quote:

---

Op 20 juli 2007 15:03 schreef Jällö het volgende:
Moraal van het verhaal: Wat je ook beweert, der valt altijd wel iets op aan te merken.
Oud nieuws, wat mij betreft.

---

Zou je aan kunnen geven waarom jij persoonlijk dan van praten nog depressiever wordt? Want ik kan me daar zelf eigenlijk niks bij voorstellen.

quote:

---

Op 20 juli 2007 15:38 schreef altx het volgende:
Zou je aan kunnen geven waarom jij persoonlijk dan van praten nog depressiever wordt? Want ik kan me daar zelf eigenlijk niks bij voorstellen.

---

Ik zal deze vraag voor mezelf beantwoorden, want ik kan natuurlijk niet voor een ander spreken. Mijn depressies worden gekenmerkt door melancholie: Een sterk gevoel van schuld, tekortschieten, niet goed genoeg zijn. Als andere mensen mij tijdens mijn depressies een goed gesprek aanbieden, dan doen zij dat in de hoop dat ik me daar iets beter door ga voelen. Maar fuck, ik ben depressief, mijn gevoel is zo vlak als de noordoostpolder, niets kan me opvrolijken. Natuurlijk voel ik de verwachtingen van mijn gesprekspartners wel aan, en het feit dat ik niet aan die verwachtingen kan voldoen (dus dat ik niet opknap van zo'n gesprek) versterkt slechts mijn gevoel van tekortschieten. Contact met anderen betekent voor mij de last van hun verwachtingen moeten dragen en weten, tot in de kern van mijn duistere zieltje, dat ik daar niet aan kan voldoen. Het is klote genoeg om mezelf zo te voelen, maar hoe minder mensen ik daarmee lastigval of teleurstel, hoe minder zwaar het voor mij is. Als ik de hele dag in bed lig ben ik alleen mijzelf maar tot last, en dat is al zwaar genoeg.

Aaargh, inmiddels gelukkig weer aan de beterende hand.

quote:

---

Op 20 juli 2007 15:55 schreef Aaargh het volgende:
(...) Natuurlijk voel ik de verwachtingen van mijn gesprekspartners wel aan, en het feit dat ik niet aan die verwachtingen kan voldoen (dus dat ik niet opknap van zo'n gesprek) (...)

---

Hmz, daar zit 'm de crux.

Het is de kunst om een goed gesprek met iemand te hebben zonder diegene het idee te geven dat hij/zij aan bepaalde verwachtingen zou moeten voldoen. Sterker nog, als je dat idee krijgt, is het mijns inziens geen "goed" gesprek.

Als mensen verwachten dat je je na een gesprekje gelijk een stuk beter voelt, dan zijn ze mijns inziens natuurlijk ook volledig verkeerd bezig. Dat soort dingen kost tijd en geduld.

En eigenlijk zou het initiatief voor een goed gesprek dus ook bij jezelf moeten liggen.

[Dit bericht is gewijzigd door altx op 20-07-2007 16:08]

quote:

---

Op 20 juli 2007 14:32 schreef altx het volgende:
IK ZEG HELEMAAL NIET DAT JE DOOR PRATEN UIT EEN DEPRESSIE KOMT!!!

---

Sterk spul hè, dat Fisherman's Friend.

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:03 schreef altx het volgende:
Hmz, daar zit 'm de crux.

Het is de kunst om een goed gesprek met iemand te hebben zonder diegene het idee te geven dat hij/zij aan bepaalde verwachtingen zou moeten voldoen. Sterker nog, als je dat idee krijgt, is het mijns inziens geen "goed" gesprek.

