quote:

---

Op 6 november 2018 14:33 schreef Dirge for november het volgende:
En Damnation is toch hele andere koek dan de progplaten. Veel meer dat geestensfeertje.

---

Mooie tour was dat, erg bijzonder. En zo lang geleden dat ik nog niet eens op dit forum zat.

https://forum.zwaremetalen.com/forum_topic.php?id=932735

[Dit bericht is gewijzigd door Mark Z op 06-11-2018 14:40]

quote:

---

Op 6 november 2018 14:33 schreef Dirge for november het volgende:
Waaronder de opener.

---

Binnen vijf seconden staat die grunt vol open. Weet nog goed dat ik daar de eerste keer volledig van ondersteboven was.

quote:

---

Op 6 november 2018 14:06 schreef HierIsMike het volgende:
Ik begrijp alleen nog steeds niet dat Blackwater Park als het meesterwerk van de band wordt gezien.

---

Ze werden met elk album iets beter en met BWP viel alles op zijn plek? Het was ook het eerste album bij een groot label, dus het zal voor best wat mensen de eerste kennismaking met de band zijn geweest. En dan gaat nostalgie ook meespelen.

Het begon bij mij allemaal met Still Life en die heb ik ook nog steeds hoog zitten. De albums ervoor mwah.. hebben hier en daar zeker sterke nummers maar als geheel nooit helemaal overtuigend.

De echte knallers waren voor mij:
- Still Life
- Black Water Park
- Deliverance
- Damnation

Ghost Reveries was mij iets te gepolijst, maar nog wel dik in orde. Watershed te fragmentarisch en daarna was ik er wel klaar mee, wat een futloze bedoening.



[Dit bericht is gewijzigd door faalhaas op 06-11-2018 15:28]

quote:

---

Op 6 november 2018 15:27 schreef faalhaas het volgende:
Ze werden met elk album iets beter en met BWP viel alles op zijn plek?

---

Dat denk ik ook. Ik heb ze toen in Neerpelt gezien op de BWP tour en toen was ik niet heel erg onder de indruk. Andere verwachtingen van heo het zou klinken misschien? De Damnation tour (met The Old Dead Tree in het voorprogramma) was juist wel erg gaaf. Idem voor de reguliere shows uit dezelfde periode.

De eerste keer dat ik ze daarna écht kut vond live was op Wacken 2006. De grunt leek toen al nergens op en Martin voor de eerste keer live op drums horen, was echt raar. Het is daarna nooit meer goed gekomen.

quote:

---

Op 6 november 2018 15:41 schreef Count Usher het volgende:
De Damnation tour (met The Old Dead Tree in het voorprogramma) was juist wel erg gaaf. Idem voor de reguliere shows uit dezelfde periode.

---

Helaas niet zelf kunnen aanschouwen maar die Lamentations dvd was echt vet, alleen jammer dat er geen oud materiaal op kon (platenlabeldingetje). Tracks als "Face Of Melinda" of "To Bid You Farewel" hadden er mooi tussen gepast, neem aan dat ze die wel speelden destijds?

Twee keer in Groningen gezien. In Vera tijdens de tour van Blackwater Park en daarna nog eens in de kleine zaal van de Oosterpoort (Madder Mortem in het voorprogramma volgens mij). Daarna nog eens op Graspop of Fields of Rock (daar wil ik vanaf zijn), maar zoals destijds in Groningen (vooral in de Oosterpoort) heb ik ze niet meer gezien.

Die Steven Wilson remix van Deliverance klinkt echt heel gaaf Vooral het drumgeluid is er enorm op vooruit gegaan.

De Deliverance remix is toch van Bruce Soord? Steven Wilson nam Damnation voor zijn rekening. Ik vind de Soord-mix van Deliverance een van de beste verbeteringen qua geluid, vooral het drumgeluid inderdaad.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 30-04-2019 9:10]

Je hebt gelijk, my mistake.

quote:

---

Op 29 april 2019 23:18 schreef faalhaas het volgende:

Die Steven Wilson remix van Deliverance klinkt echt heel gaaf Vooral het drumgeluid is er enorm op vooruit gegaan.

---

Wist helemaal niet dat die er was Is dat de gecombineerde Deliverance/Damnation-uitgave uit 2015 ofzo?

Het was mij ook geheel ontgaan, maar na enige opzoekwerk blijkt het inderdaad die te zijn.
Klinkt erg goed.

Nieuw prima Opeth nummertje.




De plaat komt ook uit in het Zweeds.



[Dit bericht is gewijzigd door Bub op 12-07-2019 9:53]

quote:

---

Op 12 juli 2019 9:51 schreef Bub het volgende:
Nieuw prima Opeth nummertje.




De plaat komt ook uit in het Zweeds.

---

Dit klinkt nu eigenlijk al beter dan de vorige platen imho... Interessanter in elk geval. Benieuwd naar de rest!

Al ben ik bang dat dit toch weer een gevalletje twee keer luisteren (en het een geniale plaat vinden) en nooit meer uit de kast halen wordt. Net als alles na Watershed. Alhoewel het gewoon knettergoed is is het niet meer helemaal mijn ding.

