quote:

---

Op 3 maart 2006 12:03 schreef blonde rockgod het volgende:
Dank u!! Maar mijn gevoel is nu dat ik me beroerd voel, en ziek thuis zit, misschien een goed moment om een deprie nummer te maken met gevoel?

---

noptie.. beterschap iig!!

heeft iemand enkele oefeningen om speedpicking meer uit de pols tekunnen krijgen? ik ga altijd automatisch mijn hele arm weer in de strijd leggen wanneer het op hoge snelheden komt, en vaak lukt het dan net maar ik ben bang dat dit op de lange termijn niet echt goed is.

O had ik ook altijd!1 > ontspannen en langzaam beginnen

aaiighhttttt, ik kom ook nog niet op de gewenste snelheid/intensie, dat komt dus gewoon goed met een metronoom er bij en langzaam de snelheid omhoog?

quote:

---

Op 3 maart 2006 12:34 schreef jbassist het volgende:
aaiighhttttt, ik kom ook nog niet op de gewenste snelheid/intensie, dat komt dus gewoon goed met een metronoom er bij en langzaam de snelheid omhoog?

---

Ja en dan vooral op letten dat je arm ontspannen blijft. Plectrum gewoon losjes vasthouden enzo

[Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 03-03-2006 12:35]

Om met gevoel te spelen heb je wel degelijk techniek nodig. Je moet weten hoe je bepaalde dingen moet spelen, je gehoor moet getraind zijn, en muzikale kennis is ook handig.

Wat dat betreft ben ik het ABSOLUUT wel met sepp eens !

Ook ik leg veel gevoel in mijn spel, maar als ik de techniek er niet voor zou hebben zou ik minder goed weten hoe.

Mensen zien t hier allemaal te zwart/wit!!

Kvind dat je echt wel kunt horen of iemand alleen maar op techniek speelt of dat ie er gevoel bij in legt. Ik had begrepen dat Sepp gevoel als een soort techniek ziet om te laten lijken dat er gevoel in zit. Ipv echt met/op gevoel spelen wat dan iets 'bovennatuurlijks' zou zijn ofzo.

Maar ja, tzal wel op meerdere manieren op te vatten zijn.

Ach blah





[Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 03-03-2006 12:57]

Rusty cooley is HET voorbeeld van veeeeeeel techniek en geen aanleg tot het maken van een daadwerkelijk mooie solo IMO.

quote:

---

Op 3 maart 2006 12:56 schreef FRNK het volgende:
Kvind dat je echt wel kunt horen of iemand alleen maar op techniek speelt of dat ie er gevoel bij in legt. Ik had begrepen dat Sepp gevoel als een soort techniek ziet om te laten lijken dat er gevoel in zit. Ipv echt met/op gevoel spelen wat dan iets 'bovennatuurlijks' zou zijn ofzo.

Maar ja, tzal wel op meerdere manieren op te vatten zijn.

Ach blah

---

psies!!

quote:

---

Op 3 maart 2006 13:10 schreef jbassist het volgende:
Rusty cooley is HET voorbeeld van veeeeeeel techniek en geen aanleg tot het maken van een daadwerkelijk mooie solo IMO.

---

Ja! Gevoelloos en bakken techniek

quote:

---

Op 3 maart 2006 13:10 schreef jbassist het volgende:
Rusty cooley is HET voorbeeld van veeeeeeel techniek en geen aanleg tot het maken van een daadwerkelijk mooie solo IMO.

---

Inderdaad.

Wel indrukwekkend trouwens, zijn techniek..

Ik ben ervan overtuigd dat Rusty Cooley een mooie solo met 'gevoel' kan spelen. Als-ie maar eens wat minder noten zou spelen.
Het probleem met Cooley is dat zijn muzikaliteit ten koste is gegaan van zijn oefeningen en techniek waardoor het 'gevoelloos' klinkt. Mechanisch is misschien een beter woord daarvoor.
Overigens is echt niet alles 'gevoelloos' bij Cooley. Luister maar eens naar zijn cover van het Shawn Lane-nummer Epilogue For Lisa op de Shawn Lane Remembered CD van Lion Music. Nu vind ik wel dat Lane het veel mooier speelt (gevoeliger voor mijn part), maar dat komt omdat de frasering van Lane veel beter is dan die van Cooley. Dat is een onderdeel van techniek die Cooley nu juist nog niet onder controle heeft. Dat kun je duidelijk horen.
Sepp

[Dit bericht is gewijzigd door ShredderSepp op 03-03-2006 14:05]

Idd ja Volgens mij vatten we de term gevoel gewoon anders op ofzo.