---

Maar dit gevoel hoeft niet aan mijn gesprekspartners te liggen, Altx. De kans is groot dat het gevoel van verwachtingen en tekortschieten voortkomt uit mijn depressie. Dus ongeacht hoe goed, empathisch of neutraal mijn gesprekspartner ook is, het is mijn depressie die me verhindert een goed gevoel te krijgen. Zolang ik depressief ben is er geen enkel gesprek, geen enkele activiteit, helemaal NIKS dat mij kan opvrolijken. Dat is één van de meest verrotte dingen van een depressie, de totale zinloosheid van alles.

Uit jouw reacties begrijp ik dat je zelf nooit hebt ervaren hoe ontzettend donker en leeg een depressie kan zijn. Wees blij, ik ken het wel en ik gun het niemand. Maar probeer alsjeblieft mild te zijn in je oordeel. Iedere depressie is anders en iedereen heeft z'n eigen weg naar herstel. Als jouw manier niet werkt, dan wil dat nog niet zeggen dat degene die het geprobeerd heeft verkeerd bezig is.

Dank je wel voor de verduidelijking, Aaargh, ik kon het zelf niet zo goed onder woorden brengen als jou.

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:19 schreef Murdering Monk het volgende:
Dank je wel voor de verduidelijking, Aaargh, ik kon het zelf niet zo goed onder woorden brengen als jou.

---

Graag gedaan. Voor mij is het wat makkelijker nu ik alweer een flink stuk onderweg ben om een geestelijk gezond en stabiel mens te worden (hehehe, yeah right!), maar dit had ik pak 'm beet een half jaar terug ook nog niet kunnen schrijven. Als je er middenin zit is het verrekte moeilijk om te zien waar je nou precies middenin zit.

Het is belangrijk dat je het volgende goed onthoudt: Niets blijft voor eeuwig zoals het is. Het voelt misschien niet zo, maar ook dit gaat over. Sterkte, Monkey!

Er is maar een ding waar ik me echt zorgen over maak, en dat is of ik hier de rest van mijn tijd mee dopor blijf sukkelen.

Ik heb een keer eerder een depressie gehad, en sinds een tot twee jaar was die over, dacht ik dus. dus dit is wel even een dubbele tegenvaller. Maar ondertussen ben ik wel zo ver dat ik het idee geaccepteerd heb, en er achter sta dat ik er iets aan doe, hoewel het nog altijd vaag voelt.

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:14 schreef Aaargh het volgende:
(...)
Uit jouw reacties begrijp ik dat je zelf nooit hebt ervaren hoe ontzettend donker en leeg een depressie kan zijn. Wees blij, ik ken het wel en ik gun het niemand. (...)

---

Niet te snel oordelen... Ik ga hier geen dingen neergooien over mensen die ik persoonlijk ken, maar ik heb het wel een keer van dichtbij mogen meemaken. Maar ik heb persoonlijk inderdaad nog nooit een depressie gehad en op basis van wat ik weet van mezelf en van het onderwerp, verwacht ik er ook niet zo snel een te krijgen. Gelijk even afkloppen wel...

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:14 schreef Aaargh het volgende:
(...) Maar probeer alsjeblieft mild te zijn in je oordeel. Iedere depressie is anders en iedereen heeft z'n eigen weg naar herstel. Als jouw manier niet werkt, dan wil dat nog niet zeggen dat degene die het geprobeerd heeft verkeerd bezig is.

---

Dat heb ik ook nooit beweerd. Het enige dat ik even aan wilde geven, is dat je niet te snel over het onderwerp "praten" heen moet stappen. Niet praten en alleen maar anti-depressiva slikken is mijns inziens ook niet de oplossing.

Ik heb zelf als simpele stelregel dat de oplossing zonder medicatie beter is dan de oplossing met. Pas als de oplossing zonder medicatie niet werkt, dan ga ik er over denken of ik de oplossing met eens zou moeten proberen. (Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat het aantal pillen, aspirientjes meegerekend, dat ik in mijn hele leven binnen heb gekregen, zo'n beetje op 1 of hoogstens 2 handen te tellen is.)

