Tenebrae (Shadows) van Dario Argento. Lekker bloederig whodunnit verhaal. Argento op zijn best (alhoewel dat Susperia toch beter blijft).

Heeft iemand de documentaire "Opération Lune" (Engelse titel: The Dark Side of the moon) wel eens gezien? (heeft niets met Pink Floyd te maken trouwens)

Skeleton Key, jezus wat een zaaddodende film is dat zeg. Gebeurd werkelijk niks en dan ontvouwd het magere plot wat je al ziet aankomen. Voorspelbaar en saai, oftewel. Niet gaan kijken dus

quote:

---

Op 13 oktober 2005 21:48 schreef Valorian het volgende:
Heeft iemand de documentaire "Opération Lune" (Engelse titel: The Dark Side of the moon) wel eens gezien? (heeft niets met Pink Floyd te maken trouwens)

---

Ik heb er wel veel goeds over gehoord maar helaas nog niet gezien. Iets over media manipulatie was het toch?

quote:

---

Op 13 oktober 2005 16:59 schreef Chelman het volgende:
Hij bedoelde daar denk ik dat het gewoon een vrij uitgebreide en invloedrijke genre geworden is.

Wat jij schetst zou een aspect van een dystopie kunnen zijn. Een film die dat goed illustreert is 'The Truman Show'. Volgens mij 'EDTv' ook maar die heb ik nooit gezien. De vragen m.b.t. vrijheid, vrije wil, foute regimes etc. komen weldegelijk aan bod in veel werken uit de genre. Het zijn echter niet de enige vraagstukken die aan bod komen. Voortschrijdende technologie, macht, geld, rijkdom, armoede, milieu, realiteitsbesef, tijdsbesef etc. etc. zijn allemaal dingen die in verschillende werken naar voren komen. In feite is de dystopische roman een dwarsdoorsnede die bepaalde (negatieve)aspecten van het leven tot in de bizarre uitvergroot om ze zo aan de kaak te stellen. Sommige werken raken meerdere aspecten maar geen enkele put ze allemaal uit. Sommige zijn uitgesproken politiek gekleurd, andere weer fervent apolitiek.

Het meest kenmerkende aan die werken is het feit dat ze nagenoeg allemaal extreem gerelateerd zijn aan de historische omstandigheden ten tijde van het schrijven/filmen. Ze stellen dingen aan de kaak die op dat moment in de collectieve belangstelling staan en waarvoor men op dat moment angst voelt. (...)

---

Het genre lijkt inderdaad een kind van de tijd, en een reactie op omstandigheden. Zo had je in de negentiende eeuw, waar je in je imposante vogelvlucht aan refereerde, de uitvinding van de stoommachine, de fors groeiende steden en verschuivingen in het sociale systeem. Genoeg aanleiding voor op z'n minst verwondering. 'Eerder' was er een bepaalde zekerheid; de toekomst die kwam wel. Maar steden en de technische ontwikkelingen incluis zijn natuurlijk aan behoorlijk dynamiek onderhevig.

De voorspellende waarde is een interessant gegeven hierbij. Het 'rechtvaardigt' min of meer een boek of film; het blijft niet bij 'wat als...?' Zo filmde Kubrick zijn maanlanding in 2001: A Space Odyssey een jaar voordat Neil Armstrong zijn befaamde woorden sprak.

Wat me echter niet duidelijk is, mede a.d.h.v. van je eerste alinea hierboven, is in hoeverre het dystopische genre op zich staat.
Plaats je Citizen Kane ook onder het kopje dystopia? Stretching it, denk ik. Dan zou je The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald er ook onder kunnen rekenen. Ook hierin wordt een groot vraagteken bij The American Dream geplaatst, maar wel in een actuele trant. Het is geen 'voorstelling van...'. Dit idee kreeg ik ook niet bij het bekijken van Citizen Kane. Het is in de eerste plaats het verhaal over een man, dat 'nu' plaatsvindt.
Ik kan je natuurlijk verkeerd begrepen hebben, maar het is dan ook een troebel genre als je er zo met naam en toenaam mee kennis maakt. Want waar plaatst men Modern Times van Charles Chaplin? En Once upon a Time in the West? Dat gaat overkoepelend toch ook over een nieuw tijdperk (stretching it). 'Just a man. An ancient race. Other Mortons will come along to kill it off.' Een film als 2001: A Space Odyssey staat als verhaal weer op zich, want het gaat uiteindelijk om 's mens zoektocht naar... zichzelf. HAL 9000 is geen wezenlijk onderdeel in de film, het is ter illustratie van 's mens potentie - hij overwint HAL. Ook de klassieke muziek duidt hierop. Dat is het knappe van de film - het Science Fiction-element is ondergeschikt aan de verteltrant, het doel. Het is 'a means to'. Ik wil niet beweren dat het in het geheel geen dystopisch werk is, maar dat pur sang is het naar mijn ook niet. Van films als Dark City, One Point 0, of zelfs The Matrix is het me uiteraard zonder meer duidelijk.

