Nee, combi van heel veel factoren. ZM hoort daar helaas niet bij

Niets aan de hand, Fusion.

Het is gewoon Blue Monday.

Poeh was t maar zo maar dank voor je bemoediging!

Vanavond de eerste aflevering:
http://programma.bnn.nl/het-is-hier-autistisch



Ben benieuwd, BNN wil af en toe nog wel een degelijk programma maken over dergelijke onderwerpen.

[Dit bericht is gewijzigd door Nimbus op 19-01-2017 13:30]

Die kerel van die knikkerbanen vond ik geweldig. Prachtige formuleringen.

Idd.

Ik ga de rest ook wel kijken.

Ik dacht dat Filemon ooit een keer ergens had gezegd dat hij asperger had, maar ik kan het niet vinden.

Het Asperger-seizoen moet misschien nog beginnen.

Ghehehe

die hebben veel last van Polen
net als de bipolairen

quote:

---

Peperdure hersenstudie ADHD levert niks op

Radboudumc stelt dat ADHD gewoon een hersenziekte is, maar de bewijzen zijn boterzacht. Trouw en andere media hadden de misleidende conclusies niet zo kritiekloos mogen presenteren, vindt Laura Batstra.
Als je als wetenschapper in een tijdschrift als The Lancet Psychiatry staat, dan heb je het gemaakt. Het is bekend dat ook hoogwaardige tijdschriften artikelen met ferme titels en conclusies eerder accepteren.

Wellicht was dat een reden voor Dr. Martine Hoogman en haar 81 (!) co-auteurs om in hun zogeheten ENIGMA-studie conclusies te trekken die op basis van hun bevindingen geenszins gerechtvaardigd zijn. Wat hierbij wellicht ook meespeelt is dat veel van de auteurs banden met de farmaceutische industrie hebben: aan de lijst van ‘conflicts of interest’ die onder het artikel staat, lijkt geen eind te komen.

De auteurs koppen ‘subcorticale hersenverschillen tussen mensen met en zonder ADHD’ en schrijven dat hun studie laat zien dat ADHD een stoornis van het brein is. Ze sporen hulpverleners aan om dat ook zo te communiceren naar de met ADHD gediagnosticeerde kinderen en hun ouders.

Oude data
De resultaten van de ENIGMA-studie zeggen echter iets anders. Ten eerste, dat de hersenverschillen tussen groepen kinderen met en zonder diagnose ADHD verwaarloosbaar klein zijn en ten tweede, dat die toch al nietszeggende verschillen ook nog vanzelf lijken te verdwijnen als kinderen volwassen worden.

Hoogman en collega’s verzamelden de ruwe data van allerlei eerdere kleinere studies, en konden op deze manier de hersenen van maar liefst 1713 mensen met een diagnose ADHD vergelijken met de hersenen van 1529 mensen zonder diagnose.

Op groepsniveau bleken vijf hersengebieden gemiddeld genomen een paar procent kleiner in de ADHD-groep.

Verschillen in groepsgemiddelden kunnen nooit klakkeloos vertaald worden naar het individu, omdat ze voor de meeste individuen in de groep vaak niet gelden. In deze studie was het echter ook nog zo dat de effectmaat genaamd ‘Cohen’s d’ voor alle verschillen tussen de ADHD- en niet-ADHD groep tussen de -0.19 en 0.19 bleef.


Concreet betekent dit dat als je een hersenscan van een kind te zien krijgt en op basis daarvan moet inschatten of het kind wel of niet het gedrag vertoont dat we ADHD noemen, de kans dat je inschatting correct is 1 à 2 procent boven gokkans ligt.

Het gaat dus om ‘geen of een verwaarloosbaar effect’. En op basis daarvan stelt het NOS Journaal van acht uur op 16 februari dat ‘onderzoek nu aantoont dat je ADHD kunt zien op hersenscans, juist bij kinderen’.

Een betere kop boven het artikel in The Lancet Psychiatry zou zijn geweest: ‘Peperdure hersenstudie vindt nauwelijks verschil tussen mensen met en zonder de diagnose ADHD’. Dit type titels is echter niet aantrekkelijk voor wetenschappelijke tijdschriften omdat ze tot minder citaties en media-aandacht leiden dan positieve titels en conclusies zoals die van Hoogman en collega’s.