Ik heb 5 jaar geleden een zware depressie gehad, duurde zeker een half jaar voordat ik eruit begon te klauteren dankzij professionele hulp..

Het daadwerkelijke herstel daarna duurde zeker nog een jaar, en in mijn geval blijft de reden waarom ik destijds depressief werd een zwakke plek.

Ook nu heb ik, door de bizar stressvolle periode de afgelopen periode (baan kwijt, verhuisd, relatie van 11 jaar voorbij) een redelijke terugval.

Ik heb de stressverschijnselen een tijd genegeerd. Toevallig lag ik door foute medicatie een week op bed en BAM, daar kwam de stress vergezeld van een lichte depressie.

Ik zit nu echt totaal concentratieloos, slapeloos, lusteloos met trillende handjes thuis. Ik slik me ongans aan de valeriaan (een plantaardig kalmeringsmiddel) en daarmee is het uit te houden..

Ik vind het ook weer deprimerend dat ik kennelijk na 5 jaar nog steeds niet over mijn depressie heen ben

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:42 schreef Snaack het volgende:
Ik vind het ook weer deprimerend dat ik kennelijk na 5 jaar nog steeds niet over mijn depressie heen ben

---

Hey, bekijk het positief: Misschien is dit wel een hele nieuwe depressie! Nu met 20% meer concentratieverlies, gratis!

Een terugval is klote, zeker als het lange tijd goed is gegaan. Ik heb zelf ruim drie en een half jaar zonder medicijnen gefunctioneerd en mijn leven was mooi en goed en toen... *Deng!* "Hallo, dit is je depressie, ik vond het tijd om mezelf weer eens te laten zien."

Ik heb toevallig gisteren samen met mijn psychotherapeut gekeken naar haar verslag van onze eerste ontmoeting: "Een pittige vrouw die ontzettend boos is over het feit dat ze opnieuw depressief is geworden. Neemt haar gevoel hierover totaal niet serieus en spreekt in zeer afstandelijke termen over zichzelf."

Man, wat was ik woest!

Maar hell, kennelijk heb ik talent voor depressie. Ik ben al lang blij dat ik geen chronische darmontsteking heb, ik heb geloof ik liever een prozachoofd dan een stoma. But what do I know?

quote:

---

Op 20 juli 2007 16:57 schreef Aaargh het volgende:
Hey, bekijk het positief: Misschien is dit wel een hele nieuwe depressie! Nu met 20% meer concentratieverlies, gratis!

---

Godsamme, dat zou best kunnen ja.

Destijds was ik depressief om een hele andere reden. En toen zat ik echt in een inktzwart ultradiep dal. Ik geloof dat de hel op aarde zich toen aan mij geopenbaard heeft.

quote:

---

Een terugval is klote, zeker als het lange tijd goed is gegaan.

---

Ik emmer constant, sinds "toen" ben ik nooit meer 100% de oude geworden. Ben vooral 34534543 zo gevoelig voor stress geworden en dat is nu het euvel hehe

quote:

---

Ik heb zelf ruim drie en een half jaar zonder medicijnen gefunctioneerd en mijn leven was mooi en goed en toen... *Deng!* "Hallo, dit is je depressie, ik vond het tijd om mezelf weer eens te laten zien."

---

Als ze dat stuk uit me konden snijden, zou ik geen moment aarzelen.

quote:

---

Op 20 juli 2007 17:08 schreef Snaack het volgende:
Ik emmer constant, sinds "toen" ben ik nooit meer 100% de oude geworden. Ben vooral 34534543 zo gevoelig voor stress geworden en dat is nu het euvel hehe

