Ik vind niet-metal massa's(drukke winkel straten etc.) vreselijk! Maar van de massa's metals zoals bijvoorbeeld op Wacken geniet ik (al heb ik dan ook af en toe de behoefte om met terug te trekken in m'n tent).
Verder valt het met mensenhaat wel mee bij mij als ik in een goed humeur ben. Als ik sjacherijnig ben kan ik som erg kwaad uitvallen naar mensen die me op één of andere manier in de weg zitten.

Als ik door de stad loop probeer ik me zo weinig mogelijk te concentren op de mensen om me heen. Doe ik dat (onbedoeld) wel, dan erger ik me meestal en wil ik zo snel mogelijk weg.

hmm, interessant onderwerp

Zelf heb ik dit namelijk ook, ik ontwijk grote groepen het liefst en ik ben het liefst hele dagen alleen op mijn kamertje.

Ik voel me nog wel op mijn gemak bij een groepje van 3 bekenden/vrienden, dan durf ik mezelf te zijn en te zeggen wat ik wil, maar zodra de groep groter wordt, ookal zijn het allemaal bekenden klap ik gewoon compleet dicht. Ik word dan saai genoemd of 'afwezig', maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik kan het ook niet verklaren, t lijkt wel een soort angst of verlegenheid, maar het vreemde is is dat ik dat niet heb in kleine groepjes.

Ook begeef ik me liever niet op straat onder de mensen, ik doe het wel regelmatig omdat ik een cd-koop-verslaving heb, maar als ik door de stad loop voel ik me absoluut niet op mijn gemak en erger ik me dood aan andere mensen. Zelfs de manier hoe sommige mensen op straat voor zich uit kijken (met een domme blik) of over wat voor trieste onderwerpen sommigens net aan het bespreken zijn kunnen voor mij vreselijk ergerlijk zijn. Ik voel me denk ik een heel stuk beter dan de gemiddelde mens, hierbij prijs ik mezelf niet de lucht in maar druk ik de gemiddelde mens omlaag.

zou hier ook een psychologische naam voor zijn?

(eigenlijk heb ik wel een heel loos en niet-boeiend verhaal opgeschreven, maarja )

Ik voel me meestal niet prettig in grote groepen mensen. Als hier een of twee goede vrienden van me bij zijn dan gaat het meestal beter.
Nieuwe vrienden maken gaat bij mij erg lastig. Ik heb nl. de nare gewoonte mensen al af te rekenen voor ik ze ken.
Ik voel me wel stukken prettiger als ik met vreemde metalheads ben. Bij een concert, café etc.
Als ik door de stad loop heb ik meestal haast. En als ik ga opletten wie er om me heen lopen erger ik me vaak aan mensen.

Ik ben opgegroeid als enigst kind. Ik ben het dus gewend om alleen te zijn. Eigenlijk bevalt me dit wel. Maar een keer in de zoveel tijd met 3 of 4 vrienden lol maken vind ik ook leuk. Maar als ik dit te vaak doe ga ik me soms aan mijn eigen vrienden ergeren. Dit heb ik zowiezo, als ik langer dan 3 dagen alleen met iemand ben begin ik me aan deze persoon te ergeren.
En om te zorgen dat ik niet ga uitvallen of zo neem ik afstand, en wordt ik "saai" gevonden.
gebeurd dit jullie ook?

Alles is al gezegd en kan alleen maar zeggen dat ik in heeeeeeeeel veel dingen mezelf herken.

quote:

---

Op 28 november 2002 14:23 schreef Y Draig Goch het volgende:
hmm, interessant onderwerp

Zelf heb ik dit namelijk ook, ik ontwijk grote groepen het liefst en ik ben het liefst hele dagen alleen op mijn kamertje.

