quote:

---

Op 27 januari 2013 11:48 schreef Sater het volgende:


Alleen het derde deel van The Origins.. ? Dat is m.i. ook het interessantste deel. Heb het hele boek twee maanden terug gelezen voor een paper. Binnenkort aan Eichmann in Jerusalem beginnen.

---

Slechts het derde deel met "Het verval van de nationale staat en het einde van de rechten van de mens" als appendix.
Zelf tot nu toe slechts "Over geweld" van haar gelezen, maar onlangs tweedehands ook "Over Revolutie", "Verantwoordelijkheid en oordeel" en "Het zionsime bij nader inzien" gekocht. En "De menselijke conditie" staat hoog op m'n lijst om te gaan lezen.
Ik ben dus nog even bezig, maar gelukkig schreef ze erg toegankelijk.

Momenteel ben ik bezig in "Ressentiment in de moraal" van Max Scheler (nog zo'n twintig pagina's te gaan); en dat is wellicht een interessant boek voor mensen die geïnteresseerd zijn in Nietzsche.
Scheler gaat op veel vlakken ver met Nietzsche mee "Alleen wie vreest te verliezen eist gelijkheid [...]", maar valt Nietzsche zijn aanval op het christendom in "Genealogie van de moraal" aan. Hij erkent met Nietzsche de werking van ressentiment en de invloed van ressentiment op bepaalde sociale bewegingen en morele ideeën, maar ontkent de christelijke essentie hiervan.

Verder erkent Scheler (in een ander werk, maar het komt meerdere malen in "Ressetiment in ..." terug) een objectieve waardenhiërarchie en hiermee het objectieve karakter van waarden waardoor hij weer verder van Nietzsche af komt te staan.
Interessante literatuur.

[Dit bericht is gewijzigd door Kvelgeest op 27-01-2013 17:32]

Why is there something rather than nothing,


houdt me steeds meer bezig.

kom als niet verder dan dit als het niet hebben van een antwoord, in een antwoord.



(NL ondertiteling is beschikbaar)

nog mensen die soortgelijke content hebben gelezen/zien?

Ja.

Altijd de startvraag bij mijn lessen metafysica.

quote:

---

Op 12 februari 2019 8:54 schreef Nix het volgende:
Altijd de startvraag bij mijn lessen metafysica.

---

In de rol van leraar? In welke context/opleiding etc?

Context van docent.

Welke opleiding als ik zo vrij mag zijn?

Ja hoor. Middelbare school, vwo en gymnasium 1 t/m 6.

Zo wat gaaf. Dat kreeg ik vroeger niet haha. Leuk.

Ik vind vragen in de trant van "hoe is alles ontstaan" enzo extreem fascinerend

quote:

---

Op 13 februari 2019 7:48 schreef Fusion het volgende:

Ik vind vragen in de trant van "hoe is alles ontstaan" enzo extreem fascinerend

---

Maar inderdaad wel gaaf, bij ons was het een keuzevak maar toch maar niet gedaan (ik koos biologie), de manier waarop het vak gegeven werd was dat maar beter ook. Veel lezen van niet de lekkerste lappen tekst en voor de rest je bek houden.

quote:

---

Op 13 februari 2019 7:48 schreef Fusion het volgende:


Ik vind vragen in de trant van "hoe is alles ontstaan" enzo extreem fascinerend

---

Die vraag interesseert me eigenlijk veeeel minder dan de vaststelling dat er überhaupt iets bestaat en hoe het komt dat er iets bestaat. Hoe alles evolueert en geëvolueerd is, daar bestaat veel kennis rond, veel theorieën. Dat er iets ontstaan is, dat blijft onverklaarbaar. Als het vanuit niets kwam, dan is dat niets nog steeds onverklaarbaar of niet te duiden.
Als het vanuit iets kwam dan is de vraag van waar dat iets kwam.
Als het God was dan is de vraag van waar God kwam.
En dan nog, iets, daar kunnen we ons iets bij voorstellen (phunphunphun). Niets, dat is gewoon leegte, maar dat is ook iets. Maar een situatie waar er een niet iets en niet niets is, dat kunnen we ons niet voorstellen. In de zin van niet 0 en niet 1, maar gewoon " ". En hoe dat zich dan zou manifesteren ... dat zijn imo veel interessantere vragen.

anyhow,

mensen met een mening over Camus' "One must imagine Sisyphus happy"?

quote:

---

Op 16 februari 2019 17:45 schreef Hypnos het volgende:
anyhow,

mensen met een mening over Camus' "One must imagine Sisyphus happy"?