Kranten en websites op hun beurt hebben ook behoefte aan koppen die aandacht trekken, zoals ‘ADHD is gewoon een hersenziekte’ (Trouw, 16 februari) of ‘ADHD op vijf plekken in de hersenen zichtbaar’ (website Radboud, 16 februari).

Misleidend
Kortom, het wetenschappelijke tijdschrift, de wetenschappers en de media varen allemaal wel bij de ronduit misleidende conclusies van de ENIGMA-groep.

Het met ADHD gediagnosticeerde kind betaalt de prijs. Dat kind krijgt de onterechte, stigmatiserende en invaliderende boodschap dat het een hersenziekte heeft. Het in stand houden van biomedische hersenmythes met dit soort ongefundeerde en verregaande claims schaadt kinderen.

Editors van tijdschriften, wetenschappers en journalisten zouden de kreet van Hippocrates in hun achterhoofd moeten houden: doe geen schade.

---

Ik sluit me volledig bij dit opiniërend artikel uit Trouw aan. Met zulk minimaal bewijsmateriaal toon je niet aan dat AD(H)D een "hersenziekte" is. Tussen de regels door meende ik al te lezen dat er wel erg naar een bepaalde conclusie toegewerkt is, om toch vooral ADHD in de medische hoek te kunnen plaatsen. Iets waar zowel de medicijnenindustrie als publicisten baat bij kunnen hebben, maar waar volgens mij gediagnosticeerde ADHD'ers maar weinig voordeel van ondervinden.

Hehe wetenschapsredactie vind je alleen nog bij de Volkskrant. Het bewijst stapelt zich aardig op dat dit een vereiste is om uberhaupt wetenschapsnieuws over te kunnen brengen.

De wetenschappelijke basis voor ADHD bestrijden met ritalin en andere amphetamines is dat het de concentratie verhoogd (BIJ IEDEREEN JA!). en bij antidepressiva geld hetzelfde.

Deze ook gezien?
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/nu-kopzorgen-straks-koppositie-6425971-a1543323
Had het al elders geplaatst.

Van oudsher waren de ouderen ook vaak de wijzen terwijl ht lijkt als of de snotneuzen tegenwoordig de wijsheid in pacht hebben.

Langzaam dingen leren belast de hersenen minder waardoor ze langer meegaan?

[Dit bericht is gewijzigd door XXL op 19-02-2017 3:40]

quote:

---

Op 18 februari 2017 21:33 schreef Nimbus het volgende:
Deze ook gezien?
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/nu-kopzorgen-straks-koppositie-6425971-a1543323
Had het al elders geplaatst.

---

Ja behoorlijk interessant. de stickers en stigma's gaan eindelijk een beetje verdwijnen.

@ bassie: jij noemt het een opiniestuk, maar dat vind ik eigenlijk een te zwakke benadering, het is juist een goed onderbouwde kritiek op een studie waar veel te zware conclusies worden getrokken op mager bewijs. Dit is geen mening tegen mening.

Binnen wetenschap zie je vaak genoeg dit soort dingen, spelen met statistiek en conclusies. Zonder positieve resultaten kun je moeilijk publiceren. En zeker met zo'n heftig gesubsidieerd project kun je moeilijk aankomen met: tja we hebben de beste teams en apparaten en jarenlange data verzameld maar maar weinig gevonden...

Ik heb een paar colleges gehad van een neuroloog die liet zien hoe wetenschappers( vaak onder druk van geldstromen en pharmacie) kunnen spelen met cijfers. Zo ook een medicijn tegen alzheimer waar op een bepaalde test zwaar significant beter werd gescoord. Het ging om een slordige 100 redelijk arbitraire testpunten en het verschil tussen mensen zonder medicijnen en mensen met een nieuw medicijn was iets van een half procent. Statisch erg significante resultaten. maar het verschil was alleen verwaarloosbaar. Maar het zijn wel dat soort studies waar een hele pharmaciestroming zich op gaat richten en honderden miljoenen aan verspild raken.

Het is de taak voor wetenschap zelf om hierop te controleren. Maar de pers (zowel wat meer binnen wetenschappelijke kringen als de publieke pers) horen wel kritisch te wezen omdat ze echt wel bijdragen aan beeldvorming en indirect zorgen waar maatschappelijk geld naartoe gaat.