Wanneer is iets zonder twijfel dystopisch? Een uitvergrote dwarsdoorsnede lijkt me zonder meer een kenmerk van een dystopisch werk, maar het is niet uitsluitend dystopisch, toch?

[Dit bericht is gewijzigd door Ruud op 14-10-2005 12:06]

quote:

---

Op 13 oktober 2005 20:20 schreef M. het volgende:

*Over Brave New World*

Als zodanig kan je je dus afvragen wat voor "werkelijkheid" dat dan is; de werkelijkheid voor de mensen in Brave New World is een hele simpele, waarin alles zijn plek heeft en het eeuwige geluk er is. Feitelijk net als in "The Matrix", maar dan met wat modernere beeldspraken. Iets wat culmineert in het vraagstuk van de pil. De blauwe pil (of was het nou de rode? ) doet Neo terugkeren naar die "nep"-werkelijkheid, waarin alles geregeld is.
Dit raakt overigens ook heel erg aan Plato's grotvergelijking, zeg maar daar waar de meeste inleidende filosofievakken beginnen . Door het feit dat de film niet verder gaat dan dat én door het feit dat de film politiek gekleurd is (politiek extreem correcte rebelfiguren enzo) vind ik het een behoorlijke kutfilm. Typisch zo'n film waarbij ik echt het knopje om moet draaien en alleen maar naar de ontploffingen moet kijken. Anders is het toch maar slecht voor mijn bloeddruk, haha.

---

Ja, het is jammer dat dergelijke films gemaakt worden met een concept van 'wat gaat cool gevonden worden?'. Dat, terwijl ze wel schatplichtig zijn aan de echt confronterende werken zoals Brave New World (afgaande op wat je ervan beschreef). Dat zo'n detail als soma dan terugkomt in de vorm van een ander medicijn blijkt dan wel heel selectief, gemaakt.

quote:

---

Ik denk zelf dat Big Brother en dergelijke zo'n succes hebben omdat mensen zichzelf terugzien. Mensen zoeken zichzelf eigenlijk op; datgene waar men zich in kan vinden, krijgt het predikaat "waar" of "goed". Daarnaast is er een enorme drang tot expressie; mensen willen graag dat anderen luisteren naar wat ze te zeggen hebben. Kijk naar de enorme blogging-wereld of, wat dat aangaat, de drukte op fora. Het succes van myspace en cu2. Dat soort dingen appelleert aan een fundamentele drang. Big Brother, Expeditie Robinson etc. appelleert ook daaraan. Je ziet het al aan het oeverloze gepsychologiseer waaraan die deelnemers zich schuldig maken.

