Nou Hexegot: "Abrahadabra" staat aan, maar dit ga ik echt niet uitzitten. Ik hoor direct waarom deze schijf een zuivere productie nodig heeft. Er zitten heel veel details in muziek veel ook behoorlijk subtiel. Maar dit is toch gewoon kitsch? Op zich vind ik niet per definitie theatrale muziek klote. Maar als je als 'duistere', extreme metalband met allerlei Walt Disney/Efteleing arrangementen aankomt waarbij de elfjes vrolijk in hun paarse string door het bos zie huppelen, dat trek ik echt niet. De muziek draait sowieso wel heel erg op allerlei verschillende intermezzo's, allerlei tierelantijntjes. Het album is zo druk met het symfonische gedeelte van de muziek dat het amper aan metal toekomt. Ja, afentoe zet de drum heel even in, maar door de bank genomen is die veilig ver weggedrukt achter een muur van zoetsappige melodietjes en effecten.

Toch het album opgezocht om te kijken of kwelgeest nou gewoon trolled, maar ik kan me erg vinden in de beschrijving. Of zedit nou voor de lol of voor het geld maken, het is toch behoorlijk kut.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:00 schreef Gemene Lepel het volgende:
Toch het album opgezocht om te kijken of kwelgeest nou gewoon trolled, maar ik kan me erg vinden in de beschrijving. Of zedit nou voor de lol of voor het geld maken, het is toch behoorlijk kut.

---

In dat opzicht weet Septic Flesh wel hoe ze een orkest kunnen gebruiken zonder geheel af te doen aan het metalgebeuren.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:03 schreef Gemene Lepel het volgende:
In dat opzicht weet Septic Flesh wel hoe ze een orkest kunnen gebruiken zonder geheel af te doen aan het metalgebeuren.

---

Die heb ik gewoon overgeslagen omdat ik erg vermoed dat het totaal mijn ding niet is. 'Heb wel genoeg te beluisteren. Anders dan bij DB heb ik van SF ook geen oud werk in de kast staan of vrienden die er wel naar luisteren.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:03 schreef Gemene Lepel het volgende:
In dat opzicht weet Septic Flesh wel hoe ze een orkest kunnen gebruiken zonder geheel af te doen aan het metalgebeuren.

---

Ja, alleen mist Septic Flesh het vermogen om liedjes te schrijven, een kunst die Dimmu Borgir wel weer verstaat.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:05 schreef Kvelgeest het volgende:
Die heb ik gewoon overgeslagen omdat ik erg vermoed dat het totaal mijn ding niet is. 'Heb wel genoeg te beluisteren. Anders dan bij DB heb ik van SF ook geen oud werk in de kast staan of vrienden die er wel naar luisteren.

---

Volgens mij is Assie wel een SF fan, maar dat is natuurlijk inmiddels geen vriend meer van je.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:07 schreef Onweerwolf het volgende:
Volgens mij is Assie wel een SF fan, maar dat is natuurlijk inmiddels geen vriend meer van je.

---

Ik geloof dat je zoiets indd partner noemt.

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:05 schreef Kvelgeest het volgende:
Die heb ik gewoon overgeslagen omdat ik erg vermoed dat het totaal mijn ding niet is. 'Heb wel genoeg te beluisteren. Anders dan bij DB heb ik van SF ook geen oud werk in de kast staan of vrienden die er wel naar luisteren.

---

quote:

---

Op 20 juni 2011 23:03 schreef Gemene Lepel het volgende:
In dat opzicht weet Septic Flesh wel hoe ze een orkest kunnen gebruiken zonder geheel af te doen aan het metalgebeuren.

---

Precies.

quote:

---

Op 21 juni 2011 0:24 schreef Ascendant Grotesque het volgende:

---

Weet je wat je de volgende copulatiesessie moet draaien.

De luistersessie van gisteren even laten berusten. Nou Hexegot, Mark, OWW en Hub: het is eigenlijk alleen maar homofieler geworden, dat gehele Dimmu Borgir (zonder hiermee consumeerders van herenliefde te willen beledigen). Nou wil ik best toegeven dat het geheel zo op het eerste gehoor knap in elkaar lijkt te zitten, maar dat maakt muziek nog niet per definitie goed of mooi. Het is gewoon te. Te tierelantijntjes. Het metalgedeelte is compleet ondergesneeuwd. Er is geen grimmig sfeertje te ontdekken. Het is puur sprookjes'metal'voor de bühne. Nightwish^2.