---

Dat herken ik. Ik heb tijdens mijn herstelperiode van de vorige depressie wel eens tegen mijn vriend gezegd dat ik misschien nooit meer de energie zal hebben die ik voordien had. Het probleem bij mij was dat ik daar niet naar geleefd heb. Ik heb mezelf dus langzaam uitgeput, en zo kon het gebeuren dat ik in elkaar klapte terwijl daar eigenlijk geen zichtbare aanleiding toe was. Hehe, misschien ga ik na deze episode nog wel een paar keer op mijn smoel met m'n energiehuishouding. Ik wil best rekening met mijn gevoeligheden houden, maar als alles goed gaat dan vergeet ik dat toch weer. Als ik me goed voel dan is het leven veel te leuk om het rustig aan te doen.

quote:

---

Op 20 juli 2007 17:08 schreef Snaack het volgende:
Als ze dat stuk uit me konden snijden, zou ik geen moment aarzelen.

---

Tough one... Ik niet, denk ik. Depressie is een klote-aandoening, heel ingrijpend voor zowel jezelf als je omgeving en een stuk minder knuffelbaar dan bijvoorbeeld kanker. (NB: Ik zeg niet dat het erger of minder erg is, maar als kankerpatiënt kun je altijd rekenen op steun, begrip en sympathie, terwijl je als depressiepatiënt maar al te vaak te horen krijgt dat je je gewoon niet zo aan moet stellen.) Maar mijn depressies horen bij me, ze maken me tot wie ik ben. Ik zou mijn leven maar saai vinden als het rustig voort zou kabbelen, denk ik. Maar goed, dat weet ik ook niet zeker, want ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Het is nu eenmaal zo. Daar kan ik me tegen verzetten, daar kan ik me vreselijk boos om maken, dat kan ik keihard niet willen, maar dat is verspilling van mijn energie. Accepteren is mijn magische woord.

God, wat ben ik zen vandaag. Ik denk dat ik een cocktail nodig heb.

quote:

---

Op 20 juli 2007 14:45 schreef MMayo het volgende:
Sja ik kan er weinig aan doen dat mensen woorden als

"ik denk" of "ik vind"

aanzien voor iets wat als feit wordt verkondigt. Dat zegt meer over de ander, dan dat het over mij doet. @ Mental.

Ps: Als je zoveel problemen met mij hebt, mag je me best mailen. Wellicht kan ik er wat mee.

---

Waarom ? alsof je er iets mee doet.

quote:

---

Op 21 juli 2007 4:44 schreef mental het volgende:
Waarom ? alsof je er iets mee doet.

---

Omdat je constant wat te zeiken hebt over mij, naar mij, tegen anderen over mij enzovoorts. En niet op een normale manier. [Ja maar jij! Nee, je Moeder!] Dus ik denk, wellicht zit het [ontopic] psychisch niet lekker en nu leerde ik net van AltX [grapje toch] dat je er dan over moet praten, want dat kan helpen. Vandaar, mail maar als je wat te zeurn hebt, wie weet doe ik er wat mee [ja echt waar hoor, dat doe ik nog wel eens].

Je weet het niet als je het niet probeert he.

Heya Murdering Monk, goed bezig hoor! De eerste stappen alweer gezet, ik hoop dat het snel beter gaat met je.

[Dit bericht is gewijzigd door MMayo op 21-07-2007 10:27]

Pfoe, ik zit de laatste pagina's te lezen en wil eigenlijk overal wel op reageren..
Maar ergens ook weer niet [geen zin om te diep in te gaan op bepaalde dingen op een forum, hehe]..

@Murdering Monk: het is een cliché, maar het feit dat je überhaupt al beseft dat je er niet alleen/zonder hulp uitkomt is een eerste stap Lijkt mij..

Wat betreft 'de juiste weg' voor jou [of wie dan ook met dergelijke klachten] daarvan merk ik dat het vaak een soort 'zoektocht' wordt, en maar uitproberen...

