Ik mis Martin Lopez.

[Dit bericht is gewijzigd door Ethereal op 11-09-2017 13:17]

Net Garden of the Titans maar eens beluisterd, en nee. Ik ben bang dat ik echt officieel afhaak. Het nieuwe spul (Heritage en verder) vind ik niet slecht maar raakt me ook niet, en het oude spul klinkt gewoon niet meer. Gaan ze in de toekomst ook niet meer maken, dus wat mij betreft pleuren ze die oude nummers er gewoon helemaal uit. Eeuwig zonde, maar zou voor mij de liveplaten een stuk luisterbaarder maken.

Echt, en het is al zó vaak gezegd dat het niets nieuws is, maar die grunt is écht op. De man met ooit de meest gruwelijke grunt kan het niet meer. Kan gebeuren, shit happens, maar doe het dan ook gewoon niet meer. Die prog-nummers klinken allemaal prima en tot in de puntjes apestrak uitgevoerd, maar zodra er weer een oud metalnummer begint valt alles keihard tegen. Vind persoonlijk Axenrot op deze liveplaat ook machinaler dan ooit.

Overal lovende reviews, en muzikaal gezien is het gewoon fantastisch, maar ik knap hierbij echt officieel op live Opeth af. Ik zet Lamentations of The Roundhouse Tapes nog maar eens op.

Merk overigens sowieso dat alle post-Watershed albums op mijn eerste gehoor te gek klinken, en ik ze de eerste week grijsdraai, om daarna in de kast te belanden en er niet meer uit te komen.

Grotendeels eens met het meeste dat je zegt. Daarnaast: alweer een live album? Beetje teveel van het goede...

quote:

---

Op 5 november 2018 20:18 schreef williamblake het volgende:
Grotendeels eens met het meeste dat je zegt. Daarnaast: alweer een live album? Beetje teveel van het goede...

---

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in mijn hoofd had dat dit dat optreden samen met een orkest was, maar dat waren slechts een paar bonustracks op de SE van Sorceress. Dat leek me in elk geval nog wel een mooie toevoeging, maar inderdaad, 4 livealbums op 12 platen is wellicht een beetje overkill. Maargoed, ben enorm liefhebber van liveplaten dus voor mij geen probleem

quote:

---

Op 5 november 2018 19:51 schreef Ethereal het volgende:
en het oude spul klinkt gewoon niet meer.

---

Ik heb dat tegenwoordig zelfs met de oude studioplaten. Vond ze destijds te gek maar door het nieuwe halfbakken materiaal draai ik die ook niet meer.

[Dit bericht is gewijzigd door faalhaas op 05-11-2018 21:07]

quote:

---

Op 5 november 2018 20:27 schreef Ethereal het volgende:
4 livealbums op 12 platen is wellicht een beetje overkill. Maargoed, ben enorm liefhebber van liveplaten dus voor mij geen probleem

---

Zelfs 5 op 13 als je die Live at Rock Hard Festival 2009 ook meetelt (kon je gratis bij een Rock Hard magazine krijgen in 2011).

quote:

---

Op 5 november 2018 20:58 schreef williamblake het volgende:
Zelfs 5 op 13 als je die Live at Rock Hard Festival 2009 ook meetelt (kon je gratis bij een Rock Hard magazine krijgen in 2011).

---

Ohja, verrek, die heb ik ook nog

De laatste keer dat ik ze live zag (Fortarock dit jaar) viel het me enorm tegen. Ik ben, gezien mijn username, ooit behoorlijk fan geweest van de oudere platen. Ben ik nog steeds wel. Maar live komen de nieuwere nummers tegenwoordig belachelijk veel beter uit de verf dan de oude. Niet alleen door de miserabele grunt. De feeling is eruit. En dat is wat Opeth deed afwijken van andere technische bands. De sfeer.

Al met al luister ik eigenlijk nooit meer naar Opeth, mede doordat het nieuwere werk me niet echt bekoort. Maar als ouder werk random eens langskomt word ik wel weer even blij.

quote:

---

Op 6 november 2018 8:33 schreef Dirge for november het volgende:
De feeling is eruit.

---

Spijker op z'n kop. Heb sterk het idee dat ze die oude nummers ook liever niet meer spelen maar dat ze dat puur doen "omdat het moet".