Ik vind hem dan weer geniaal, maar gelukkig is ook muziek aan smaak onderhevig

Het is gewoon heel kut.

quote:

---

Op 21 juni 2011 12:28 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Het is gewoon heel kut.

---

Dat mag je dus niet zo posten. Dat moet je onderbouwen. En als je dan een paar concrete punten aangeeft, negeren we dat gewoon. We zijn hier allemaal Mutilator.

:')

Ik denk dat DB een beetje is doorgeslagen in het symfonische gedeelte. Op de vorige albums - wat mij betreft vanaf death cult armagaddon- zijn ze steeds meer met symfonische invloeden aan de haal gegaan. Op In Sorte Diaboli vond ik dat pima want het orkest bleef ondergeschikt aan de gitaren en drums, maar bij deze plaat is het (helaas) omgekeerd. Het is 'te' allemaal.
Wellicht omdat ze een concert gaven met een orkerst in Noorwegen en speciaal daarvoor een album hebben geschreven (puur giswerk dit).

quote:

---

Op 21 juni 2011 12:12 schreef Kvelgeest het volgende:

De luistersessie van gisteren even laten berusten. Nou Hexegot, Mark, OWW en Hub: het is eigenlijk alleen maar homofieler geworden, dat gehele Dimmu Borgir (zonder hiermee consumeerders van herenliefde te willen beledigen). Nou wil ik best toegeven dat het geheel zo op het eerste gehoor knap in elkaar lijkt te zitten, maar dat maakt muziek nog niet per definitie goed of mooi. Het is gewoon te. Te tierelantijntjes. Het metalgedeelte is compleet ondergesneeuwd. Er is geen grimmig sfeertje te ontdekken. Het is puur sprookjes'metal'voor de bühne. Nightwish^2.

---

Dat jij van straightforward houdt, prima. Maar ondergesneeuwd? Laat je oren uitspuiten man. Ik hoor veel meer band dan orkest. Gelukkig zijn orkest en koor op cruciale momenten wel daadwerkelijk te horen. Dat, alsmede het feit dat het orkest voor de verandering niet is gedegradeerd tot het reproduceren van langgerekte, saaie keyboardlijntjes, is prijzenswaardig en komt de kleuring van de muziek alleen maar ten goede. En laat die kleuring nou juist een van de kenmerken zijn van symfonische metal - ongeacht in welk subgenre het aandeel metal nou zijn oorsprong vindt. Dus wat boeit het mij dat Dimmu Borgir zijn wortels in de black metal heeft? Zo luister ik er al jaren niet meer naar.

Gelukkig zijn er de laatste jaren steeds meer bands die de mogelijkheden van dit soort orkesten ten volle erkennen en er ook gebruik van maken. Immers: het slechtste wat je als band kunt doen is 80 man orkest een kutpartij vol letterlijk uitgeschreven synth-partijen geven, ze vervolgens productioneel inkapselen en je eigen partijen er loeihard overheen plakken. Dan weet je echt totaal niet waar je mee bezig bent. Denk aan S&M (hoewel die wel goede arrangementen hadden; des te jammerder dat het orkest niet te horen was) of de eerdere paar Dimmu-albums met orkest. Maar ja, die zul jij ook wel na anderhalve luisterbeurt hebben laten liggen...

quote:

---

Op 21 juni 2011 12:57 schreef zenir het volgende:

Op In Sorte Diaboli vond ik dat pima want het orkest bleef ondergeschikt aan de gitaren en drums, maar bij deze plaat is het (helaas) omgekeerd. Het is 'te' allemaal.

---

Op 'In Sorte Diaboli' kwam überhaupt geen orkest voor.

quote:

---

Wellicht omdat ze een concert gaven met een orkerst in Noorwegen en speciaal daarvoor een album hebben geschreven (puur giswerk dit).

---

quote:

---

Op 21 juni 2011 13:31 schreef Hexegot het volgende:
(..)dat het orkest niet te horen was) of de eerdere paar Dimmu-albums met orkest. Maar ja, die zul jij ook wel na anderhalve luisterbeurt hebben laten liggen...(..)