Of het therapie is, of meds, of een combi van beiden... dat kan verschillen per persoon.. Laat je in ieder geval niet te snel dingen aanlullen door therapeuten en grijp niet te snel naar medicijnen indien het eigenlijk niet nodig is. Maar sta wel open voor alle opties. Belangrijk is verder vooral dat je een therapeut vindt waar je de juiste 'klik'/wisselwerking mee hebt..
Althans, imho.
En wees niet bang als je niet snel genoeg vooruitgang ziet. Dit soort dingen kunnen sowieso erg lang duren en in hele kleine stapjes gaan.

OF je merkt eerst ineens opleving om daardoor 'overmoedig' te worden en te snel met therapie en/of meds te kappen, om weer een tijd later jezelf keihard tegen te komen.. en weer opnieuw te mogen beginnen.. [*kuch* wie, ik? ]

Ehm, ja lekker motiverend Pem...

Laat ik verder maar afsluiten met:
Sterkte, succes, en gun jezelf vooral de tijd

het is zo jammer dat dit soort dingen steeds vaker voorkomen, vooral depressieviteit word steeds meer een "normale" gezondheidsklacht

ben er zelf ook 5 jaar mee bezig geweest om eroverheen te komen, met hulp, therapie en medicijnen, het is een moeilijke weg, en het zuigt hard, maar het einde is het het waard.

voor mij wel in ieder geval, ben erdoorheen, ben weer vrolijk en alles loopt weer lekker na 5 jaar dus ik ben blij.

quote:

---

Op 7 augustus 2007 16:30 schreef Weerlicht het volgende:
het is zo jammer dat dit soort dingen steeds vaker voorkomen, vooral depressieviteit word steeds meer een "normale" gezondheidsklacht

---

Of het tegenwoordig daadwerkelijk vaker voorkomt dan voorheen, vraag ik me af. Ik denk alleen dat het vaker/sneller 'gediagnostiseerd' wordt omdat er meer over gepraat wordt e.d.
Al moet ik daar dan ook wel weer mijn bedenkingen bij plaatsen.. ik vind dat er tegenwoordig nogal makkelijk met termen als 'depressie' gestrooid wordt.

Maar dat is weer een hele andere discussie

quote:

---

ben er zelf ook 5 jaar mee bezig geweest om eroverheen te komen, met hulp, therapie en medicijnen, het is een moeilijke weg, en het zuigt hard, maar het einde is het het waard.

voor mij wel in ieder geval, ben erdoorheen, ben weer vrolijk en alles loopt weer lekker na 5 jaar dus ik ben blij.

---

Good for you

Een update vanaf mijn kant.

Het gaat nog steeds bagger. Ik doe mn best, maar het lijkt wel of het gewoon geen nut heeft.

Ik blijf gewoon tegen een enorme muur op lopen, en ik heb ook echt nul komma nul idee hoe ik daar voorbij/doorheen kom. Ik begin steeds meer te denken of het niet gewioon allemaal aan mij ligt.

Ik ben er gewoon klaar mee, ik wordt er zo tyfus moe van.

whoo, herkenbaar.
heeft het bij jou niet ook een beetje te maken met de tijd van het jaar/seizoenswisseling?
bij mij wel het geval. morgen naar de dokter, die moodswings van mij reizen de pan uit.

Helaas niet, het is hier meer een constante aanwezigheid, helaas.

quote:

---

Op 8 oktober 2007 10:34 schreef BitchSlap het volgende:
whoo, herkenbaar.
heeft het bij jou niet ook een beetje te maken met de tijd van het jaar/seizoenswisseling?
bij mij wel het geval. morgen naar de dokter, die moodswings van mij reizen de pan uit.

---

Daar wordt het bij mij wel erger van...
bah laat de zon maar weer lekker gaan schijnen.

Eindelijk! De zomer is voorbij. Ben ik de enige die juist in de winter opgewekter is? Ik heb vaker last van dipjes in de lente/zomer, ik kijk altijd uit naar de laatste paar maanden van het jaar.

Ja man, eindelijk wordt het weer wat aangenamer

jullie grappenmakers!