Zo Judge, ik heb het artikel online gezet. Maar ik moet eerst even wat punten maken want je vertelt maar een heel klein deel van het verhaal waar je wel grote conclusies uit trekt, ik citeer maar even ter verduidelijking deze reactie:
quote:
Op 8 december 2006 9:33 schreef Judge M. het volgende:
Doe dat. Ik ben erg benieuwd 
Ik doelde in dit voorbeeld overigens op voormalig ziekenfondsverzekerden die ineens 3 keer zoveel premie moesten betalen (netto 60 pleuro erbij) en die dat toch al niet konden missen.
Zoals je straks zult lezen in het artikel gaat vier van de vijf Nederlanders er door het nieuwe zorgstelsel financieel NIET op achteruit, met name de chronisch zieken niet. Ik twijfel dus een beetje aan de waarheid van bovenstaande. De mensen die er WEL op achteruit zijn gegaan zijn mensen zoals jij en ik: gezonde jonge kansrijke mensen.
Enfin, door naar de veranderingen van het zorgstelsel.
Eerst even wat fundamentele gevolgen van de stelselwijziging (hopelijk is het niet te technisch):
Het oude ziekenfonds kostte de consument minder dan de basisverzekering nu. De nominale premie was een euro of dertig à veertig per maand, als ik het me goed herinner. Daarnaast was er een solidariteitsbijdrage van 1,75% van je brutosalaris. Bij een redelijk normaal salaris van € 30.000 is dat € 525 per jaar oftewel 43,75 per maand. Plus die dertig à veertig euro van het ziekenfonds wordt dan tussen de 80 en negentig euro per maand premie die je zelf moest ophoesten in het oude stelsel. In het nieuwe stelsel is dit ongeveer drie tientjes meer. De werkgeversbijdrage in het nieuwe stelsel is 6,5% van je brutosalaris (gemaximeerd bij een salaris van € 30.015,-) en dus een pietsie gedaald tov de oude situatie. Mijn actuariële conculega’s in de zorgsector hebben aan de bel getrokken dat de nieuwe nominale premie van de basisverzekering niet kostendekkend is. Dat betekent dus dat het ziekenfonds ook niet kostendekkend was. Dit werd deels ondervangen door de MOOZ-bijdrage (Medefinanciering Oververtegenwoordiging Oudere Ziekenfondsverzekerden) van € 130 per jaar voor mensen tussen de 20 en 64 (jongeren en ouderen betaalden die ook, maar iets minder). Zo’n MOOZ-bijdrage wil nogal eens fluctueren als de samenstelling ziekenfondsverzekerden vs. particulier verzekerden verandert. Dat is niet inzichtelijk voor de consument. Het nieuwe stelsel is wat dat betreft stukken duidelijker. Da's verandering 1: meer duidelijkheid.
Draagkracht werd op individueel niveau bepaald. Als je weinig werkt en getrouwd was met iemand met een hoog inkomen, kon je tóch in het ziekenfonds. Aan de andere kant moest een gezin met leden net bóven de ziekenfondsgrens zich verplicht particulier verzekeren tegen veel geld. In het nieuwe zorgstelsel is de draagkracht van het huishouden het uitgangspunt. Dit is een stuk rechtvaardiger dan hoe het in het oude stelsel geregeld was. Verandering 2: het stelsel is rechtvaardiger geworden.
Particuliere verzekeraars kenden geen acceptatieplicht en konden gedifferentieerde tarieven aanbieden. Dat wil zeggen dat als jij met je inkomen net boven de ziekenfondsgrens zat (€ 33.000 in 2005) en chronisch ziek was (of oud), je veel meer premie moest betalen voor hetzelfde produkt. En dat terwijl je hier toch over een basisbehoefte praat (gezondheidszorg). Onrechtvaardig dus. In het nieuwe stelsel geldt er wel een acceptatieplicht: iedereen, van lam tot blind, kan een basisverzekering tegen de nominale premie aanschaffen. Hierdoor is de premie wel omhoog gegaan (omdat slechte risico’s slechts de nominale premie hoeven te betalen). Dit is een sterk stuk subsidierende solidariteit van gezonde mensen t.o.v. zieken en ouderen (die veel meer zorg consumeren). Verandering 3: de solidariteit naar met name chronisch zieken en bejaarden is toegenomen.
Nu het stelsel al een tijdje loopt, tekenen enkele situationele gevolgen zich ook al af.
Zo is het aantal onverzekerden in het oude stelsel tussen 1994 en 2005 verdubbeld (CBS Statline). Voor het eerst wordt er nu actie ondernomen tegen mensen die onverzekerd rondlopen (boete).
Een ander punt is dat mensen nu gemakkelijker kunnen overstappen van verzekeraar. Agis moet zelfs reorganiseren omdat ze 20% van hun klanten zijn kwijtgeraakt. Dit werkt klantvriendelijkheid in de hand omdat verzekeraars keihard de rekening van wanbeleid krijgen gepresenteerd.
Ook kunnen patienten binnenkort zorginstellingen gaan waarderen met een rapportcijfer. Dit keurmerk is een uitvloeisel van het nieuwe stelsel; het lijkt me een prima idee.
Als ik alles zo op een rijtje zet zie ik dus een stelsel dat:
- duidelijker is dan voorheen
- rechtvaardiger is dan voorheen
- meer solidariteit bevat dan voorheen (ja Judge M., dat is nou solidariteit -- BETALEN!!!! hehe, moest even
)
- meer mogelijkheden biedt tot afstemming op de wensen van de patient
De premies zijn trouwens nog niet kostendekkend, zoalsik al aangaf. Door de enorme concurrentie tussen verzekeraars duurt dat nog wel eventjes. Weet echter dat de medische inflatie zo’n 10% PER JAAR bedraagt (een gecombineerd effect van normale inflatie, stijgende kosten door geavanceerdere technieken en vergrijzing). M.a.w. maak je borst maar nat qua premiebetaling, het einde is nog niet in zicht.
Dit gezegd hebbende (en ik hoop dat je het allemaal goed tot je genomen hebt) is hier dan het artikel van 7 oktober à bijna zesduizend woorden :
http://home.casema.nl/maartenj/zorgstelselNRC.doc
Ben geen Marxist! Ik ben een Trotskist!
Houd het even netjes, aub. 