Is gevoel leggen in je spel dan niet de ability om afwegingen en keuzes te maken tussen techniek en 'mooiheid'? Iemand als Rusty Cooley heeft wel de techniek, maar door daarin te overdrijven in zijn spel, maar doordoor klinkt het inderdaad mechanisch. Iemand als Marcel Coenen heeft ook zeer veel techniek, maar kan duidelijk ook mooie 'gevoelige' compilaties maken, en heeft niet de neiging om continu op volle snelheid de noten achter elkaar te raggen.

Hmmm, dit komt redelijk bij mijn gedachtengangn in de buurt

Ook maar eens mijn mening dan..

'Spelen met gevoel' zit voor mij wel degelijk een soort X-factor achter. Tuurlijk, je hebt wel enige technische bagage nodig om bends, vibrato etc. tot hun recht te laten komen. Maar het unieke van een virtuoos laat zich niet in technische termen omschrijven vind ik.

Als je een Brian May, Steve Vai of David Gilmour bijvoorbeeld drie noten laat spelen, hoor je meteen dat zij het zijn. Of je ze nou op peperdure apparatuur laat spelen of op low-budget spullen. Er zijn een hoop gitaristen die ze na kunnen spelen, maar niemand klinkt precies als zij.. simpelweg omdat ze het niet ZIJN.

Wat ik begrijp is dat Sepp van mening is dat je iedere 'feel' kunt naspelen, als je maar genoeg techniek in huis hebt. Inderdaad, je komt er een eind mee.. maar het ultieme bereik je niet naar mijn mening.

In wezen zou het dan zo zijn dat je elke gevoelige solo als een model kunt benaderen, en het zo zou kunnen inprogrammeren in een computer. Toch is dit nog nooit iemand echt gelukt. Zelfde als met klassieke composities. Heb je een japans orkest wel eens Bach horen spelen? Vaak een totaal andere uitvoering (en gevoel), terwijl ze toch letterlijk dezelfde noten van papier spelen als hun europese collega's.

Bij je eigen composities is techniek wel een verdomd handig hulpmiddel tuurlijk wat je gevoelens kracht bij zet. Maar wat iets nou echt JOUW gevoel maakt.. moeilijk..

i luf joe

Als je de techniek beheerst kun je m.i. inderdaad twee kanten op. Als eerste kun je de 'mechanische' kant op gaan, denk bijvoorbeeld maar eens aan Necrophagist of Rusty Cooley, zeker gaaf maar wel heel steriel allemaal. Als tweede kun je je techniek als gereedschap gebruiken om je gevoel of intentie naar je instrument te vertalen. Goede voorbeelden hiervan vind ik Steve Vai, of John Petrucci. Deze mannen kunnen het wel (understatement) maar laten dat niet de hele tijd horen!

quote:

---

Op 3 maart 2006 14:15 schreef FRNK het volgende:
i luf joe

---

Hihi.. mallerd

@Rapshnel -> mee eens!

[Dit bericht is gewijzigd door Daops op 03-03-2006 14:25]

Daops, ik denk niet dat hetgeen jij noemt met een zogenaamde X-factor te maken heeft. Allicht klinkt Vai anders dan Petrucci en jij klinkt weer anders dan May etc. Uniek klinken is niet alleen voor supergitaristen weggelegd, iedereen klinkt uniek. Waarom? Plaatsing van de vingers op de frets, formaat van je hand (en de daarmee samenhangende voordelen en beperkingen), de positie waar je de snaren aanslaat (vooraan bij de hals, meer naar het midden of bij de brug), de hoek waarmee je met je plectrum de snaren aanslaat, hoe hard je knijpt tijdens het spelen etc. Dat is geen X-factor, dat is gewoon anatomie en speelstijl die bij ieder persoon weer anders is. Daarom klinkt iedere gitarist uniek. Dat je Marcel Coenens harmonics er zo tussenuit haalt heeft niet te maken met gevoel, maar wel met de manier waarop hij ze speelt. En dan zal hij vast wel eens denken dat een bepaalde harmonic extra 'lomp' moet klinken. Dan virbreert hij bijvoorbeeld harder/wijder, of slaat de noot harder aan. Techniek dus die zorgt dat de noot op een bepaalde manier klinkt.
Sepp