Die studie naar Alzheimer wordt ook aangehaald in het boek "De depressie-epidemie" van Trudy Dehue. In dat boek wordt ook heel goed onderbouwd en met bewijs ondersteund dat wetenschap steeds meer in een spagaat zit. Hoe opvallender conclusies en dus hoe meer publicaties, hoe meer financiering je voor je projecten krijgt. Bovendien krijgen farmaceutische bedrijven steeds meer in de pap te brokkelen sinds laboratoria en onderzoekers zelf hun broek moeten ophouden. Die band met het bedrijfsleven is, op zijn zachtst gezegd, merkwaardig.


[Dit bericht is gewijzigd door bastianus op 19-02-2017 17:24]

quote:

---

Op 19 februari 2017 12:53 schreef bastianus het volgende:
Die studie naar Alzheimer wordt ook aangehaald in het boek "De depressie-epidemie" van Trudy Dehue. In dat boek wordt ook heel goed onderbouwd en met bewijs ondersteund dat wetenschap steeds meer in een spagaat zit. Hoe opvallender conclusies en dus hoe meer publicaties, hoe meer financiering je voor je projecten krijgt. Bovendien krijgen farmaceutische bedrijven steeds meer in de pap te brokkelen sinds laboratoria en onderzoekers zelf hun broek moeten ophouden. Die band met het bedrijfsleven is, op zijn zachtst gezegd, merkwaardig.

---

Ja is natuurlijk al lang gaande die belangenverstrengeling maar overheden willen die onafhankelijkheid van onderzoek minder geld geven en daardoor wordt het wel problematisch.

Done (haal je adres maar weg)

[Dit bericht is gewijzigd door ElitE op 19-02-2017 14:06]

http://www.demorgen.be/dossier/het-grote-psychiatrierapport/

Misschien interessant. Het gaat vooral over instellingen.

Even verder vanuit het gedachtentopic:

http://forum.zwaremetalen.com/forum_topic/4236985/10

quote:

---

Op 2 mei 2017 13:20 schreef Snaack het volgende:

Er is inderdaad niet naar mijn fysiologie gekeken maar het was in mijn geval wel wat meer dan "een gesprekje".

Ik ben een volle dag bezig geweest met onderzoeken waarbij 2 psychologen, een psychiater en een computer betrokken waren.

---

Dat is al meer dan waar een hoop mensen op bestickerd zijn. Maar het blijft subjectief. Overigens doen dokters dit ook nog in verbazingwekkend hoge mate. beetje luisteren naar verhaal, soms 1 of twee keer voelen en kijken en hoppa pilletjes. We weten al erg veel dingen maar nog maar zo weinig van het geheel. En ook dat durven artsen maar te weinig toe te geven.

quote:

---

I know. De "wetenschap" achter de medicatie gaat ook niet verder dan vage vermoedens. De 1 heeft baat bij methylfenidaat, de andere bij amfetamine, de ander bij bupropion, de ander bij atomoxetine, maar over het algemeen lijkt het wel een gevalletje "the cure is worse than the disease".

Een paar maten van mij die (ook) ADHD gediagnosticeerd hebben gekregen gebruiken geen medicijnen (meer) maar hebben veel baat gehad bij praatgroepen. Om je "beperkingen" heen leren werken neemt al veel frustratie weg.

Ik heb zelf, ondanks dat dexamfetamine een vrij "mild" middel schijnt te zijn qua bijwerkingen, na een week ook een thermonuclear meltdown gehad. Ik ben nog nooit zo chagrijnig geweest en kon mij nergens op focussen. Verschrikkelijk. Toen ben ik maar weer gestopt met die zooi, na een week halleluja.

Ik gebruik het nu alleen als ik merk dat ik me echt niet goed genoeg kan concentreren, in afwachting van het advies van de psychiater.

Andere zaken spelen ook mee, ik ben namelijk herstellende van apneu en heb nog steeds last van slapeloosheid, dus ik ben met enige regelmaat niet goed uitgerust en mentaal moe. Maar dat is eerder een gevalletje "en" dan "of".

---

Ja medicatie lost echt maar een gedeelte op, het is echt geen volledig passende oplossing maar precies zoals koffie helpt bij slapeloosheid.

quote:

---

Ik geloof niet dat je helemaal begrijpt wat het probleem is bij de ADHD-er.