---

Uh nee, Hexe, ik luister nog regelmatig Dimmu, van For all Tid tot en met Abrahadabra. Dimmu is al jaren een van mijn favoriete bands. Ik vind platen die symfonische elementen combineren met gitaarwerk erg fijn, daarom mijn voorliefde voor DB. Ik vind Abrahadabra geen slechte plaat, maar ik vind hem wel minder sterk dan de vorige albums.

Dus, niet zo lelijk doen

quote:

---

Op 21 juni 2011 13:31 schreef Hexegot het volgende:
Dat jij van straightforward houdt, prima.

---

Grapjas'

quote:

---

Maar ondergesneeuwd? Laat je oren uitspuiten man. Ik hoor veel meer band dan orkest.

---

Wederom: grapjas. De band treedt een paar keer naar voren, met een uitgekauwd drumloopje of een cheesy gitaarsolo, maar door de bank genoeg is het gayness en elfness dat de voorgrond bespeelt.

quote:

---

Gelukkig zijn orkest en koor op cruciale momenten wel daadwerkelijk te horen.

---

Als zo'n 85% van het album een cruciaal moment is, wat eigenlijk zo raar niet is, ja, je hebt gelijk.

quote:

---

Dat, alsmede het feit dat het orkest voor de verandering niet is gedegradeerd tot het reproduceren van langgerekte, saaie keyboardlijntjes, is prijzenswaardig en komt de kleuring van de muziek alleen maar ten goede. En laat die kleuring nou juist een van de kenmerken zijn van symfonische metal - ongeacht in welk subgenre het aandeel metal nou zijn oorsprong vindt.

---

Dat ben ik best met je eens. Maar naast dat het te druk is, de muziek te vol zit is die kleur rozepaars. Ambiëren ze een Disney Musical, een duet met Elton John?

quote:

---

Dus wat boeit het mij dat Dimmu Borgir zijn wortels in de black metal heeft? Zo luister ik er al jaren niet meer naar.

---

Als ze nou voluit symfonische, elfjes goth gingen maken en al hun gimmickhints richting hun vroegere pseudo-satanisme zouden laten vallen, zou ik het waarschijnlijk minder irritant vinden, maar nog steeds niet trekken. Ik zeg helemaal niet dat de heren niet dergelijke muziek mogen gaan maken. Ik zeg dat het faggy kitsch is en dat als ik naar het totaalplaatje 'Dimmu Borgir' kijk je mij niet gaat vertellen dat de heren geen rekening houden met hun populariteit of concessies doen aan het label (zie dat T-shirt).

quote:

---

Gelukkig zijn er de laatste jaren steeds meer bands die de mogelijkheden van dit soort orkesten ten volle erkennen en er ook gebruik van maken. Immers: het slechtste wat je als band kunt doen is 80 man orkest een kutpartij vol letterlijk uitgeschreven synth-partijen geven, ze vervolgens productioneel inkapselen en je eigen partijen er loeihard overheen plakken. Dan weet je echt totaal niet waar je mee bezig bent. Denk aan S&M (hoewel die wel goede arrangementen hadden; des te jammerder dat het orkest niet te horen was)

---

Ik ben geen S&M kenner, maar volgens mij was die opzet, dat experiment heel iets anders en derhalve niet vergelijkbaar.

quote:

---

of de eerdere paar Dimmu-albums met orkest. Maar ja, die zul jij ook wel na anderhalve luisterbeurt hebben laten liggen...

---

Lekker links laten liggen. Er bestaat namelijk ook wel leuke en niet homfiele symfonische muziek.

quote:

---

Op 21 juni 2011 13:38 schreef zenir het volgende:

Uh nee, Hexe, ik luister nog regelmatig Dimmu, van For all Tid tot en met Abrahadabra. Dimmu is al jaren een van mijn favoriete bands. Ik vind platen die symfonische elementen combineren met gitaarwerk erg fijn, daarom mijn voorliefde voor DB. Ik vind Abrahadabra geen slechte plaat, maar ik vind hem wel minder sterk dan de vorige albums.

Dus, niet zo lelijk doen

---

Heb je door dat de tekst die jij van mij quootte helemaal niet aan jou gericht was?