---

Het doelloze illustreert onbewust het excessieve, lijkt het. Het 'kijk mij'-gebeuren lijkt mij ook een fundamentele voortvloeiing. We hébben een ego, we spréken ervan en daardoor voelen we ons zonder meer verplicht het tentoon te stellen. 'Het zijn' (het hebben van een ego), daaruit voorkomende, de wil én de omstandigheden (vrijheid) maken het dat men zich op de één of andere manier manifesteert. Om gezien te worden. Maar het doel hiervan -de sociale omgang - kijken en bekeken worden- is sinds lange tijd niet langer zaligmakend, het is een springplank tot 'veel meer' geworden. We laten nu zien hoe we naast het fundamentele etaleren bijkomend als 'leeg' kunnen poseren.
Wederom ter bestendiging van dat baken van vrijheid plus de verzekering 'dat het zomaar kan'. De schreeuwende leegte regeert.
Ik zet tv alleen voor films aan, maar kwam onlangs per ongeluk terecht in Expedition Robinson. 'De vrouwen' waren boos omdat 'de mannen' het zware werk deden. Ze vonden deze traditionele man/vrouw-verhouding denigrerend. Nu kun je het programma niet leuk vinden natuurlijk, maar wat veel stuitender is, is dat er *niks* vanuit gaat.
Daarom denk ik dat bij omstandigheden als de onze, de wil zoekende raakt, en vervalt in vulgaire leegte. Aan alle fundamentele driften voorbij.

quote:

---

Wat dat betreft is Bradbury's "Fahrenheit 451" echt griezelig scherp, je krijgt het er bijna koud van. Het gaat over een "fireman", iemand die boeken moet verbranden (boeken zijn nl. in de maatschappij van "Fahrenheit 451" verboden). Zijn vrouw is huisvrouw, maar dankzij de gemakken van de moderne tijd heeft ze geen reet te doen. Ze kijkt de hele dag naar soaps. De "TV" is een soort hok van ietse van twee bij twee meter, en op alle vier de wanden wordt, groter-dan-groot, de soap afgespeeld, helemaal om haar heen dus. Het geluid is om en nabij de 120 decibel, oorverdovend, en de dialogen (Bradbury beschrijft er een paar) zijn in de trant van "Dit is Betty. Zij ging vandaag naar de bakker. Dat was leuk."

---

Dat klinkt eveneens intrigerend. De bibliotheek is aankomende Zaterdag een aantal boeken armer, dat weet ik wel.

In Equilibrium waren boeken et al natuurlijk ook verboden, en dit gegeven hoeft niet per se uit dit boek te komen. Wel geeft het te kennen hoe rücksichtlos de film eigenlijk ingevuld is. Die voorstelling van die tv klinkt grappig, maar lijkt me doodserieus als alternatief voor het zélf leiden van een leven bedoeld. We hebben nu dan (nog) niet van die absurde tv-toestellen, maar soaps zijn hoe dan ook een penetrante verschijning gebleken. Hoe typisch is het dat er in die soaps altijd van die onbenullige dan wel quasi-serieuze voorvallen plaatsvinden - de kijken moet zich in zekere mate kunnen identificeren. Het is een simulatie. Wat je op tv ziet hoef je zelf niet meer mee te maken. En wát je ziet stompt af.

[Dit bericht is gewijzigd door Ruud op 14-10-2005 12:25]

quote:

---

Op 13 oktober 2005 16:31 schreef Chelman het volgende:
Zo dan. Dit was mijn bijdrage voor vandaag. Het leuke aan dit genre dat het zich niet alleen in de literatuur en filmkunst manifesteert. Denk aan de Bauhaus stijl van architektuur, denk aan (post)apocalyptische(neo)folk, sommige BM, bepaalde stromingen in de schilderkunst etc. etc. Een fijne, brede genre dus.

---

Er schiet me nog iets te binnen.
Zelfs vermaak als computerspellen kunnen een dystopische ondertoon hebben. Hierbij denk ik aan Sytem Shock 2 (deel 1 ken ik niet) en Deus Ex. Dit zijn spellen die na het eindlevel zeker niet 'uit' zijn. Je blijft met een bepaald gevoel zitten. Vooral SS2 is tijdens het spelen erg beklemmend. Het speelt zich af op een ruimteschip, en doordat de mens ál zijn intellect aan de ontwikkeling van de computer besteed heeft, wordt deze slimmer en neemt op een gegeven moment de macht over (net als HAL 9000 dus). De mens devolueert door deze wisselwerking, en vervalt in een redeloze hoedanigheid - lust wordt het primaire uitgangspunt. In de loop van het spel krijg je dus te maken met een tweeledigheid met aan de ene kant het koele, berekenende van 'het systeem' en aan de andere kant de nietsontziende begeerte naar lust van de mens. Het systeem tolereert de hoofdpersoon, maar probeert hem wel steeds meer voor het blok te zetten en een keuze te laten maken.
Een spel met een zeer beklemmend sfeertje. Deus Ex heeft ook een scenario met uitersten, maar is veel uitgebreider.