Voor mij persoonlijk:

Ik kan me (zonder medicatie) regelmatig zo slecht concentreren dat ik amper functioneer.

---

check, tijdens studie en meer veeleisend werk merk ik dat ik vaak 3 productieloze weken hebt en 1 of 2 weken die soms wel weer veel rechttrekken maar meestal ook een chaos nalaten

quote:

---

Op het werk moet ik mijzelf dan helemaal afsluiten, een stappenplan maken en mijzelf keihard pushen om IETS gedaan te krijgen. Als ik na zo'n dag thuiskom ben ik helemaal kapot.

---

check

quote:

---

Ik heb met mijn intellect een hoop op kunnen vangen (door eigenlijk onder mijn niveau te functioneren) maar mijn concentratieproblemen zaten mijn functioneren en groei ondertussen in de weg. Glazen plafond geraakt dus.

---

check, is me regelmatig overkomen

quote:

---

Privé kan ik gesprekken niet goed volgen, ga ik mensen in de reden vallen, kan ik niet de interesse tonen die ik zou willen et cetera.

---

check, heb perioden gehad waarin ik geen vijf zinnen achter elkaar kan verstaan en verbinden. Of eigen andere gedachten komen erdoorheen of een gesprek naast me wat ik niet gefilterd krijg. Ook tijdens belangrijke gesprekken/ruzies met partner of andere belangrijke gesprekken.

quote:

---

In drukke omgevingen (zoals een kroeg) word ik extreem onrustig en ga ik vaak na een half uur uitgeput naar huis.

---

geen check.

quote:

---

Thuis was ik een enorm chaoot, overal stapels ongeopende post, etc. Als ik er al aan dacht er mee aan de slag te gaan werd de chaos in mijn hoofd zo groot dat ik nergens meer zin in had. Onder invloed van dex ben ik echter enorm opgeruimd, een ander mens gewoon. Dat geeft ook al heel veel rust in het hoofd.

---

check

quote:

---

Autorijden is ook doodvermoeiend. Ik vermoed zelfs een relatie tussen mijn zware rechtervoet en ADHD - immers houdt de adrenaline die het gevolg is van het snel rijden mij wellicht geconcentreerder dan wanneer ik met 90 over de rechterbaan zou sukkelen.

---

check, al heb ik niet zo'n zware rechterpoot. Door heel veel bassen heb ik mijn concentratie kunnen verbeteren en heb ik nog een beetje mn rijbewijs gehaald. Maar eerste jaren van mn rijbewijs was echt niet veilig qua concentratie problemen.

quote:

---

Dit alles heb ik geen last van als ik dexamfetamine gebruik en dat is echt een bizarre gewaarwording! Dus ik hoop dat ik een weg kan vinden waarop dit middel effectief blijft bij mij. Het is voor mij echt een game changer.

---

check. Ik heb van zo'n 16 jaar tot ergens in de 25 hier het meeste last gehad. Echte veranderingen zijn pas gekomen nadat ik een aantal keer speed en MDMA had gebruikt.
Na mn eerste keer MDMA heb ik maanden positief effect gehad op concentratie en vooral ook betere sociale interactie. Op feestjes vond ik die helderheid maar onhandig, je zuipt er veel van met megakaters tot gevolg en zodra ik gebruikte wilde ik juist aan het werk en serieuze dingen doen.


Elke keer was het een kortstondige heftige ervaring (met echt maar hele lage dosis hoor ik haal misschien 0,5-1g in het jaar) van 1 a 2 dagen die daarna weken tot verbetering leidde. Bij meer dan 2 dagen achtereen gebruiken kreeg/krijg ik teveel rebound. Dan verdwijnt elk langdurig effect. Tegenwoordig merk ik dat ik veel meer controle heb gekregen op mn concentratie, nog steeds is het regelmatig een worsteling, maar ik ben al veel productiever. Ben nog niet waar ik zijn wil maar het gaat beter.

Ik zie speed meer als een enkele eye opener die helpt tijdens de meest chaotische periodes. Door je even zo normaal en helder te voelen weet je wat je kan en kun je zelfs proberen die staat na te streven zonder speed in je slijmvliezen. Dus meer een leerzame ervaring die helpt bij het vormen van een meer duurzame staat. Niet elke speed ervaring is daarbij succesvol geweest. Maar een aantal waren echt een gigantische hulp.