---

Buiten de context klinkt het uiteraard een beetje tegenstrijdig. Hoe kun je je voorstellen dat Sisyphus gelukkig is, als zijn volledige leven bestaat uit het omhoog rollen van een steen, die vervolgens weer omlaag rolt, om dat tot in de oneindigheid te herhalen? Geplaatst binnen Camus' absurdisme, en, in bredere zin, het Franse existentialisme van die tijd, is deze uitspraak niet alleen een logische conclusie van het gedachtegoed van Camus, maar in mijn ogen ook een manier van denken die ervoor kan zorgen dat je de dagelijkse routine op een heel andere, positievere, manier gaat bekijken.

Voor Camus was de centrale vraag binnen de filosofie het probleem van suïcide: waarom zou je jezelf andere vragen over het bestaan moeten stellen, als je nog niet duidelijk hebt of dat bestaan het überhaupt wel waard is? Camus volgt de existentialisten in die zin dat ook hij het ermee eens is dat het menselijk bestaan geen vooropgesteld doel heeft ('existence precedes the essence', aldus Sartre), en hij concludeert daaruit dat het absurd is dat we reden en betekenis proberen te vinden in een inherent betekenisloze wereld. Suïcide is een oplossing die hij direct verwerpt, aangezien dat een zwaktebod is, maar ook het zoeken van betekenis (bijvoorbeeld door religie, een 'creator' die ons een vooropgelegd doel meegeeft) wordt afgewezen als een soort 'filosofische zelfmoord'. Wat is dan wel de manier om te leven volgens Camus?

Om optimaal te leven, het bestaan bewust door te maken als de Absurde Held in plaats van te blijven doorgaan zonder je bewust te zijn van de absurditeit van de situatie, vindt Camus dat je niet de strijd moet aangaan met het Absurde, maar dat je dit moet omarmen. Zie dat het leven betekenisloos is, maar leef het alsnog, op de best mogelijke manier. Als je niet zoekt naar betekenis, kun je ook niet teleurgesteld zijn dat je die betekenis niet vindt. En wie is, als je zo naar het bestaan kijkt, een beter voorbeeld van de Absurde Held dan Sisyphus? Zijn bestaan is een oneindige herhaling van zetten, zonder dat er ook maar iets van een doel is om naar te werken. Maar hij blijft doorgaan, want hij heeft zijn lot geaccepteerd. We moeten ons voorstellen dat Sisyphus gelukkig is.

En in zekere zin zijn we natuurlijk allemaal Sisyphus. Elke keer ga je naar je werk, probeer je het zo goed mogelijk te doen, maar de volgende dag zit je gewoon weer om 7 uur in de auto om hetzelfde te gaan doen. Dan kun je daar depressief van worden, balen dat je korte bestaan zonder voorbepaald doel op de veel langere termijn geen toegevoegde waarde gaat hebben voor deze wereld, maar je kunt ook accepteren dat het leven absurd is, en er het beste van maken. Als Sisyphus gelukkig kan zijn, waarom wij dan niet?

Voor mij persoonlijk is het een heel moeilijke oefening. Geluk vinden in de dingen die moeten, in de dingen waartoe we veroordeeld zijn ... welke attitude moet je daarvoor hebben.

Ik kan me een Sisyphus voorstellen die in een vorm van zelfbeschikking zijn slachtofferrol inruilt voor een soort van rebellerende cynicus. Kort door de bocht te vergelijken met een seksueel mishandeld meisje dat de porno-industrie ingaat. En daarin een vorm van gelukkig zijn vindt.

Ik kan me ook een Sisyphus inbeelden die zijn lot verzacht door masochisme als deugd te aanzien (vreselijke gedachte lijkt me).

Ik kan me ook een Sisyphus inbeelden die onder zijn blok gaat liggen en zelfmoord pleegt inderdaad.

Ik kan me ook een Sisyphus voorstellen die denkt dat hij andere blij maakt door te doen wat hij doet, ook al weet hij niet waarom en hoe dat precies verloopt. Veel te spiritueel en illusionair.

En ik kan me een Sisyphus inbeelden die ganse dagen loopt te sakkeren en vloeken. Niet handig als je met meer dan 1 bent.


enkel dat laatste lijkt mij een reële toestand. En ik vraag me ook af in hoeverre je bewust een andere toestand kunt bereiken. Zoals vrede nemen met masochisme, of de stap naar rebellie door overcompensatie (verkeerd woord maar you get the point). Suicide klinkt wel reëel, maar dat is geen "oplossing", eerder kappen met zoeken naar een oplossing.