quote:

---

Op 13 oktober 2005 23:58 schreef Ruud het volgende:
Het genre lijkt inderdaad een kind van tijd, en een reactie op omstandigheden. Zo had je in de negentiende eeuw, waar je in je imposante vogelvlucht aan refereerde, de uitvinding van de stoommachine, de fors groeiende steden en verschuivingen in het sociale systeem. Genoeg aanleiding voor op z'n minst verwondering. 'Eerder' was er een bepaalde zekerheid; de toekomst die kwam wel. Maar steden en de technische ontwikkelingen incluis zijn natuurlijk aan behoorlijk dynamiek onderhevig.

---

Inderdaad. Een van de kenmerken van definities (voor zover je hiervan mag spreken) van dystopische fictie is dat het een bizarre extrapolatie van hedendaagse ontwikkelingen dient te bevatten. Een dystopia 'hoort' tevens een waarschuwing te zijn. Dit kan zowel met een serieuze toon (Orwell et al.) als met een uitgesproken satirische toon (Vonnegut et al.) gebeuren. De ontwikkeling van industrialisatie, steden en alles wat daarbij hoort heeft zeker als een soort catalysator gefunctioneerd. Immers, hebben de meeste mensen toen en nu, nog steeds een gevoel van onmacht t.o.v. bepaalde zaken die (cognitief) boven hen uitstijgen. 'Eerder', zoals je aangeeft, was het makkelijker; de koning regeerde, hij had een paar vertrouwelingen en hij droeg mensen van alles op. Het volk was of boer of ambachtslied of koopman en alles was voor iedereen duidelijk; technologie was in principe voor iedereen na een uurtje uitleg duidelijk. Nu kunnen de meeste mensen het merendeel van wat om hun heen gebeurt niet tot in zulke fijne details bevatten. Een laser, een computer, put opties, call opties, termijn contracten etc. etc. En wat men niet begrijpt zeikt men af; vandaar zoveel geklaag over managers, financiële markten, topsalarissen, politici, 'bazen' etc. De meer erudiete figuren zijn degenen die dan op basis van dat onvermogen om bepaalde dingen te begrijpen, te overzien en de gevolgen in te schatten, ons van schitterend kijk/lees- voer voorzien door middel van dystopische fictie waarin zij die dingen aan de kaak stellen.

quote:

---

De voorspellende waarde is een interessant gegeven hierbij. Het 'rechtvaardigt' min of meer een boek of film; het blijft niet bij 'wat als...?' Zo filmde Kubrick zijn maanlanding in 2001: A Space Odyssey een jaar voordat Neil Armstrong zijn befaamde woorden oplas.

---

Ik denk dat vanuit een creatieve oogpunt het er niet toe doet of een boek voorspellende waarde heeft. Er zijn genoeg voorbeelden van dystopische fictie die geen feitelijke voorspellende waarde hebben....'Time Machine' van H.G.Wells bijvoorbeeld; al kan je hier op conceptueel niveau een aatal aanknopingspunten vinden met bestaande maatschappijen. Het is zeker wel zo dat na verloop van tijd een werk met voorspellende waarde ongetwijfeld interessanter kan zijn.

'Wat als' is ook een interessante genre. De zogenaamde uchronia's beelden de wereld uit waarbij de geschiedenis anders dan in de werkelijkheid gelopen heeft. Ik ben niet met heel veel van die werken bekend met uitzondering van 'Fatherland' van Robert Harris. Hitler wint de oorlog....

quote:

---

Wat me echter niet duidelijk is, mede a.d.h.v. van je eerste alinea hierboven, is in hoeverre het dystopische genre op zich staat.
Plaats je Citizen Kane ook onder het kopje dystopia? Stretching it, denk ik. Dan zou je The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald er ook onder kunnen rekenen. Ook hierin wordt een groot vraagteken bij The American Dream geplaatst, maar wel in een actuele trant. Het is geen 'voorstelling van...'. Dit idee kreeg ik ook niet bij het bekijken van Citizen Kane. Het is in de eerste plaats het verhaal over een man, dat 'nu' plaatsvindt.