Ik voel me nog wel op mijn gemak bij een groepje van 3 bekenden/vrienden, dan durf ik mezelf te zijn en te zeggen wat ik wil, maar zodra de groep groter wordt, ookal zijn het allemaal bekenden klap ik gewoon compleet dicht. Ik word dan saai genoemd of 'afwezig', maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik kan het ook niet verklaren, t lijkt wel een soort angst of verlegenheid, maar het vreemde is is dat ik dat niet heb in kleine groepjes.

Ook begeef ik me liever niet op straat onder de mensen, ik doe het wel regelmatig omdat ik een cd-koop-verslaving heb, maar als ik door de stad loop voel ik me absoluut niet op mijn gemak en erger ik me dood aan andere mensen. Zelfs de manier hoe sommige mensen op straat voor zich uit kijken (met een domme blik) of over wat voor trieste onderwerpen sommigens net aan het bespreken zijn kunnen voor mij vreselijk ergerlijk zijn. Ik voel me denk ik een heel stuk beter dan de gemiddelde mens, hierbij prijs ik mezelf niet de lucht in maar druk ik de gemiddelde mens omlaag.

---

You read my mind dude
Ik ben het ongelooflijk eens met uw schrijfsel.

hehehe,tof, ik ben niet de enige rare snuiter

Waarom dacht ik exact hetzelfde als Blind Guardian

quote:

---

Op 28 november 2002 21:46 schreef Sjaan het volgende:
Waarom dacht ik exact hetzelfde als Blind Guardian

---

That makes three then .

Ik was vroeger best een stijve hark ("dat ben je nu ook" ja ja ja er wordt aan gewerkt he ), en strontverlegen.

Ik moet zeggen dat er een hoop verbetert na een aantal jaren.

quote:

---

Op 28 november 2002 19:49 schreef Trevoc het volgende:
Ik voel me meestal niet prettig in grote groepen mensen. Als hier een of twee goede vrienden van me bij zijn dan gaat het meestal beter.
Nieuwe vrienden maken gaat bij mij erg lastig. Ik heb nl. de nare gewoonte mensen al af te rekenen voor ik ze ken.
Ik voel me wel stukken prettiger als ik met vreemde metalheads ben. Bij een concert, café etc.
Als ik door de stad loop heb ik meestal haast. En als ik ga opletten wie er om me heen lopen erger ik me vaak aan mensen.

Ik ben opgegroeid als enigst kind. Ik ben het dus gewend om alleen te zijn. Eigenlijk bevalt me dit wel. Maar een keer in de zoveel tijd met 3 of 4 vrienden lol maken vind ik ook leuk. Maar als ik dit te vaak doe ga ik me soms aan mijn eigen vrienden ergeren. Dit heb ik zowiezo, als ik langer dan 3 dagen alleen met iemand ben begin ik me aan deze persoon te ergeren.
En om te zorgen dat ik niet ga uitvallen of zo neem ik afstand, en wordt ik "saai" gevonden.
gebeurd dit jullie ook?

---

.....Wij zijn dan in dit geval hetzelfde....! Mooi verwoord trouwens, ik heb hetzelfde, behalve dat ik niet enigst kind ben...

quote:

---

Op 28 november 2002 19:49 schreef Trevoc het volgende:
Ik voel me meestal niet prettig in grote groepen mensen. Als hier een of twee goede vrienden van me bij zijn dan gaat het meestal beter.......

Als ik door de stad loop heb ik meestal haast. En als ik ga opletten wie er om me heen lopen erger ik me vaak aan mensen.....

Dit heb ik zowiezo, als ik langer dan 3 dagen alleen met iemand ben begin ik me aan deze persoon te ergeren.
En om te zorgen dat ik niet ga uitvallen of zo neem ik afstand, en wordt ik "saai" gevonden.
gebeurd dit jullie ook?