Maar misschien is het net omdat de "oplossing" zo absurd klinkt dat het past in het plaatje van het absurdisme? In dat geval gaat het absurdisme doorbreken met absurdisme mij net iets te ver. Het is niet omdat de situatie absurd is, dat ik absurd moet zijn om er mee om te kunnen gaan, of wel? En indien ja, waarom kan Sisyphus niet er voor kiezen om zelf de "bol" net voor het eind los te laten, of om er een standbeeld van te maken? Of om te zitten masturberen (ik zeg maar iets). Of is er een reden waarom hij per se zo ver mogelijk wil raken (ik mis misschien een element in het verhaal).

[Dit bericht is gewijzigd door Hypnos op 16-02-2019 19:38]

quote:

---

Op 16 februari 2019 19:35 schreef Hypnos het volgende:
Voor mij persoonlijk is het een heel moeilijke oefening. Geluk vinden in de dingen die moeten, in de dingen waartoe we veroordeeld zijn ... welke attitude moet je daarvoor hebben.

Ik kan me een Sisyphus voorstellen die in een vorm van zelfbeschikking zijn slachtofferrol inruilt voor een soort van rebellerende cynicus. Kort door de bocht te vergelijken met een seksueel mishandeld meisje dat de porno-industrie ingaat. En daarin een vorm van gelukkig zijn vindt.

Ik kan me ook een Sisyphus inbeelden die zijn lot verzacht door masochisme als deugd te aanzien (vreselijke gedachte lijkt me).

Ik kan me ook een Sisyphus inbeelden die onder zijn blok gaat liggen en zelfmoord pleegt inderdaad.

Ik kan me ook een Sisyphus voorstellen die denkt dat hij andere blij maakt door te doen wat hij doet, ook al weet hij niet waarom en hoe dat precies verloopt. Veel te spiritueel en illusionair.

En ik kan me een Sisyphus inbeelden die ganse dagen loopt te sakkeren en vloeken. Niet handig als je met meer dan 1 bent.

---

Omgaan met vrijheid, of juist het gebrek daaraan, is een punt dat in het existentialisme, als filosofie van de 'radicale vrijheid' (Sartre), veel besproken is. Sisyphus is een extreem voorbeeld, aangezien hij door de goden veroordeeld is tot zijn lot, maar als je de situatie doortrekt naar een meer 'menselijke' vorm wordt het al wat overzichtelijker. Camus biedt inderdaad weinig concrete handvatten om om te gaan met die zaken waartoe we veroordeeld zijn, daarvoor kijk ik liever naar zijn Franse tijdgenoten. Zo schrijft Sartre dat er altijd een keuze is: je kunt braaf elke dag naar het werk gaan, braaf het leven leiden dat anderen je hebben opgelegd, maar leef je dan authentiek? Word je op zijn minst bewust van de mogelijkheid dat het ook anders kan. Dat die keuze consequenties heeft moge duidelijk zijn, het 'project' van een mens is uiteindelijk niets meer dan de optelsom van de consequenties van gemaakte keuzes. Dit in acht nemend kan het nog steeds zo zijn dat je ervoor kiest die weg te bewandelen waartoe je je eerder 'veroordeeld' voelde, maar nu is het je eigen keuze, en dat maakt (hoewel niet praktisch, dan toch op zijn minst psychologisch) een groot verschil.

quote:

---

enkel dat laatste lijkt mij een reële toestand. En ik vraag me ook af in hoeverre je bewust een andere toestand kunt bereiken. Zoals vrede nemen met masochisme, of de stap naar rebellie door overcompensatie (verkeerd woord maar you get the point). Suicide klinkt wel reëel, maar dat is geen "oplossing", eerder kappen met zoeken naar een oplossing.

Maar misschien is het net omdat de "oplossing" zo absurd klinkt dat het past in het plaatje van het absurdisme? In dat geval gaat het absurdisme doorbreken met absurdisme mij net iets te ver. Het is niet omdat de situatie absurd is, dat ik absurd moet zijn om er mee om te kunnen gaan, of wel? En indien ja, waarom kan Sisyphus niet er voor kiezen om zelf de "bol" net voor het eind los te laten, of om er een standbeeld van te maken? Of om te zitten masturberen (ik zeg maar iets). Of is er een reden waarom hij per se zo ver mogelijk wil raken (ik mis misschien een element in het verhaal).