---

Eigenlijk heb je gelijk. Een dystopia 'hoort' een fictieve samenleving te zijn die bepaalde parallelen met de onze vertoont en die voor de meesten van ons een beangstigende of zelfs walgelijke samenleving zou zijn. Het waarschuwingselement, het futuristische en algemeen beangstigende aspecten ontbreken duidelijk in Citizen Kane. Het vertoont hoogstens wat raakvlakken met een dystopia (fantastisch grote landgoed....gigantische bouwwerken vormen vaak een decor van een dystopia; macht etc.) maar is het niet. Film noir heeft in het algemeen vaak raakvlakken met een dystopia maar is het net niet. Ik heb het gewoon in mijn enthousiasme geplaatst.

quote:

---

Ik kan je natuurlijk verkeerd begrepen hebben, maar het is dan ook een troebel genre als je er zo met naam en toenaam mee kennis maakt. Want waar plaatst men Modern Times van Charles Chaplin? En Once upon a Time in the West? Dat gaat overkoepelend toch ook over een nieuw tijdperk. 'Just a man. An ancient race. Other Mortons will come along to kill it off.' Een film als 2001: A Space Odyssey staat als verhaal weer op zich, want het gaat uiteindelijk om 's mens zoektocht naar... zichzelf. HAL 9000 is geen wezenlijk onderdeel in de film, het is ter illustratie van 's mens potentie - hij overwint HAL. Ook de klassieke muziek duidt hierop. Dat is het knappe van de film - het Science Fiction-element is ondergeschikt aan de verteltrant, het doel. Het is 'a means to'. Ik wil niet beweren dat het in het geheel geen dystopisch werk is, maar dat pur sang is het naar mijn ook niet. Van films als Dark City, One Point 0, of zelfs The Matrix is het me uiteraard zonder meer duidelijk.

---

'Modern Times' is duidelijk een werk die prima in het genre zou passen. Het toont een strijd met de onmenselijke, onzichtbare, persoonlijkheidsloze en onverwoestbare nl. een wereld dat door verregaande; tot in het bizarre doorgetrokken; mechanisatie en procesinrichting gedomineerd wordt. Zelfs de fysiologie van de Tramp wordt hierdoor beïnvloed (de scene waar hij door de straat rent en motorische bewegingen doet). In die zin voldoet het aan de kenmerken van toekomst, fictief, extrapolatie, uitvergroting en waarschuwing/satire.

Bij 2001 is dat wellicht iets minder het geval, maar ook hier komen die aspecten aan bod. Het feit dat de mens kan overwinnen in deze setting doet er niets aan af. Veel dystopische werken hebben uiteindelijk een positieve conclusie.

edit: de relatie met de echte wereld wordt duidelijker wanneer je de letters van HAL met een letter van de alfabet ophoogt.

quote:

---

Wanneer is iets zonder twijfel dystopisch? Een uitvergrote dwarsdoorsnede lijkt me zonder meer een kenmerk van een dystopisch werk, maar het is niet uitsluitend dystopisch, toch?

---

Tsja....dat weet ik niet. Een uitvergrote dwarsdoorsnede of zoals ik het noem een tot in de bizarre doorgetrokken extrapolatie is wel een essentieel kenmerk van een dystopie. Het wordt echte pas een dystopie wanneer die extrapolatie met andere kenmerken en met name die van angst, ongewenstheid etc. gecombineerd wordt. Een echt sluitende definitie is moeilijk te geven. Ik benader het meer intuïtief. Net als in de muziek bestaan hier geen vlijmscherpe grenzen tussen genres. Een eenduidig archetype bestaat niet, dat is maar goed ook!


edit: Oh....ik ben nog een belangrijk werkje vergeten.

Ayn Rand - Anthem (1938)

Zoals je van Mevr. Rand zou kunnen verwachten is het een felle aanklacht tegen het socialisme, net als haar andere werken behoort dit tot de pantheon van werken die mijn politieke gedachten richting geven.