---

Komt me erg bekend voor. Had het gister nog met mn vriend over als ik te lang met bepaalde personen zit 'opgescheept'(niet met hem hoor ) ga ik me enorm irriteren. Kan moeilijk uitleggen waarom of zo. Ik erger me ook groen en geel aan mensen die ik in de stad zie lopen bv. En waarom...geen idee..Sommige mensen zijn zo van die *arghhhh* types, daar krijg ik echt jeuk van. Ik word ook vaak afstandelijk genoemd, mja so be it...Ik interesseer me gewoon in heel andere dingen dan de gemiddelde persoon, en op mn werk of tijdens familiebezoek heb ik dan gewoon niet zo veel te melden en al helemaal niet aan mensen die ik niet interessant vind.

quote:

---

Op 28 november 2002 22:12 schreef Dwaallicht het volgende:
Ik was vroeger best een stijve hark ("dat ben je nu ook" ja ja ja er wordt aan gewerkt he ), en strontverlegen.

Ik moet zeggen dat er een hoop verbetert na een aantal jaren.

---

Heb ik ook gehad, tis nu minder en neemt nog steeds af. Ik denk dat heel veel mensen dat hebben (gehad) en dat het juist een klein onderdeel is van ouder en volwassener worden.

Ik liet me altijd in grote groepen neerstaren (altijd kromgebogen zo snel mogelijk door de massa's heen proberen te komen was wat ik dan deed)

Maar de laatste tijd heb ik daar gewoon absoluut geen zin meer in, het kost wel moeite, maar voor mij is de beste remedie tegen angst voor andere mensen in het openbaar een discman met keihard knallende metal op je oren...

Kweet niet of dit bij iemand anders zo is, mkaar bij mij werkt het wel

quote:

---

Op 28 november 2002 23:04 schreef skitzoid kitten het volgende:
Komt me erg bekend voor. Had het gister nog met mn vriend over als ik te lang met bepaalde personen zit 'opgescheept'(niet met hem hoor ) ga ik me enorm irriteren. Kan moeilijk uitleggen waarom of zo. Ik erger me ook groen en geel aan mensen die ik in de stad zie lopen bv. En waarom...geen idee..Sommige mensen zijn zo van die *arghhhh* types, daar krijg ik echt jeuk van. Ik word ook vaak afstandelijk genoemd, mja so be it...Ik interesseer me gewoon in heel andere dingen dan de gemiddelde persoon, en op mn werk of tijdens familiebezoek heb ik dan gewoon niet zo veel te melden en al helemaal niet aan mensen die ik niet interessant vind.

---

Is het ook zo dat die irritatie langer blijft. Ik heb wel eens een maand iemand niet kunnen uitstaan. Zo'n figuur met "Geforceerde vriendelijkheid". Een maand lang kon hij in mijn ogen niks goed doen. Alles (maar dan ook echt alles) wat hij zei irriteerde ik me aan.
Die gast kan er niks aan doen, maar ik vond het zelf zo ontzettend irritant. En om er wat van te zeggen sloeg nergens op, hij deed niks verkeerd. Maar ik kon m gewoon niet uitstaan. Terwijl ik daarvoor gewoon met m bevriend was.

quote:

---

Op 29 november 2002 9:26 schreef Phriar het volgende:
Ik liet me altijd in grote groepen neerstaren (altijd kromgebogen zo snel mogelijk door de massa's heen proberen te komen was wat ik dan deed)

Maar de laatste tijd heb ik daar gewoon absoluut geen zin meer in, het kost wel moeite, maar voor mij is de beste remedie tegen angst voor andere mensen in het openbaar een discman met keihard knallende metal op je oren...

Kweet niet of dit bij iemand anders zo is, mkaar bij mij werkt het wel

---

Hoofd rechtomhoog kin naar voren.
Je moet juist hun angst aanjagen

quote:

---

Op 28 november 2002 19:49 schreef Trevoc het volgende:
Als ik door de stad loop heb ik meestal haast. En als ik ga opletten wie er om me heen lopen erger ik me vaak aan mensen.

