hoe is het wietgebruik bij jou nu? ik meen me te herinneren dat je wel een aardig grammetje lustte.

Had je het tegen mij?

Mijn wietgebruik is iig een stuk minder geworden. Ik blow nog steeds wel elke dag, maar niet meer zo achterlijk veel als eerst, hehe.

quote:

---

http://nl.wikipedia.org/wiki/Dextro-amfetamine Dude; ik zou je adviseren om dit spul te proberen i.p.v methylfenidaat (zoals ritalin en concerta).

Over de uitwerking kan ik weinig zeggen omdat die wel schijnt te verschillen tussen mensen. Een ADHD coach vertelde mij een keer dat mensen die meer naar het autisme neigen meer een voorkeur (schijnen te )hebben voor dex-amfetamine. Mijn mening is dat het minder bijwerkingen (&rebound effekt) heeft.

---

Bedankt voor de tip man. Dat waardeer ik. K ga dr mee bezig!!

Heb je dat boekje over kwartiermaken nog opgevraagd ?

ja !!!nog bedankt daar voor. Ik moet er nog wel ff door heen.

Heb zelf ook nog niet de tijd gehad om het volledig te lezen, maar dat geldt helaas wel voor meer dingen op mijn bureau...

Weer eens ter controle naar mijn psychiater geweest. Het gaat wel goed ten opzichte van de dwang en tics, maar waarschijnlijk door de medicijnen slaap ik verschrikkelijk slecht/laat, ik kan om negen uur naar bed gaan maar dan slaap ik soms niet of pas om drie of vier uur, en dan kom ik er 's ochtends weer niet uit. Heb al een paar dagen school overgeslagen, omdat ik gewoon te moe ben. Docent vroeg zich al af waar ik was en vrijdag heb ik een gesprek met hem gemist.

Hij had ook door dat ik me meer teneergeslagen voel, depressiever. Iets wat mijn moeder ook zei. Het loopt niet lekker, ik heb bijna nergens zin in, behalve sporten.

quote:

---

Op 10 november 2008 15:45 schreef Nimbus het volgende:
Weer eens ter controle naar mijn psychiater geweest. Het gaat wel goed ten opzichte van de dwang en tics, maar waarschijnlijk door de medicijnen slaap ik verschrikkelijk slecht/laat, ik kan om negen uur naar bed gaan maar dan slaap ik soms niet of pas om drie of vier uur, en dan kom ik er 's ochtends weer niet uit. Heb al een paar dagen school overgeslagen, omdat ik gewoon te moe ben. Docent vroeg zich al af waar ik was en vrijdag heb ik een gesprek met hem gemist.

Hij had ook door dat ik me meer teneergeslagen voel, depressiever. Iets wat mijn moeder ook zei. Het loopt niet lekker, ik heb bijna nergens zin in, behalve sporten.

---

Kut man! Ik weet uit ervaring dat sporten wel erg kan helpen om je stemming (tijdelijk) te verbeteren. Aangezien je daar nog wel zin in hebt zou ik je vooral aanraden om dat iig te blijven doen.

ja kloten man!!


probeer er op te letten dat je niet stil valt. Door blijven gaan met sport idd.

geactiveerd blijven.

sterkte!

Het is natuurlijk ook belangrijk om verder te blijven gaan met mijn studie, mijn stage is ook niet bijster goed verlopen, daarom heb ik nu een vervangende opdracht op school. Daar mag ik al blij mee zijn dat ik niet opnieuw moest beginnen. Maar het is nu erg moeilijk om gemotiveerd te raken en blijven. Vooral als je moe bent.

wat je doet is goed denk ik. DOORGAAN!!


Ik heb ook veel slapeloosheid gehad en dat kan je echt opbreken. Kun je niet tijdelijk slaappillen krijgen/?