Rush heeft overigens in 1976 een muzikale adaptie gereleased, 2112 genaamd.

edit2: Door een foutje in de copyrights behoort dat boek in de VS reeds tot de public domain: http://www.gutenberg.org/etext/1250.html.utf8

[Dit bericht is gewijzigd door Chelman op 14-10-2005 13:47]

Gisteravond "Haggard" gekeken. Een film van Bam Margera. Beroerd acteerwerk maar zat wel humor in. Het is niet echt een goede film ofzo maar wel grappig om gezien te hebben.

Ik heb vanavond "Das Boot" maar weer eens gezien. Blijft toch echt een geniale film die de mindere kanten van de oorlog perfect en subtiel laat zien... Meesterwerk!

quote:

---

Op 14 oktober 2005 23:32 schreef lykle_wolfheart het volgende:
Ik heb vanavond "Das Boot" maar weer eens gezien. Blijft toch echt een geniale film die de mindere kanten van de oorlog perfect en subtiel laat zien... Meesterwerk!

---

Ja de Duitsers...

waarom heb ik toch een stuk van Armageddon en King Cobra gezien?

quote:

---

Op 14 oktober 2005 12:35 schreef Chelman het volgende:
Inderdaad. Een van de kenmerken van definities (voor zover je hiervan mag spreken) van dystopische fictie is dat het een bizarre extrapolatie van hedendaagse ontwikkelingen dient te bevatten. Een dystopia 'hoort' tevens een waarschuwing te zijn. Dit kan zowel met een serieuze toon (Orwell et al.) als met een uitgesproken satirische toon (Vonnegut et al.) gebeuren. De ontwikkeling van industrialisatie, steden en alles wat daarbij hoort heeft zeker als een soort catalysator gefunctioneerd. Immers, hebben de meeste mensen toen en nu, nog steeds een gevoel van onmacht t.o.v. bepaalde zaken die (cognitief) boven hen uitstijgen. 'Eerder', zoals je aangeeft, was het makkelijker; de koning regeerde, hij had een paar vertrouwelingen en hij droeg mensen van alles op. Het volk was of boer of ambachtslied of koopman en alles was voor iedereen duidelijk; technologie was in principe voor iedereen na een uurtje uitleg duidelijk. Nu kunnen de meeste mensen het merendeel van wat om hun heen gebeurt niet tot in zulke fijne details bevatten. Een laser, een computer, put opties, call opties, termijn contracten etc. etc. En wat men niet begrijpt zeikt men af; vandaar zoveel geklaag over managers, financiële markten, topsalarissen, politici, 'bazen' etc. De meer erudiete figuren zijn degenen die dan op basis van dat onvermogen om bepaalde dingen te begrijpen, te overzien en de gevolgen in te schatten, ons van schitterend kijk/lees- voer voorzien door middel van dystopische fictie waarin zij die dingen aan de kaak stellen.

Ik denk dat vanuit een creatieve oogpunt het er niet toe doet of een boek voorspellende waarde heeft. Er zijn genoeg voorbeelden van dystopische fictie die geen feitelijke voorspellende waarde hebben....'Time Machine' van H.G.Wells bijvoorbeeld; al kan je hier op conceptueel niveau een aatal aanknopingspunten vinden met bestaande maatschappijen. Het is zeker wel zo dat na verloop van tijd een werk met voorspellende waarde ongetwijfeld interessanter kan zijn.

'Wat als' is ook een interessante genre. De zogenaamde uchronia's beelden de wereld uit waarbij de geschiedenis anders dan in de werkelijkheid gelopen heeft. Ik ben niet met heel veel van die werken bekend met uitzondering van 'Fatherland' van Robert Harris. Hitler wint de oorlog....