Ik ben opgegroeid als enigst kind. Ik ben het dus gewend om alleen te zijn. Eigenlijk bevalt me dit wel. Maar een keer in de zoveel tijd met 3 of 4 vrienden lol maken vind ik ook leuk. Maar als ik dit te vaak doe ga ik me soms aan mijn eigen vrienden ergeren. Dit heb ik zowiezo, als ik langer dan 3 dagen alleen met iemand ben begin ik me aan deze persoon te ergeren.
En om te zorgen dat ik niet ga uitvallen of zo neem ik afstand, en wordt ik "saai" gevonden.
gebeurd dit jullie ook?

---

Dit lijkt zó sterk op mij
edit: sommige dagen heb ik echt moeite om naar buiten te gaan... vorige week heb ik 3 dagen binnen gezeten... op m'n kot! how sad... thuis kan ik het waarschijnlijk langer volhouden, want daar wordt er voor m'n eten gezorgd. On the other hand, thuis zijn er natuurlijk m'n ouders
Ik zal wel ergens alleen eindigen, kluizenaarster

[Dit bericht is gewijzigd door AgonY op 03-12-2002 21:30]

*aai over je bol*

Agony, niks mis mee, hoor, lekker thuiszitten. is er veel goedkoper enzo.

Ik ben zelf graag thuis. Als je iemand vertelt dat je uitgaan niet leuk vindt, ben je saai. Nou ja, so be it. D'r is thuis ook genoeg te beleven (zeker in mijn huis); beetje ZM-en, beetje musiceren, beetje bouwvakken. Waarom naar buiten gaan?

Ik herken ook een heleboel... Ik heb een enorme hekel aan mensen die ik niet ken. Het duurt bij mij ook altijd heel lang om nieuwe vrienden te maken. Ik ben van nature erg stil en rustig, af en toe zo dat zelfs mijn beste vrienden zeggen dat ik te stil ben.

Ik ben dus niet de enige part-time kluizenaar hier

quote:

---

Op 4 december 2002 12:40 schreef Nemesis het volgende:
Ik herken ook een heleboel... Ik heb een enorme hekel aan mensen die ik niet ken. Het duurt bij mij ook altijd heel lang om nieuwe vrienden te maken.

---

Same here. Grote hoeveelheden mensen bij elkaar wordt ik slecht gezind van. Mensen die ik niet ken stoot ik af, en een vriendschap opbouwen duurt lang.
Maakt niet uit 98% van de mensen zijn het toch niet waard dat je er tegen praat.

quote:

---

Op 21 juli 2003 16:40 schreef campske666 het volgende:
Same here. Grote hoeveelheden mensen bij elkaar wordt ik slecht gezind van. Mensen die ik niet ken stoot ik af, en een vriendschap opbouwen duurt lang.
Maakt niet uit 98% van de mensen zijn het toch niet waard dat je er tegen praat.

---

zelfde verhaal..helaas..

Ik heb vaak dat als ik met anderen ben die ik niet zo goed ken dat ik helemaal dichtklap en niks zeg omdat ik denk dat die mensen me misschien raar vinden ofzo, vroeger had ik dat heel erg maar nu valt het wel mee, het is vooral een geval van zelfvertrouwen (bij mij dan)Maar ik ben zowieso niet zo sociaal, ik heb liever weinig vrienden die ik goed ken dan heel veel waar ik amper mee om ga.

quote:

---

Op 21 juli 2003 16:54 schreef Burz het volgende:
Ik heb vaak dat als ik met anderen ben die ik niet zo goed ken dat ik helemaal dichtklap en niks zeg omdat ik denk dat die mensen me misschien raar vinden ofzo, vroeger had ik dat heel erg maar nu valt het wel mee, het is vooral een geval van zelfvertrouwen (bij mij dan)Maar ik ben zowieso niet zo sociaal, ik heb liever weinig vrienden die ik goed ken dan heel veel waar ik amper mee om ga.

---

is juist mooi als mensen je raar vinden, zit je tenminste niet in die grijze massa van saaie mensen...en natuurlijk is het leuk om de blik op het gezicht van sommige mensen te zien als je weer is wat wazigs zegt