Temazepam (Normison®) ofzo

Daar hebben we het niet over gehad, ik neem nu mijn medicijnen 's avonds in plaats van 's ochtends, eerst kijken hoe dat gaat. Als dat niet werkt kunnen we wat anders proberen.
Ik heb nog wel wat spul om makkelijker mee in slaap te komen. Die heeft de huisarts voorgeschreven toen ik nog geen medicijnen had en ik ook slecht sliep, maar die zijn al over datum.

meestal is daar dan niet veel mis mee hoor, maarja je hebt geen volle zekerheid meer en je kan niet meer aanklagen als het fout gaat. Als je het jaren kan bewaren dan kan er vast nog wel een paar maandjes bij.

Edit: ik heb het echt niet op de benzodiapines( -zepammen) tering wat ben ik daar gaar van geweest, het had juist het omgekeerde effect.

[Dit bericht is gewijzigd door ElitE op 10-11-2008 19:24]

@ Nimbus: Medicijnen kunnen je inderdaad goed upfucken. Nare shit is dat.
Je wilt wel, maar het gaat gewoon niet, waardoor de wil ook weer verdwijnt en je snel in een gat valt als je niet uitkijkt.
Wat mij erg hielp is om toch dingen te doen, ook al was ik nog zo moe en had ik totaal geen zin. Maar goed, wat werkt is per persoon ook weer anders dus het is een beetje een kwestie van uitproberen.

Maar goed dat je iig nog wel zin in sporten hebt, zoiets, een hobby of iets anders, kan echt helpen!

Ik heb het gevoel dat ik geen echte vrienden heb, geen mensen om iets mee te delen wat je bezig houdt of dwars zit. Ik kan wel terecht bij mijn ambulant woonbegeleider maar dat is een ander soort relatie.
Ik heb wel veel contacten maar geen daarvan zijn echte vrienden, ik heb best wel de behoefte om met hen over zaken te praten die me bezig houden of dwars zitten, maar echte serieuze gesprekken zitten er niet in. Sommigen mag ik best graag en ergens heb ik de behoefte met ze te praten, maar zij niet met mij heb ik het idee. Erg frustrerend.
Er is ook niemand die echt eens vraagt hoe het nou is, tuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar dat is meer uit gewoonte/beleefdheid gok ik zo. Meestal antwoordt ik dan wel met goed. Maar als ik aangeef dat het wat minder gaat zoals op het moment, dan vraagt geen enkele door of ze tonen geen interesse of je krijgt van die antwoorden waar je niks mee kan als "sja" tsja" "dat heeft iedereen wel eens", van die typische dooddoeners....
Of ze vragen het niet, terwijl ze wel alle interesse tonen bij iemand die wel "duidelijke" lichamelijke klachten heeft. Dan zijn ze wel geinteresseerd, maar voor psychische of psychiatrische aandoeningen is volgens mij een hoop minder interesse.

Ik mag graag sporten en doe dat ook best veel, zodoende heb ik aardig wat contact met mensen, maar volgens mij hoor ik er niet echt bij.
Zo ook vanavond, haast niemand die je aanspreekt terwijl je er eigenlijk altijd bent.

quote:

---

Op 12 november 2008 0:43 schreef Nimbus het volgende:
Ik heb het gevoel dat ik geen echte vrienden heb, geen mensen om iets mee te delen wat je bezig houdt of dwars zit. Ik kan wel terecht bij mijn ambulant woonbegeleider maar dat is een ander soort relatie.
Ik heb wel veel contacten maar geen daarvan zijn echte vrienden, ik heb best wel de behoefte om met hen over zaken te praten die me bezig houden of dwars zitten, maar echte serieuze gesprekken zitten er niet in. Sommigen mag ik best graag en ergens heb ik de behoefte met ze te praten, maar zij niet met mij heb ik het idee. Erg frustrerend.
Er is ook niemand die echt eens vraagt hoe het nou is, tuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar dat is meer uit gewoonte/beleefdheid gok ik zo. Meestal antwoordt ik dan wel met goed. Maar als ik aangeef dat het wat minder gaat zoals op het moment, dan vraagt geen enkele door of ze tonen geen interesse of je krijgt van die antwoorden waar je niks mee kan als "sja" tsja" "dat heeft iedereen wel eens", van die typische dooddoeners....
Of ze vragen het niet, terwijl ze wel alle interesse tonen bij iemand die wel "duidelijke" lichamelijke klachten heeft. Dan zijn ze wel geinteresseerd, maar voor psychische of psychiatrische aandoeningen is volgens mij een hoop minder interesse.