---

Akkoord, de voorspellende waarde hoeft niet concreet te zijn, als in feitelijke details etc. Wellicht júist niet. Maar om tot een werkbare voorstelling te komen, dus ook eentje die 'slechts' een aanzet vormt tot filosofische overweging, is een overlapping tussen, wat jij dus noemde, het abstracte 'waarschuwen' en een min of meer logische fundering daarvoor wel wenselijk. Equilibrium en The Matrix hebben 'de waarschuwing' maar missen een fundament (wat rechtvaardigt de vertwijfeling?). Dat beide films eigenlijk actiefilms in cognito zijn moge bekend zijn, maar je kan dit ook doortrekken in z'n algemeenheid: Is de gecreëerde scepsis reëel?
Daarbij kan een vraag als 'wat als' wel gesteld worden, maar toch niet zonder afzet lijkt me. Het voorbeeld van Fatherland is hierbij zeer treffend; als men over Hitler en zijn ideeén praat, dan gebeurt dat zeer zelden in een rationele trant - emoties en rancune doodverven de nasleep van de oorlog, want Hitler is 'overwonnen'. Deze situatie vormt de ideale afzet voor de een vraagstelling als: 'Wat als Hitler gewonnen had?'. Het vervult twee functies: Objectieve voorstelling van wat geschiedkundig had kúnnen zijn én een nuancering van de heersende irrationele opvattingen.
Ik had me duidelijker uit moeten drukken, maar ik bedoelde dus 'wat als' afgevraagd bij een irrelevante voorstelling, bv: 'Wat als een week acht dagen zou hebben?'. Ik kan op dit moment helaas geen voorbeeld van een boek of film bedenken aangaande deze doelloosheid, maar ze zullen er vast zijn.
Het boek Fatherland ken ik trouwens niet, de film wel. Erg braaf allemaal, het bevind zich allemaal binnen een kader van 'wat voor een televisie-film toelaatbaar is' betreffende dit onderwerp. Erg kil allemaal (en toeristen mogen geen foto's maken, haha).

quote:

---

Eigenlijk heb je gelijk. Een dystopia 'hoort' een fictieve samenleving te zijn die bepaalde parallelen met de onze vertoont en die voor de meesten van ons een beangstigende of zelfs walgelijke samenleving zou zijn. Het waarschuwingselement, het futuristische en algemeen beangstigende aspecten ontbreken duidelijk in Citizen Kane. Het vertoont hoogstens wat raakvlakken met een dystopia (fantastisch grote landgoed....gigantische bouwwerken vormen vaak een decor van een dystopia; macht etc.) maar is het niet. Film noir heeft in het algemeen vaak raakvlakken met een dystopia maar is het net niet. Ik heb het gewoon in mijn enthousiasme geplaatst.

---

Wat je zegt, dat gebouw, Xanadu, is echt indrukwekkend. En daarbij die olifanten etc. die erin getakeld worden. Niet futuristisch pur sang, maar zeker wel een voorschaduw, ja.

Je schrijft 'hoort' tussen aanhalingstekens, in hoeverre nuanceert dat? En waarom? Ik denk dat een futuristische wereld in een dystopia ook als spiegeling kan werken. Of moeten we het omwille van taligheid dan evt. een utopie noemen? Ik moet hierbij aan de film Pleasant Ville denken. Twee jongelingen van nu belanden per ongeluk in de jaren vijftig. Alles is -voor hen althans- onbekend en anders. Het behoudende en dee zedelijke aarden in eerste instantie niet in hun beleving, maar na verloop van tijd beginnen ze het hoe langer hoe aangenamer te vinden, deze 'andere wereld'. Slecht voorbeeld, omdat het uitgaat van een periode die reeds in het verleden ligt, maar als illustratie van erkenning 'in iets anders' volstaat het wel, denk ik. Zou dit ook niet met een dystopie het geval kunnen zijn? De dystopie líjkt een dystopie, maar een groeiende erkenning zorgt uiteindelijk voor een positieve beleving?

Interessant dat je film noir erbij haalt, daarbij heb ik altijd het gevoel dat er -bewust- aan het individu voorbijgegaan wordt. De hoofdpersoon is vaak een antiheld, en zijn persoonlijkheid is dan ook zelden constructief. Doch, handelt hij als ware het normaal. Alsof zijn wereld geen ruimte laat voor 'zin' en maatschappelijke conformatie. Je zou haast kunnen stellen dat de personen uit de film noir wel degelijk model staan voor een -komend- dystopia. Je vraagt als kijker meer dan vaak af: 'Waarom doe je zo?'.

quote:

---

Bij 2001 is dat wellicht iets minder het geval, maar ook hier komen die aspecten aan bod. Het feit dat de mens kan overwinnen in deze setting doet er niets aan af. Veel dystopische werken hebben uiteindelijk een positieve conclusie.

