewijzigd door iPim op 22-04-2025 22:26]

Vorig jaar heb ik jou een paar keer langs zien lopen. Dit jaar niet, terwijl we toch wat overlap in de kleinere zalen hadden.

Ik voel me wel bekeken zo

Kan misschien zijn omdat ik 40 kilo lichter ben sinds de vorige editie.

quote:

---

Op 22 april 2025 22:39 schreef iPim het volgende:
Ik voel me wel bekeken zo

Kan misschien zijn omdat ik 40 kilo lichter ben sinds de vorige editie.

---

Ah, dat zou het kunnen zijn, maar serieus niet snedig bedoeld ofzo, gewoon feitelijke constaring, jouw lengte in combinatie met bril en kapsel maken/maakten jou ook herkenbaan. Als daar ook iets is veranderd, dan snap ik dat ik jou niet 'gezien' (herkend) heb.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 23-04-2025 17:55]

Ook niet gespot! Tof dat je er was.

quote:

---

Op 22 april 2025 7:16 schreef KwelgeestIV het volgende:
Ik had met Assie over welke (oud/ex-)ZMers er zouden [kunnen] rondlopen. Jouw pseudoniem kwam als een van de mogelijkheden voorbij. Je had hier jouw shirt moeten posten.

---

Haha, nice! Wie weet de volgende keer dan.

quote:

---

Op 22 april 2025 22:39 schreef iPim het volgende:
Ik voel me wel bekeken zo

Kan misschien zijn omdat ik 40 kilo lichter ben sinds de vorige editie.

---

Ik had je denk ik ook wel herkend als je ergens voorbij liep. Überhaupt om wat KGIV zei, maar ook omdat ik op FB al gezien had dat er wat kilo's verdwenen waren en de bril/het kapsel nog min of meer hetzelfde waren

Flink aantal kilo's om kwijt te raken. Je ziet er goed uit, en hoop dat het in goede gezondheid en bewust gegaan is

quote:

---

Op 22 april 2025 8:02 schreef KwelgeestIV het volgende:
https://www.volkskrant.nl/muziek/het-tilburgse-festival-roadburn-is-een-laboratorium-voor-heavy-muziek-geworden~b61d2323/

Robert van Gijssel bewijst weer eens natte tosti des vaderlands te zijn. Ik snap dat een krant als Volkskrant weinig print space voor een festival als Roadburn heeft, maar toch.. dit is wel erg hoogoverige nietszeggendheid.

---

Knap om zoveel woorden te spenderen aan niets zeggen, dat moeten we hem toch gunnen.

Dit heeft an sich niets met RvG te maken:

En al net zo verstild is de experimentele folk van de Ierse band Øxn, op een schitterend uitgelicht hoofdpodium in de 013.

De intense samenzang in het traditionele volkslied Cruel Mother, over een moeder die haar kinderen moet doden, doet je beseffen dat er eeuwen geleden ook al zoiets als heavy muziek bestond. Wat een zegen dat die muziek op Roadburn, voor een opnieuw doodstil en hypergeconcentreerd publiek, weer tot leven mag komen.

Ja, het publiek was stil, maar die fucking barmannen bovenaan de trap maar bulderen... God, wat was ik kwaad toen.

Naast ons zat een kerel luid en vals mee te zingen bij de a capella stukken. Daar heeft mijn vrouw kordaat mee afgerekend. Mijn god.

quote:

---

Op 24 april 2025 13:29 schreef zodiac lung het volgende:
Naast ons zat een kerel luid en vals mee te zingen bij de a capella stukken. Daar heeft mijn vrouw kordaat mee afgerekend. Mijn god.

---

Ja, sorry daarvoor nog.

quote:

---

Op 24 april 2025 13:29 schreef zodiac lung het volgende:
Naast ons zat een kerel luid en vals mee te zingen bij de a capella stukken. Daar heeft mijn vrouw kordaat mee afgerekend. Mijn god.

---

Je hoefde niet jouw chaperonne eropaf te sturen?

Die had ik even afgeschud zodat we een intiem moment bij OXN konden hebben. Ze begeleidt me wel weer naar Black Curse volgende week!

quote:

---

Op 24 april 2025 13:37 schreef zodiac lung het volgende:
Die had ik even afgeschud zodat we een intiem moment bij OXN konden hebben. Ze begeleidt me wel weer naar Black Curse volgende week!

---

Ik werd al verwittigd.