Als je het zo in je eerste post verwoord had was ik het waarschijnlijk vanaf het begin met je eens geweest.
Hier kan ik me iig ook zeker in vinden

quote:

---

Op 3 maart 2006 14:30 schreef ShredderSepp het volgende:
Dan virbreert hij bijvoorbeeld harder/wijder, of slaat de noot harder aan. Techniek dus die zorgt dat de noot op een bepaalde manier klinkt.
Sepp

---

En imo doe je dat op gevoel (en doordat je die techniek in huis hebt, waar je ook niet meer bij na hoeft te denken, dus op gevoel los kunt gaan, inleven in de muziek, de groove voelen, de timing voelen, sfeer voelen etc ipv theoretisch te tellen/na te denken hoe hard je het nootje indrukt, hoe je aanslaat/bend.). Mooi man, discussies.

Hey maar wie ben jij? Ben wel erg benieuwd hehe.. site ofzo?

[Dit bericht is gewijzigd door FRNK op 03-03-2006 14:55]

Ja, ik wist wel dat dit veel reacties zou oproepen. Ben nogal erg van het op een nuchtere benaderen van muziek en dat is bij de meeste muzikanten juist niet het geval. Dat wil niet zeggen dat ik alles wil analyseren of wat dan ook. Als iets goed klinkt dan klinkt het goed en dan ga ik niet beredeneren waarom, alleen vind ik dat er vooral in de muziek teveel en vooral teveel zweverig geouwehoerd wordt over dingen die er niet zijn waaronder, IMO, met gevoel spelen. Notenkeus, de manier waarop je speelt, ritmische patronen die je toepast, hard of zacht de noten aanslaan, toonladders etc. bepalen of iets mooi, of 'gevoelig' klinkt. Dat heeft eerder met goede smaak te maken en weten hoe je iets over moet brengen dan dat je met 'je gevoel' de snaren aanslaat. Dat geloof ik gewoon echt niet.
Maar zoals ik al eerder zei, waar ik wél in geloof is dat (met name bij improvisatie) je eigen gevoel je manier van spelen KAN beïnvloeden. Met de nadruk op kan dus. Oftewel het triggert een aantal technieken die je als je je anders gevoeld had, niet gebruikt zou hebben.
Sepp

Overigens Frank, vette show in de Bosuil met Marcel Coenen. Erg knap wat je deed.

[Dit bericht is gewijzigd door ShredderSepp op 03-03-2006 15:03]

quote:

---

Op 3 maart 2006 14:11 schreef Daops het volgende:
Ook maar eens mijn mening dan..

'Spelen met gevoel' zit voor mij wel degelijk een soort X-factor achter. Tuurlijk, je hebt wel enige technische bagage nodig om bends, vibrato etc. tot hun recht te laten komen. Maar het unieke van een virtuoos laat zich niet in technische termen omschrijven vind ik.

Als je een Brian May, Steve Vai of David Gilmour bijvoorbeeld drie noten laat spelen, hoor je meteen dat zij het zijn. Of je ze nou op peperdure apparatuur laat spelen of op low-budget spullen. Er zijn een hoop gitaristen die ze na kunnen spelen, maar niemand klinkt precies als zij.. simpelweg omdat ze het niet ZIJN.

Wat ik begrijp is dat Sepp van mening is dat je iedere 'feel' kunt naspelen, als je maar genoeg techniek in huis hebt. Inderdaad, je komt er een eind mee.. maar het ultieme bereik je niet naar mijn mening.

In wezen zou het dan zo zijn dat je elke gevoelige solo als een model kunt benaderen, en het zo zou kunnen inprogrammeren in een computer. Toch is dit nog nooit iemand echt gelukt. Zelfde als met klassieke composities. Heb je een japans orkest wel eens Bach horen spelen? Vaak een totaal andere uitvoering (en gevoel), terwijl ze toch letterlijk dezelfde noten van papier spelen als hun europese collega's.

Bij je eigen composities is techniek wel een verdomd handig hulpmiddel tuurlijk wat je gevoelens kracht bij zet. Maar wat iets nou echt JOUW gevoel maakt.. moeilijk..

---

I luv you tooo