---

Dit ontkracht enigszins mijn eerste alinea, haha. Maar je schrijft wel 'uiteindelijk' - wil dit zeggen ná de dystopie? Dus de dystopie voorbij, overwonnen.
M. schreef eerder dat de voorstelling in het boek Brave New World ongegrond als verwerpelijk werd/wordt geduid, maar dat het nergens uit het boek als zodanig blijkt. Dit bedoel ik dus, is dit een discrepantie tussen het doel van de kunstenaar en het waardeoordeel dat de lezer/kijker er over velt? Ik denk dat een kunstenaar met een dystopisch werk contrasteert, aanzetten tot overdenkingen creëert - 'waarom willen jullie dit niet?'. De tweedeling tussen Equilibrium, The Matrix e.d. en diepere films is snel gemaakt, maar je kunt je afvragen in hoeverre een 'goede' dystopie (een goede voorstelling) überhaupt uit angst of waarschuwende aard moet voortkomen. Wat als een kunstenaar zegt: 'Hier is de perfecte wereld zoals jullie die niet kennen!'.

quote:

---

edit: de relatie met de echte wereld wordt duidelijker wanneer je de letters van HAL met een letter van de alfabet ophoogt.

---

Verdomd, dat wist ik geeneens, haha. Toch voegt een gecodeerde merknaam niet zo veel toe, vind ik. Ik bedoel, de mens, en niemand anders, heeft HAL gemaakt, voor dat gegeven heb ik geen merknaam ter illustratie nodig. Het interview dat de BBC met hem afneemt is wat dat betreft veel sprekender (eh... figuurlijk bedoeld dus). Ik weet niet of je 'm helder voor de geest hebt, die scene, maar de interviewer bemerkt uit één van de antwoorden die HAL geeft een soort van... trots. Trots is menselijk, dus dit geeft zonder meer aan dat HAL door mensenhanden in elkaar is gezet.

quote:

---

Tsja....dat weet ik niet. Een uitvergrote dwarsdoorsnede of zoals ik het noem een tot in de bizarre doorgetrokken extrapolatie is wel een essentieel kenmerk van een dystopie. Het wordt echte pas een dystopie wanneer die extrapolatie met andere kenmerken en met name die van angst, ongewenstheid etc. gecombineerd wordt. Een echt sluitende definitie is moeilijk te geven. Ik benader het meer intuïtief. Net als in de muziek bestaan hier geen vlijmscherpe grenzen tussen genres. Een eenduidig archetype bestaat niet, dat is maar goed ook!

---

Wat je zegt, ja. De overlappingen, de mogelijke combinaties met kenmerken uit andere genres geven het bestaansrecht. Isolatie (psychologie), (gebrek aan) liefde (sociologie), gezag (politicologie) etc. - genoeg mogelijkheden tot veelzijdigheid.

Gisteren SAW gezien..... geweldig!

Batman: The Movie

"Robin! Throw down the shark-repellant bat-spray!!"

quote:

---

Op 15 oktober 2005 11:15 schreef Ralph Plug het volgende:
Batman: The Movie

"Robin! Throw down the shark-repellant bat-spray!!"

---

da's die uit '66 of wat? MEGA camp... echt een totaal belachelijk lachwekkende film is dat. vette shit.

quote:

---

Op 14 oktober 2005 23:32 schreef lykle_wolfheart het volgende:
Ik heb vanavond "Das Boot" maar weer eens gezien. Blijft toch echt een geniale film die de mindere kanten van de oorlog perfect en subtiel laat zien... Meesterwerk!

---

Die heb ik ook gekeken gisterenavond.

The Searchers

The Long Weekend. Viel een beetje tegen.

The Big Sleep

quote:

---

Op 15 oktober 2005 20:14 schreef Psychonaut het volgende:
The Big Sleep

---

Met Bogart of Mitchum?

Philantropica

quote:

---

Op 15 oktober 2005 22:43 schreef Chelman het volgende:
Met Bogart of Mitchum?

---

Bogart.

Road to Perdition

Weer een mooi stukje cheesefest gezien:

"The Wild Wild World of Batwoman"

En ja hij is zo slecht als dat ie klinkt