Ik mag graag sporten en doe dat ook best veel, zodoende heb ik aardig wat contact met mensen, maar volgens mij hoor ik er niet echt bij.
Zo ook vanavond, haast niemand die je aanspreekt terwijl je er eigenlijk altijd bent.

---

Ik zit bij een praatgroep van het GGZ van KOPP-kinderen, dat is voor familieleden van psychiatrische mensen. Daar vind ik altijd wel een stukje herkenning van dingen, en ken ik inmiddels ook een paar mensen die een soort vrienden geworden zijn. Ik herken wel wat je beschrijft dat het mensen afschrikt of dat ze niet weten om te gaan als je begint over echte psychiatrische problematiek.
Volgens mij heeft het GGZ ook wel dergelijke praatgroepen voor mensen die zelf psychiatrische problematiek hebben. Zodat je een stukje echte interesse en herkenning tegen kan komen. Misschien eens informeren?
Verder kan je zelf bepalen hoever je mensen in je buurt kan laten komen, als mensen nader contact willen is er altijd een gespreksleider die bepaalt en helpt om te voorkomen dat mensen je adresgegevens o.i.d. te weten komen. Dus je hoeft niet onmiddelijk bang te zijn voor heel gestoorde mensen die continu bij je aanbellen enzo.

[Dit bericht is gewijzigd door bastianus op 12-11-2008 7:29]

quote:

---

Op 12 november 2008 0:43 schreef Nimbus het volgende:ik heb best wel de behoefte om met hen over zaken te praten die me bezig houden of dwars zitten, maar echte serieuze gesprekken zitten er niet in.

---

Wellicht kan het zo zijn dat die "vrienden" het niet eens zo door hebben dat jij serieuze gesprekken wilt houden? Wellicht dat als je het naar ze kunt benoemen, dat het dan beter gaat?

Nimbus, heb je een mailadres?

quote:

---

Op 12 november 2008 8:52 schreef Sjaakie het volgende:
Nimbus, heb je een mailadres?

---

Jawel, geloof ook dat ik de jouwe nog heb.

quote:

---

Op 12 november 2008 0:43 schreef Nimbus het volgende:
Ik heb het gevoel dat ik geen echte vrienden heb, geen mensen om iets mee te delen wat je bezig houdt of dwars zit. Ik kan wel terecht bij mijn ambulant woonbegeleider maar dat is een ander soort relatie.
Ik heb wel veel contacten maar geen daarvan zijn echte vrienden, ik heb best wel de behoefte om met hen over zaken te praten die me bezig houden of dwars zitten, maar echte serieuze gesprekken zitten er niet in. Sommigen mag ik best graag en ergens heb ik de behoefte met ze te praten, maar zij niet met mij heb ik het idee. Erg frustrerend.
Er is ook niemand die echt eens vraagt hoe het nou is, tuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar dat is meer uit gewoonte/beleefdheid gok ik zo. Meestal antwoordt ik dan wel met goed. Maar als ik aangeef dat het wat minder gaat zoals op het moment, dan vraagt geen enkele door of ze tonen geen interesse of je krijgt van die antwoorden waar je niks mee kan als "sja" tsja" "dat heeft iedereen wel eens", van die typische dooddoeners....
Of ze vragen het niet, terwijl ze wel alle interesse tonen bij iemand die wel "duidelijke" lichamelijke klachten heeft. Dan zijn ze wel geinteresseerd, maar voor psychische of psychiatrische aandoeningen is volgens mij een hoop minder interesse.

Ik mag graag sporten en doe dat ook best veel, zodoende heb ik aardig wat contact met mensen, maar volgens mij hoor ik er niet echt bij.
Zo ook vanavond, haast niemand die je aanspreekt terwijl je er eigenlijk altijd bent.

---

shit man ik heb ook in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik heb de mazzel dat ik mensen heb leren kennen die de zelfde beperking hebben als mij. Dan kun je heel ongecompliceerd praten over gecompliseerde dingen.