Ja, Opeth...

Onvoorstelbaar positieve herinneringen aan Blackwater Park en Deliverence, die ik op gebrande cd's kreeg. De albums daarvoor die zó goed waren, met een vreemde uitzondering voor My Arms, Your Hearse, waar ik niks mee heb.

En ook ik merk dat ik echt zo goed als nooit meer Opeth luister. Toevallig kwam The Moor vanmiddag langs via de shuffle stand van WinAmp.

Zoals hierboven al ergens staat, het gevoel is weg.

Heart In Hand is de meest overtuigende track die ik van ze heb gehoord sinds Pale Communion, al zegt dat niet heel veel. Ik vind Akerfeldt's vocalen wel behoorlijk irritant op de Engelstalige versie van de track. In de Zweedse versie komen ze een stuk natuurlijker en warmer over.

quote:

---

Op 13 juli 2019 0:46 schreef Ravnajuv het volgende:

Ja, Opeth...

Onvoorstelbaar positieve herinneringen aan Blackwater Park en Deliverence, die ik op gebrande cd's kreeg. De albums daarvoor die zó goed waren, met een vreemde uitzondering voor My Arms, Your Hearse, waar ik niks mee heb.

En ook ik merk dat ik echt zo goed als nooit meer Opeth luister. Toevallig kwam The Moor vanmiddag langs via de shuffle stand van WinAmp.

Zoals hierboven al ergens staat, het gevoel is weg.

---

Hier ook goede herinneringen aan BP en Deliverance, en niet te vergeten Morningrise. Die laatste was in mijn middelbare-schooltijd zo'n beetje de overtreffende trap van "je onttrekken aan de mainstream".

Vanaf Watershed ben ik het houvast een beetje verloren. Pale Communion vond ik nog wel tof, met een Blackwater Park-achtig sfeertje hier en daar, maar Heritage en Sorceress... Allebei toonbeelden van vakwerk, maar ook minder kleurrijk als je het mij vraagt. Zelfde geldt voor het nieuwe nummer hierboven. Die oude stijl blijft toch gewoon spannender, meer op het randje.

[Dit bericht is gewijzigd door Dweller op 14-07-2019 17:28]

quote:

---

Op 13 juli 2019 16:31 schreef HierIsMike het volgende:
Heart In Hand is de meest overtuigende track die ik van ze heb gehoord sinds Pale Communion, al zegt dat niet heel veel. Ik vind Akerfeldt's vocalen wel behoorlijk irritant op de Engelstalige versie van de track. In de Zweedse versie komen ze een stuk natuurlijker en warmer over.

---

Dit. Voor het eerst weer nieuwsgierig naar de nieuwe plaat. Door deze track. Hopelijk houdt die shredmongool zich een beetje in en wordt er weer eens wat gedrumd met gevoel. Ok. Ik wil dus gewoon de oude line-up terug hihi.

quote:

---

Op 14 juli 2019 17:24 schreef Dweller het volgende:
.............

Vanaf Watershed ben ik het houvast een beetje verloren. Pale Communion vond ik nog wel tof, met een Blackwater Park-achtig sfeertje hier en daar, maar Heritage en Sorceress... Allebei toonbeelden van vakwerk, .........

---

Ghost Reveries vond ik al minder, maar verder: inderdaad.

Pale Communion beklijft hier wel, maar de rest (vanaf Watershed) doet me niets.

[Dit bericht is gewijzigd door White Tree op 15-07-2019 14:02]

Wederom een gaaf nummer.

Svekets Prins is het beste Opeth-nummer sinds Heritage, blij dat ik weer eens enthousiast kan worden van nieuw Opeth-materiaal. Dit voelt weer echt als Opeth, niet een progrocktributeband.

quote:

---

Op 6 november 2018 15:41 schreef Count Usher het volgende:
De eerste keer dat ik ze daarna écht kut vond live was op Wacken 2006. De grunt leek toen al nergens op en Martin voor de eerste keer live op drums horen, was echt raar. Het is daarna nooit meer goed gekomen.

---

Het is sinds die toetsen er bij zijn gekomen, in 2005 meen ik, nooit meer goed gekomen. Die nieuwe nummers kan ik ook niet afluisteren.

In Cauda Venenum paar keer geluisterd nu, en dan met name de Zweedse versie, zoals ie bedoeld is dus. Vind het album een kleine vooruitgang tov hun laatste werkjes. Met name Hjärtat Vet Vad Handen Gör (Heart In Hand dus) gaat er goed in, dat refrein is echt zo , blijft maar in mn kop hangen.

Toch vind ik veel nummers ook ditmaal te fragmentarisch. Ik hoor zeker gave passages voorbij komen, maar ook veel folkprogachtig geneuzel dat op mijn zenuwen werkt. Waardoor veel nummers me als geheel me uiteindelijk toch niet bevallen.

Ik moet zeggen dat In Cauda Venenum mij wel bevalt. Het is een behoorlijk dynamische plaat die eigenlijk qua sound best wel goed tussen Watershed en Heritage zou passen.

Wat is dat Banemannen een heerlijk jazzy deuntje zeg