Ja kopen ga ik ook wel doen. Wil de boel toch een beetje compleet houden.

Dus citaten naar jaren zeventig werk? En dat zonder Waters. Na Waters is het Pink Floyd nooit meer gelukt om ook maar iets van dreiging in de muziek te krijgen. Atom Heart Mother (Eerste werkje uit de jaren zeventig) heeft meer spanning in één minuut dan The Division Bell op het gehele album.

Hier zit ook weinig dreigends in Wouter...

quote:

---

Op 7 november 2014 19:41 schreef Metal-D het volgende:
Hier zit ook weinig dreigends in Wouter...

---

begreep ik al van je. Ze beschikken over het talent om prachtige melodieën te schrijven maar zonder waters is het helaas zo tandeloos. Het solowerk van gilmour staat in de kast maar das toch echt voor die paar solos.

quote:

---

Op 7 november 2014 19:32 schreef wouter023 het volgende:
Na Waters is het Pink Floyd nooit meer gelukt om ook maar iets van dreiging in de muziek te krijgen.

---

Dreiging. Daar verwoord je wel zo uitstekend wat ik al jaren niet treffend genoeg kan omschrijven.

Inderdaad. Dreiging. Manie. Gekte. Dat is met Waters verdwenen.

Ik vind 'm tot nu toe gewoon mooi hoor, typisch "Floydiaans" geluid, lekker rustig. Fan!

Best leuk om eens te horen waar ze destijds mee bezig waren maar het rechtvaardigt niet een op zichzelf staande release, daar is het materiaal niet sterk genoeg voor.

Ze hadden dit beter als extra disc kunnen toevoegen aan die deluxe edition box set van The Division Bell die onlangs uitkwam.

Inmiddels ook beluisterd, maar mij is het te rustig en te Gilmour. Mettertijd komt 'ie wel in de kast, waar ook Momentary Lapse of Reason en Division Bell praktisch ongedraaid in blijven staan. Mijn versie van Floyd is dit in ieder geval niet.

quote:

---

Op 9 november 2014 12:27 schreef Ralph het volgende:
Mijn versie van Floyd is dit in ieder geval niet.

---

De mijne ook niet.

Mooi, geniet ik wel alleen.

quote:

---

Op 9 november 2014 21:53 schreef spectre het volgende:
Mooi, geniet ik wel alleen.

---

Hipster!

haha, ja. Serieus trouwens.. Ik heb hem 1 keer beluisterd en hij beviel me goed, maar ik kan er nog niet echt wat over zeggen. Het enige wat ik heeeel erg jammer vond waren de overduidelijke Welcome to the Machine passages, dat is te goedkoop.

Inmiddels een keer of vier opgelegd en integraal gedraaid, en hij bevalt me toch beter dan A Momentary Lapse of Reason en Division Bell bij elkaar opgeteld. Die platen hadden een klein handjevol goede songs (voor mij), met High Hopes als echte uitschieter, maar kabbelen me te veel door.

Ik begin te vermoeden dat het de combinatie is van redelijk rustige pomprock én de toch vrij eentonige stem van Gilmour is die er voor zorgt dat die platen mijn aandacht niet weten vast te houden. The Endless River daarentegen boeit me voorlopig van begin tot eind, en om eerlijk te zijn vind ik Louder Than Words de zwakste schakel hier. Te zoetsappig, te safe en met tenenkrommend slechte tekst.

[Dit bericht is gewijzigd door Ralph op 14-11-2014 10:20]

Pomprock klinkt nogal, nu ja, porno?

Dat ligt aan jou.

Ja vast, ik heb geen idee wat je er precies mee bedoelt. Noem eens een typisch pomprocknummer?

"Pompeuze rock" (en pomprock/pomp rock) is best een redelijk gangbaar begrip. Maar kan dat je er nog nooit van gehoord had natuurlijk.

[Dit bericht is gewijzigd door Ralph op 14-11-2014 10:21]

Is het hetzelfde als bombastisch? Want dan noem ik het blijkbaar anders.

Yep, is hetzelfde. Jij noemt het dan waarschijnlijk bomrock, en die term bewaar ik dan weer voor terroristische metal.

Bombastisch rock, nergens voor nodig om het af te korten.

Hehe, ik zat ook maar wat te kloten verder.

Ik durf wel te stellen dat dit met gemak de beste post-Waters plaat is.

Ik ook ja, en dat had ik in eerste instantie echt niet aan zien komen.

Ik besef dat ik nog heel wat in te halen heb in verband met deze band.