---

Wederom, in het geval van Sisyphus zijn de keuzemogelijkheden beperkt, hij had natuurlijk de nodige invloed van de goden. Meer toegespitst op onze eigen situatie op aarde zijn er een aantal manieren waarop je om zou kunnen gaan met het besef dat je aanwezigheid hier eigenlijk 'zinloos' is. Beauvoir omschrijft die in haar Ethics of Ambiguity mooi in de vorm van een aantal gradaties van vrijheid:

1. De sub-man, die de vraagstelling van vrijheid totaal 'negeert' (of niet in staat is tot die vraagstelling te komen), en zichzelf niet als vrij ziet
2. De serieuze man, die zijn vrijheid wel erkent, maar hem vervolgens negeert door te kiezen binnen vooraf opgestelde waardes
3. De nihilist, die zijn vrijheid erkent, maar er misbruik van maakt door ervoor te kiezen de afwezigheid van een doel in het leven te zien als reden om niets te doen
4. De avonturier, die de radicale vrijheid omarmt, maar deze gebruikt zonder rekening te houden met de gevolgen, zonder gekozen doel
5. De gepassioneerde man, die zijn vrijheid inzet om zijn zelfgekozen doel te bereiken, maar zonder rekening te houden met anderen
6. Ware vrijheid: “Passion is converted to genuine freedom only if one destines his existence to other existences. To will oneself free is also to will others free”; maak keuzes die passen binnen jouw doel, waarbij je er rekening mee houdt dat andere individuen ook hun doel nastreven

Camus zelf zou het uiteraard oneens zijn met wat Beauvoir schrijft, omdat zij je een doel mee wil geven om naar te streven (weliswaar op een volledig andere manier dan de religieuze Leap of Faith waarin een doel opgelegd wordt, hier wordt verwacht dat je je eigen doel kiest), maar deze opvatting over vrijheid maakt de tegenstelling tussen vrijheid en sociaal wenselijk ('veroordeeld') gedrag al wat minder groot. Het goede doen, niet omdat de samenleving/god/mijn leidinggevende me dat oplegt, maar omdat het mijn eigen vrije keuze is om dat zo te doen.

De vraag die ik me vervolgens zou stellen is wat die authenticiteit precies betekent en hoe je die van jezelf kunt te weten komen. Omwille van het socialisatieproces is dat absoluut geen evidentie.

Ook de vraag in hoeverre je vanuit je eigen natuur het goede wil doen en wat dat precies inhoudt liijkt me absoluut niet evident. Stel dat je van nature een egoïst bent of een nihilist, maar je weet dat dat maatschappelijk gezien niet positief bekeken wordt of een narcist in deze, iemand die weet dat door zijn identiteit te ontdekken hij zichzelf kansen ontneemt, in hoeverre heb je dan nog de vrijheid om je eigen authenticiteit via een authentiek zelfonderzoek te ontdekken


[Dit bericht is gewijzigd door Hypnos op 17-02-2019 19:16]

quote:

---

Op 13 februari 2019 15:58 schreef Hypnos het volgende:
Die vraag interesseert me eigenlijk veeeel minder dan de vaststelling dat er überhaupt iets bestaat en hoe het komt dat er iets bestaat. Hoe alles evolueert en geëvolueerd is, daar bestaat veel kennis rond, veel theorieën. Dat er iets ontstaan is, dat blijft onverklaarbaar. Als het vanuit niets kwam, dan is dat niets nog steeds onverklaarbaar of niet te duiden.
Als het vanuit iets kwam dan is de vraag van waar dat iets kwam.
Als het God was dan is de vraag van waar God kwam.
En dan nog, iets, daar kunnen we ons iets bij voorstellen (phunphunphun). Niets, dat is gewoon leegte, maar dat is ook iets. Maar een situatie waar er een niet iets en niet niets is, dat kunnen we ons niet voorstellen. In de zin van niet 0 en niet 1, maar gewoon " ". En hoe dat zich dan zou manifesteren ... dat zijn imo veel interessantere vragen.

---

Niets manifesteert zich niet. Dat is net de kerneigenschap van niets. En omdat jouw niets tussen aanhalingstekens hier op een achtergrond staat herkennen we het en wordt het iets. Niets manifesteert zich niet omdat er geen context is waarin het gedijt.

In dat opzicht is niets dan weer overal, omdat overal niet-manifestaties zijn. Overal waar ik niet ben, ben ik niets.

Alleen het niets dat je benoemd.

inderdaad. Alles wat niet ergens anders is, is niets.

Stop daarmee.