quote:
Op 6 oktober 2003 23:05 schreef Dwaallicht het volgende:
Laat ik vooropstellen dat ik nooit een relatie langer dan negen maanden heb gehad, en nu ook weer al negen maanden met mijn vriendin samen ben (en blij ), dus het lange termijn-perspectief heb ik nog niet. Maar, een beetje heb ik wel geleerd, en ik denk dat er meer doorzettingsvermogen en meer vrijlating nodig is, als 'ongenoegen' in een relatie sluipt. Dan is er blijkbaar toch iets wat je niet van de ander kunt hebben. En dat moet je maar wel kunnen hebben. Als je ouders nog bij elkaar zijn en gelukkig met elkaar (zoals de mijne) kan je dat wel aan ze vragen.
Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar de meeste langdurige relaties in mijn omgeving die uit elkaar gespat zijn of doodgebloed, zijn beëindigd òf omdat men niet meer moeite deed voor elkaar en elkaar als vanzelfsprekend ging beschouwen (een fout), òf omdat men elkaar niet genoeg vrijliet. En dat kan best over hele kleine dingen gaan.
Dat denk ik dus.... toch jammer dat je dat zo vaak ziet. Op een gegeven moment word je dan volgens mij vreselijk cynisch, als je elkaar ZO goed kent, en ZO VEEL van elkaar houdt, en dat het dan toch misgaat. Ik weet van mezelf niet of ik dan opnieuw zou kunnen beginnen met iemand anders.
Dat laatste wat je zegt klopt helemaal. Mijn vriend en ik kenden elkaar vreselijk goed en hielden ook gigantisch veel van elkaar (3 jaar relatie gehad)... Bij ons is het misgegaan omdat we uit elkaar groeiden en niet meer genoeg moeite voor elkaar deden. Ook dachten we over bepaalde dingen heel verschillend (wat nu achteraf erg mee blijkt te vallen). Wél is het gruwelijk moeilijk om iets met iemand anders te beginnen. Ik heb het idee dat ik dit helemaal niet meer kan, ik zou niet weten hoe ik met iemand anders de dingen zou kunnen doen die ik met mijn ex-vriend deed... Ik ben toch wel min of meer degene geweest die er een punt achter gezet heeft, maar toch hoop ik dat het gaat zoals bij jou, Staalman.
Ik kom er nu namelijk zelf al achter dat ik het vertrouwde en het goede in onze relatie toch wel mis. We zijn dan ook vorige week uit eten geweest en morgenavond gaan we uit eten en naar de film. Wij zijn dus ook nog goede vrienden en wie weet komt het tussen ons ook weer helemaal goed. We zouden er dan hard voor moeten knokken en er zou veel aan onze relatie gewerkt moeten worden, maar vaak heb ik wel het gevoel dat dat het waard is.
Ik weet voor mezelf niet precies wat ik wil, maar ik hoop er achter te komen door het leuke contact wat we nu weer hebben...
Vanavond bijna drie kwartier met hem gebeld, en dan voelt het allemaal weer zo 'normaal' en zo vertrouwd...
Ik zou niet weten hoe ik dit met iemand anders zou kunnen/moeten delen...