Ik denk dat psychiaters teveel blind staren op een tekort aan stofjes en dagelijks gebruiken. Recente onderzoeken met een verscheidenheid aan drugs laten zien dat zelfs enkele ervaringen genoeg zijn voor permanente veranderingen (ketamine 1 a 2 keer tegen depressie, ibogaine bij verslavingen, MDMA bij PTSS, etc)

quote:

---

De medicatie is voor mij - nogmaals - dus niet louter een oppepper voor mijn concentratievermogen.

---

Voor mij is het ook niet even simpel om 20% te besparen op de tijd dat ik aan een opdrachtje zit zodat ik eerder thuis ben. Het zit veel dieper.

Al de problemen die jij noemt kan ik me goed in vinden. Nu heeft iedereen zn beperkingen die ervoor zorgen dat andere talenten niet op niveau uitkomen. Dus daarin moet je wel objectief blijven. Iedereen loopt tegen de limieten aan van zn kunnen, soms kun je er daadwerkelijk meer uithalen en soms wordt het een obsessie en kun je beter kijken naar wat je wel kan en hoe je het wat soepeler laat verlopen.

Maar ik durf best te geloven dat jij veel meer dan gemiddeld hiermee vecht. En dat je hiervoor ook hulp kan gebruiken zowel in therapeutische vorm als ook chemische vorm

quote:

---

Zie boven. De stoornis hindert mij op diverse vlakken in het leven. Met medicatie heb ik hier amper last van.

---

nouja tijdens kortstondige ervaring dus duidelijk. na een week heb je een heftige rebound dus. Bij jou (nog) geen lange termijn strategie dus.

quote:

---

"Wanneer zou je verschillen in de aanmaak van insuline als ziekte aanmerken en wanneer als natuurlijke variatie?"

Het is dus allemaal het gevolg van natuurlijke variatie, soms met pathologische gevolgen, soms niet.

---

precies, bij de een helpt een dieet en sporten al bij een ander moet je insuline spuiten.

quote:

---

Dat sluit ik niet uit. We zijn onze hersenen immers aan het herprogrammeren om constant met kortstondige prikkels om te gaan. De eerste dagen na het nuken van mijn Facebook-account voelde ik me ook wat onrustig, terwijl ik zeker niet hele dagen online was.

In dat kader vind je dit vast een interessante longread:

https://markmanson.net/attention

---

Precies en nu we toch met insuline analogieen werken. Momenteel neigt een aanzienlijk gedeelte (rond 1/3e) van de totale bevolking naar pathologische kenmerken (metaboolsydroom, obesitas en diabetes). Gewoon een deel van natuurlijke variatie maar in contact met suikerrijk voedsel en sedentair bestaan en je hebt grote problemen. Insuline spuiten is een minder duurzame oplossing dan de nieuwe onderliggende factor weg te nemen/ in te perken. En zelfs van insuline weten we een veel beter verband tussen ziektebeeld en medicatie.

quote:

---

Dat is zeker waar, ik heb niets te klagen over mijn relatie, sociaal leven, hobbies, werk, inkomen.

---

Dat is een belangrijk gegeven, zolang je dat vast kan houden moet je niet teveel willen ingrijpen. Je loopt altijd tegen grenzen aan van je eigen kunnen. De mens is redelijk maakbaar maar dat heeft ook consequenties.

quote:

---

Ik dacht altijd het laatste, maar het begon de laatste tijd steeds meer naar het eerste te neigen. Zie ook mijn eerdere uiteenzetting. Het punt is dat ik dergelijke klachten nooit geattribueerd heb aan ADHD.

Ik ging op een gegeven moment gewoon twijfelen aan mijzelf. "Ben ik soms een homo zonder discipline", "Interesseert het me gewoon geen fuck en ben ik daardoor snel afgeleid", zelfs tot esoterische bullshit als "ik ben gewoon erg gevoelig en daardoor kan ik niet lang in de kroeg staan".

En dan neem je een pilletje en dan zijn al die vage klachten in 1 keer weg. Bizar.

---

Wie zegt dat ADHDers geen gevoelige homo's zonder discipline zijn

quote:

---

Het lijkt er op dat jij amfetamine als een prestatie-bevorderend middel gebruikt. Dat is jouw goed recht maar dat is - nogmaals- niet waarvoor ADHD-ers het gebruiken. Dat heb ik hierboven hopelijk grondig toegelicht.

