Op de nieuwe plaat zijn ze nog wat dieper in de synthpop gedoken.

Is dit hetzelfde Ulver als dat van het album Bergtatt?

quote:

---

Op 29 augustus 2020 19:39 schreef Natural Disaster het volgende:
Is dit hetzelfde Ulver als dat van het album Bergtatt?

---

Yes indeed.

Bergtatt, das war einmal. 1995. Doe mij maar de nieuwe!

Voorlopig nog meh. Hou van heel veel van hun albums (Shadows, Quick Fix, Blood Inside, Silencing, Svidd Neger, die coverplaat) en ook de vorige draai ik graag, maar hier begint het toch een beetje sleets te klinken. Met name de zanglijnen en de teksten klinken steeds meer als een maniertje. Vooral dat gedoe met die jaartallen. 1989 dit, 35 years ago dat enzovoort. Hopen dat hun synthpopfase bij het volgende album weer voorbij is.

de vorige bleef niet hangen, deze klonk daarnet voor de eerste keer niet verkeerd, maar ook niet echt beklijvend... voorlopig dus ook een redelijke meh voor hun synthpop-stuff, voor de rest wel grote fan over hun fases heen

De vorige was echt goed. Ook die show op Roadburn daarvan was super.
Deze plaat is een stuk minder.

Ik vind de nieuwe ook tegenvallen. The Assassination of Julius Caesar was ook synthpop, maar dan wel met de experimentele Ulver-stempel erop. De nieuwe is meer standaard synthpop en dan kom je er achter dat Ulver op dat gebied helemaal niet zo sterk is. Vrij monotoon, niet sprankelend, zanglijnen vallen in dezelfde patronen. Jammer.

[Dit bericht is gewijzigd door HierIsMike op 30-08-2020 16:43]

Ik vind 'm best goed. Het is allemaal wat droeviger en meer ingetogen. Beetje een mixed bag wel, sommige nummers en teksten voelen wel gerecycled aan, maar misschien is dat ook wel het hele idee. Geen directe herhaling van the Assassination of Julius Caesar, wel een logische opvolger. Soms schemert er ook wat 'Perdition City' doorheen. Het voelt ergens aan als alweer de opmaat naar een volgende plaat. Interessant, in ieder geval!

Verder best wat nummers met potentie om live behoorlijk te knallen. Ik kan me zo voorstellen dat Little Boy dan uitgroeit tot een jam van een kwartier. Of juist ontaardt in 'Drone Activity'-achtige soundscapes.

Inderdaad een logische opvolger van de vorige, maar ik mis toch de uitgesponnen melancholie en de iets meer pakkende zanglijnen van de voorganger.

Ik vind het erg lekker klinken, hou nogal van deze stijl, het blijft gewoon zo ongelofelijk smooth, suave & stylish om het maar in goed Engels te zeggen.

Vorige plaat had wel echt van die grote refreinen en nog een wat zwoelere sfeer, dit is inderdaad een stuk meer ingetogen. Minder directe impact dus, maar nog steeds erg lekker. Ik houd ervan.

quote:

---

Op 29 augustus 2020 22:03 schreef Steel Jaw het volgende:
Yes indeed.

---

Apart. Nou volg ik de band niet zo maar wat ik me ervan herinner uit een 'ver' verleden is niet echt in lijn met dat synthpop wat ze (nu) doen. Vandaar ook dat ik vroeg of het om dezelfde band gaat.