Maar ik geloof dat het niet uitmaakt hoe of wat je denkt, er zijn altijd mensen die bij jou aansluiten ookal lijkt het alsof je er alleen in staat.

Ik heb door mijn "ziekte" ook veel vrienden verloren. Omdat ik niet met mijzelf om kon gaan konden mensen ook niet met mij omgaan.

Datr is allemaal veranderd en ik moest het opbouwen.

Ik weet niet goed wat ik hier mee wil zeggen behalve dan dat er altijd iemand is ookal lijkt het soms van niet, die aansluit bij hoe jij je voel en denkt.

quote:

---

Op 12 november 2008 15:16 schreef Nimbus het volgende:
Jawel, geloof ook dat ik de jouwe nog heb.

---

.

[Dit bericht is gewijzigd door Sjaakie op 12-11-2008 15:38]

ook al was ik satanist, dan nog geloof ik dat ik gelijk gestemde zou kunnen ontmoeten. Niet gelijk maar geleidelijk.

[Dit bericht is gewijzigd door Black Jew op 12-11-2008 15:20]

quote:

---

Op 12 november 2008 0:43 schreef Nimbus het volgende:
Ik heb het gevoel dat ik geen echte vrienden heb, geen mensen om iets mee te delen wat je bezig houdt of dwars zit.

...

Ik mag graag sporten en doe dat ook best veel, zodoende heb ik aardig wat contact met mensen, maar volgens mij hoor ik er niet echt bij.

---

Dat is wel een kutgevoel ja.
Ik ben drie keer een reply begonnen en heb het gedelete (ben niet echt ervaringsdeskundige op het gebied van geestesziektes/aandoeningen). Misschien is dit een totaal zinloze opmerking, maar ik denk wel dat heel veel mensen jouw gevoel hebben. Alleen is lang niet iedereen er zo eerlijk naar jezelf over als jij.

Iemand die nooit onzeker is, die zich nooit onbegrepen of écht gekend voelt, dat vind ik eigenlijk maar moeilijk te geloven (en als het waar is, is het waarschijnlijk een idioot).

[Dit bericht is gewijzigd door M. op 12-11-2008 19:53]

quote:

---

Op 12 november 2008 19:53 schreef M. het volgende:
Dat is wel een kutgevoel ja.
Ik ben drie keer een reply begonnen en heb het gedelete (ben niet echt ervaringsdeskundige op het gebied van geestesziektes/aandoeningen). Misschien is dit een totaal zinloze opmerking, maar ik denk wel dat heel veel mensen jouw gevoel hebben. Alleen is lang niet iedereen er zo eerlijk naar jezelf over als jij.

Iemand die nooit onzeker is, die zich nooit onbegrepen of écht gekend voelt, dat vind ik eigenlijk maar moeilijk te geloven (en als het waar is, is het waarschijnlijk een idioot).

---

Wel bedankt voor je reactie, jullie allemaal trouwens.
Ik heb er ook een uur erover gedaan om dat stukje te typen. Mijn psychiater heeft me ook het emailadres van een andere patient van hem gegeven zodat ik daar contact mee kan zoeken.
Tevens kijk ik wat rond op een autisme forum en ook gaf hij me deze link: http://www.pasnederland.nl/

[Dit bericht is gewijzigd door Nimbus op 12-11-2008 20:18]

quote:

---

Op 12 november 2008 19:53 schreef M. het volgende:
Dat is wel een kutgevoel ja.
Ik ben drie keer een reply begonnen en heb het gedelete (ben niet echt ervaringsdeskundige op het gebied van geestesziektes/aandoeningen). Misschien is dit een totaal zinloze opmerking, maar ik denk wel dat heel veel mensen jouw gevoel hebben. Alleen is lang niet iedereen er zo eerlijk naar jezelf over als jij.

---

Je hebt gelijk, hier zit er ook een.



(Er is overigens niets mis met mijn geestelijke gezondheid verder , gelukkig )

[Dit bericht is gewijzigd door Nix op 12-11-2008 20:23]