---

Ik denk dat ik het hierboven ook heb uitgelegd dat het bij mij ook niet zomaar een middeltje is om een half uur eerder thuis op de bank te zitten om een serie te kijken maar dat het wel dieper zit. Maar ook weer: waar trek je die grens, jij gebruikt het toch ook om bepaalde prestaties te verbeteren waar jij je momenteel (deels)ongelukkig door voelt.
Ik kom soms ook niet toe aan prestaties op het niveau waar ik tevreden mee kan zijn. Dat is ook mijn beweegreden het soms te gebruiken.

Wat bizar dat ik zo veel herken van jullie verhaal. Maar ADHD moet toch al vanaf uiterlijk de tienerjaren erg duidelijk merkbaar zijn toch?

Bedankt voor je uitgebreide reactie Elite Kom er later op terug.

@Fusion: ik ben 38 en weet pas sinds een paar weken dat ik ADHD heb.

Er is in het verleden nooit enige aanleiding geweest te vermoeden dat ik een concentratiestoornis zou kunnen hebben.

Ondanks dat ik zo ongeveer de hele bovenbouw dagdromend heb doorgebracht en vrijwel nooit mijn huiswerk deed ben ik door het VWO heen gevlogen en ben ik met keurige cijfers geslaagd. (beta pakket, snappen in plaats van stampen)

Met studeren kwam ik wel in de problemen maar toen lagen mijn ouders in scheiding, was de thuissituatie een puinhoop en dan ligt het voor de hand het daar aan te wijten.

Ik heb in het verleden op het werk wel problemen gehad maar wist dit ergens anders aan te wijten. Ik namelijk heb nogal sterk de neiging zaken in eerste instantie op mijzelf te betrekken (reflecteren en leren FTW!) dus ik verweet mijzelf altijd dat ik niet genoeg discipline/ interesse/ kunde wat dan ook had.

De laatste jaren begon het echter steeds meer te rommelen. Ik ben uiteindelijk voor mijn slaapproblemen - welke ook concentratieproblemen veroorzaken - op ADHD onderzocht.

En dan valt er ineens heel, heel veel op zijn plek.

Ben 43, heb de diagnose pas een jaar. Heb allerlei strategieën ontwikkeld om ermee te leven maar liep toch vast, vooral op het werk en daardoor ook thuis. Ik kom heel rustig over en kan ook hyperfocussen, mijn scriptie voor het hbo heb ik bijvoorbeeld in twee dagen gemaakt. Daardoor heb ik lang de schijn kunnen ophouden.

quote:

---

Op 2 mei 2017 17:28 schreef bastianus het volgende:
de schijn kunnen ophouden.

---

Dat illustreert mijn worsteling met ADHD zonder dat ik wist dat ik het had nog het best. Elke fucking dag maar weer, doen alsof het allemaal soepel gaat. En ondertussen hoop je op die hyperfocus om de schade in te kunnen halen.

[Dit bericht is gewijzigd door Snaack op 02-05-2017 19:22]

Ik ga serieus eens aan de shrink vragen of hij denkt dat ik ADHD ben. Hij is echt meer een rationeel-emothieve psycholoog, dus wellicht niet de meest aangewezen persoon. Maar toch.

Hebben andere ADHD'ers hier ook moeite met hun partners? B.v. als ze net zoals ik een spontaan kampvuur met allemaal buren, een logeerpartij met allemaal vriendjes van de kinderen of een zwempartij tot middernacht organiseren?

Nee, eerder andersom, haha.

Zonder gekheid, ik ben juist helemaal niet van dat soort dingen, of de drukte, of (veel) mensen om me heen. Ik gedij het beste bij rust en regelmaat.

Ik doe ook echt geen spontane dingen op die manier, alleen met mijn vrouw samen.

Voor haar is het juist het lastigste denk ik, zij is wel van de gezelschap, en feestjes, en spontane pool party's, en, en, en. Die moet ze ook vooral blijven houden en die dingen moet ze ook vooral blijven doen. Ik probeer er zoveel mogelijk bij te zijn en aan mee te doen, maar dat vreet voor mij energie. Lang leve de hond die ik als excuus kan gebruiken om even te "ontsnappen" uit die ellende, hehe