+1

Ghost Reveries was al een beetje een stijlbreuk, maar die vond ik toen ie uitkwam wel nog (even) leuk. Het vertrek van Lopez vlak daarna was een eerste domper. Watershed maakte in eerste instantie ook nog indruk, maar die liefde bekoelde ook al na een paar maanden. Bij Heritage ben ik afgehaakt ("Slither" was als Dio-worship wel gaaf). Pale Communion en Sorceress heb ik na een paar luisterbeurten nooit meer geluisterd.

En ja, ook live valt het enorm op hoezeer de band het oudere werk tegen hun zin staat te spelen. Dat viel al op tijdens de Ghost Reveries tour. Geen swingende ritmesectie meer, nul sfeer,... Jammer, want die ik heel erg van deze band gehouden.

Zijn er eigenlijk mensen die de platen sinds Heritage beter vinden dan het ouder werk?

Watershed vond ik veel minder dan Ghost Reveries. Want die had echt een uniek 'geestig' sfeertje. Lopez was wellicht minder technisch (ik vind eigenlijk van nie, maar ik ben geen drummer), maar hij had schwung. Pale Communion vind ik van de nieuwere platen best goed.

Edit: en die krullenbol is een shredgitarist. Als er iets niet past bij Opeth is het 'metalsolos'. Waardeloos/virtuoos.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 06-11-2018 10:27]

Ik luister liever naar Pale Communion en in iets mindere mate Sorceress dan naar de eerste twee of drie albums. Watershed vond ik ook niet geweldig, het hard en zacht vloeide niet zo lekker in elkaar over als op bijvoorbeeld Deliverance. Moet zeggen dat Ghost Reveries de laatste jaren sterk in mijn achting gestegen is en Damnation wat gedaald.

quote:

---

Op 6 november 2018 10:26 schreef Dirge for november het volgende:
Edit: en die krullenbol is een shredgitarist. Als er iets niet past bij Opeth is het 'metalsolos'. Waardeloos/virtuoos.

---

Kijk, jij snapt het.

quote:

---

Op 6 november 2018 10:15 schreef BenKnuckles het volgende:
Zijn er eigenlijk mensen die de platen sinds Heritage beter vinden dan het ouder werk?

---

Ik natuurlijk. Wie anders?

Het oudere werk kan ik zeker ook waarderen, maar dat is muzikaal gewoon een heel andere band dan dat het nu is. Hele albums trek ik van het oudere Opeth eigenlijk niet, maar zo'n Live at the Royal Albert Hall mag ik graag opzetten. Is ook het enige van 'vroeger' wat ik nog regelmatig draai.

Voor mij blijft Orchid de beste Opeth plaat. Vermoedelijk heiligschennis voor velen wegens de zwakke productie, maar ik heb dat album toen het uitkwam gewoon grijs gedraaid. De nostalgie factor ga ik zeker niet ontkennen, maar ik ben niet het type van 'de demo's waren beter', want in het geval van Opeth trekken die op niet veel.

Ik heb ze sowieso op hun eerste Europese tour gezien in het voorprogramma van Cradle of filth (Morningrise was toen uit) in de boerderij in Geleen. Beetje een ondankbare tour voor hun, want ondanks dat het een uitverkochte show was, stond er maar 20 man of zo te kijken bij Opeth.

De beste Opeth periode blijft voor mij sowieso tot en met Blackwater park. Daarna altijd wel degelijke albums uitgebracht, maar het raakte me minder. Ik vind de nieuwere richting op de laatste albums best wel een goeie keuze. Temeer omdat de grunt toch niet meer werkt.

quote:

---

Op 6 november 2018 8:33 schreef Dirge for november het volgende:
De feeling is eruit.

---

Het zou me niets verbazen als het hier mee te maken heeft:



Sindsdien heeft hij last van paniekaanvallen en ik vind hem in interviews ook anders over komen, veel minder ontspannen.


[Dit bericht is gewijzigd door faalhaas op 06-11-2018 10:54]

quote:

---

Op 6 november 2018 10:46 schreef williamblake het volgende:
Voor mij blijft Orchid de beste Opeth plaat. Vermoedelijk heiligschennis voor velen wegens de zwakke productie, maar ik heb dat album toen het uitkwam gewoon grijs gedraaid. De nostalgie factor ga ik zeker niet ontkennen, maar ik ben niet het type van 'de demo's waren beter', want in het geval van Opeth trekken die op niet veel.