Nee

quote:

---

Op 21 juni 2011 13:48 schreef Kvelgeest het volgende:

[...] De band treedt een paar keer naar voren, met een uitgekauwd drumloopje of een cheesy gitaarsolo, maar door de bank genoeg is het gayness en elfness dat de voorgrond bespeelt.

[...] naast dat het te druk is, de muziek te vol zit is die kleur rozepaars. Ambiëren ze een Disney Musical, een duet met Elton John?

Als ze nou voluit symfonische, elfjes goth gingen maken en al hun gimmickhints richting hun vroegere pseudo-satanisme zouden laten vallen, zou ik het waarschijnlijk minder irritant vinden [...]

Ik zeg dat het faggy kitsch is [...]

Lekker links laten liggen. Er bestaat namelijk ook wel leuke en niet homfiele symfonische muziek.

---

Zucht... Weet je wat het probleem is met deze discussie? Ik probeer zo helder mogelijk te omschrijven waarom ik een album als 'Abrahadabra' goed vindt, en put daarbij uit de kennis die ik heb opgedaan in 20 jaar actief muziek luisteren, spelen en schrijven. Jij gaat puur op je gevoel af, en daar is op zich niks mis mee, ware het niet dat je woordenschat daarbij dusdanig beperkt is dat je muziek die niet in jouw straatje past te pas en te onpas blijft omschrijven met "gay" en allerhande synoniemen daarvan. Tja, zo komen we nergens.

Maar om met Marcus Miller te spreken: "Different styles of music are like different languages; they all come with their own vocabulary, grammar, and inner logic." Zullen we het er dan maar op houden dat wij elkanders smaak nooit zullen begrijpen?

quote:

---

Op 21 juni 2011 13:54 schreef zenir het volgende:

Nee

---

Bakkie dan maar.

Ach, kwelgeest heeft het vaker over homofilie dan dat onweerwolf het praktiseert

quote:

---

Op 21 juni 2011 23:18 schreef spectre het volgende:
Ach, kwelgeest heeft het vaker over homofilie dan dat onweerwolf het praktiseert

---

quote:

---

Op 21 juni 2011 21:33 schreef Hexegot het volgende:
Zucht... Weet je wat het probleem is met deze discussie? Ik probeer zo helder mogelijk te omschrijven waarom ik een album als 'Abrahadabra' goed vindt, en put daarbij uit de kennis die ik heb opgedaan in 20 jaar actief muziek luisteren, spelen en schrijven. Jij gaat puur op je gevoel af, en daar is op zich niks mis mee, ware het niet dat je woordenschat daarbij dusdanig beperkt is dat je muziek die niet in jouw straatje past te pas en te onpas blijft omschrijven met "gay" en allerhande synoniemen daarvan. Tja, zo komen we nergens.

Maar om met Marcus Miller te spreken: "Different styles of music are like different languages; they all come with their own vocabulary, grammar, and inner logic." Zullen we het er dan maar op houden dat wij elkanders smaak nooit zullen begrijpen?

---

Wederom: grapjas.
Jij legt in deze discussie echt niet beter of helderder uit wat jij goed vind aan dat album dan dat ik aangeef wat er mis mee is. Volgens mij lees jij ook helemaal niet goed wat ik typ. Best hoor, maar kom dan niet nog met zo´n halfbakken reactie. Het enige wat jij inhoudelijk hebt aangestipt is dat er veel werk zit in het symfonische gedeelte van de plaat. Ik heb al lang toegegeven dat dat, op het eerste gehoor, inderdaad ´knap´ en technisch goed klinkt en dat het album een schone productie nodig heeft om de details uit te laten komen.
Jij vraagt aan mij waarom ik Dimmu Borgir ´homo´s´ vind. Nou dat geef ik gewoon aan. De muziek mist grimmigheid, agressie, draait compleet het symfonische gedeelte dat van detail naar detail rent, waarschijnlijk omdat het eigenlijk nogal dunnetjes is, niets te bieden heeft. De, rest van de, band heeft instrumentaal niets meer in de melk te brokkelen. Daarnaast blijft de band aan een oud ´duister´ en ´extreem´ imago kleven terwijl de muziek dat stadium al lang gepasseerd is. Het is lief, het is te theatraal.