---

In Mist she was Standing

Heb ze gelukkig ook nog 2 keer met Peter en Martin Lopez kunnen zien, op Fields of Rock en geloof in de 013. Heb nog steeds veel respect voor de heren, doen waar muzikaal zin in hebben, niet bang om het roer om te gooien en toeren zich het schompes. Maar het doet me ergens wel zeer dat ik geen interesse meer heb om ze live te zien terwijl ik eerder geen enkele show van ze heb gemist. Opeth in Nederland -> kaarten kopen.

Ik baal ook wel dat ik ze niet in de gouden tijd heb gezien. Mijn eerste Opeth-show was die op Roadburn. En die was wel aanzienlijk beter dan wat ze nu doen, maar naar mijn idee ook al niet meer zo doorleefd als daarvoor. Anderzijds vind ik de live-dvd's ook wel wat te netjes/volgens het boekje. Maar nog wel met power en daadwerkelijk spelplezier. Wat kan dat veel uitmaken he, of een band er zin in heeft of niet. Bizar.

Ik geloof dat mijn eerste optreden tijdens de Ghost Reveries tour was, in het oude Tivoli in Utrecht aan de Oudegracht. Eerst een hoogst vermakelijk interview met Mikael gedaan (als goedmakertje voor een volledig zinloos babbeltje met Martin Lopez een maand of twee daarvoor) en daarna wat ik me herinner een prima optreden. Vond alleen toen dat er al te veel werd geluld tussen de nummers door.

quote:

---

Op 6 november 2018 11:53 schreef Ralph het volgende:
Ik GELOOF dat mijn eerste optreden tijdens de Ghost Reveries tour was, in het oude Tivoli in Utrecht aan de Oudegracht. Eerst een hoogst vermakelijk interview met Mikael gedaan (als goedmakertje voor een volledig zinloos babbeltje met Martin Lopez een maand of twee daarvoor) en daarna wat ik me herinner een prima optreden. Vond alleen toen dat er al te veel werd geluld tussen de nummers door.

---

HAHAHAAAA LOLZ ROTFUTGU!!!! 11!!

De livescream van Akerfeldt is tegenwoordig kut, ik kan het niet meer aanhoren eigenlijk.

The Roundhouse Tapes was het laatste goede live album, voor mij. Royal Albert was het begin van het einde.

https://www.youtube.com/watch?v=JOHaq1t_zeo

quote:

---

Op 6 november 2018 12:05 schreef Fusion het volgende:
HAHAHAAAA LOLZ ROTFUTGU!!!! 11!!

---

totaal niet sneu

Ik heb Opeth tijdens de Heritage-tour gezien, dat was mijn tweede optreden ooit. Tijdens die set werden er geen nummers met grunts gespeeld en dat had zo moeten blijven. Als je als band echt de metamorfose maakt naar progrock vind ik dat je ook volledig die koers moet varen. Dan verlies je maar een gedeelte van je publiek. Progvolk is heel loyaal.

De warmste gevoelens krijg ik bij Orchid en Morningrise, die draai ik ook nog het meest. Compositie-technisch allesbehalve perfect, maar wat een sfeer en passie! Ghost Reveries is nog steeds mijn absolute favoriet: daar komt de mix van deathmetal en progrock echt meesterlijk uit de verf, ook door de toevoeging van Per Wiberg die het geheel een flinke extra laag meegeeft.

Ik begrijp alleen nog steeds niet dat Blackwater Park als het meesterwerk van de band wordt gezien. Zeker goed, maar die plaat klinkt mij te netjes en afgemeten om hem echt veel te draaien, komt ook wel door de Steven Wilson-invloeden (de "telefoonvocalen", wat moderner geluid) die langzaamaan binnensijpelen.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 06-11-2018 14:06]

Ghost Reveries kent in mijn optiek een paar missers, maar ook een paar van de beste nummers. Waaronder de opener. Wel een nostalgie-bias. Het is de eerste plaat van hun die ik checkte. Verder nog steeds mega-fan van My Arms, Your Hearse. En Morningrise. En Damnation is toch hele andere koek dan de progplaten. Veel meer dat geestensfeertje.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 06-11-2018 14:33]